Στη Λεσχη Κομοτηναιων ο μονολογος του Χαρη Μιχαλοπουλου «Κανεις ποτε δεν το ‘μαθε…»

Στη σκιά του βυζαντινού τείχους θα έχουν την ευκαιρία όσοι το επιθυμούν να παρακολουθήσουν έναν εξαιρετικό μονόλογο του οποίου το κείμενο υπογράφει ο Χάρης Μιχαλόπουλος και θα ερμηνεύσει η Δέσποινα Παπάζογλου την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου  στην Λέσχη Κομοτηναίων.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Ράδιο Παρατηρητής 94 fm η  ηθοποιός Δέσποινα Παπάζογλου μας μίλησε για την πλοκή του έργου και για τα συναισθήματα που βίωσε η ίδια κατά την ερμηνεία του.  Η παράσταση είναι αφιερωμένη στον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό και είχε κάνει πρεμιέρα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Φιλίππων όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Δέσποινα Παπάζογλου όμως…

ΠτΘ: κ. Παπάζογλου στην παράσταση που πρόκειται να παρακολουθήσουμε την Κυριακή έχετε διπλό ρόλο. Πώς ήταν για εσάς αυτή σας η συμμετοχή, τόσο στο κομμάτι της σκηνοθεσίας πολύ δε περισσότερο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δ.Π.: Ήτανε γενικά μία ευτυχής στιγμή, συγκυρία πολύ ευχάριστη αυτό το κείμενο του Χάρη Μιχαλόπουλου με αφορμή το οποίο και εγώ γνώρισα την παρουσία του και ως συγγραφέα, ποιητή κλπ. Ήτανε μία ευτυχής στιγμή η ανάθεση που μου έκανε το φεστιβάλ. Διέκρινα αμέσως από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη ανάγνωση, πολλές αρετές στο κείμενο του Χάρη Μιχαλόπουλου.  Μια ωριμότητα παρόλο που είναι πρώτη του απόπειρα να γράψει θέατρο. Έχει μια αμεσότητα, καθαρότητα ο λόγος του αλλά και το αφήγημα. Έκρινα ότι έχει και δομικές ποιότητες αλλά και ως προς το περιεχόμενο το κείμενο του. Αυτό λειτούργησε στο να απελευθερώσει πραγματικά το υποσυνείδητο  για να μπορέσεις να ζωντανέψεις αυτό το πράγμα. Ήτανε ωραίο καταρχήν που με τίμησε το φεστιβάλ για να μου αναθέσει κάτι να παρουσιάσω και να συμμετέχω σε αυτό το αφιέρωμα στο εθνικό μας ποιητή.

Μια επιπλέον συγκίνηση είναι ότι το κοινό αποδέχτηκε πάρα πολύ θερμά το κείμενο και τη δική μας αγωνία που όλο το μήνα προετοιμάζαμε την δουλειά για να είμαστε έτοιμοι να το μοιραστούμε επειδή είναι θεατρικό αναλόγιο. Έτσι δουλεύτηκε και έτσι διατυπώνεται. Για να είμαι ακριβής, είναι εν μέρει δραματοποιημένο θεατρικό αναλόγιο. Δηλαδή είναι ένα δραματοποιημένο κείμενο σε κάποια σημεία ζωντανεμένο, απελευθερωμένο από την ανάγκη της ανάγνωσης του αναλογίου. Έχει όλο τον παλμό και τις θερμοκρασίες μιας ενεργητικής ανάγνωσης-ερμηνείας του κειμένου που είχαμε στα χέρια μας.

«Να συμβάλουμε με τον τρόπο μας στην αιώνια φήμη ενός έξοχου πνευματικού ανθρώπου του τόπου μας»

ΠτΘ: Πώς ήταν λοιπόν αυτή η συνεργασία, η οποία αφορά και σε διπλό ρόλο; Ήτανε πιο δύσκολο για εσάς υπό την έννοια ότι θα έπρεπε να κρίνετε και τον εαυτό σας ως πρωταγωνίστρια από την ματιά της σκηνοθέτη;

Δ.Π.: Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά μου προέκυψε αυτή η δοκιμασία. Να αναλάβω έτσι με καθολική ευθύνη μοιρασμένη βέβαια με την Κατερίνα την Συμεωνίδου. Αλλά καθολική ευθύνη εννοούμε ότι δεν είσαι απλά ο ηθοποιός, ο ερμηνευτής που συμμετέχει στην ιδέα και στην σύλληψη κάποιου άλλου ανθρώπου φέρει εξ ολοκλήρου την ευθύνη αυτού του πράγματος.  Ήτανε πάρα πολύ γόνιμη η διαδικασία. Μου έδωσε δηλαδή τα πατήματα για να αυτοσχεδιάσω, να δημιουργήσω, να ζωντανέψω  εικόνες, να ζωντανέψω το λόγο μέσα από κίνηση, από αυτοσχεδιασμούς, που διατηρήθηκαν και διαμόρφωσαν σιγά σιγά το αποτέλεσμα της παράστασης. Καθόλου δύσκολο, μάλλον ήτανε η στιγμή για να γίνει και κύλησαν όλα πάρα πολύ γόνιμα δημιουργικά και με το ωραίο άγχος της ευθύνης που φέρεις απέναντι σε αυτό που καλείσαι να ανταπεξέλθεις. Η ευθύνη είναι αυτό το κείμενο να μιλήσει, να ζωντανέψει.  Από την δική μου πλευρά το στοίχημα ήταν να νιώθω λειτουργική και σίγουρη για τον τρόπο, για την φόρμα που έχω δώσει σε αυτή την ανάγνωση. Οπότε μένει να το μοιραστούμε και να τιμήσουμε το ποιητή μας.

Υπάρχει και μία φράση μέσα στο κείμενο που μου έδινε δύναμη: ζήτησε κάτι κάποια στιγμή ο ποιητής από την Μάρθα, αυτή την  επινοημένη περσόνα που συνδέθηκε  υποτίθεται στενά μαζί του, και εκείνη ένιωσε για μια στιγμή κάπως σημαντική, όχι για τον εαυτό της λέει: «όχι όχι για τον εαυτό μου αλλά γιατί θα μπορούσα και εγώ με αυτό τον τρόπο να συμβάλω στην αιώνια φήμη σου». Αυτή τη φράση την οικειοποιήθηκα και πραγματικά μου έδινε την δυνατότητα να κάνουμε εσωτερικά την αφιέρωση της προσπάθειας μας κάπου. Και είναι αυτό δηλαδή να συμβάλουμε με τον τρόπο μας στην αιώνια φήμη ενός έξοχου πνευματικού ανθρώπου του τόπου μας.

Η πλοκή της παράστασης

ΠτΘ: Θα ήθελα αν έχετε την καλοσύνη να μας πείτε και δύο λόγια σε σχέση με την ιστορία της Μάρθας και τι είναι αυτό το οποίο μας παρουσιάζει επί σκηνής;

Δ.Π.: Η Μάρθα είναι μία γυναικεία φιγούρα μία θεατρική περσόνα, οντότητα επινοημένη από τον Χάρη Μιχαλόπουλο τόσο αριστοτεχνικά που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ή να πιστεί ότι είναι ζωντανό πρόσωπο. Είναι μία περσόνα λοιπόν που έχει μείνει μόνη, την συναντούμε μόνη. Ο ποιητής έχει ήδη φύγει από την ζωή και εκείνη αναστοχάζεται, αναλογίζεται,  αναπολεί, συνομιλεί με τον ποιητή. Αποκαλύπτεται ότι διατηρούσε μία κρυφή μυστική σύνδεση με τον ποιητή μέσα από το αφήγημα της, έτσι όπως αποσπασματικά ανακαλεί αναμνήσεις και εικόνες του ποιητή μας. Μέσα από τον έμμεσο αυτό αφηγηματικό τρόπο προβάλει άμεσα η αληθινή φυσιογνωμία του Διονύσιου Σολωμού, στοιχεία του χαρακτήρα του, συμβάντα της βιογραφίας του, που σημάδεψαν και χάραξαν το προσωπικό του αφήγημα, όπως τα γνωρίζουμε από τις πηγές και τα αρχεία. Οπότε είναι ένα έμμεσο ντοκουμέντο σε αφηγηματική θεατρική φόρμα που προβάλλει ο ποιητής μας και κατακλύζεται από συναισθήματα. Φυσικά έχει έναν έντονο λυρισμό το κείμενο γιατί η σχέση ήταν βαθιάς αγάπης, έτσι όπως επινοήθηκε από τον συγγραφέα. Έτσι αναδύονται όλες οι διακυμάνσεις που διανύει η Μάρθα προκειμένου να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα της αλλά και τη θέση που η ίδια κατείχε στην ζωή του ποιητή.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.