Σειρες που επεσαν θυματα της «καταρας» της πρωτης σεζον

Πόσες και πόσες αγαπημένες μας σειρές έχουμε δει να «χαλούν» μετά την πρώτη σεζόν; Μετά από μία άρτια και πολλά υποσχόμενη σεζόν οι προσδοκίες ανυψώνονται και πολύ συχνά πέφτουν στα τάρταρα στη συνέχεια. Γιατί όμως; Μία ενδιαφέρουσα διαπίστωση είναι πως το φαινόμενο αυτό παρατηρείται περισσότερο την τελευταία δεκαετία. Οι σειρές της «Χρυσής Εποχής» και ακόμη πιο πριν άντεχαν παραπάνω και με τον χρόνο εξελίσσονταν και γίνονταν ακόμα καλύτερες. Σειρές όπως η “Buffy”, το “Sopranos”, το “The X-Files”, έφταναν νέα καλλιτεχνικά ύψη κάθε σεζόν. Σήμερα γιατί μετά την πρώτη σεζόν παραπονιόμαστε πως «τραβιούνται» και «ξεχειλώνουν»; Η απλή απάντηση είναι ότι η φιλοσοφία της τηλεόρασης έχει πια αλλάξει. Η σχέση που αναπτύσσει ο θεατής βδομάδα τη βδομάδα, σεζόν τη σεζόν έχει ισοπεδωθεί από το binge-watching, το οποίο έχει εξαφανίσει τα cliffhangers, και ο τρόπος με τον οποίον δομούνται πια οι σεζόν δεν επιτρέπει τους «γενναίους» πειραματισμούς που επιτρέπονταν σε μία σεζόν με 22 επεισόδια. Ενώ θεωρητικά το φορμάτ των οκτώ επεισοδίων τη σεζόν «απελευθερώνει» τους σεναριογράφους, μπορεί συγχρόνως και να τους περιορίζει.

Αυτό που έκανε διαφορετική την κάθε σεζόν της “Buffy” για παράδειγμα ήταν η εξέλιξη και η τόλμη για πειραματισμούς, οι οποίοι μας χάρισαν ένα επεισόδιο ολοκληρωτικά αφιερωμένο στην αντίδραση των ηρώων απέναντι στην είδηση μίας απώλειας και τη διαφορετική διαχείρισή της, ένα επεισόδιο στα όνειρά τους, ένα μουσικό επεισόδιο, ένα σιωπηλό επεισόδιο και άλλα πολλά ριζοσπαστικά για την εποχή, που σήμερα όμως με τη θεωρητικά «προχωρημένη ιδέα» των «κουτσουρεμένων» σεζόν δεν θα μπορούσαν να γίνουν με τη φιλοσοφία της βεβιασμένης σεζόν όπου η ιστορία πρέπει να χωρέσει σε οκτώ επεισόδια. Όταν περιορίζεται μία σειρά και οδηγείται στο να επαναλαμβάνει τον εαυτό της σεζόν τη σεζόν, έρχεται και η φράση «ξεχείλωσε», και οι προσδοκίες δύσκολα συναντώνται μετά από αυτήν την πρώτη σεζόν που όλοι λάτρεψαν.

“HOUSE OF CARDS”

Το “House of Cards”, που εισήγαγε και τους θεατές σε αυτήν τη νέα τηλεοπτική πραγματικότητα, είχε μία ριζοσπαστική θα έλεγε κανείς πρεμιέρα με μία πολύ δυνατή πρώτη σεζόν. Έκανε όμως πολλά πολύ νωρίς, σκότωσε πολύ δυνατούς χαρακτήρες χωρίς να μπορεί να τους αντικαταστήσει με αντάξιους άλλους, συμπεριφερόταν με έναν τρόπο απαξιωτικό απέναντι σε πολλούς από τους χαρακτήρες του, παράτησε storylines και χαράμισε τον χρόνο σου∙ σίγουρα σε έκανε πολύ γρήγορα μετά τις πρώτες σεζόν να αναφωνήσεις «άη παράτα με». Διότι ας μη κρυβόμαστε, η κατάρρευση για τη σειρά ήρθε πολύ πριν χάσουμε τον Frank Underwood.

“HOW I MET YOUR MOTHER”

Ένα από τα προσωπικά αγαπημένα μου, το “How I Met Your Mother” είχε έναν από τους πιο έξυπνους πιλότους στην ιστορία των sitcoms, ίσως τον πιο έξυπνο όλων, και η πρώτη σεζόν του δεν ήταν η μόνη καλή. Ακολούθησαν κι άλλες. Όσο αργούσε η μητέρα όμως, όσο κυριολεκτικά τραβούσαν και ξεχείλωναν stories, τόσο κοντά ήσουν κι εσύ στο να κλείσεις την τηλεόραση.

“KILLING EVE”

Η σειρά του BBC έφερε μία επανάσταση στο είδος του spy thriller έχοντας δύο γυναίκες στο προσκήνιο, τόσο στον ρόλο του κατάσκοπου όσο και στον ρόλο του εκτελεστή. Και παρότι η Sandra Oh συνεχίζει να είναι η ψυχή της σειράς ως Eve και η Jodie Comer να δίνει κι αυτή ρεσιτάλ στον ρόλο τής ψυχοπαθούς Villanelle –που παραδέξου το, τη συμπαθείς, κι ας έχει ξεκληρίσει χωριά ολόκληρα–, μετά την πρώτη σεζόν διά χειρός της δαιμόνιας Phoebe Waller Bridge, το γράψιμο σταμάτησε να είναι το ίδιο έξυπνο, απρόβλεπτο και άρτιο. Η ιδέα της δημιουργού να ξεκινήσει αυτή τη σκυταλοδρομία γυναικείου σεναρίου –κάθε σεζόν της σειράς γράφεται από διαφορετική γυναίκα σεναριογράφο– είναι αξιοθαύμαστη, και ενώ η δεύτερη σεζόν συνέχισε να είναι «καλή τηλεόραση» –όχι στο ίδιο επίπεδο φυσικά– η δεύτερη ήταν ένας απλός πονοκέφαλος. Η Eve εξαφανίστηκε, τίποτε δεν έβγαζε νόημα, χιλιάδες ευκαιρίες πήγαν χαμένες και αν δεν ήταν η Comer και η Fiona Shaw θα την είχα παρατήσει. Το ίδιο το κόνσεπτ και οι χαρακτήρες της σειράς δίνουν ευκαιρίες για πολλές διαδρομές και κατευθύνσεις, γιατί τις χαραμίζουν; Ας ελπίσουμε πως η τέταρτη και τελευταία σεζόν διά χειρός Laura Neal θα δικαιώσει την υπομονή μας, η συμβολή της όμως στην τραυματική εμπειρία που αποτελεί η τρίτη σεζόν μάλλον δεν αφήνει πολλές προσδοκίες.

“WESTWORLD”

Το “Westworld” είναι η ακριβώς ίδια περίπτωση με το “Killing Eve”, αλλά ακόμα πιο έντονη. Η πρώτη σεζόν του έλαβε διθυραμβικές κριτικές, αμέτρητες υποψηφιότητες για βραβεία, το σενάριο ήταν κάτι παραπάνω από πανέξυπνο και ήδη μιλούσαν όλοι για το «νέο Game of Thrones». Οι προσδοκίες δεν ήταν απλώς στα ύψη, ήταν «στον Θεό». Όλα αυτά μέχρι τη δεύτερη σεζόν που τα πράγματα έπεσαν κάπως, το τελειωτικό χτύπημα όμως ήταν η τρίτη σεζόν, που για πολλούς είναι καλύτερη από τη δεύτερη, για μένα όμως ξεκάθαρα όχι. Το ότι σε βγάζει από το πάρκο θεωρητικά είναι απελευθερωτικό, στην πραγματικότητα όμως περιορίζει τον εαυτό του και ταυτόχρονα τον ξανοίγει χωρίς να είναι έτοιμος να μπορεί να κινηθεί αξιοπρεπώς.

“BIG LITTLE LIES”

Το χειρότερο για το τέλος. Διότι μετά την αποθεωμένη πρώτη σεζόν του “Big Little Lies” κανείς δεν είχε τις υψηλές προσδοκίες που «έφαγαν» τις παραπάνω σειρές. Γιατί; Γιατί ήταν μίνι σειρά (!). Αυτό δεν εμπόδισε φυσικά τους παραγωγούς και όλους τους εμπλεκόμενους να μας χαρίσουν μία αχρείαστη, μέτρια και άνιση δεύτερη σεζόν και το χειρότερο είναι πως όπως όλα δείχνουν μπορεί να υπάρξει και τρίτη. Αυτή η σειρά έπεσε μόνη της στην παγίδα και ενδέχεται και να μην το κατάλαβε κιόλας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.