«Σαν βγαινει ο χοτζας στο τζαμι»

Κομοτηνή, 26-05-16
 
Καλή μου,
Οι ζωές μας, ακουμπάνε στις ζωές άλλων ανθρώπων. Και καμιά φορά, αυτές οι επαφές, αφήνουν σημάδια, στο σώμα μας, στη καρδιά μας, στο μυαλό μας.
 
Σ’ ένα σπιτικό πάρτι, ας πούμε, που σε πήγε ο φίλος σου με το ζόρι και βαριέσαι. Μέσα στο μισοσκόταδο, εκεί που τσούζουν τα μάτια σου απ’ το καπνό και βουίζουν τ’ αυτιά σου απ’ τη τρανς μουσική που παίζει. Εκεί που ετοιμάζεσαι να φύγεις…
 
… συναντάς μια κοπέλα, που στη μπλούζα που φοράει, γράφει: «Όταν τίποτα δε πάει καλά, πήδηξε κάποιον!» Και τη πλησιάζεις και τη λες «Όχι κάποιον, όλους!»
 
Αυτή η αθώα ατάκα, μπορεί να σε οδηγήσει στο κρεβάτι μαζί της, σε έγκλημα, στα κρατητήρια, στη φυλακή. Γιατί μετά απ’ τη κουβέντα που θα ακολουθήσει μεταξύ σας, μπορείς να ενθουσιαστείς με «το άλλο εσύ» σε θηλυκή μορφή που κάθεται απέναντι σου.
 
Κάπως έτσι ξεκινάν’ οι πιο αξέχαστες περιπέτειες. Σε μια τέτοια στιγμή αρχίζεις να νιώθεις τα πόδια σου να κόβονται απ’ τη γη. Σε μια τέτοια ώρα αρχίζεις να παρακαλάς σε μια ανώτερη δύναμη, που δεν είσαι και τόσο σίγουρος για την ύπαρξή της, να γίνει το «θαύμα» και να παγώσει η στιγμή, να μην ξημερώσει ποτέ!
 
Μετά, βρίσκεις τον εαυτό σου να μην μπορεί να κοιμάται. Να περιμένει ένα μήνυμα. Να απομακρύνεσαι απ’ τη πόλη για σπουδές, αλλά την καρδιά σου να την έχεις αφήσει σ’ ένα παγκάκι που ξημερώσατε μαζί, στους -10ο C, πίνοντας κονιάκ.
 
Ξέρεις τι σημαίνει να κάθεσαι αγκαλιά για δύο μέρες ολόκληρες μ’ έναν άνθρωπο, σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς ν’ ανοίξεις παντζούρι, καπνίζοντας ατελείωτα τσιγάρα και χωρίς να κοιμάστε. Και μάλιστα, τη στιγμή που όλοι οι άνθρωποι νομίζουν πως οι δυο σας είστε σε δύο διαφορετικές πόλεις και είστε μαζί σε μια τρίτη;
 
Αυτή η τυχαία γνωριμία –χάρη στη μπλούζα και τον φίλο σου που σε πήγε με το ζόρι σ’ εκείνο το πάρτι– σου μαθαίνει όλα αυτά. Όπως επίσης τα σοκάκια της πόλης που ζεις, τα οποία δε τα είχες περπατήσει ποτέ. Σε κάνει να παρατηρήσεις πως το τσιπουράδικο που συχνάζεις έχει όνομα, και μάλιστα και πινακίδα απ’ έξω που εσύ δε την είχες παρατηρήσει εδώ και δύο χρόνια!
 
Σου μαθαίνει και άλλα πράγματα, βέβαια ή καλύτερα, σου ξαναθυμίζει. Σου ξαναθυμίζει το δάκρυ. Τα υπνοφάρμακα. Την αυτοκτονία. Το ταξίδι. Αλλά πρώτα απ’ όλα το ότι δε θα φτάσεις ποτέ στην Ιθάκη!
 
Σου ξαναθυμίζει, επίσης, πως σ’ όσα κορμιά και να ψάξεις, δε θα βρεις πουθενά τη μυρωδιά της. Με όποια και να πηδιέσαι, μόνο αυτή θα σου πηδάει το μυαλό. Και όσο καλά και να γίνεις, θα έρθει εκείνη η αναπόφευκτη στιγμή, να παίξει εκείνο το τραγούδι στο μαγαζί…
 
Τα τρένα… Αυτά σου φέρνουν την αγάπη. Και αυτά σου την παίρνουν και την πηγαίνουν αλλού. Εσύ, απλά κάθεσαι και κουνάς κόκκινο μαντίλι, ξεθωριασμένο απ’ τα δάκρια που προσπαθείς να κρύψεις.
 
Στέλνεις ένα μήνυμα, απλά, στα γενέθλια της: «Χρόνια πολλά και καλά. Ό,τι επιθυμείς να γίνει πραγματικότητα και να χαμογελάς πάντα!», ξέροντας πως δε θ’ απαντήσει ποτέ. Και το ακόμα χειρότερο; Ξέροντας πως και ν’ απαντήσει, δε θ’ αλλάξει τίποτα…
 
Δικός σου,
ΜουΤσο

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.