Ποσες φορες χρειαζεται να αποδειξει το ταλεντο της η Τζενιφερ Ανιστον;
Πριν γίνει ίσως η πιο πολυσυζητημένη ηθοποιός και American sweetheart, η Τζένιφερ Άνιστον ξεκίνησε την καριέρα της από ξεχασμένα sitcoms, όπως το “Molloy”, το “Ferris Bueller” και άλλες δουλειές που χρειάστηκε να ψάξω στο Wikipedia και που και η ίδια παίζει να έχει διαγράψει από τη μνήμη της. Δεν ήταν μέχρι που ήρθε το “Friends” και από τον σωρό των αποτυχιών την μετέτρεψε σε πρωταγωνίστρια της πιο επιτυχημένης τηλεοπτικής κωμωδίας όλων των εποχών. Παράλληλα με τη σειρά ωστόσο η Άνιστον γυρνούσε και πολλές πολλές ταινίες. Κυρίως rom-coms όπως το “She’s the One”, το “Picture Perfect”, το “The Object of my Affection” και μερικές φορές διαφορούμενες δουλειές όπως το υποτιμημένο “Office Space”. Δεν ήταν όμως μέχρι περίπου στην όγδοη σεζόν του “Friends” και μετά από αρκετά rom-coms για μια ζωή, όταν παρουσιάστηκε μπροστά της μια μεγάλη ευκαιρία για κάτι εντελώς διαφορετικό. Και η Άνιστον την άρπαξε από τα μαλλιά.
Στο “The Good Girl” του ιδιοφυή Mike White, εμπνευσμένο από τη «Μαντάμ Μποβαρύ» του Γκιστάβ Φλωμπέρ, η Άνιστον υποδύεται μια νέα γυναίκα εγκλωβισμένη σε έναν ανιαρό γάμο, μια κακοπληρωμένη, αδιάφορη δουλειά και μια γενική στασιμότητα, από την οποία τη βγάζει μια παράνομη σχέση με ένα αγόρι που την ερωτεύεται περισσότερο από εκείνη και την πιέζει να εγκαταλείψει την ανιαρή, «βολεμένη» ζωή της, πράγμα που εκείνη δε σκοπεύει φυσικά να κάνει και πολύ τραγικά ρεαλιστικά πράγματα ακολουθούν. Κάθε σκηνή αυτής της μαύρης τραγικομωδίας αποδεικνύει πόσο ταλαντούχα είναι η Αμερικανίδα ηθοποιός που έλεγε συνεχώς στο σκηνοθέτη να της λέει κάθε φορά που θυμίζει τη Rachel για να μην έχει καμία σχέση με την ηρωίδα της στο αγαπημένο sitcom.
Και σε έναν δίκαιο κόσμο αυτή η ταινία θα ήταν αρκετή για να σταματήσει το typecasting οριστικά και η Τζένιφερ Άνιστον να αποδείξει την αξία της κλείνοντας στόματα. Στο σεξιστικό Hollywood του 2002 όμως μάλλον όχι. Παρά τις διθυραμβικές κριτικές –μέχρι και oscar buzz είχε η ερμηνεία της– λίγο που η ταινία ήταν ανεξάρτητη, χαμηλού budget, λίγο η στάμπα της τηλεοπτικής, κωμικής ηθοποιού, η ταινία δεν κατάφερε πολλά και τα Oscars εκείνης της χρονιάς άκουγαν μόνο στο όνομα Harvey Weinstein.
Ακολούθησαν πολλά rom-coms άνευ ιδιαίτερης σημασίας, με κάποιες εξαιρέσεις, μέχρι πολλά πολλά χρόνια αργότερα με την ταινία εποχής “Life of Crime” όπου η Άνιστον υποδύθηκε μια επιφανή trophy wife που πέφτει θύμα απαγωγής και με διάφορους τρόπους οδηγείται στο να πάρει τον έλεγχο της ζωής της. Η ταινία μέτρια, εκείνη εκπληκτική, τα εισιτήρια ελάχιστα. Η ταινία ξεχάστηκε πριν καν βγει στις αίθουσες, αλλά την επόμενη κιόλας χρονιά η Άνιστον έκανε κίνηση ματ με το “Cake” –επίσης ανεξάρτητη ταινία, κάτι μας λέει αυτό– και έναν ρόλο που η ίδια δήλωσε πως πάλεψε για να κατακτήσει και μπορούμε να καταλάβουμε γιατί, αφού ακόμα και τότε δεν ήταν αποδεκτή ως «σοβαρή» ηθοποιός και στο φιλμ του Daniel Barnz υποδύεται μία γυναίκα που πάσχει από χρόνιους πόνους και που θρηνεί την απώλεια του παιδιού της. Εκείνη ήταν η χρονιά της. Βροχή οι διθυραμβικές κριτικές και οι υποψηφιότητες για όλα τα μεγάλα βραβεία. Όλα εκτός από τα Oscars, για τα οποία ακόμη δεν ήταν μάλλον αρκετά «σοβαρή».
Παρότι στη δεύτερη σεζόν του “The Morning Show”, ο χαρακτήρας της είναι πιο κακογραμμένος από ποτέ, η ίδια κατορθώνει να λάμπει ακόμα και όταν κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα της δε βγάζει νόημα. Το ιδανικό θα ήταν φυσικά να της δοθεί επιτέλους ένα πραγματικά και ατόφια καλό υλικό όπως στο “The Good Girl”, αλλά αφού αυτό δε φαίνεται να συμβαίνει, εκμεταλλεύεται τη δικαίωση που της προσφέρει η τηλεόραση και το “The Morning Show”, και παρά τη δική του προβληματικότητα η Τζένιφερ Άνιστον είναι πιο καλή από ποτέ
Η Άνιστον δεν παρέδωσε ωστόσο τα όπλα και επέστρεψε με μια πολεμική αυτή τη φορά ταινία, όπου κρατάει μικρό, αλλά σημαντικό ρόλο, υποδυόμενη τη μητέρα ενός στρατιώτη. Η ταινία δεν έκανε ιδιαίτερη επιτυχία βέβαια. Η επόμενη κωμωδία της ωστόσο με τον Adam Sandler έσπασε ταμεία.
Τον Νοέμβριο του 2019 ωστόσο όλα άλλαξαν. Διότι ήρθε στο προσκήνιο το “The Morning Show”. Όλες οι κριτικές αφού δήλωναν πόσο προβληματικό είναι το σίριαλ συνέχιζαν λέγοντας πως η Άνιστον λάμπει σε αυτό και δεν είναι τυχαίο. Είναι μέχρι τώρα η καλύτερη ερμηνεία που μας έχει δώσει και επιτέλους της αναγνωρίζεται. Μετά από χρόνια εγκλωβισμένη στο καλούπι της American sweetheart, η Άνιστον παίζει με την εικόνα της και έναν ρόλο που παθαίνει κρίσεις σε κάθε σκηνή. Μία ηρωίδα που επεισόδιο με το επεισόδιο γίνεται και πιο αντιπαθής – γι’ αυτό προσλαμβάνεις την πιο αγαπητή ηθοποιό της χώρας υποθέτω – κάτι που δεν είχε την ευκαιρία να υποδυθεί ποτέ πριν. Η Alex Levy της Άνιστον της επιτρέπει να εκφράσει όλο τον θυμό και που η ίδια θα πρέπει να νιώθει μετά από όλα αυτά τα χρόνια στο industry, αλλά ταυτόχρονα αντιπροσωπεύει και όλη την προβληματικότητά του. Παρότι στη δεύτερη σεζόν ο χαρακτήρας της είναι πιο κακογραμμένος από ποτέ, η ίδια κατορθώνει να λάμπει ακόμα και όταν κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα της δε βγάζει νόημα. Το ιδανικό θα ήταν φυσικά να της δοθεί επιτέλους ένα πραγματικά και ατόφια καλό υλικό όπως στο “The Good Girl”, αλλά αφού αυτό δε φαίνεται να συμβαίνει, εκμεταλλεύεται τη δικαίωση που της προσφέρει η τηλεόραση και το “The Morning Show” παρά την ίδια τη δική του προβληματικότητα και είναι πιο καλή από ποτέ. Το ερώτημα όμως παραμένει: Πόσες φορές χρειάζεται να αποδείξει το ταλέντο της η Τζένιφερ Άνιστον;
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
