Οι ζωγραφοι του Ιασμου

Μια «κυψέλη» δημιουργικότητας που βάζει χρώμα στην καθημερινότητα των Ιασμιωτών

Μια θαυμάσια ευκαιρία να αναδείξουν τη δουλειά, το ταλέντο και τη δημιουργικότητά τους απέκτησαν την περασμένη Κυριακή οι μαθητές του τμήματος ζωγραφικής, που λειτουργεί στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ιάσμου. Μπορεί το συγκεκριμένο τμήμα να μετράει περίπου 17 χρόνια ζωής και λειτουργίας στους κόλπους του Συλλόγου, όμως για πρώτη φορά φέτος προγραμματίστηκε, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Προφήτης Ηλίας», μια βραδιά αφιερωμένη στους ανθρώπους του και στη μεγάλη τους αγάπη, τη ζωγραφική τέχνη. Έτσι στήθηκε ένα μεγάλο πάρτι στο προαύλιο του παλαιού δημοτικού σχολείου του Ιάσμου, μια μεγάλη γιορτή των χρωμάτων και της δημιουργίας, που τους χωρούσε όλους- μικρούς και μεγάλους, μέλη και μη μέλη του τμήματος. Οι «ζωγράφοι του Ιάσμου»- παιδιά νηπιακής ηλικίας μέχρι και άτομα που πλησιάζουν τα 60- είχαν στήσει μια έκθεση με έργα αντιπροσωπευτικά της δουλειάς τους, αλλά δεν περιορίστηκαν σε αυτό, παρά έπιασαν τα μολύβια, τα πινέλα και τις μπογιές τους και επιδόθηκαν σε νέες δημιουργίες. 

Αναστασία Γεωργιτσοπούλου, ερωτευμένη με τη ζωγραφική από τότε που θυμάται τον εαυτό της 

«Ψυχή» του τμήματος ζωγραφικής, που εμπνέει τους μαθητές της αλλά και εμπνέεται από αυτούς, είναι η κ. Αναστασία Γεωργιτσοπούλου. Το ταλέντο της δεν περιορίζεται βέβαια στη ζωγραφική, αφού ταυτόχρονα καταπιάνεται με την αγιογραφία, την πυρογραφία, την ξυλογλυπτική, το ψηφιδωτό και τη συντήρηση έργων τέχνης και βυζαντινών εικόνων. Αν εξαιρέσει κανείς τα αντικείμενα της αγιογραφίας και τη συντήρηση βυζαντινών εικόνων, σε όλα τα υπόλοιπα εντρύφησε μόνη της, κατάφερε να αναπτύξει τα έμφυτα προφανώς ταλέντα της, δίχως τη συνδρομή δασκάλου. Αναφερόμενη στη σχέση της με τη ζωγραφική, μας δήλωσε ερωτευμένη από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Αποτέλεσε εξάλλου αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς της τουλάχιστον από την ηλικία των 11 ετών.

Η κ. Γεωργιτσοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ίασμο, ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου, αλλά για επαγγελματικούς λόγους αναγκάστηκε να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη και να αποχωριστεί την ιδιαίτερη πατρίδα της για σχεδόν δυόμισι δεκαετίες. Η επιστροφή της το 2010 συνοδεύτηκε από την ενεργό εμπλοκή της στα πολιτιστικά δρώμενα του Ιάσμου, αφού ανέλαβε να διδάσκει αρχικά ψηφιδωτό και πυρογραφία και κατόπιν ζωγραφική και αγιογραφία στον Πολιτιστικό Σύλλογο. Η αγάπη και το πάθος της για τις τέχνες και ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο τα μεταδίδει στους μαθητές της, την έχουν κάνει ιδιαίτερα αγαπητή στους τελευταίους ενώ συντείνουν στην ολοένα αυξανόμενη προσέλευση. 

«Μου αρέσει που ο κόσμος και τα παιδιά εδώ αγαπάνε την τέχνη» 

Τη χρονιά, που μας πέρασε, το πρόγραμμά της στο τμήμα ζωγραφικής παρακολούθησαν περί τα 70 άτομα, μαθητές κάθε ηλικίας από τον Ίασμο και από γειτονικούς οικισμούς. Το ερώτημα, που συνηθίζει να θέτει στους νέους μαθητές της, είναι αν θέλουν να μάθουν να ζωγραφίζουν ή απλά να φτιάξουν μερικούς πίνακες ζωγραφικής. «Αυτοί που έρχονται και μου λένε “θέλω να μάθω να ζωγραφίζω”, θα μάθουν να ζωγραφίζουν, δεν υπάρχει περίπτωση», μας δήλωσε με αυτοπεποίθηση. «Αν όμως κάποιος έχει σα στόχο να φτιάξει 5 πίνακες και να σταματήσει», έσπευσε να επισημάνει, «δε θα αντέξει το πρόγραμμα διδασκαλίας». «Γιατί δεν μπορείς να φτιάξεις πίνακα», εξήγησε, «αν δεν κάνεις σχέδιο πιο μπροστά, αν δεν αντιληφθείς τον όγκο, τη διάσταση, τις εντάσεις που έχει ένα χρώμα, από πού πέφτει το φως ή πώς πέφτει…. Οπότε, αν στο μυαλό σου έχεις τον πίνακα και καθίσεις να κάνεις σχέδιο, τότε δε θα σου βγει. Γι’ αυτό είμαι ξεκάθαρη από την αρχή: θες να ζωγραφίσεις 3-4 πίνακες και να περάσεις καλά ή θες να μάθεις να ζωγραφίζεις; Για μένα είναι καίριο αυτό. Αν θες να μάθεις να ζωγραφίζεις, θα σου μάθω. Αν θες να κάνεις μερικούς πίνακες, θα σου δείξω πώς γίνεται για να τους φτιάξεις. Αλλά μετά δε θα πεις ξέρω να ζωγραφίζω».

Στον αντίποδα, υπάρχουν στο τμήμα μαθητές και μαθήτριες, που παρότι ξεκίνησαν από το μηδέν, με την ειλικρινή διάθεσή τους να ζωγραφίσουν και την αγάπη τους για τη συγκεκριμένη τέχνη, κατάφεραν να δημιουργήσουν εντυπωσιακά έργα. Η κ. Γεωργιτσοπούλου μίλησε με συγκίνηση και καμάρι για τους μαθητές της και για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το τμήμα. «Μου αρέσει που ο κόσμος και τα παιδιά εδώ αγαπάνε την τέχνη. Μου αρέσει επίσης που στο τμήμα δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ το γεγονός ότι δεν υπάρχει κακός ανταγωνισμός. Δηλαδή θα δεις τη μια στιγμή το ένα παιδί να βοηθάει το άλλο ή να προσφέρει τα δικά του μολύβια, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μία υγιής ανταγωνιστικότητα. Δεν είναι όμως με κακό τρόπο. Θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο και ουσιαστικά θέλουν να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Και αυτό είναι υπέροχο». 

«Η ζωγραφική μπορεί και λειτουργεί θετικά σε τόσα πολλά διαφορετικά επίπεδα» 

Τι υπόσχεται όμως η ζωγραφική σε έναν άνθρωπο, που καταπιάνεται με τη συγκεκριμένη τέχνη; «Η ζωγραφική μπορεί και λειτουργεί θετικά σε τόσα πολλά διαφορετικά επίπεδα», αποκρίθηκε η κ. Γεωργιτσοπούλου. «Υπάρχουν άνθρωποι», εξήγησε, «οι οποίοι μου λένε έρχομαι στη ζωγραφική γιατί θέλω να ξεκουραστώ. Ή έρχομαι στη ζωγραφική γιατί κάνω ψυχοθεραπεία. Γιατί μέσα από τη ζωγραφική μπορείς να εκφράσεις όχι απλά συναισθήματα, αλλά και συναισθήματα που ο ίδιος δε συνειδητοποιείς, και να τα εκτονώσεις πάνω σε ένα έργο. Και κυριολεκτώ να τα εκτονώσεις. Γιατί τα χρώματα, που θα χρησιμοποιήσεις, ή η ένταση στο πινέλο ή στη σπάτουλα ή στο μολύβι, βγάζει αυτό που αισθάνεσαι και το αφήνει επάνω στο χαρτί. Οπότε μετά νοιώθεις πιο ευχάριστα. Δεν ξέρεις ακριβώς το γιατί, αλλά… Είναι γιατί ζωγράφισες. Είναι γιατί ασυνείδητα αυτό που ένοιωθες το απόθεσες πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί ή σε έναν μουσαμά». «Πολλές φορές έχω πάει σε κάποιους μαθητές», έσπευσε χαρακτηριστικά να επισημάνει, «και τους έχω πει “χαίρομαι που είσαι τόσο καλά σήμερα” ή “γιατί δεν είσαι καλά σήμερα; Τι σου συμβαίνει; Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;»… Μα το βλέπω! Βλέπω τον τρόπο που δουλεύεις, τον τρόπο που ζωγραφίζεις, τα χρώματα που επιλέγεις, τον τρόπο που κινείσαι με το πινέλο».

Ταυτόχρονα όμως με την ψυχολογία και την έκφραση των συναισθημάτων, η ενασχόληση με τη ζωγραφική επιδρά, κατά την κ. Γεωργιτσοπούλου, και στη διαμόρφωση ενός καλύτερου χαρακτήρα. «Πρώτα από όλα καλλιεργεί την υπομονή», παρατήρησε, «γιατί η ζωγραφική θέλει υπομονή». Επιπλέον εξήγησε ότι «υπάρχουν περιπτώσεις, όπου παιδιά που έχουν προβλήματα προσαρμοστικότητας έχουν έρθουν στη ζωγραφική και έχουν αναπτύξει μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας. Επίσης, παιδιά που είχαν μια κάποια επιθετικότητα, έχουν σταματήσει να την έχουν».

Κλείνοντας διαβεβαίωσε ότι η ζωγραφική δεν έχει ηλικία και ως εκ τούτου ενδείκνυται για όλους τους ανθρώπους, σε όποιο στάδιο της ζωής τους, με βασική προϋπόθεση να αγαπούν τη συγκεκριμένη τέχνη. Ως εκ τούτου, όσοι πιστοί μπορούν να απευθυνθούν στον Πολιτιστικό Σύλλογο του Ιάσμου από τον προσεχή Σεπτέμβριο και να μυηθούν στη ζωγραφική τέχνη από την κ. Γεωργιτσοπούλου, παρακολουθώντας τα μαθήματα του τμήματος που γίνονται τις Παρασκευές και τα σαββατοκύριακα. 

Δέσποινα Κωτούλα, η απόδειξη ότι η ζωγραφική δεν έχει ηλικία 

Ζωντανή απόδειξη του ότι η ζωγραφική δεν έχει ηλικία είναι η κ. Δέσποινα Κωτούλα, που από μικρή είχε «τρέλα» με τη συγκεκριμένη τέχνη και ούσα πλέον γιαγιά, όχι μόνο συνεχίζει να καταπιάνεται με αυτή, αλλά φροντίζει να αναπτύσσει διαρκώς το ταλέντο της, να ξεπερνά τον εαυτό της και φυσικά να εμφυσά αυτή τη δημιουργικότητα που τη διακρίνει στις δύο αγαπημένες της εγγονές, ιδίως. «Είχα στείλει σε όλες τις σχολές για να πάω, αλλά τότε δεν γινόταν, δεν υπήρχαν οι ευκαιρίες», θυμήθηκε, ενώ μας περιέγραφε την «τρέλα» που είχε με τη ζωγραφική στα νεανικά της χρόνια. Ωστόσο, άδραξε αμέσως την ευκαιρία, όταν το 1999 δημιουργήθηκε τμήμα ζωγραφικής στον Σύλλογο του Ιάσμου, και έκτοτε η ζωγραφική αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς της. «Ζωγραφίζω πάντα, όπως και να είμαι», μας εξήγησε, επισημαίνοντας ότι η κλίση της είναι να ζωγραφίζει τοπία και ανθρώπινα σώματα, καθώς και ότι ανάλογα με τα συναισθήματά της διαφοροποιούνται κυρίως τα χρώματα που επιλέγει. Τέλος, στο ερώτημα γιατί να ασχοληθεί κανείς με τη ζωγραφική, η κ. Κωτούλα αποκρίθηκε «για να βάλει λίγο χρώμα στη ζωή του και να δει τον κόσμο διαφορετικά». 

Γιάννης Παπαλεξίου, το πάθος για τη ζωγραφική από τα 6 και οι «ανοιχτοί λογαριασμοί» για το μέλλον 

Ο νεαρός Γιάννης Παπαλεξίου γεννήθηκε στη Δράμα, την πόλη καταγωγής του πατέρα του, αλλά από ηλικία μόλις δύο ετών και μέχρι τα 18 που είναι σήμερα, ζει και δραστηριοποιείται στο χωριό της μητέρας του, τον Ίασμο. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική από ηλικία 6 ετών περίπου, μέσω του τμήματος που λειτουργούσε υπό τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ιάσμου. «Μου άρεσε γιατί μπορούσα να έχω την ελευθερία να εκφράζομαι όπως θέλω», μας δήλωσε. «Όλες τις στιγμές μου, τις ζωγραφίζω», συνέχισε, επισημαίνοντας ότι «αν έχω νεύρα θα ζωγραφίσω κάτι μουντό, αν έχω ένταση μέσα μου θα ζωγραφίσω κάτι πολύ αφηρημένο, αν είμαι ήρεμος, θα ζωγραφίσω κάτι το οποίο είναι πιο δύσκολο στην απόδοση». Ο αγαπημένος του πίνακας από όλη αυτή τη διαδρομή των 12 ετών ενασχόλησης με τη ζωγραφική είναι μια θαλασσογραφία του Ιβάν Αϊβαζόφσκι, που όπως μας εξήγησε «έχει όλα τα συναισθήματα μέσα, για τον έκανα ενώ ήμουν και νευριασμένος και ήρεμος και αγχωμένος, τα πάντα. Κάθε φορά που τον έπιανα, έβαζα και διαφορετική πινελιά». Οι θαλασσογραφίες εξάλλου αποτελεί το αγαπημένο είδος ζωγραφικής του Γιάννη.

Τον τελευταίο καιρό κι ενώ ο 18χρονος προετοιμαζόταν για τις πανελλήνιες, η ζωγραφική αποτέλεσε ένα είδος αγχολυτικού απέναντι στην ψυχολογική πίεση, που του προκαλούσε το διάβασμα. Πλέον, έχοντας ξεπεράσει τη δοκιμασία των πανελληνίων, ο Γιάννης αναμένει την ανακοίνωση των βάσεων για να δει αν θα σπουδάσει σε σχολή του Πολυτεχνείου ή σε τμήμα Μαθηματικών. Αν και η ζωγραφική βρισκόταν στα αρχικά πλάνα του, τελικά αποφάσισε να δώσει έμφαση σε αντικείμενα που υπόσχονται πιο άμεση επαγγελματική αποκατάσταση και να διατηρήσει… «ανοιχτούς λογαριασμούς» με τη ζωγραφική για το μέλλον. Για την ακρίβεια, η ζωγραφική θα είναι πάντα στην καρδιά του, όπως σημείωσε, θα αποτελεί ένα αγαπημένο χόμπι στον ελεύθερό του χρόνο και πιθανόν μελλοντικά να δώσει κατατακτήριες για την είσοδό του σε σχολή καλών τεχνών.

Κλείνοντας, ο Γιάννης έσπευσε να παροτρύνει τους συνομήλικους του και όχι μόνο να ασχοληθούν με τη ζωγραφική, γιατί είναι μια τέχνη που εκτός του ότι θα τους προσφέρει χαλάρωση, θα τους ανοίξει και τους πνευματικούς τους ορίζοντες.

Ντιντέμ Αλήτσογλου, η νεαρή δικηγόρος με τα ομιχλώδη τοπία 

Τη Ντιντέμ Αλήτσογλου τη γνωρίσαμε πρόσφατα μέσα από τα έργα της, τα οποία συμπεριλήφθηκαν στην έκθεση των δικηγόρων και των δικαστικών υπαλλήλων της Ροδόπης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ίασμο πριν από 27 χρόνια, σπούδασε και αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή των Αθηνών, έκανε την πρακτική της στην Κομοτηνή και πριν από λίγους μήνες μπήκε επίσημα στο «στίβο» της μάχιμης δικηγορίας. Η μεγάλη της όμως αγάπη από νεαρή κιόλας ηλικία ήταν η ζωγραφική. Περνούσε πολύ χρόνο ζωγραφίζοντας κυρίως φιγούρες, χωρίς όμως να έχει να εντρυφήσει σε τεχνικές και να έχει σφυρηλατήσει το ταλέντο της. Τυχαία προ τριετίας είχε δει μια ανάρτηση στο facebook σχετικά με το τμήμα ζωγραφικής του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιάσμου και έτσι αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής. Εκείνη η ανάρτηση, αλλά και οι συμβουλές της κ. Γεωργιτσοπούλου, φέρουν την ευθύνη που η Ντιντέμ έχει δημιουργήσει ορισμένα εντυπωσιακά έργα την τελευταία διετία. Το ενδιαφέρον στα έργα της, που προδίδει και χαρακτηριστικά από την ψυχοσύνθεσή της, είναι ότι απεικονίζουν κυρίως τοπία και μάλιστα ομιχλώδη, με μοναδικά «ανοιχτά» χρώματα το καφέ και το κόκκινο.

Όπως μας εξήγησε η ίδια, συνηθίζει να ζωγραφίζει τα βράδια, που έχει ησυχία, και περισσότερο όταν έχει αρνητική ψυχολογία. «Όταν ασχολούμαι με λεπτομέρειες», σημείωσε, «ξεχνάω τα πάντα, χάνομαι. Όταν είσαι χαρούμενος, δε νομίζω ότι προσέχεις τέτοια πράγματα. Πηγαίνεις πιο χαλαρά. Αλλά όταν είμαι θλιμμένη, προσέχω περισσότερο».

Η Ντιντέμ δεν παρέλειψε, σχεδόν σχολαστικά, να εκφράσει τα συναισθήματα εκτίμησης και αγάπης που τρέφει για τη δασκάλα της. «Με την καθοδήγηση της Αναστασίας έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου», σημείωσε ενδεικτικά, ενώ ερωτηθείσα για το κατά πόσον θα συνεχίσει να ασχολείται με τη ζωγραφική, τόνισε με έμφαση ότι «όσο η Αναστασία είναι εδώ, θα είμαι κι εγώ». «Γιατί δεν ξέρω αν θα βρω κάποια άλλη δασκάλα, που θα είναι σαν την Αναστασία», συνέχισε.

Στο μήνυμά της, τέλος, υπογράμμισε ότι η «η τέχνη αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και τον τρόπο που σκεφτόμαστε». «Βλέπουμε διαφορετικά», συμπλήρωσε, για να επισημάνει ότι ιδιαίτερα τα παιδιά αξίζει να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους στην τέχνη. 

Χαρούλα Μπαντίκου, η δυναμική επιστροφή και η μεταλαμπάδευση του πάθους για τη ζωγραφική στους δύο γιους της 

Ένα ακόμα πρόσωπο από τους «ζωγράφους του Ιάσμου», που μας έκανε «κλικ» με τα έργα ζωγραφικής του ήταν η κ. Χαρούλα Μπαντίκου. Πρωτοξεκίνησε να ζωγραφίζει στις απαρχές της λειτουργίας του τμήματος ζωγραφικής στον Πολιτιστικό Σύλλογο του Ιάσμου, σταμάτησε για μερικά χρόνια και επέστρεψε προ διετίας, με κίνητρο, όπως μας τόνισε, την παρουσία της κ. Αναστασίας Γεωργιτσοπούλου στο «τιμόνι» του τμήματος. «Με ενθουσίασε ο τρόπος που δουλεύει», παρατήρησε σχετικά, για να διακρίνει σε άλλο σημείο ότι «η δασκάλα μας μπορεί και αποκρυπτογραφεί τα συναισθήματά μας από τον πίνακα. Από τα χρώματα, από την τεχνική που χρησιμοποιούμε, από τα πάντα».

Για την κ. Μπαντίκου η ζωγραφική αποτελεί μέσο ξεκούρασης, αλλά και ιδανικό μέσο έκφρασης των συναισθημάτων της. «Αυτό που έχω στην ψυχούλα μου, το βγάζω στους πίνακες», σημείωσε χαρακτηριστικά. Έσπευσε επιπλέον να επισημάνει ότι «η ζωγραφική φτιάχνει καλύτερους ανθρώπους» και να εκφράσει επίσης τη χαρά της, που τα δυο της παιδιά, 16 και 8 ετών, φαίνεται να ακολουθούν την ίδια πορεία. Αμφότεροι οι γιοι της συμμετέχουν στο τμήμα ζωγραφικής του Πολιτιστικού Συλλόγου, έχοντας πάρει τα πρώτα ερεθίσματα για να στραφούν προς τη συγκεκριμένη τέχνη από την ίδια.

«Για μένα η ζωγραφική είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε μορφή τέχνης», τόνισε καταλήγοντας η κ. Μπαντίκου, για να παροτρύνει και άλλο κόσμο να ασχοληθεί με αυτή. «Υπάρχουν τεχνικές για να ζωγραφίζει ο οποιοσδήποτε», υπογράμμισε, διευκρινίζοντας πως «το θέμα είναι ότι αν δεν το αγαπάς, το βαριέσαι μετά». «Αν το αγαπάς», αντέτεινε, «εξελίσσεσαι και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος». 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.