Οι Κατοικουντες εν Χωρα και Σκια Θανατου Φως Λαμψει εφ’ Ημας

Από τους Φιλοποίμενα Ανδρεάδη και Αλέκο Κολιόπουλο

Με στίχους του Βάρναλη, του Ρίτσου και του Σικελιανού, του Βίωνος αλλά και του άγνωστου ποιητή της χριστιανικής τραγωδίας «Χριστός Πάσχων» ενώνοντας το παρελθόν με το παρόν, ο Αλέκος Κολιόπουλος και ο Φιλοποίμην Ανδρεάδης, με τη φροντίδα της ΔΚΕΠΠΑΚ, ευχήθηκαν σε όσους συμπολίτες μας που βρέθηκαν στο Λαογραφικό Μουσείο Κομοτηνής το απόγευμα της Μ. Τετάρτης 20 Απριλίου, σε ένα ποιητικό εσπερινό ενόψει των ημερών του Θείου Πάθους, της Ανάστασης και του Πάσχα, με τίτλο «Οι Κατοικούντες εν Χώρα και Σκιά Θανάτου Φως Λάμψει εφ’ Ημάς».

Την συναρμογή των κειμένων και την επιμέλεια της παρουσίασης, έκανε ο Φιλοποίμην Ανδρεάδης, και μαζί του στην απόδοση των κειμένων ήταν ο Αλέκος Κολιόπουλος, που έπαιζε επίσης τον τζουρά, με την δραματουργία να έχει «φτιαχτεί» από τον Νίκο Φλέσσα.

Ο κ. Ανδρεάδης, από τον οποίο προήλθε η ιδέα που έφερε όλους αυτούς τους ανθρώπους στο Μουσείο, ευχήθηκε σε όλους όσους παρακολούθησαν τον μυσταγωγικό αυτό ποιητικό εσπερινό, καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα και ευχαρίστησε τη ΔΚΕΠΠΑΚ για τη φιλοξενία.

Μέσα από αυτό τον ποιητικό εσπερινό, «ψηλάφισαν» την παράδοση που έρχεται από την αρχαιότητα, τον Επιτάφιο Αδώνιδος του Βίωνος, από τον 2^ο Αιώνα π.Χ., τον θρήνο δηλαδή για τον Άδωνι που έχασε η Αφροδίτη, και από αυτές τις βαθιές ελληνικές ρίζες μετασχηματίστηκε και ήρθε στον χριστιανικό κόσμο ως το τελετουργικό της ανάστασης του Κυρίου, εμβαθυνόμενο μέσα από μια ανθρωπιστική θεώρηση, σημείωσε ο κ. Κολιόπουλος.

Από την αρχαιότητα μέχρι το σήμερα

Έτσι από τον κόσμο των δασών, του κυνηγιού και του ηρωισμού της αρχαιότητας, περνάμε στον χριστιανικό κόσμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, και στο δρώμενο που παρουσίασαν, είχαν ένα παλίμψηστο που ξεκινά από τον Άδωνι και συνδέεται με τον Χριστό Πάσχοντα, τη Βυζαντινή Χριστιανική Τραγωδία αγνώστου ποιητή του 12^ου αιώνα. Περιλαμβάνει όμως, για μια πιο «λοξή» θεώρηση, όπως τη Μάνα του Χριστού του Κώστα Βάρναλη, και τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου.

Για να μπορέσουν να είναι έτοιμοι να κάνουν πραγματικότητα την ιδέα του κ. Ανδρεάδη, σημείωσε ο κ. Κολιόπουλος, χρειάστηκε ένα δίμηνο δουλειάς τουλάχιστον, πάνω στο λόγο, αλλά και στα κενά του λόγου. «Για να πιάσουμε τις ρίζες της γλώσσας, είχαμε μια σκηνοθετική ματιά των κενών» τόνισε, με μια μεγάλη παύση, να αφήνει τα συναισθήματα να ξεχειλίζουν στον άνθρωπο.

Έτσι είχαν δύο άξονες: την τελετουργική ματιά, με δάνεια από την εκκλησία αφενός, και αφετέρου τις παύσεις, με χαμηλή φωνή, φωτισμό, κεριά, που επιτρέπουν στο διαχρονικό εκκλησίασμα, να συμμετέχει σε μια ομαδική μέθεξη.

Έτσι μπορούμε να έχουμε μια ιδέα τι σήμαινε στην αρχαιότητα, μέχρι το σήμερα, και αυτός που τα συνέδεσε όλα αυτά καλύτερα είναι ο Άγγελος Σικελιανός, με το έργο του «Στ’ Όσιου Λουκά το μοναστήρι», που κάνει αναφορά στον Άδωνι, στο θρήνο της Παναγίας, και στους πολέμους, με ένα ανάπηρο που όλοι νόμιζαν νεκρό να εμφανίζεται στην είσοδο της εκκλησίας, με όλα να γίνονται ένα τον αρχαίο κόσμο και τον σύγχρονο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.