Ο Φουκαρας!
Της ποίησης
Αχ η ζωή δύσκολη,
Που υπάρχει εύκολη;
Λίγες είναι οι χαρές
Και μισές πολλές φορές.
Η άτιμη τυραννά,
Ειδικά τον φουκαρά.
Δεν βρίσκει το δίκαιο,
Μέχρι τώρα πουθενά.
Ποιος ξέρει τι τραβάει;
Στη πλάτη του κουβαλάει,
Ασήκωτα τα βάρη,
Με άλλους πλάι πλάι.
Ο πολίτης ζητάει,
Το κράτος του χρωστάει.
Ψάχνει το δίκαιο του,
Θα το βρει που θα πάει!
Που υπάρχει εύκολη;
Λίγες είναι οι χαρές
Και μισές πολλές φορές.
Η άτιμη τυραννά,
Ειδικά τον φουκαρά.
Δεν βρίσκει το δίκαιο,
Μέχρι τώρα πουθενά.
Ποιος ξέρει τι τραβάει;
Στη πλάτη του κουβαλάει,
Ασήκωτα τα βάρη,
Με άλλους πλάι πλάι.
Ο πολίτης ζητάει,
Το κράτος του χρωστάει.
Ψάχνει το δίκαιο του,
Θα το βρει που θα πάει!
Δείξε!
Πες μου, πες μου, πότε και πως;
Είσαι νέος ευτυχώς.
Ορεξάτος, άπειρος,
Θα δυσκολευθείς δυστυχώς!
Με ποιόν, με ποιόν θα παλέψεις;
Μόνος σου πως θα αντέξεις;
Μην παρατάς, να προχωράς,
Όσο μπορείς να δουλέψεις!
Εγώ θα αγωνισθώ
Και σε όλους συνιστώ.
Κάνω και την έκλυση,
Σε κάθε υγιή ιστό.
Μονάχα με την πάλη,
Δεν υπάρχει λύση άλλη.
Δείξε να καταλάβει,
Το ανίκανο παρτάλι!
Αχ παιδί μου, αχ!
Κομμάτι από μένα,
Εγώ γέννησα εσένα.
Ξέρει αυτή που γεννά,
Παιδί μου η μάνα πονά.
Σε τάισα σαν το πουλί,
Σε αγάπησα πάρα πολύ.
Εσύ έπρεπε να ζήσεις,
Μια ζωή θα μου λήψεις.
Τον μπαμπά σου τον έχασα,
Μόνη μου σε φρόντισα.
Καταραμένη φτώχεια,
Δύσκολα σε μεγάλωσα.
Σε ξυπνούσα κάθε μέρα
Σου έλεγα καλημέρα.
Μια ηλιόλουστη μέρα,
Έβγαλαν τον πόλεμο.
Σε άρπαξαν απ’ το λαιμό,
Σε οδήγησαν στο γκρεμό.
Αχ πια δεν σε έχω,
Δεν μπορώ, δεν αντέχω!
Αφού σε εξαφάνισαν,
Να έβλεπες πόσο χάρηκαν.
Σε κήρυξαν ήρωα,
Με τιμές σε κήδεψαν!
Σε λίγο σε ξέχασαν,
Τη ζωή μας την μαύρισαν.
Μου καταθέτουν και χρήμα
Λες και σε αγόρασαν!
Είσαι νέος ευτυχώς.
Ορεξάτος, άπειρος,
Θα δυσκολευθείς δυστυχώς!
Με ποιόν, με ποιόν θα παλέψεις;
Μόνος σου πως θα αντέξεις;
Μην παρατάς, να προχωράς,
Όσο μπορείς να δουλέψεις!
Εγώ θα αγωνισθώ
Και σε όλους συνιστώ.
Κάνω και την έκλυση,
Σε κάθε υγιή ιστό.
Μονάχα με την πάλη,
Δεν υπάρχει λύση άλλη.
Δείξε να καταλάβει,
Το ανίκανο παρτάλι!
Αχ παιδί μου, αχ!
Κομμάτι από μένα,
Εγώ γέννησα εσένα.
Ξέρει αυτή που γεννά,
Παιδί μου η μάνα πονά.
Σε τάισα σαν το πουλί,
Σε αγάπησα πάρα πολύ.
Εσύ έπρεπε να ζήσεις,
Μια ζωή θα μου λήψεις.
Τον μπαμπά σου τον έχασα,
Μόνη μου σε φρόντισα.
Καταραμένη φτώχεια,
Δύσκολα σε μεγάλωσα.
Σε ξυπνούσα κάθε μέρα
Σου έλεγα καλημέρα.
Μια ηλιόλουστη μέρα,
Έβγαλαν τον πόλεμο.
Σε άρπαξαν απ’ το λαιμό,
Σε οδήγησαν στο γκρεμό.
Αχ πια δεν σε έχω,
Δεν μπορώ, δεν αντέχω!
Αφού σε εξαφάνισαν,
Να έβλεπες πόσο χάρηκαν.
Σε κήρυξαν ήρωα,
Με τιμές σε κήδεψαν!
Σε λίγο σε ξέχασαν,
Τη ζωή μας την μαύρισαν.
Μου καταθέτουν και χρήμα
Λες και σε αγόρασαν!
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
