Ο δασκαλος σαν ο κορυφαιος του χορου

Συνεχίζεται ο κύκλος διαλέξεων για τρίτη χρονιά, από τον σκηνοθέτη -καραγκιοζοπαίχτη Γιάννη Βουλτσίδη, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης στο Παιδαγωγικό Τμήμα σε συνεργασία με τον καθηγητή θεατρολογίας κ. Σίμο Παπαδόπουλο.
 
Πρόσφατα αρχές Δεκέμβρη- δόθηκαν δύο διαλέξεις, σε δύο κατάμεστες αίθουσες με θέμα: «Ο δάσκαλος σαν ο κορυφαίος του χορού» με την έννοια ότι αντιμετωπίζουμε τους μαθητές μιας τάξης συμμετοχικά παρά διοικητικά. Ιδίως στα πολύ μικρά παιδιά με το να πεις και μόνο «κάνετε ησυχία» έχεις χάσει το παιχνίδι, είναι προτιμότερο ν’ αρχίσεις ένα τραγούδι, και τότε θα δεις ο θόρυβος, η οχλαγωγία να μεταμορφώνεται σε βελούδινη σιωπή. Το παιδί θέλει παιχνίδι, παραμύθι, θέμα. Και μέσα από το τραγούδι, και δη το ελληνικό δημοτικό τραγούδι- εδώ ζούμε- καταφέρνουμε και να διασκεδάσουμε και να διαπαιδαγωγήσουμε, όχι με στείρες νουθεσίες αλλά με μελωδίες. 

«Η μάννα όταν κελαηδεί κάτι θα πάρει το παιδί»

Ο ποιητής Καβάφης, μπορεί στη διάρκεια της ζωής του να μην εξέδωσε ούτε μια ποιητική συλλογή δική του, αλλά φρόντισε να εκδώσει μια συλλογή με δημοτικά τραγούδια, φρονώντας και αυτός, ότι η δημοτική μας ποίηση σε οικονομία, χάρη και σοφία είναι της ίδιας αξίας με του Αισχύλου του Ευριπίδη και του Σοφοκλή. Αυτός ο συνδυασμός δε, με τον ρυθμό και τη μελωδία και την αφάνταστη ποικιλία του στο ελλαδικό τοπίο, είναι πολύ ευεργετική για τις ψυχές ασχέτου ηλικίας, τάξεων και επιπέδου. «Απλά η μάννα πρέπει να κελαηδεί…ί» για να πάρει και κάτι το παιδί…
 
Και έτσι σ’ αυτή τη λογική και σε ευχάριστο κλίμα κινήθηκαν οι δυο φετινές διαλέξεις του υπογράφοντα το κείμενο. Ήδη με το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, μετά την περυσινή συνεργασία με φοιτητές πάνω σε ποίηση Ανακρέοντα, μετάφραση Ντίνου Χριστιανόπουλου και μελοποίηση δική μου, ετοιμάζεται κάτι αντίστοιχο πάνω στην ποίηση του Γεωργίου Βιζυηνού. Περισσότερα, σύντομα. 

Ποιητικά σχόλια για τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού

Δύναμη στα πόδια
 
Το παιδί
δεν χάνει την χάρη του
γιατί ό,τι του’ ρχεται στον νου
εξέρχεται αφιλτράριστο.
Συνήθως, η εκπαίδευση που υφίσταται κατόπιν
είναι να του κόψει αυτόν τον ….αέρα!
 
Η δύναμη στο παιδί
βρίσκεται στα πόδια
σκέφτεται με τα πόδια
πολύ αργότερα σκέφτεται με το κεφάλι
μεγαλώνοντας
 όταν δεν μπορεί να…. κουνηθεί!
 
**** 
Το παιδί ως ζωγράφος

Το παιδί – όπως και ο μεγάλος ζωγράφος –
 δεν ζωγραφίζει την πραγματικότητα όπως την βλέπει,
 ή όπως αντανακλά σαν καθρέπτης με ρεαλιστικά μέτρα,
αλλά όπως την αισθάνεται.
 
Γι’ αυτό μπορεί να ζωγραφίσει ένα σπίτι σχετικά μικρό
αλλά με μια φωτιστική λάμπα τεράστια,
δυσανάλογη μ’ αυτό που συμβαίνει πραγματικά έξω.
Γιατί για το παιδί, το φως μες στο σπίτι,
είναι αν όχι όλη η υπόθεση, μεγάλη υπόθεση.!
Τώρα αν κάνουμε το λάθος,
να πάμε να του «διορθώσουμε»
αυτή την ζωγραφική αντίληψη,
το τελειώσαμε το παιδί.
 
Ο δάσκαλος, ο καλός δάσκαλος
δεν φιλοδοξεί να βγάλει μαθητές αντίγραφα,
αλλά μαθητές δημιουργούς,
που και αυτόν, θα τον «χρησιμοποιήσουν» σαν ψηφίδα,
σαν ύλη, για να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο.
 
* Ο Γιάννης Βουλτσίδης είναι σκηνοθέτης και ιδρυτής του Θρακικού Θεάτρου Σκιών.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.