Μ.Ανανιάδου: «Όλο αυτό που γίνεται, σε ένταση, σε ενότητα, σε επιμονή και διάρκεια είναι η παρακαταθήκη που θα φανεί στα επόμενα χρόνια» - Παρατηρητής της Θράκης | Παρατηρητής της Θράκης | Νέα από την Θράκη, την Ελλάδα & τον Κόσμο

Δύο και πλέον μήνες κινητοποιήσεων, κάθε μορφής, όπως και η «πολυμορφία» τεχνών, συμπληρώνουν οι άνθρωποι του πολιτισμού και των τεχνών σε όλη την χώρα, ενάντια στο Προεδρικό Διάταγμα που όπως επισημαίνουν απαξιώνει τον ίδιο τον πολιτισμό.

Οι καλλιτέχνες, και όχι μόνοι τους, βρίσκονται εδώ και δύο μήνες στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους έκφρασής τους διατρανώνοντας την αντίθεσή τους βάζοντας «μπροστά» την ίδια την τέχνη, θέλοντας να καταδείξουν πως η τέχνη, σε όλες τις μορφές, υπάρχει παντού και θα έπρεπε να υπάρχει παντού σε όρους τουλάχιστον αξιοπρέπειας για τους εργαζομένους σε αυτήν, στην χώρα η οποία μπορεί να «γέννησε» τον πολιτισμό, αλλά φαίνεται πως διαμέσου πολιτικών αποφάσεων, δεν επιδιώκει να τον διατηρήσει ή ακόμα περισσότερο να τον εξελίξει.

Τι όμως ακριβώς διακυβεύεται και πώς οι αρχικές αντιδράσεις των «αθέατων» από πλευράς της πολιτείας διαχρονικά εργαζομένων στον χώρο του πολιτισμού έφτασε σήμερα, στη δημιουργία ενός συλλογικού κινήματος που διεκδικεί κεκτημένα για άλλους επαγγελματικούς κλάδους ή κεκτημένα για τον χώρο του πολιτισμού σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η πανεπιστημιακή εκπαίδευση στον χώρο των παραστατικών τεχνών;

Η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Χώρο του Χορού (Σ.Ε.ΧΩ.ΧΟ), κ. Μίνα Ανανιάδου μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» εξηγώντας τόσο το περιεχόμενο του επίμαχου Προεδρικού Διατάγματος, πώς αυτό επηρεάζει την υφιστάμενη πραγματικότητα των καλλιτεχνών, αλλά και το περιεχόμενο των διεκδικήσεών τους, που, όπως υπογράμμισε, θα αποτελέσουν παρακαταθήκη συλλογικών διαδικασιών στο άμεσο μέλλον.

Μίνα Ανανιάδου όμως…

ΠτΘ: κ. Ανανιάδου να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή σε σχέση με αυτό το Προεδρικό Διάταγμα υπ. αριθμ. ’85 που έχει φέρει τα πάνω κάτω. Δύο και πλέον μήνες ο κόσμος του πολιτισμού και της τέχνης βρίσκεται στους δρόμους, σε μια ιστορική, κατά τη δική μας τουλάχιστον άποψη, στιγμή τόσο για τον κλάδο σας όσο και για την ευρύτερη κοινωνία…

Μ.Α.: Έχουμε συμπληρώσει δύο μήνες διεκδικήσεων και αντιδράσεων και μάλιστα αναμένεται θα καταθέσουμε και νομική προσφυγή, που αποτελεί έναν άλλον δρόμο διεκδίκησης. Μετράμε λοιπόν 60 ημέρες από την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος που ουσιαστικά είναι ένα προσοντολόγιο για όλους τους κλάδους, όχι μόνο για τους καλλιτέχνες, σύμφωνα με το οποίο ορίζονται τα προσόντα όλων των ειδικοτήτων σε προκηρύξεις του δημοσίου και του ευρύτερου τομέα. Σε ό,τι αφορά τα πτυχία μας, έως το 2003 υπήρχαν τα ΤΕΙ, επομένως όλες οι ανώτερες τριετής καλλιτεχνικές σχολές είχαν μια ισοτιμία, αντιστοιχούσαν δηλαδή τα πτυχία τους στην αξία των πτυχίων των ΤΕΙ. Από το 2003, από την ανωτατοποίηση δηλαδή των ΤΕΙ σε ΑΤΕΙ το 2003 εμείς μείναμε στον αέρα, μείναμε αδιαβάθμητοι. Ήρθε το 2018 ο νόμος «Κονιόρδου – Γαβρόγλου» που στην ουσία έδωσε λύση για τους διπλωματούχους έως το 2003 διαβαθμίζοντάς τους με ΤΕ, αλλά από το 2003 και μετά το θέμα έμενε μονίμως στον αέρα. Από αυτή τη θολή και προβληματική κατάσταση που είχε φτάσει σε τέλμα και η διευθέτηση του οποίου αποτελεί χρόνιο αίτημά μας, πήγε το επίμαχο Προεδρικό Διάταγμα, άντλησε και του έβαλε ουσιαστικά ταφόπλακα, κατηγοριοποιώντας μας σε κατηγορία ΔΕ, δηλαδή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Από εκεί όπως αντιλαμβάνεστε απορρέουν διάφορα εργασιακά ζητήματα, ενώ το κύρια προβληματικό σημείο είναι ότι «ενώνει» την αξία των πτυχίων με τα βασικά επαγγελματικά δικαιώματα και συνθήκες εργασίας.

ΠτΘ: Ο χώρος του πολιτισμού ως προς τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι εν πολλοίς άγνωστος στο ευρύ κοινό. Πώς και πού σας επηρεάζει λοιπόν αυτή η κατηγοριοποίηση;

Μ.Α.: Να ξεκινήσουμε εξηγώντας πως με την συνθήκη της Μπολόνια, διαχωρίστηκαν τα επαγγελματικά από τα ακαδημαϊκά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι ένα πτυχίο παράγει και τα δύο. Τα ακαδημαϊκά δικαιώματα αφορούν στο να μπορείς να κάνεις ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό, το να μπορείς να διδάξεις σε ένα πανεπιστήμιο κ.ο.κ. και υπάρχει άλλη διαβάθμιση, ξεκινώντας από το 1 και προχωρώντας. Το επίπεδο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης είναι το 6, ενώ οι ανώτερες σχολές, εμείς δηλαδή, είναι στο επίπεδο 5. Το κύριο πρόβλημα μας αφορά στα εργασιακά. Δεν υπήρχε πουθενά ορισμένο αν είμασταν ΔΕ, ΤΕ ή ΠΕ. Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (ΠΕ) δεν θα μπορούσαμε να είμαστε γιατί απαιτείται τετραετής φοίτηση, το πανεπιστήμιο να είναι δημόσιο και δωρεάν, και σε κάθε περίπτωση να εντάσσεται σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Όλες αυτές οι τριετείς σχολές, που παράγουν θαυμαστό έργο, ανήκουν στην ανώτερη εκπαίδευση και σύμφωνα με το Σύνταγμα το κράτος υποχρεούται να τις κατηγοριοποιήσει προσφέροντας μια διαβάθμιση και στα επαγγελματικά και στα ακαδημαϊκά. Ως προς τα επαγγελματικά δικαιώματα αντιλαμβάνεστε ότι αφορά στην μισθολογική κλίμακα, την δυνατότητα ανέλιξης και μια σειρά από νομικά παράγωγα που περιορίζονται πλέον με την κατηγοριοποίησή μας ως ΔΕ. Εμείς αυτό που προτείνουμε είναι η κατοχύρωσή μας ως ΤΕ στα εργασιακά, που συνίσταται σε απόσυρση των διατάξεων του ΠΔ που αφορούν στους καλλιτέχνες, δια μέσου μιας τροπολογίας που είναι πολύ εύκολο να γίνει, αύριο κιόλας. Έχει λοιπόν να κάνει με πολιτική βούληση την οποία δεν δείχνουν.

Το δεύτερο μεγάλο μας αίτημα, που ειδικά για τον χορό είναι επιτακτικό, είναι η ίδρυση Σχολής Παραστατικών Τεχνών. Υπάρχει αυτή η ανάγκη για όλες τις τέχνες, πολύ δε περισσότερο για τον χορό, καθώς δεν θα βρείτε πουθενά κανένα τμήμα ούτε χορολογίας, ούτε θεωρίας κ.ο.κ. που να δίνει πτυχίο χορευτή. Πρόκειται για μια καταφανή άνιση μεταχείριση και σε σχέση με τις άλλες τέχνες και σίγουρα είμαστε αν όχι η μοναδική, από τις ελάχιστες χώρες ευρωπαϊκά που υφίσταται κάτι τέτοιο. Όλες οι τέχνες αυτή τη στιγμή έχουμε δημιουργήσει ένα αραγές μέτωπο – όπως πρέπει να είναι – και ζητούμε Σχολή Παραστατικών Τεχνών γιατί θα πρέπει να υπάρχει διακαλλιτεχνικότητα, όπως υπάρχει διεπιστημονικότητα σε άλλα πεδία.

«Ειδικά στον χώρο του χορού είμαστε σε μια αορατότητα και θεσμική ανυπαρξία»

ΠτΘ: Και τι κάνατε μέχρι σήμερα οι επαγγελματίες χορευτές; Στρέφεστε αναγκαστικά στην λύση της ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών σχολών και κέντρων;

Μ.Α.: Ειδικά στον χώρο του χορού, όχι μόνο στην εκπαίδευση, είμαστε σε μια αορατότητα και θεσμική ανυπαρξία. Δεν υπάρχει ένα θέατρο για τον χορό, δεν υπάρχει ένας θεσμός όπως το Μέγαρο Μουσικής, μια κρατική σκηνή, όπως το Εθνικό, τα ΔΗΠΕΘΕ, δεν υπάρχει τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε οργανικές θέσεις, επίσης δεν μπορούμε να διδάξουμε στα σχολεία, εξ ου και δεν υπάρχει ο χορός στα σχολεία σε καμία βαθμίδα. Θα έπρεπε να υπάρχει η ελευθερία της ιδιωτικής εκπαίδευσης αλλά σε κάθε περίπτωση ο χορός θα έπρεπε να προσφέρεται από το κράτος από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης, όπως προσφέρεται η θεατρική αγωγή ή τα εικαστικά. Από εκεί και ύστερα όπως αντιλαμβάνεστε η απουσία ενός πανεπιστημιακού τμήματος, δημιουργεί ένα «ταβάνι». Δεν μπορούμε να δώσουμε κατατακτήριες, άρα δεν μπορούμε ποτέ να φτάσουμε στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, τόσο ως προς την ουσία του πράγματος όσο και προς την καλλιτεχνική διαβάθμιση. Το αποτέλεσμα είναι και βαθιά ταξικό, πέραν όλων των άλλων, γιατί στην ουσία όποιος έχει την οικονομική άνεση μπορεί να πάει να σπουδάσει στο εξωτερικό. Έστω λοιπόν για την ίση μεταχείριση θα έπρεπε να υπάρχει έστω ένα τμήμα, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε όποιον το επιθυμεί να σπουδάσει, γιατί πέραν όλων των άλλων, οι τέχνες είναι ένα πεδίο στο οποίο πρέπει να έχουμε πρόσβαση όλοι.

«Δεν θέλουμε απλά ένα χαρτί Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης»

ΠτΘ: Από τις ελάχιστες αντιδράσεις στις κινητοποιήσεις αυτές από πλευράς του Πρωθυπουργού ήταν η εξαγγελία που αφορούσε στην ίδρυση δημόσιας πανεπιστημιακού επιπέδου σχολής στις παραστατικές τέχνες έως το 2025, αν και εφόσον επανεκλεγεί. Σας ικανοποιεί αυτή η εξαγγελία;

Μ.Α.: Πρόκειται για μια δήλωση, μια ανέξοδη προεκλογική εξαγγελία, με μεγάλη προβληματική. Επί της ουσίας ο μόνος τρόπος για να διατυπωθεί σωστά η πρόταση θα αφορούσε σε Σχολή Παραστατικών Τεχνών. Η διατύπωση του πρωθυπουργού εντέχνως αφορούσε σε «σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου». Εδώ ελλοχεύει ο εξής κίνδυνος. Σε μια γενικότερη τάση ιδιωτικοποίησης της κυβέρνησης, των πάντων, της υγείας, της παιδείας κ.α. βρισκόμαστε ενώπιον του κινδύνου της γνωστής κολλεγιοποίησης που έχει συμβεί ήδη. Να συμβληθεί δηλαδή μία από τις ανώτερες σχολές – έχουμε δύο δημόσιες την Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης και η Εθνική Λυρική Σκηνή- με κάποιο πανεπιστήμιο. Εμείς δεν θέλουμε τίποτα λιγότερο από ένα τμήμα ενταγμένο κανονικά σε ένα πανεπιστήμιο που θα έχει το αυτοδιοίκητο και δεν θα ελέγχεται η διοίκηση- γιατί είναι πολιτική- όπως γίνεται μέχρι στιγμής σε αυτά τα δύο ιδρύματα. Αν πρόκειται δηλαδή για ένα τμήμα που θα προσφέρει πανεπιστημιακού επιπέδου πτυχία, αλλά θα είναι συμβεβλημένο με κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, θα μπουν δίδακτρα, οι εισακτέοι θα είναι μόνο 15, δεν θα αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών και η διοίκηση θα ελέγχεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, όχι δεν το θέλουμε. Δεν θέλουμε απλά ένα χαρτί Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο αφορά στην τροπολογία η οποία ακολούθησε του Προεδρικού Διατάγματος και η οποία επικοινωνήθηκε ως «λύση» ενώ στην πραγματικότητα μας πήγε ακόμα πιο πίσω.
Όχι απλά δεν «θεράπευσε» τα του ΠΔ αλλά δίνει «λευκή επιταγή» στην εκάστοτε κυβέρνηση και τους εκάστοτε υπουργούς να καθορίζουν το μισθολογικό των καλλιτεχνών. Πιο συγκεκριμένα ορίζει πως τα μισθολογικά των καλλιτεχνών παραπέμπονται σε ΚΥΑ, συγκεκριμένων υπουργών για την εκάστοτε καλλιτεχνική θέση. Αυτό πέραν του γεγονότος ότι ανοίγει τον δρόμο για την κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συνεπάγεται ότι τα μισθολογικά των καλλιτεχνών θα βρίσκονται στην διακριτική ευχέρεια των εκάστοτε υπουργών. Μας πάει πιο πίσω.

ΠτΘ: Ποια είναι η υφιστάμενη πραγματικότητα, σε όρους βιοπορισμού, εργασίας κτλ. ενός καλλιτέχνη, ενός ανθρώπου του χορού συγκεκριμένα;

Μ.Α.: Υπάρχει ακραία επισφάλεια. Υπάρχει άλλωστε και το ανέκδοτο ότι όλοι οι χορευτές και οι ηθοποιοί είναι σερβιτόροι. Κάποιοι έχουν δεύτερα πτυχία και απασχολούνται και αλλιώς. Από εκεί και πέρα όλοι τρέχουν σαν τρελοί για να συνδυάσουν μαθήματα, πρόβες, κάποιες από τις οποίες μέχρι πρότινος ήταν και απλήρωτες και με την συμφωνία των ιδίων ώστε να παραμένουν ενεργοί καλλιτεχνικά και αυτό να τους δώσει προϋπηρεσία. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να υπάρχει μια στήριξη από πίσω ή υποβοήθηση, ή μπορεί να μην έχει καμία στήριξη και να πρέπει να συνδυάζει πολλά για να ανταπεξέλθει.

«Ο τρόπος διεκδίκησης, ενωτικού αγώνα, η αλληλεγγύη της μίας τέχνης με την άλλη κ.α. αποτελούν μια παρακαταθήκη που προεικονίζει και την κοινωνία που θέλουμε»

ΠτΘ: Την Τετάρτη συναντηθείτε με τον Πρωθυπουργό. Πώς θα συνεχίσετε σε επίπεδο αντιδράσεων και κινητοποιήσεων;

Μ.Α.: Η αλήθεια είναι πως προσωπικά δεν φανταζόμουν ότι θα «άνοιγε» όλο αυτό σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάσει να αποτελεί ένα πραγματικό κίνημα. Δεν είναι κάποια παιδάκια που κάνουν κατάληψη, δεν είναι κάποιοι γραφικοί συνδικαλιστές που συναντάν υπουργούς, δεν είναι κάποιοι γραφικοί διαδηλωτές που κατεβαίνουν στους δρόμους. Όλο αυτό που γίνεται, σε ένταση, σε ενότητα, σε επιμονή και σε διάρκεια είναι η παρακαταθήκη που θα φανεί στα επόμενα χρόνια. Σε επίπεδο εμπέδωσης συνειδησιακά, πέρα από το επίδικο της ΤΕ που μας συσπειρώνει, η ίδρυση πανεπιστημίου που ανήκει και σε κάτι πιο οραματικό, ως πως το πώς οραματιζόμαστε την τέχνη μας και θα αποτελέσει μια παρακαταθήκη συλλογικών διαδικασιών. Ο τρόπος διεκδίκησης, ενωτικού αγώνα, η αλληλεγγύη της μίας τέχνης με την άλλη, του τρόπου που γίνονται οι γενικές συνελεύσεις μέσα στις καταλήψεις, πως «δένει» η θεσμική πίεση με τους σπουδαστές, τους μαθητές, τον αλληλέγγυο κόσμο, όσων αλληλέγγυων δημοσιογράφων υπάρχουν – γιατί είστε και λίγοι – των εργαζομένων διακλαδικά όλων των κλάδων των τεχνών, αποτελούν μια παρακαταθήκη που προεικονίζει και την κοινωνία που θέλουμε. Οπότε έχει τεράστια αξία και αυτό εγώ το λογίζω ήδη ως νίκη. Αν με ρωτούσατε μετά τα Χριστούγεννα θα έλεγα ότι πρόκειται για κάτι που «ξεφούσκωσε». Αντίθετα έχει γίνει αυτό και μάλιστα τώρα που μιλάμε η Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας αποφάσισε στην γενική της συνέλευση κατάληψη. Αρχίζει και μπαίνει δηλαδή και στα Πανεπιστήμια και βγαίνει από εμάς που είμαστε σαν αποκεντρωμένα διαμερίσματα, δεδομένου ότι είχαμε έλλειμα ζυμώσεων καλλιτεχνικά λόγω και της απουσίας πανεπιστημίου.

Είναι συγκινητικό και ιστορικό και το κέρδος, από άποψη συνείδησης, λόγου πολιτικοποίησης και αλληλεγγύης είναι κεκτημένο και πρωτόγνωρο. Μια κατάληψη ανοίγει και γίνεται εστία δημιουργίας και σκέψης και ανοίγει και προς όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Εμείς μέχρι στιγμής δηλώνουμε και είμαστε ανυποχώρητοι και είναι ένας αγώνας που δεν τον «σηκώνει» ένα σωματείο, ένας σύλλογος σπουδαστών κ.ο.κ., αλλά είναι αγώνας όλων μας.

Σε ό,τι αφορά την συνάντησή μας με τον Πρωθυπουργό, όπως και με κάθε υπουργό, υφυπουργό, φορέα, που έχει την δύναμη να πάρει την πολιτική απόφαση και να αλλάξει κάτι, είναι αποτέλεσμα της δικής μας διεκδίκησης. Δεν μας κάλεσε εμείς φτάσαμε ως εδώ, γιατί αποτελεί το επόμενο, στάδιο. Προφανώς υπάρχει ένα επικοινωνιακό κέρδος για να δείξει ότι συνδιαλέγεται μαζί μας, ας μην μείνουμε όμως σε αυτό. Έχουν περάσει δύο μήνες και νομίζω ότι οι επικοινωνιακοί τακτικισμοί έχουν εξαντληθεί. Θέλω να πιστεύω λοιπόν ότι θα ακούσουμε κάτι διαφορετικό.

ΠτΘ: Κρατάτε όμως μικρό καλάθι για τα αποτελέσματα της συνάντησης;

Μ.Α.: Εγώ κρατάω μικρό καλάθι, επίσης έχω και μια επιφύλαξη, γιατί προσπαθούν να ενεργοποιήσουν διάσπαση και αυτοματισμούς μεταξύ μας και μέχρι στιγμής δεν τα έχουν καταφέρει. Επικοινωνιακά προσπαθούν να κερδίσουν έδαφος και πολιτικό χρόνο προεκλογικά, γιατί όσο περνάει ο καιρός κάπως «μένει στον αέρα». Ας κάνουμε λοιπόν ένα βήμα παρακάτω, έστω για να καταλάβουμε ρεαλιστικά ποιες είναι αυτές οι δεσμεύσεις, όχι σε επίπεδο εξαγγελιών, αλλά έμπρακτα. Ας μην μείνουμε στις φωτογραφίες για τον τύπο. Υπάρχουν και πάρα πολλές ανακρίβειες και αναλήθειες που έχουν επιστρατεύσει. Λένε για παράδειγμα ότι είμαστε σε σύγχυση. Είναι πολύ ενδιαφέρον να λες ότι 10.000 άνθρωποι είναι σε σύγχυση.

ΠτΘ: Και οι δημοσιογράφοι επίσης συμβάλλουν σε αυτό. Είδαμε για παράδειγμα ρεπορτάζ στα οποία χαρακτηρίζονταν οι παραιτηθέντες καθηγητές του Εθνικού ως «αριστεροί καλλιτέχνες»…

Μ.Α.: Ο άνθρωπος που διατίθεται να χάσει την δουλειά του δεν υπηρετεί ένα ιδανικό, κάποια αξία, απλά είναι αριστερός και θέλει να κάνει αντιπολίτευση χάνοντας την δουλειά του; Βγάζει αυτό κάποιο νόημα; Γενικά προσβάλλουν την κοινή λογική του καθενός. Αρκεί να πάρει κάποιος και να διαβάσει για να καταλάβει την αναντιστοιχία. Η πράξη αυτή των παραιτήσεων δεν ήταν απλά ηρωική, ήταν μεγαλειώδης και, επειδή διακυβευόταν η θέση εργασίας τους, το έβαλαν μπροστά ακριβώς για να δείξουν το διακύβευμα και να συνταχθούν με το δίκαιο αίτημα. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν προϊόντα μιας απεγνωσμένης προσπάθειας να πετάξουν λάσπη και είναι χυδαίο.

«Υπάρχουν εργαζόμενοι στην τέχνη όπως και σε κάθε άλλη εργασία»

ΠτΘ: Τελικά γιατί αυτός ο αγώνας μας αφορά όλους;

Μ.Α.: Καταρχάς για να μπορεί να υπάρχει τέχνη, η οποία δεν είναι χόμπι, είναι εργασία. Ο καθένας μπορεί να είναι καλλιτέχνης. Ακόμα και το λουλουδάκι που βάζουμε πάνω στο τραπέζι για να ομορφύνει η ζωή μας τέχνη είναι. Αλλά αν θέλουμε να παράγεται τέχνη και σαν εργασία πρέπει να αναγνωριστεί ως τέτοια. Υπάρχουν εργαζόμενοι στην τέχνη όπως και σε κάθε άλλη εργασία και πρέπει να εργάζονται με αξιοπρεπείς συνθήκες. Αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει η τέχνη στην ζωή μας πρέπει να στηριχθούν οι άνθρωποι που δουλεύουν γι’ αυτήν. Ελπίζουμε ο αγώνας αυτός να μην μείνει σε στενά συντεχνιακά, αλλά να ενωθούμε με όλους τους υπόλοιπους αγώνες. Έρχεται κύμα στο οποίο θα πρέπει να δημιουργήσουμε μεγάλο ανάχωμα από κάθε επαγγελματικό κλάδο.