Μια άλλη Ελλάδα στο πρόσωπο μιας Φωτεινής

Φαίνεται έμελε η πρώτη φορά που θα πήγαινα στο λιμάνι του Αγίου Χαραλάμπους (ναι ξέρω είμαι απαράδεκτος που δεν είχα πάει, μετά από 4 χρόνια που είμαι στην Κομοτηνή) στη Μαρώνεια, σε αυτό το πολύ όμορφο μέρος, να μου μείνει αξέχαστη και οφείλεται αυτό στη συναυλία της Φωτεινής Βελεσσιώτου και του Βαγγέλη Καζαντζή.

Ομολογώ ότι από πολλά από τα τραγούδια που άκουσα δεν ήξερα απέξω τους στίχους, μόνο σε μερικά, τα πιο γνωστά. Όχι πως αυτό το μουσικό είδος δε μου αρέσει, αλλά είναι κι άλλα τα πιο αγαπημένα μου ακούσματα. Ομολογώ επίσης πως είχα ακούσει λίγο μέχρι την Παρασκευή το βράδυ τη Φωτεινή Βελεσσιώτου, τον Βαγγέλη Καζαντζή, αλλά και τους πολύ καλούς τους μουσικούς. Μα πλέον θα μάθω πολλά τραγούδια τους απέξω.

Γιατί αυτή η συναυλία που διοργάνωσε το ραδιόφωνό μας, αν και δεν είχε δύο «μεγάλα ονόματα» στη σκηνή, είχε πολλά άλλα καλά. Το παρεΐστικο κλίμα, κάτι πιο χαλαρό, ιδανικό για να ηρεμήσει κανείς δίπλα στη θάλασσα. Φυσικά ωραίες μουσικές αλλά και ανθρώπους επάνω στο stage που δεν είχαν έρθει στην Κομοτηνή απλώς για μια «αρπαχτή», όπως άλλωστε πολλοί συνάδελφοί τους συνηθίζουν, σε τέτοιες περιπτώσεις.

Θα θυμάμαι, μάλιστα, ως μια από τις καλύτερες αναμνήσεις αυτού μου του καλοκαιριού τη στιγμή που η Φωτεινή Βελεσιώτου κατέβηκε μόνη της από τη σκηνή, στο τέλος της συναυλίας, κι έγινε πραγματικά «ένα» με το κοινό. Ήρθε ανάμεσά μας και χωρίς μικρόφωνο, χωρίς τίποτε, τραγούδησε μαζί μας, μας τραγούδησε πιο σωστά, το «θα με δικάσεις» και άλλα δύο τραγούδια, στη συνέχεια, που εμείς της ζητήσαμε.

Με είχε κερδίσει ο άνθρωπος αυτός από τη στιγμή της χειραψίας και γνωριμίας μας, όταν έφτασα εκεί το βράδυ της Παρασκευής, προτού αρχίσει συναυλία. Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο αυθεντικοί, «καθαροί» σαν το γυαλί, που μπορείς, σου επιτρέπουν να τους καταλάβεις ακόμη κι αν ανταλλάξεις μόνο δύο κουβέντες ή στην όψη τους και μόνο. Τέτοια περίπτωση είναι η Φωτεινή Βελεσσιώτου, που γνώρισα εγώ.

Δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή τραγουδίστρια. Αθλητικογράφος είμαι εγώ, δε θα το κρίνω. Είναι, όμως, ένας άνθρωπος που σου φέρνει μνήμες από την Ελλάδα μιας άλλης εποχής. Από την Ελλάδα που εγώ πρόλαβα να γνωρίσω στο πρόσωπο των παππούδων μου, εκείνης της γενιάς γενικά. Μια Ελλάδα με πιο σωστούς, πιο ρομαντικούς, πιο αυθεντικούς ανθρώπους. Αυτήν την Ελλάδα εκπροσωπεί η Φωτεινή Βελεσσιώτου, που αξίζει, όπως έλεγε χαρακτηριστικά και η «δημοσιογραφική μου μαμά», η κυρία Τζένη, το βράδυ της Παρασκευής, να γίνει πλειοψηφία. Εμείς, δηλαδή, οι πιο νέοι, οφείλουμε να κάνουμε ξανά πλειοψηφία τέτοιους ανθρώπους, να παίρνουμε από αυτούς εικόνες και παραδείγματα.