Κυριακος Αντωνιου: Μια ζωη μαθαινει στους Ροδοπιτες παραδοσιακους χορους

Ένας από τους πιο αφοσιωμένους χοροδιδασκάλους αφηγείται τη ζωή του στην εκπομπή «Κομοτη…νέοι και παλιοί»

Με το ξεκίνημα της νέας ραδιοφωνικής σεζόν, το «Ράδιο Παρατηρητής» υποδέχεται τη νέα εκπομπή, «Κομοτη…νέοι και παλιοί» με οικοδέσποινα την Ελένη Καλίτση, που θα φιλοξενεί στο στούντιο του «Ράδιο Παρατηρητής» ξεχωριστούς καλεσμένους που έχουν να μοιραστούν μαζί μας και μαζί σας την προσωπική τους ιστορία.

Άνθρωποι των γραμμάτων και της μουσικής, του θεάτρου και των εικαστικών, της παράδοσης και του αθλητισμού μοιράζονται τις εμπειρίες και τα συναισθήματά τους για το δρόμο που αγάπησαν και ακολούθησαν.

Πρώτος καλεσμένος ο κ. Κυριάκος Αντωνίου, ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος που ασχολήθηκε πολύ και αγάπησε την παράδοση από μικρή ηλικία. Συμμετοχές σε πολιτιστικούς συλλόγους, διδασκαλία παραδοσιακών χορών, συμμετοχές σε πανελλήνια, βαλκανικά και πανευρωπαϊκά φεστιβάλ, συμμετοχές σε συνέδρια και σεμινάρια είναι μόνο μερικές από τις δραστηριότητές του.

Η πρώτη επαφή με την παράδοση, τα φοιτητικά χρόνια και ο Βασίλης Σερμπέζης

ΠτΘ: Κυριάκο, ξέρουμε πόση αγάπη έχεις για την παράδοση. Τι ήταν αυτό που ξύπνησε μέσα σου αυτή την αγάπη και πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι;

Κ.Α.: Αρχικά, επιθυμία μου ήταν να ξεκινήσω με την εκμάθηση μουσικού οργάνου και συγκεκριμένα από ντραμς. Έκανα κάποια πρώτα μαθήματα στη Φιλαρμονική του Δήμου Κομοτηνής στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου, αλλά λόγω των αντιλήψεων που επικρατούσαν εκείνη την εποχή και μετά από συζητήσεις με την οικογένειά μου, με έπεισαν να βρω άλλη δραστηριότητα. Τότε ήρθα σε επαφή με κάποιους γνωστούς από τη γειτονιά μου, που τότε ήταν μέλη του Μορφωτικού Ομίλου Κομοτηνής και από τότε ξεκίνησα να ασχολούμαι σαν μαθητής με τους παραδοσιακούς χορούς.

ΠτΘ: Ξεκίνησες, λοιπόν σαν μαθητής. Θυμάσαι ποιος ήταν ο πρώτος σου δάσκαλος;

Κ.Α.: Βεβαίως! Ήταν ο Νίκος Παπανικολάου, που ερχόταν από την Ξάνθη για τις πρόβες, οι οποίες γίνονταν εκεί που είναι τώρα το Θρακικό, Εθνολογικό, Ιστορικό & Πολιτιστικό Μουσείο Κομοτηνής, στην οδό Κούλογλου. Αργότερα άρχισε να έρχεται περισσότερος κόσμος στον σύλλογο και όσο αυτός μεγάλωνε αλλάζαμε αίθουσες. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησαν όλα τη δεκαετία του ’70 και συνεχίστηκε αυτή η πορεία αδιάκοπα μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν χρειάστηκε να φύγω στη Θεσσαλονίκη για σπουδές.

ΠτΘ: Έψαξες κι εκεί να βρεις κάποιον παραδοσιακό σύλλογο; Είχε η Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή συλλόγους;

Κ.Α.: Είχε πολλούς πολιτιστικούς συλλόγους! Έψαξα και βρήκα κάποιους, έκανα τις δοκιμές μου, όμως ο καθένας πηγαίνει εκεί που τον γεμίζει περισσότερο. Πρώτος σύλλογος στη Θεσσαλονίκη για εμένα ήταν η ΧΑΝΘ. Μετά πήγα στο Palais de sport σε κάποιους συλλόγους εκεί και τελικά, αφού πέρασα και από κάποιους φοιτητικούς συλλόγους και συγκροτήματα που υπήρχαν μέσα στα πανεπιστήμια κατέληξα στον «Μέγα Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης» και εκεί έμεινα όσα χρόνια σπούδαζα.

Όσο ήμουν ακόμη φοιτητής, μου έγινε για πρώτη φορά η πρόταση να γίνω χοροδιδάσκαλος στον πολιτιστικό σύλλογο της Μεσσούνης, ξεκινώντας με παιδιά και εφήβους. Τότε, για να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, ερχόμουν την Παρασκευή και έφευγα πάλι την Κυριακή και αυτό γινόταν κάθε εβδομάδα. Ήταν κουραστικό, αλλά ήταν κάτι που μου άρεσε. Αποφάσισα ότι θα το συνεχίσω και το έκανα.

Παράλληλα, στα χρόνια της Θεσσαλονίκης, χόρευα επαγγελματικά, σε μεγάλα μαγαζιά και κέντρα της πόλης, που φιλοξενούσαν μεγάλα ονόματα, όπως ήταν η Ρίτα Σακελλαρίου, ο Γιάννης Πάριος… Εμείς, βέβαια «βγαίναμε» στο παραδοσιακό πρόγραμμα της βραδιάς, αλλά σαν παιδιά χαιρόμασταν όταν βρισκόμασταν δίπλα τους.

Η παράδοση τότε και τώρα, τα πανηγύρια και τα φεστιβάλ

ΠτΘ: Παλιότερα, η παράδοση αντιμετωπιζόταν ως Folklore, και το λέω αυτό γιατί διάβασα μία συνέντευξη της μεγάλης κυρίας της παραδοσιακής μουσικής, Δόμνας Σαμίου, η οποία διαπίστωσε ότι «στα πανηγύρια της περιφέρειας δεν ακουγόταν το γνήσιο ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι, αλλά κάτι σύγχρονα ψεύτικα δημοτικά». Ισχύει αυτό; Κι αν ισχύει, υπάρχουν περιοχές στην Ελλάδα που κρατούν, ακόμη και στις μέρες μας, πιο αυθεντικά τις παραδόσεις;

Κ.Α.: Για να πω την αλήθεια, με την πάροδο του χρόνου η παράδοση αντιμετωπίζεται ως folklore, όμως υπάρχουν περιοχές που και σήμερα κρατούν τις παραδόσεις τους αυθεντικά. Θα το συναντήσουμε αυτό στην Κρήτη ή στην Ήπειρο.

ΠτΘ: Εκεί, δηλαδή, τα πανηγύρια έχουν αυτό που λείπει από τα άλλα, που απλώς παρουσιάζονται χοροί επάνω στην εξέδρα;

Κ.Α.: Ακριβώς. Επίσης με το πέρασμα των χρόνων και την εξέλιξη γίνονται διάφορες προσθήκες που δεν «κολλάνε» πάντοτε με την παράδοση της εκάστοτε περιοχής.

ΠτΘ: Βλέπεις θετικά τις προσθήκες οργάνων στην παραδοσιακή μουσική που δεν υπήρχαν στα αυθεντικά παραδοσιακά τραγούδια;

Κ.Α.: Όχι βέβαια δεν συμφωνώ με αυτό, παρ’ όλα αυτά γίνεται. Σε αυτό έχουν ευθύνη τα μουσικά σχήματα που προσθέτουν όργανα ή αφαιρούν ενίοτε βασικά όργανα, τα οποία πρέπει να υπάρχουν ανάλογα με την μουσική της κάθε περιοχής. Αναγκαστικά το υπηρετούμε εμείς που ασχολούμαστε με την παράδοση, γιατί ορισμένες φορές δεν μπορούμε να κάνουμε παρέμβαση στο μουσικό σχήμα. Μπορεί να διαφωνούμε για κάποια μουσικά όργανα, αλλά όταν το σχήμα έχει αποφασίσει να τα συμπεριλάβει στο πρόγραμμα αναγκαστικά το υπηρετούμε. Προσπαθούμε να κάνουμε παρεμβάσεις ειδικά για κάποιες περιοχές που πρέπει να ακούγονται τα όργανα που ανήκουν στην παράδοση της περιοχής.

ΠτΘ: Όταν πηγαίνετε σε φεστιβάλ και στο εξωτερικό κρατάτε το αυθεντικό της παράδοσης; Πηγαίνετε με το «αυστηρό πρωτόκολλο»;

Κ.Α.: Είναι πολλοί αυτοί οι σύλλογοι που το κάνουν, παρ’ όλα αυτά επειδή πλέον δεν υπάρχουν διαγωνιστικά φεστιβάλ, κάθε δάσκαλος, κάθε σύλλογος, κάθε χορευτικό συγκρότημα επιλέγει τους μουσικούς που θα μπορέσουν να βοηθήσουν ώστε να βγει το πρόγραμμα που θα παρουσιαστεί στη συμμετοχή.

Η επιστροφή στην Κομοτηνή και το «πέρασμα» από συλλόγους της περιοχής και το μέγεθος της ευθύνης

ΠτΘ: Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, μετά τα φοιτητικά σου χρόνια, επιστρέφεις στην Κομοτηνή. Ποια είναι η πρώτη σου ενασχόληση; Σε ποιον σύλλογο πηγαίνεις ως τελειόφοιτος πλέον;

Κ.Α.: Όταν επέστρεψα στην Κομοτηνή έπρεπε να εκπληρώσω τη στρατιωτική μου θητεία. Υπηρετούσα στην Μαρώνεια και ενώ ήμουν φαντάρος μου έγινε πρόταση από το χορευτικό συγκρότημα της Μαρώνειας, κι έτσι έβγαινα κάποιες ώρες από το στρατόπεδο και έκανα πρόβες εκεί. Στην Μαρώνεια επέστρεψα και πριν από λίγα χρόνια για ένα μικρό χρονικό διάστημα

Το ’89 και ενώ εξακολουθούσα να είμαι χορευτής και να συμμετέχω σε παραστάσεις και εκδηλώσεις με τον Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής, με πρόταση του τότε διευθυντή, Βασίλη Σερμπέζη ξεκίνησα ως χοροδιδάσκαλος στον Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής, όπου έμεινα μέχρι το 2012. Όταν έφυγε ο Βασίλης από τον ΜΟΚ άφησε εμένα υπεύθυνο όλων των χορευτικών τμημάτων.

ΠτΘ: Τότε καταλάβαινες το μέγεθος της ευθύνης;

Κ.Α.: Καταλάβαινα ότι ήμουν σε έναν μεγάλο σύλλογο, αλλά νόμιζα ότι πατούσα γερά και δεν φοβήθηκα. Υπήρχε μία πρότερη μικρή εμπειρία, με βοήθησε πολύ ο Βασίλης από τον οποίο πήρα πολλά κι έτσι συνέχισα. Νομίζω ότι το διάστημα μέχρι και το 2012 κράτησα τουλάχιστον το όνομα που είχε ήδη ο Μορφωτικός Όμιλος Κομοτηνής.

Την ίδια περίοδο και ενώ ήμουν δάσκαλος στον ΜΟΚ μου έγινε πρόταση και από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ιάσμου και το ’91 ανέλαβα ως χοροδιδάσκαλος εκεί, όπου έμεινα μέχρι και το 2017. Στο ενδιάμεσο, ωστόσο, πέρασα και από τα χορευτικά της Ξυλαγανής και του Ιμέρου. Το ’94, επίσης ήμουν χοροδιδάσκαλος στον Άρατο, σε έναν σύλλογο Ρομά, ενώ την περίοδο 2018 – 2019 πέρασα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ροδίτη. Το 2015, πλέον, με μια παρέα παλιών συνεργατών, συγχορευτών και φίλων αποφασίζουμε να δημιουργήσουμε τη στέγη πολιτισμού, παράδοσης και λαογραφίας, τους «Φιλοτέχνες», όπου δραστηριοποιούμαι μέχρι και σήμερα.

ΠτΘ: Ο Ίασμος είναι επίσης ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή σου, ήσουν 26 χρόνια εκεί και είχατε πάει σε πολλά μέρη εντός και εκτός Ελλάδας…

Κ.Α.: Πολύ μεγάλο κεφάλαιο! Ήταν πολλές οι συμμετοχές, οι εμφανίσεις και οι εκδηλώσεις που συμμετείχαμε. Γνωρίσανε τον Ίασμο, όπου δεν το ήξεραν. Δεν διστάζω να πω ότι έγιναν δυνατές εμφανίσεις στο σύνολο των παραστάσεων που έτυχε να δοθούν. Αυτό που μου έμεινε, που θυμάμαι και νοσταλγώ είναι ότι η αίθουσα του πνευματικού κέντρου του δήμου Ιάσμου γέμιζε με κόσμο και δεν χωράγαμε να μπούμε στον κύκλο. Οι μισοί χορεύαμε μπροστά και οι άλλοι μισοί από πίσω. Αναγκαστικά χωρίζαμε ομάδες ανάλογα με τις περιοχές που χορεύαμε και εναλλάσσαμε τις ομάδες και τις περιοχές στις πρόβες. Ήταν τα καλά χρόνια στον Ίασμο και μόνο καλά έχω να θυμάμαι από τότε.

ΠτΘ: Πώς αποφάσισες να φύγεις από τον σύλλογο Ιάσμου; Ήταν δική σου η απόφαση ή της διοίκησης;

Κ.Α.: Ήταν 26 χρόνια μεγάλης εμπειρίας και είχα μεγάλη αγάπη και όρεξη να συνεχίσω, όμως ήταν απόφαση της τότε διοίκησης να αποχωρήσω. Είχε γίνει μία πρώτη συζήτηση στην αρχή της χρονιάς για να παρουσιάσουμε τον προγραμματισμό, όπου είχαν ήδη παρθεί οι αποφάσεις. Είναι όπως στις αθλητικές ομάδες που οι διοικήσεις αποφασίζουν για τις αλλαγές προπονητών… Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να έχουν καλή επιτυχία σε ό,τι κάνουν.

Εμπειρίες χρόνων και διοργάνωση εκδηλώσεων

ΠτΘ: Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, παράλληλα διατελείς υπάλληλος σε θέσεις που άπτονται του πολιτισμού, τότε που η Κομοτηνή είχε μία ακτινοβολία και μία δυναμική στον χώρο του πολιτισμού. Θέλεις να μας μιλήσεις λιγάκι για τις θέσεις αυτές;

Κ.Α.: Αυτό που ξεκίνησα σαν χόμπι έχει εξελιχθεί σε ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου και με έχει βοηθήσει πολύ και στα επαγγελματικά μου. Συγκεκριμένα ξεκίνησα ως υπεύθυνος  οργάνωσης των πολιτιστικών εκδηλώσεων του δήμου Κομοτηνής, την προώθηση των πολιτιστικών ανταλλαγών και την προώθηση του πολιτιστικού πλούτου του δήμου μας. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη την περίοδο, η διάρκεια των εκδηλώσεων και ειδικά των «Ελευθερίων» ήταν μεγάλη. Τότε, ως υπάλληλος του Δήμου πέρασα αρχικά από το πνευματικό κέντρο, που τότε ήταν ο φορέας υλοποίησης κάθε είδους πολιτιστικής δραστηριότητας, ενώ αργότερα έγινε η ΔΕΠΑΚ, που μετά ονομάστηκε «ΟΡΦΕΑΣ» και τέλος συνταξιοδοτήθηκα από την ΔΚΕΠΠΑΚ. Ήταν κι αυτό ένα μεγάλο κεφάλαιο που με βοήθησε πάρα πολύ και μου χάρισε πολλές εμπειρίες και εφόδια.

ΠτΘ: Υπάρχει κάτι αστείο, κάτι τραγικό ή κάτι που σου έκανε εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια;

Κ.Α.: Τραγικό δεν μπορώ να πω, αλλά αυτό που θυμάμαι και μου έχει μείνει είναι ότι κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων των «Ελευθερίων» δεν πηγαίναμε καθόλου στο σπίτι. Δεν υπήρχε μεσημέρι και πηγαίναμε στο σπίτι απλά για να αλλάξουμε ρούχα και ύστερα να γυρίσουμε πάλι πίσω στο γραφείο. Ήταν ειλικρινά φοβερό. Ξεκινούσαμε από το πρωί στο γραφείο, συνεχίζαμε το βράδυ στις εκδηλώσεις μέχρι να τελειώσει και το τελευταίο συγκρότημα, ενώ μετά είχαμε απολογιστική συνάντηση όλοι οι συντελεστές, όπου προγραμματίζαμε την επόμενη μέρα, ενώ ταυτόχρονα υπήρχαν πολλές παράλληλες εκδηλώσεις. Επαναλαμβάναμε το ίδιο πρόγραμμα τουλάχιστον για έναν μήνα.

ΠτΘ: Ήταν δύσκολο…

Κ.Α.: Ήταν δύσκολο, αλλά όταν κάνεις κάτι που αγαπάς δεν κοιτάζεις ούτε τα ωράρια ούτε και τις απολαβές. Έγιναν γνωριμίες, οι οποίες με βοήθησαν πάρα πολύ και απέκτησα πολλές και μεγάλες εμπειρίες!

ΠτΘ: Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι τους οποίους γνώρισες μέσω των εκδηλώσεων και κρατάτε ακόμη επαφή;

Κ.Α.: Πολλούς! Υπάρχουν πολλοί και από τα καλλιτεχνικά γραφεία με τα οποία ερχόμουν σε επαφή με αφορμή τις εκδηλώσεις, που ακόμη και σήμερα έχουμε επικοινωνία.

ΠτΘ: Μετά από τόσα χρόνια είσαι ο άνθρωπος που έχει το “know how”, γνωρίζεις τι θα αντιμετωπίσεις κάθε φορά σε κάποια διοργάνωση, έχεις επαφές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό… Πώς δεν έχει αξιοποιηθεί ένας άνθρωπος σαν εσένα από κάποιους οργανισμούς, κάποιες επιχειρήσεις, δημοτικές και μη; Και το λέω σαν μία μικρή προσωπική παρέμβαση. Το έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι;

Κ.Α.: Δυστυχώς, αυτό δεν είναι στο χέρι μου. Ωστόσο είμαι εδώ για οποιονδήποτε και για οτιδήποτε μου ζητηθεί βοήθεια. Γενικά μιλώντας, είναι σημαντικό, άνθρωποι με γνώσεις και εμπειρίες να μπορούν να συμβάλλουν στην πολιτιστική ανέλιξη του τόπου μας. Κι επειδή τα λέμε όλα, τα τελευταία χρόνια βλέπω μεγάλη εξέλιξη στα πολιτιστικά, όμως βλέπω και πρόσωπα σε πόστα, που κάνουν κουμάντο σε θέματα πολιτισμού, που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε δει σε τέτοιες θέσεις.

Οι «Φιλοτέχνες»

ΠτΘ: Φτάνοντας προς το τέλος θα ήθελα να μας πεις για την θέση σου σε έναν από τους πιο δραστήριους συλλόγους της πόλεις, στους «Φιλοτέχνες».

Κ.Α.: Όπως είπα και προηγουμένως, από το 2015 μία ομάδα παλιών συνεργατών και φίλων αποφασίσαμε να ιδρύσουμε τη στέγη πολιτισμού, παράδοσης και λαογραφίας, «Φιλοτέχνες», όπου δραστηριοποιούμαι μέχρι και σήμερα. Είναι ένας καινούργιος σύλλογος, όμως οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτόν είναι παλιοί.

ΠτΘ: Ποιοι είναι αυτοί;

Κ.Α.: Πρόεδρος του συλλόγου είναι η Ιωάννα Αλμπανίδου, αντιπρόεδρος είναι ο Σταύρος Βαβαΐτης, γραμματέας ο Αθανάσιος Αποστολακούδης, ταμίας η Δάφνη Κουκουρή και μέλη είναι ο Παναγιώτης Μήτρου, η Ευαγγελία Πρόκα και εγώ.

ΠτΘ: Εκτός από εσένα υπάρχουν κι άλλοι δάσκαλοι στον σύλλογο;

Κ.Α.: Ναι, μεταξύ των τμημάτων μας, που είναι αρκετά, έχουμε την παραδοσιακή χορωδία, που δεν υπάρχει άλλη στην περιοχή, με δάσκαλο τον Δημήτρη Κυριακάκη, ο οποίος είναι και ένας από τους δασκάλους παραδοσιακών οργάνων που διδάσκονται στον σύλλογο. Ανάλογα με την προτίμηση του κάθε μαθητή, στον σύλλογο διδάσκεται νταούλι, ακορντεόν, λαούτο, βιολί… Επίσης λειτουργεί τμήμα εκμάθησης μοντέρνων χορών, τμήμα κεντήματος και πλεξίματος και ένα τμήμα παιδικής ζωγραφικής. Είμαστε εδώ και αν υπάρχει η επιθυμία, είμαστε πρόθυμοι να δημιουργήσουμε και άλλα τμήματα! Στεγαζόμαστε στον 2° όροφο της Καπναποθήκης και σε ό,τι αφορά τα δικά μου τμήματα παραδοσιακών χορών, έχουν ήδη ξεκινήσει και είναι για όλες τις ηλικίες και για όλα τα επίπεδα.

ΠτΘ: Υπάρχει ενδιαφέρον;

Κ.Α.: Υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον. Οι πρώτες μέρες δείχνουν ότι μας πιστεύει ο κόσμος και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.

ΠτΘ: Θα έδινες κάποια συμβουλή στους νέους ανθρώπους όσον αφορά την εκμάθηση παραδοσιακών χορών; Έχει να τους προσφέρει κάτι;

Κ.Α.: Αυτό που θα πω και θα επιμείνω όσο μπορώ είναι ότι θα πρέπει να ασχοληθούν οι νέοι με την παράδοση. Βλέπω μια στροφή και μία κίνηση από νέο κόσμο και μου δίνει ιδιαίτερη χαρά αυτό! Μόνο κέρδος έχει κάποιος και όχι χάσιμο χρόνου. Πιστεύω ότι η δραστηριοποίηση σε οποιοδήποτε τμήμα οποιουδήποτε συλλόγου είναι κέρδος για τους ίδιους, για την πόλη και για τον σύλλογο τον ίδιο. Είναι ένας τρόπος και μία ευκαιρία να βγούμε έξω από τα σπίτια μας, έξω από τα κινητά μας ειδικά αυτήν την περίοδο. Συνιστώ, λοιπόν, ανεπιφύλακτα να τρέξουν και να δραστηριοποιηθούν σε συλλόγους της πόλης και του δήμου μας.

Ο Βασίλης Σερμπέζης για τον Κυριάκο Αντωνίου

Στην εκπομπή φιλοξενήθηκε και ο κ. Βασίλης Σερμπέζης, ο οποίος μίλησε για τον κ.Κυριάκο Αντωνίου, όσα ζήσανε παρέα στην κοινή τους πορεία στον χώρο της παράδοσης. Είπε λοιπόν γι’ αυτόν:

«Με τον Κυριάκο μας συνδέουν πολλαπλοί δεσμοί και έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση. Ο Κυριάκος πραγματικά είναι ένας ήρωας για τον τόπο, που ασχολείται με τον πολιτισμό, εξελίχθηκε σε αυτό το πρώτο επίπεδο και προσφέρει πάρα πολλά στον τόπο και στον κόσμο, τα οποία τα έχουν ανάγκη. Θα πρέπει να βλέπουμε την κάθε πολιτιστική προσπάθεια πάντα σε σχέση με τον κόσμο, τον χώρο και τον χρόνο στον οποίο γίνεται. Προσωπικά, τον Κυριάκο τον γνωρίζω από όταν ήμασταν παιδιά, ήταν ο μικρός μου αδερφός. Ήμασταν μία ολιγομελή ομάδα παιδιών και ζευγαριών τότε, η οποία ήταν πάντα, λόγω και του χοροδιδασκάλου, Νίκου Παπανικολάου, σε συνάρτηση και σε σχέση και με την Ξάνθη.

Ύστερα τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Εγώ ανέλαβα το χορευτικό του Ομίλου το 1979 με μία ομάδα εξαιρετικών παιδιών που βρήκα εκεί, ανάμεσά τους και ο Κυριάκος, που αγαπούσαν την παράδοση, τον Όμιλο και την Κομοτηνή. Από αυτούς, πρέπει να πω ότι ο Κυριάκος ήταν ο πιο αγαπημένος! Συνεργαστήκαμε άπειρα χρόνια μέχρι τότε που εμένα η ζωή μου άλλαξε. Οδηγήθηκα στο πανεπιστήμιο και ασχολήθηκα πλέον επαγγελματικά με τη μελέτη και τη διδασκαλία του χορού. Κάποτε οι δρόμοι μας χώρισαν και συγκινούμαι που ο Κυριάκος πήρε τον δρόμο του, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε! Και χαίρομαι πάρα πολύ για το πόσο ψηλά πέταξε όσον αφορά την οργάνωση και τη διδασκαλία του παραδοσιακού χορού. Άλλαξαν βέβαια και οι εποχές και στη συνέχεια η παράδοση εκλαϊκεύτηκε περισσότερο και είναι πλέον μία ενασχόληση που κυριαρχεί σήμερα και η συμμετοχή του κόσμου είναι πιο μαζική.

Τον Κυριάκο τον χαρακτηρίζει μία ευγένεια, μία αγάπη για αυτό που κάνει και ένας σεβασμός για  την παράδοση, για τους συνεργάτες και για όλους τους ανθρώπους που είναι γύρω του. Έχω ακούσει αρνητικά λόγια για μένα και για όλον τον κόσμο, αλλά για τον Κυριάκο ποτέ. Αν έπρεπε να βάλω μία λεζάντα κάτω από το όνομα Κυριάκος Αντωνίου θα έλεγα αυτό ακριβώς. Δεν μου «γύρισε» ποτέ κουβέντα, ήταν πάντοτε με το χαμόγελο, ήταν ο μικρός μου αδελφός και το νιώθω μέχρι και σήμερα αυτό. Ο Όμιλος τότε μας έδωσε την ευκαιρία να γυρίσουμε πολλούς τόπους και πολλές χώρες και πάντα ο Κυριάκος ήτανε ο ηγέτης της μίας ομάδας. Χαίρομαι πολύ που έκανε μια εξαιρετική οικογένεια, ήταν μεγάλη χαρά και τιμή για εμένα που τον γνώρισα και συνεργαστήκαμε και του εύχομαι να είναι πάντα γερός και δυνατός να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει γιατί το έχει ανάγκη  ο  ίδιος, ο κόσμος και πάνω απ’ όλα η Κομοτηνή».

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.