Η παραγκα του Καραγκιοζη

Αγλαΐα: Ωχ, ωχ, Παναγίτσα μου, θα πέσει η παράγκα και θα μας πλακώσει. Τα παιδιά, ελάτε Κολλητήρια, ουφ! είναι στο σχολείο, ευτυχώς. Καραγκιόζηηηη… (φωνάζει).
Καραγκιόζης: Τι είναι βρε γυναίκα και φωνάζεις;
Αγλ.: Έλα καμάρι μου, έλα παλικάρι μου.
Καρ.: Μπα, τι γλύκες; Εγώ όλα αυτά; Καλή μου γυναικούλα, σ’ ευχαριστώ.
Αγλ.: Τι μ’ ευχαριστείς βρε, που θα με σκότωνε το ίδιο μου το σπίτι; Που σε παρακαλάω τόσο καιρό να κάνουμε μια επισκευή;
Καρ.: Είσαι καλά όμως, δεν είσαι;
Αγλ.: Κι αν είμαι καλά, μπορούμε να ζούμε με ασφάλεια σ’ αυτό το σπίτι; Τα παιδιά μας τα σκέφτεσαι; Αν πάθουν κάτι; Μπορεί να είμαστε φτωχοί, μα δικαιούμαστε να ζούμε σε ανθρώπινες συνθήκες.
Καρ.: Καλά λες γυναίκα, μην ανησυχείς θα το φροντίσω, έχω υποχρέωση να το φροντίσω.
Αγλ.: Άντε να δούμε αστέρι μου.
 

Μένει μόνος του

Καρ.: Τι θα κάνω ο άμοιρος; Χρήματα δεν έχω Ούτε οικοδόμος είμαι. Και τα παιδιά μου, αν πάθουν κάτι, τι γονιός θα είμαι; έχω ευθύνες. Το υποσχέθηκα στην γυναίκα μου.
 

Έρχεται ο Χατζατζάρης.

Χατζατζάρης: Καλημέρα Καραγκιόζο.
Καρ.: Κακιά και ψυχρή νομίζω πως είναι. Η παράγκα είναι ετοιμόρροπη, παραλίγο να χτυπήσει η γυναίκα μου, δεν μπορούμε πια να ζούμε εκεί.
Χατζ.: Και δεν ξέρεις τι να κάνεις; Θα φτιάξεις τη σκεπή, τα κεραμίδια, τα παράθυρα, κι όλα καλά, φίλε.
Καρ.: Μπράβο σου ξεφτέρι, τα ευρουλάκια όμως, πού θα τα βρω; Ξέρεις πως είμαι φτωχός, πάμφτωχος.
Χατζ.: Εύκολο. θα πας στο λογιστή του Βεζίρη και θα ζητήσεις δάνειο. Είμαστε πολίτες κι έχουμε δικαιώματα, το κράτος φροντίζει τις ανάγκες μας.
Καρ.: Δάνειο ε; πώς δεν το σκέφτηκε το πανέξυπνο μυαλό μου;
Χατζ.: Με τα χρήματα του δανείου, θα φτιάξεις το σπίτι σου, μέσα κι έξω.
Καρ.: Τι θες να πεις;
Χατζ.: Θα βάλεις κεραμίδια, πόρτες, αλλά θ’ αγοράσεις και ηλεκτρικές συσκευές, θα γίνει κούκλα.
Καρ.: Κουζίνα, ψυγείο, πλυντήριο, τηλεόραση, κλιματιστικό; Χαρά που θα κάνει η Αγλαΐα, θα με λατρέψει, θα ζούμε σαν βασιλιάδες. Πότε να κάνω την αίτηση;
Χατζ.: Και σήμερα ακόμη, πήγαινε.
Καρ.: Τρέχωωωωω…
 

Φτάνει στο σαράι.

Καρ.: Εδώ είναι το λογιστήριο;
Λογιστής: Μάλιστα κύριε, εγώ είμαι ο λογιστής. Τι θέλετε παρακαλώ;
Καρ.: Να κάνω αίτηση για το σπίτι μου.
Λογ.: Θα χτίσετε σπίτι;
Καρ.: Όχι, θα το διορθώσω.
Λογ.: Α, για επισκευή σπιτιού, κατάλαβα.
Καρ.: Ναι, αυτό, με όλα τα κομφόρια μέσα, να έχουμε τις ανέσεις βρε αδερφέ, να ζούμε κι εμείς σαν άνθρωποι.
Λογ.: Λοιπόν γράφω, όνομα;
Καρ.: Καραγκιόζης Καραγκιοζόπουλος.
Λογ.: Φορολογική δήλωση του 2014 παρακαλώ.
Καρ.: Χα χα χα! Εδώ γελάμε.
Λογ.: Σας παρακαλώ, πού είναι το αστείο;
Καρ.: Δε δουλεύω, κύριε.
Λογ.: Άνεργος δηλαδή.
Καρ.: Τιμή μου και καμάρι μου. Όπως τόσοι Έλληνες. Μήπως είχατε καμιά δουλίτσα;

Λογ.: Τώρα θα γελάσω εγώ. Και πώς θα πληρώσετε το δάνειο, κύριε;
Καρ.: Βρε δώσε το δανειάκι εσύ και μη σε νοιάζει.
Λογ.: Πληρώσατε ΕΝΦΙΑ;
Καρ.: Έχω απαλλαγή λόγω φτώχειας.
Λογ.: Συνεχίζω, Έτος κατασκευής σπιτιού;
Καρ.: Δεν θυμάμαι. 1600, 1700,1800,1900 ;
Λογ.: Προ Χριστού;
Καρ.: Όχι, μετά Χριστού σίγουρα. Έχει μεγάλη ιστορία το σπίτι. Οικονομική, αρχαιολογική, συναισθηματική. Εκεί έζησαν, ως και τριάντα γενιές.
Λογ.: Μην ακούω υπερβολές, το σπίτι είναι πολύ παλιό, προς κατεδάφιση, αυτό θα γράψω.
Καρ.: Γράψε ό, τι θες, αρκεί να πάρω τα ευρώ.
Λογ.: Μη βιάζεστε, θα μελετήσουμε το αίτημά σας και θα σας κάνουμε γνωστή την απόφασή μας σύντομα.
Καρ.: Μάλιστα, ευχαριστώ, γεια σας.
 

Μετά από μια βδομάδα.

Χατζ.: Καραγκιόζο, μέσα είσαι καλέ;
Καρ.: Σιγά μην είμαι μέσα, την αγαπάω τη ζωούλα μου ξέρεις. Έξω κοιμόμαστε όλοι. Ξέρεις τι ωραίους ύπνους κάνεις στην ύπαιθρο; Έφτιαξε κι η μέση μου.
Χατζ.: Σου έχω νέα.
Καρ.: Πες τα χρυσόστομε.
Χατζ.: Η απόφαση λέει: η αίτηση απορρίπτεται. Λυπόμαστε.
Καρ.: Εγώ χαίρομαι, αυτοί λυπούνται; Από την τσέπη τους θα τα δώσουν τα χρήματα;
Χατζ.: Δεν σου δίνουν χρήματα, δυστυχώς.
Καρ.: Τι; Άκουσα καλά; Α, τους ψευταράδες, τους απατεώνες και συ μαζί τους! Έκανα τόσα όνειρα γι’ αυτό το σπίτι!
Χατζ.: Τι φταίω εγώ, θα βρω το μπελά μου; Να πας στα δικαστήρια να κάνεις παράπονα. Να δικαιωθείς.
Καρ.: Στα δικαστήρια ε; Εκεί θα βρω το δίκιο μου και τότε θα μου δώσουν τα διπλά, για ψυχική οδύνη.
 

Πάει στα δικαστήρια.

Καρ.: Κυρία μου, καλημέρα, πού είναι ο δικαστής;
Ζοζεφίνα: Εγώ είμαι η δικαστής.
Καρ.: Ονομάζομαι Καραγκιόζης, εσείς;
Ζοζ.: Ζοζεφίνα Ιωσηφίνα. Τι επιθυμείτε;
Καρ.: Να ορίστε, κοιτάξτε αυτό το χαρτί.
Ζοζ.: Το έγγραφο, μάλιστα, μάλιστα. Σωστά, σωστά.. Για να δω τα βιβλία μου, ναι σωστά…
Καρ.: Λάθος κυρία μου, όχι σωστά. Δεν μου δίνουν δάνειο να φτιάξω το σπιτάκι μου, το καλυβάκι μου. Έγινε ίσως κάποιο λάθος;
Ζοζ.: Κύριε ακούστε, το σπίτι δεν είναι δικό σας, γι’ αυτό δεν σας έδωσαν το δάνειο.
Καρ.: Τι μου λέτε, ξέρετε τι μου λέτε;
Ζοζ.: Έτσι είναι. Ο παππούς σας το πούλησε με αγοροπωλησία στο Βεζίρη. Άρα, το σπίτι ανήκει στο κράτος.
Καρ.: Και τα παιδιά μου, ποιανού είναι; Του Βεζίρη; Θα τρελαθώ.
Ζοζ.: Δεν ξέρω για τα παιδιά σας, μα σύμφωνα με τον αστικό κώδικα, νόμος 133, παράγραφο 3, το κτίσμα έχει επέλθει στην κυριότητα του δημοσίου.
Καρ.: Μα κυρία μου.. τόσα χρονια….

Ζοζ.: Σας παρακαλώ αμφισβητείται τις άριστες νομικές μου γνώσεις; τα πτυχία μου, τα μεταπτυχιακά μου, τις περγαμηνές μου, την καταγωγή μου; Υπάρχουν οι νόμοι, το Σύνταγμα, οι νόμοι πάνω απ’ όλα. Πώς μου μιλάτε; Με γνωρίζετε; Θέλετε να θυμώσω; Θέλετε να σας βάλω φυλακή; Ξέρετε με ποια μιλάτε; Λίγο σεβασμός δε βλάπτει. Εδώ δεν κάνουμε ό, τι θέλουμε, εδώ μιλάνε οι νόμοι.
Καρ.: Μάλιστα κι εγώ έχω δικαίωμα να διεκδικήσω το σπίτι, όπου γεννήθηκα, όπου γεννήθηκαν τα παιδιά μου. Είμαι Έλληνας πολίτης.
Ζοζ.: Έχουμε δημοκρατία, το καλύτερο πολίτευμα, τη δημοκρατία που γεννήθηκε στην Ελλάδα, γι’ αυτό θα κάνουμε δημοψήφισμα, και το πρόβλημα θα λυθεί, να είστε σίγουρος, εμπιστευτείτε τη δικαιοσύνη.
Καρ.: Δημοψήφισμα; Τι σημαίνει αυτό;
Ζοζ.: Θα αποφασίσει ο λαός, με την ψήφο του, όχι ή ναι. Δηλαδή, όχι δεν είναι δικό σου. Ναι, είναι. Τόσο απλά. Κατάλαβες ή θα με νευριάσεις;
Καρ.: Εγώ θα ψηφίσω;
Ζοζ.: Όχι βέβαια. Και τώρα πήγαινε πριν χάσω την ψυχραιμία μου, γιατί έχω τα νεύρα μου.
Καρ.: Γεια σας κυρία δικαστίνα, να φυλάτε καλά τους νόμους.
 

Μετά από λίγες μέρες ψηφίζουν κι ανοίγουν τα ψηφοδέλτια.

Ζοζ.: Ανοίγω το πρώτο ψηφοδέλτιο: ΟΧΙ.
Νιόνιος: Δικό μου είναι. Συγνώμη, μα έτσι έλεγε ο παππούς μου, το σπίτι δεν είναι σπίτι σου, το πούλησε.
Καρ.: Να μου χαθείς, Ιούδα.
Ζοζ.: Το δικαίωμα της ψήφου είναι ιερό, κι η επιλογή ελεύθερη και σεβαστή. Συνεχίζω δεύτερο ψηφοδέλτιο: ΝΑΙ.
Μορφονιός: Δική μου είναι η ψήφος. Το σπίτι ανήκει στον Καραγκιόζη, έτσι πιστεύω εγώ.
Καρ.: Ευχαριστώ Μορφονιέ.
Ζοζ.: Τρίτος φάκελος: ΛΕΥΚΟ.
Χατζ.: Φίλε μου δεν μπορώ ν’ αποφασίσω, βρίσκομαι σε δίλημμα, λυπάμαι.
Καρ.: Εγώ περισσότερο από σένα, πονηρή αλεπού.
Ζοζ.: Τέταρτο και τελευταίο: ένα χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ. Τι γίνεται εδώ; Απαράδεκτο για μια τέτοια δημοκρατία.
Μπαρμπα-Γιώργος: Εγώ του έβαλα. Ανεψούδ’ μη πλήρωσαν για να ρίξου όχι, μ’ έδωσαν λιφτά για να πάρου πρόβατα. Μα του αίμα νερό δεν γίνεται. Εσύ του ήξερες δικαστίνα πως υπάρχουν απατεώνες;
Καρ.: Να κι ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Σε πιστεύω μπάρμπα και σε σέβομαι. Τώρα τι να πω; Αυτή είναι η δημοκρατία σας; Αυτή τη δημοκρατία και τις αξίες θέλετε για την Ελλάδα και την Ευρώπη; Πού είναι η ιδεολογία σας; όλα κινούνται με βάση το συμφέρον, δυστυχώς. Κυρία δικαστίνα, εσείς τι λέτε;
Ζοζ.: Εγώ πού να ξέρω; Εγώ εμπιστεύομαι τους νόμους.
Αγλ.: Τι γίνεται εδώ; Τι αποφάσισαν Καραγκιόζη για το σπίτι μας;
Καρ.: Δεν ξέρω, δεν βγάζω άκρη, τα ‘χω χαμένα.
Αγλ.: Δες αυτό το χαρτί τι λέει;
Καρ.: Τίτλος κυριότητας;
Ζοζ.: Για να το δω. Το έγγραφο το λέει καθαρά, το σπίτι ανήκει στον κύριο καραγκιόζη.
Καρ.: Επιτέλους! Είναι δικό μου, τι καλά. Πού το βρήκες το χαρτί γυναίκα;
Αγλ.: Στο σεντούκι, κάτω από το κέντημα της γιαγιάς.
Καρ.: Αγαπητοί μου πρόγονοι, έντιμοι κι αξιοπρεπείς. Εύχομαι να σταθώ άξιος κληρονόμος σας. Κυρία δικαστίνα, νομίζω τελικά πως δε φυλάτε καλά τους νόμους. Γιατί, αν μου ψάχνατε το χαρτί αυτό, που λέει ότι το σπίτι είναι δικό μου, τότε δεν θα γινόταν το δημοψήφισμα, που ήταν για γέλια.
Τώρα με το δάνειο υπόσχομαι στην οικογένεια, να φτιάξω ένα σπίτι, όπως τους αξίζει, για να ζουν σε καλύτερες συνθήκες. Δίνω υπόσχεση, πως θα κάνω ό, τι δουλειά βρω, για να ξεπληρώσω το δάνειο. Από δω και πέρα, θα ξεχάσω τις μικροαπατεωνιές και τις τεμπελιές και τους εγωισμούς.
Φίλοι μου, ό,τι κι αν ψηφίσατε, δεν σας κρατώ κακία, και ζητώ συγνώμη, αν σας πίκρανα με τα λόγια μου. Να ζούμε στο διχασμό για τις διαφορετικές μας απόψεις; Το δικαίωμα στη γνώμη είναι ιερό και σεβαστό. Να ξέρετε πως πάλι μαζί ενωμένοι, θα πορευτούμε στο δρόμο της ζωής. Και τώρα που όλα τέλειωσαν καλά, ας πιαστούμε στο χορό της ομόνοιας, της συναδέλφωσης, της δημιουργίας, της χαράς.
 
Ζήτω η δημοκρατία!!!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.