Η Γεωργια Νταγακη «ανθισε» και στη Θρακη

Στην εκπνοή της περασμένης εβδομάδας, η Θράκη υποδέχτηκε την Γεωργία Νταγάκη σε μία  τριήμερη επίσκεψη με στάσεις σε Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη και Κομοτηνή! Η πόλη μας, ως τελευταίος σταθμός της σύντομης αυτής ανάβασης της αγαπημένης δημιουργού και της μουσικής της παρέας στον Βορρά, αγκάλιασε την ανατρεπτική παράσταση «Εκεί θ’ ανθίζω», το Σάββατο στη Λέσχη Κομοτηναίων. Μία ζεστή ατμόσφαιρα και μια όμορφη μουσική παρέα, που καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς συμμετείχε τραγουδώντας και επευφημώντας το μουσικό ταξίδι που ετοίμασε η Γεωργία Νταγάκη, με σταθμούς από την προσωπική της δισκογραφία, διασκευές αγαπημένων κομματιών και παραδοσιακά τραγούδια από όλη την Ελλάδα ερμηνευμένα με δυναμισμό και μπόλικο ηλεκτρισμό! Μία ακόμη επίσκεψη της Γεωργίας Νταγάκη στην Κομοτηνή, που στο τέλος της βραδιάς βρήκε όλη την παρέα όρθια να κινείται στον ρυθμό που υπαγόρευε η ίδια και οι εκλεκτοί μουσικοί συνοδοιπόροι της επί σκηνής.

Πριν την ζωντανή εμφάνιση του Σαββάτου, η Γεωργία Νταγάκη συνομίλησε μέσα από τη συχνότητα του «Ράδιο Παρατηρητής», εν είδει προθέρμανσης για το επικείμενο live.  

Η κρητική λύρα, η μουσική και οι περιοδείες 

ΠτΘ: Ήταν η κρητική λύρα το πρώτο μουσικό όργανο με το οποίο ασχοληθήκατε;

Γ.Ν.: Λύρα ζήτησα να μάθω από τεσσάρων χρονών, αλλά για πρακτικούς λόγους δεν γινόταν, δεν μπορούσε να συμβεί. Ήμουν πάρα πολύ μικρή για να ξεκινήσω μαθήματα κι έτσι τα πρώτα μαθήματα τα πήρα σε ηλικία δώδεκα ετών, σχεδόν παράλληλα με τις σπουδές του πιάνου, τις οποίες ξεκίνησα νομίζω, ταυτόχρονα με την κρητική λύρα. Μην με ρωτάτε πώς ένα παραδοσιακό όργανο μπορεί να συνυπάρξει σε δύο ανθρώπινα χέρια μαζί με ένα όργανο κλασικής παιδείας… Ωστόσο, νομίζω ότι μετέπειτα φάνηκε ότι για καλό έγινε όλο αυτό. Μου έκανε πάρα πολύ καλό το ότι από πάρα πολύ μικρή μπήκα σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, τους μελέτησα, πειραματίστηκα και ο ένας βοήθησε τον άλλον. Και νομίζω ότι όλα αυτά συντελούν εν τέλει σ’ αυτό που κάνουμε τα τελευταία χρόνια στα live μου και στη δισκογραφία μου, γιατί πολλοί νομίζουν ότι κρατώντας μια κρητική λύρα παίζεις απαραίτητα κλασικά κρητικά τραγούδια, ότι είσαι απλά εκτελεστής των παλιών κρητικών τραγουδιών. Αυτό είναι λίγο στείρο και από μικρή, έχοντας αυτή την πεποίθηση, ήθελα να το εμπλουτίσω όλο αυτό και μέσα από τις σπουδές και μετέπειτα φυσικά και μέσα από τις πολύ σπουδαίες συνεργασίες που βρέθηκαν στον δρόμο μου.

ΠτΘ: Έτυχε να νιώσετε ότι εγκλωβίζεστε με την κρητική λύρα και την εικόνα που έχει ο κόσμος ή είχατε πάρει από την αρχή την απόφαση να βαδίσετε πολύπλευρα αναφορικά με τον ήχο σας;

Γ.Ν.: Δεν είναι κάτι που το παίρνεις απόφαση. Είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα σου, το πώς μεγαλώνεις, τα βιώματά σου, τα ακούσματά σου. Εγώ λάτρεψα την κρητική μουσική, ωστόσο λάτρεψα και τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τις Τρύπες και μετέπειτα τον Αγγελάκα, λάτρεψα τον Νίκο Ξυλούρη όσο λάτρεψα και τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζηδάκι και πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους, με πολλούς από τους οποίους μετέπειτα συνεργάστηκα κιόλας. Δεν ξυπνάς μια μέρα και λες ότι τώρα πρέπει να εκμοντερνίσω την κρητική παράδοση και νομίζω θα ήταν πολύ ψεύτικο αυτό. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε πολλά στοιχεία διαφορετικά μεταξύ τους και όλα αυτά αν καταφέρεις να τα ενώσεις μέσα από τις σπουδές, τις εμπειρίες, την ευαισθησία και την αισθητική σου βγάζουν ένα πιο προσωπικό αποτύπωμα και αυτή είναι και η ταυτότητα ενός καλλιτέχνη.

ΠτΘ: Η μουσική πορεία ήταν όνειρο από παλιά; Η μικρή Γεωργία Νταγάκη ονειρευόταν την μεγάλη της εκδοχή πάνω σε μία σκηνή, πίσω από ένα μικρόφωνο;

Γ.Ν.: Όχι, σε καμία περίπτωση. Δεν το σκεφτόμουν και δεν το έβλεπα έτσι ονειρικά όλο αυτό. Ήξερα από πολύ μικρή, επειδή ήμουν αρκετά ώριμο παιδί θα έλεγα, ότι είναι ένας δύσκολος  χώρος. Επαγγελματικά μπήκα από μικρή αλλά σιγά σιγά και το έκανα πολύ κλιμακωτά όλο αυτό. Δεν ήμουν το παιδί που έπαιρνε μια βούρτσα και φανταζόταν τον εαυτό του πάνω σε μία σκηνή. Ίσως επειδή πατούσα πάρα πολύ καλά στα πόδια μου. Επειδή παράλληλα έκανα και σπουδές είχα γαλουχηθεί με έναν τρόπο να μην το βλέπω τόσο ρομαντικά. Ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη και χαίρομαι που ήμουν έτσι, γιατί μετέπειτα όταν βλέπεις και πραγματικά το πόσο δύσκολος είναι ο χώρος και τα άσχημα -που έχουν όλα τα επαγγέλματα όπως και το δικό μας- νομίζω ότι τα αντιμετωπίζεις και με έναν πιο ώριμο τρόπο.

ΠτΘ: Έχετε πολλά χρόνια στον χώρο της δισκογραφίας και είστε ενεργή και δημιουργική καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας αυτής που ξεκινά το 2006 και περιλαμβάνει πολλές δισκογραφικές δουλειές, συνεργασίες και ταξίδια σε περιοδείες. Φαίνεται να αγαπάτε τις περιοδείες.

Γ.Ν.: Ναι, τις αγαπάω πάρα πολύ και μου αρέσουν πολύ και τον χειμώνα, ενώ οι συνθήκες δεν είναι πάντα εύκολες. Είναι κάτι δύσκολο, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και σε εμένα και στους συνεργάτες μου και γι’ αυτό -παρ’ όλες τις δυσκολίες του χειμώνα-  επιλέγουμε να ταξιδεύουμε και να βρισκόμαστε κοντά στον κόσμο. Είναι μία ανάγκη δική μας και νομίζω ότι και ο κόσμος το έχει πάρα πολύ ανάγκη, μιας και στις περισσότερες περιφέρειες της Ελλάδας δεν γίνονται πάρα πολλά πράγματα τον χειμώνα. Μας αρέσουν οι μικροί χώροι, γιατί μας ζεσταίνουν πάρα πολύ, μας ζεσταίνει να βλέπουμε τον κόσμο τόσο κοντά και παίρνουμε πάρα πολύ ωραία ενέργεια για να συνεχίσουμε μετέπειτα το καλοκαίρι σε μεγαλύτερους χώρους, σε ανοιχτές συναυλίες. Είμαστε αυτής της φιλοσοφίας.

ΠτΘ: Είστε, λοιπόν υπέρ της επικοινωνίας με τον κόσμο από κοντά και της ανταλλαγής ενέργειας σε ζωντανές εμφανίσεις…

Γ.Ν.: Είναι αλήθεια αυτό. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να βρίσκομαι επάνω στη σκηνή. Νομίζω ότι κατά κάποιον τρόπο είναι το φυσικό μου περιβάλλον, γιατί είναι κάτι που το έχω δουλέψει  πάρα πολλά χρόνια και είναι κάτι που μ’ αρέσει, όπως λέγαμε και πριν, κι ενώ μετράω πάνω από δεκαπέντε χρόνια στη δισκογραφία το live δεν το αλλάζω με τίποτα, χειμώνα – καλοκαίρι.

«Κόντρα» στην κόντρα του καιρού και η λαχτάρα ίδια!

ΠτΘ: «Κόντρα η ζωή όμως κι εγώ κόντρα» λέτε στο ολοκαίνουργιο single, με τίτλο «κόντρα» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες. Πάτε όντως «κόντρα» στις καταστάσεις; Γιατί και η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά είναι λιγάκι δύσκολη… Πώς είναι το κλίμα στα live και πώς είναι ο κόσμος μετά και από την πανδημία, αλλά και τα όσα συμβαίνουν καθημερινά;

Γ.Ν.: Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μας και στην Αθήνα και στην Κρήτη και σε όλες τις πόλεις είναι δύσκολη πλέον και ειδικά με όλο αυτό το μεγάλο σοκ που βιώσαμε. Νομίζω ότι τώρα κάπως βγαίνουν όλα αυτά τα σπασμένα που νιώσαμε και τον εγκλεισμό που βιώσαμε όλοι μας. Ωστόσο, νομίζω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να αντλεί ενέργεια, δύναμη, σθένος και αισιοδοξία για να μπορέσει να τα μεταδώσει στον κόσμο. Αυτός είναι ο ρόλος του νομίζω, οπότε προσπαθώ να εστιάζω στο θετικό και πηγαίνω κόντρα σε όλο αυτό το άσχημο της καθημερινότητας και τους γρήγορους ρυθμούς που κάπως μας καταπίνουν και δεν βιώνουμε τις στιγμές μιας ημέρας όσο θα έπρεπε και όσο θα θέλαμε, αντλώντας από πολύ μικρά και καθημερινά πράγματα. Από ένα live είτε από μία γνωριμία, από μία ματιά είτε από μία χειραψία. Αυτός είναι ο ρόλος μας και αυτό πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε και τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια και από τα live μας να αντλήσει κι εκείνος θετική ενέργεια και αισιοδοξία για το μέλλον. Νομίζω γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε μουσική.

ΠτΘ: Η κάθε συνθήκη μέσα στην οποία βρίσκεστε την εκάστοτε χρονική περίοδο καθορίζει και το περιεχόμενο των δημιουργιών και των συνεργασιών σας;

Γ.Ν.: Ναι, νομίζω έχει να κάνει πάρα πολύ με αυτό, γιατί μπορεί ένα ανέκδοτο τραγούδι να έρθει στα χέρια σου και να το ακούσεις σε μία περίοδο που μπορεί να μην ταυτιστείς και να το απορρίψεις και μετά από δύο χρόνια να το ακούσεις και να είσαι ψυχικά πάρα πολύ εκεί. Νομίζω, λοιπόν ότι έχει να κάνει πολύ με την περίοδο, αλλά έχει να κάνει και με τα γούστα και την αισθητική του καθενός. Εμένα μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα τραγούδια που κρύβουν αρκετά νοήματα –στιχουργικά κυρίως- και που εμβαθύνουν με έναν τρόπο στο υπαρξιακό, που είναι κάτι το οποίο με ενδιαφέρει πάρα πολύ, γιατί έχω διδαχθεί και μαθήματα ψυχολογίας και μ’ αρέσει πάρα πολύ να ακούμε ένα τραγούδι και να μας γεννάει συναισθήματα, να μας συγκινεί, να μας πάει ένα βήμα παραπέρα, να μας κάνει να σκεφτούμε με έναν πιο διαφορετικό τρόπο ή να ταυτιστούμε με ένα σημείο του τραγουδιού, που κάπως θα μας κουνήσει απ’ τη θέση μας. Με αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον τα φιλτράρω εγώ. Η αισθητική, ξέρετε, είναι προσωπικό στοιχείο του καθενός.

ΠτΘ: Μετά από τόσα χρόνια παραμένει ίδιο το συναίσθημα και ίδια η λαχτάρα όταν ανεβαίνετε επάνω στη σκηνή συγκριτικά με το ξεκίνημα;

Γ.Ν.: Στη δική μου περίπτωση είναι ίδια, ίσως και λίγο παραπάνω. Όσο μεγαλώνω -επειδή φεύγουνε οι πολλές ανασφάλειες και τα άγχη που μπορεί να έχει κανείς όταν ξεκινάει μία πορεία -σε όποιο επάγγελμα κι αν είναι αυτή- το απολαμβάνω περισσότερο. Ωριμάζεις μέσα στα χρόνια και η απόλαυση είναι πολύ μεγαλύτερη. Και ο τίτλος της παράστασής μας είναι «Εκεί θ’ ανθίζω», γιατί αλήθεια νιώθω ότι είμαι σε μία πολύ ανθισμένη περίοδο της ζωής μου και μέσα μου σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και όσον αφορά αυτό το live που έχουμε φτιάξει και τα νέα τραγούδια που βγάζουμε. Αισθάνομαι ότι είμαι σε μία πολύ ώριμη φάση της ζωής μου, που πραγματικά το γεύομαι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Εμπιστοσύνη στη ζωή και αγάπη ως το φως

ΠτΘ: Υπάρχουν στο μυαλό σας σχέδια και πράγματα που θέλετε να δοκιμάσετε και σε διαφορετικά ενδεχομένως καλλιτεχνικά πεδία και επίπεδα;

Γ.Ν.: Έχω πάρα πολλές ιδέες και σκέψεις, αλλά αφήνω και λίγο τα πράγματα να με πάνε από μόνα τους. Σχετικά και με ό,τι λέγαμε και πιο πριν, θεωρώ ότι έχει να κάνει πολύ με τον δρόμο που επιλέγει να διαλέξει κανείς και σε προσωπικό επίπεδο, γιατί το προσωπικό μας, μας βγαίνει και στη δουλειά. Αυτό που είμαστε αντανακλάται και στις επιλογές της δουλειάς μας. Νομίζω ότι ο δρόμος που διαλέγει ο καθένας, εν τέλει είναι και ο δρόμος που του ταιριάζει με τα καλά και τα κακά, οπότε κάπως πρέπει να τον αφήνουμε να μας οδηγεί κι εκείνος σε κάποια πράγματα. Και αλήθεια, τα καλύτερα πράγματα που ήρθαν στη ζωή μου ήρθανε από το πουθενά, οπότε αυτό μου έχει διδάξει ότι όσα σχέδια και να κάνουμε τα πολύ όμορφα πράγματα θα συμβούν έτσι ξαφνικά, όπως τα πολύ όμορφα στη ζωή.

ΠτΘ: Άρα, εμπιστοσύνη στη ζωή και στην καρδιά είτε αυτή «λέει να μάθει» από τα λάθη της είτε όχι;

Γ.Ν.: Εμπιστοσύνη και στους εαυτούς μας νομίζω, στα ένστικτά μας, στα κριτήριά μας, στη διαίσθησή μας. Εμπιστοσύνη και σε εμάς τους ίδιους και στο ότι οι επιλογές που έχουμε κάνει είναι εν τέλει και αυτές που μας ταιριάζουν και να πορευόμαστε μ’ αυτές και να γινόμαστε καλύτεροι. Και αγάπη! Πραγματικά, όσο τετριμένο και να ακούγεται, να έχουμε αγάπη για εμάς, για τη δουλειά μας, για τον συνάνθρωπό μας, για τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Χρειάζεται λίγη αγάπη παραπάνω στις μέρες μας όσο κι αν αυτό ακούγεται ρομαντικό ή τετριμμένο, νομίζω ότι πρέπει να εστιάσουμε λίγο σε αυτό και ότι αυτό είναι που θα μας πάει και λίγο παραπέρα, λίγο παρακάτω προς το φως.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.