Η ελληνικη τηλεοραση δεν σωζεται

tv’s... inspector

Φέτος πολλοί ελπιδοφόροι άνθρωποι έκαναν λόγο για «ανάσταση» της ελληνικής μυθοπλασίας, αφού φέτος θα έχουμε περίπου είκοσι ή και παραπάνω ελληνικές σειρές στη δημόσια τηλεόραση, αλλά η αρχή της σεζόν έχει ήδη αποδείξει περίτρανα αυτό που ήδη ξέραμε, δηλαδή ότι η ποσότητα δεν εγγυάται και ποιότητα.

Η προηγούμενη τηλεοπτική σεζόν ήταν μία μεγάλη αποτυχία για τον Alpha, ο οποίος, χωρίς να έχει πάρει το μάθημά του φυσικά, συνεχίζει να επαναλαμβάνει τα λάθη του. Το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» συνεχίζει να υπάρχει στους δέκτες μας χωρίς να έχει κάτι να προσφέρει πια μετά από σχεδόν μια δεκαετία, είναι όμως σε στιγμές μια ευχάριστη υπενθύμιση του τι ήταν κάποτε. Στο βαρύ πυροβολικό του σταθμού βρίσκουμε τη σειρά «Σασμός», η οποία σημειώνει και επιτυχία διότι δεν έχει και αξιοπρεπή ανταγωνισμό μέχρι τώρα. Τι είναι ο «Σασμός»; Ένα «σοβαρό» δράμα για μία κρητική βεντέτα και έναν έρωτα που γεννιέται κάτω από αντίξοες συνθήκες και ένα ατέλειωτο κλισέ τέλος πάντων, το οποίο περιμένει από τον θεατή να το πάρει στα σοβαρά. Το «Άσε μας ρε μαμά» είναι η τηλεοπτική επιστροφή της Παναγιώτας Βλαντή, που μετά από σειρές όπως οι “Singles”, τα «Μαύρα Μεσάνυχτα», η «10η Εντολή» κ.ά. πρωταγωνιστεί σε ένα καινούργιο «Έλα στη Θέση μου». Είναι μία καθημερινή «κωμωδία» με την οποία δεν γελάς ακόμα και να σου κολλήσουν το πιστόλι στον κρόταφο. Οι ιδέες που αντιπροσωπεύουν τα δύο σήριαλ και τα θέματά τους είναι τόσο ξεπερασμένες που σε κάνουν να αμφισβητείς τον ίδιο τον χρόνο.

Το Mega μαζί με το τρίδυμο Δημητρίου-Νικολάου-Γεωργίου έφερε τη «Γη της Ελιάς» στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Έναν ανάλογο «Σασμό» αλλά τοποθετημένο στη Μάνη και με χειρότερο σενάριο. Παθιασμένοι έρωτες, δράματα, μίσος, εκδίκηση, ανακυκλωμένα θέματα χωρίς προσανατολισμό και πολύ κακή υποκριτική από τους νέους ηθοποιούς. Στην Αμερική κριτικάρουν σειρές που αυτοαποκαλούνται prestigious δράματα και θεωρούνται πολύ soapy για να διαχειριστούν τα θέματα που καταπιάνονται, εδώ πέρα όμως αποθεώνουμε μελοδραματικά «σαπούνια» για έρωτες, με κλισέ που ανήκουν στη δεκαετία του ’90. Τα κανάλια ψάχνουν για τις νέες «Άγριες Μέλισσες», για μία ελληνική σειρά που θα γίνει θέμα συζήτησης, τρομερά μαζικής παρακολούθησης. Για να φτιάξουν το τέλειο κοκτέιλ ανακυκλώνουν θέματα όπως η βεντέτα, οι έρωτες, η οικογένεια, πράγματα που έχουμε δει πολλές φορές και που θα συνεχίσουμε να βλέπουμε διότι είναι διαχρονικά. Ξέχασαν όμως να χρησιμοποιήσουν το πιο σημαντικό συστατικό του κοκτέιλ: Τη σύγχρονη ματιά. Το me too διαγραφόταν στην ιστορία των «Μελισσών» πριν καν γίνει θέμα στον χώρο του ελληνικού θεάτρου. Η θέση της γυναίκας, η κατάχρηση εξουσίας και τόσα άλλα πολλά που οι άλλες ελληνικές σαπουνόπερες είτε δεν τολμούν, είτε δεν μπορούν, είτε δεν ενδιαφέρονται να κάνουν ή έστω να επιχειρήσουν.

Όταν ολόκληρη η πρωινή και μεσημεριανή ζώνη στην ελληνική τηλεόραση είναι χτισμένη πάνω στον κιτρινισμό και το κουτσομπολιό, και όταν η ίδια η ελληνική μυθοπλασία αντί να προσπαθήσει να αποτελέσει αντικείμενο ουσιαστικών συζητήσεων πάνω στη σημερινή κοινωνία κουβαλάει τέτοια συντηρητικότητα και αδιαφορία προς την πραγματικότητα, επίμονα αγκιστρωμένη πάνω στην κατινιά, σε μία λογική ανάλογη των ριάλιτι, και όταν αυτό είναι μία νόρμα τόσο πολλών χρόνων πάνω στην οποία στηρίζεται η ελληνική τηλεόραση, τότε είναι ασφαλές να πει κανείς πως δεν σώζεται –ειδικά όταν οι προσπάθειές της να το κάνει είναι σαν τη φετινή– όσες παραγωγές και να γίνονται. Δώρο άδωρον

Η οικονομική κρίση δεν επιτρέπει εβδομαδιαίες σειρές, σκηνοθεσία με άποψη κ.ά. και αυτή είναι η εύκολη εξήγηση που δίνεται για τις αμέτρητες κακές παραγωγές που μας ταΐζουν. Οι «Μέλισσες» όμως, που ούτε πολύ καλή παραγωγή είναι ούτε καλά πλάνα έχουν, με τη σκηνοθεσία πολλές φορές να είναι διεκπεραιωτή, έδειξαν πως ακόμα και σε ένα concept τόσο περιορισμένο, με τόσο μελόδραμα, χωρίς χρήματα, με αληθινά καλούς ηθοποιούς και με ένα σενάριο που σε υποτιμά, αλλά καταφέρνει και κάτι σε καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, μπορεί ακόμη και με τη μορφή της «σαπουνόπερας» να βγει ένα πραγματικά καλό τηλεοπτικό προϊόν που θα ξεκινήσει συζητήσεις, ουσιαστικές συζητήσεις, οι οποίες πηγαίνουν πέρα από το πρίσμα τού «ποιος το έκανε με ποιον». Όμως ακόμα και τα καθημερινά που δυστυχώς έχουν γίνει πλέον κανόνας δεν λένε να προσαρμοστούν.

Φεύγοντας από το πεδίο της μυθοπλασίας, αλλά εμμένοντας στη σύγκριση με το εξωτερικό, είναι ενδιαφέρον πως εάν κανείς αποπειραθεί να συγκρίνει τις ελληνικές πρωινές εκπομπές με αυτές άλλων χωρών θα διαπιστώσει πως καμία άλλη –σε μεγάλα δίκτυα τουλάχιστον– δεν είναι τόσο απροκάλυπτα κίτρινη, τόσο απίστευτα κουτσομπολίστικη. Ταυτόχρονα όμως ενώ στο εξωτερικό ριάλιτι όπως το “GNTM”, το “Big Brother”, το “Bachelor”, το “Survivor” και όποιο άλλο υπάρχει τέλος πάντων, είναι μόνιμα, δεν σταματούν να παίζουν ποτέ και διατηρούν υψηλές τηλεθεάσεις, στην Ελλάδα είναι μόδες που περνάν και φεύγουν κάθε λίγα χρόνια. Αλλά όταν ολόκληρη η πρωινή και μεσημεριανή ζώνη στην ελληνική τηλεόραση είναι χτισμένη πάνω στον κιτρινισμό και το κουτσομπολιό, και όταν η ίδια η ελληνική μυθοπλασία αντί να προσπαθήσει να αποτελέσει αντικείμενο ουσιαστικών συζητήσεων πάνω στη σημερινή κοινωνία κουβαλάει τέτοια συντηρητικότητα και αδιαφορία προς την πραγματικότητα, επίμονα αγκιστρωμένη πάνω στην κατινιά, σε μία λογική ανάλογη των ριάλιτι, και όταν αυτό είναι μία νόρμα τόσο πολλών χρόνων πάνω στην οποία στηρίζεται η ελληνική τηλεόραση, τότε είναι ασφαλές να πει κανείς πως δεν σώζεται –ειδικά όταν οι προσπάθειές της να το κάνει είναι σαν τη φετινή– όσες παραγωγές και να γίνονται. Δώρο άδωρον.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.