Ενα περιοδικο για την τεχνη και τον πολιτισμο που προσφερει αναγνωστικη αφυπνιση

Το περιοδικό «Οροπέδιο» κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2018 το 20ό τεύχος του, ένα περιοδικό που στόχο έχει την «ανύψωση» της τέχνης και του πολιτισμού. Πρόκειται για ένα περιοδικό που εκδόθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2006, στη Νεμούτα Φολόης Ολυμπίας από τον ποιητή και μεταφραστή, Δημήτρη Κανελλόπουλο, ο οποίος σχετικά με την ονομασία του σχολιάζει: «Οροπέδιο, γιατί η Νεμούτα βρίσκεται στο οροπέδιο και από εκεί μπορούμε να επισκοπούμε όλη την Ηλεία, την πατρίδα μας, και όλον τον Μωριά και παραπέρα όλη την Ελλάδα και παραπέρα ακόμη όλον τον κόσμο, τον κόσμο μας».
 
Όπως σε κάθε τεύχος του «Οροπεδίου» έτσι και εδώ, φιλοξενούνται ποιητικές αλλά και πεζογραφικές απόπειρες γνωστών αλλά και ορισμένων πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων. Την τιμητική τους στην παρούσα έκδοση έχουν ο ποιητής Χρίστος Ρουμελιωτάκης και ο συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός. Παράλληλα, στις σελίδες του περιοδικού αποτυπώνονται ποιήματα των: Αντώνη Φωστιέρη, Στάθη Κουτσούνη, Ιωάννας Λιούτσια, διηγήματα των: Ηλία Λ. Παπαμόσχου, Θωμά Στεργιόπουλου κ.ά. μεταφρασμένα ξένα διηγήματα αλλά και σύντομο αφιέρωμα στην τέχνη του κινηματογράφου και συγκεκριμένα στον σκηνοθέτη Τάκη Κανελλόπουλο, έργα του οποίου είναι η «Εκδρομή», η «Παρένθεση» και το ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Καστοριά», ενώ καταληκτικό μέρος της παρούσας έκδοσης αποτελούν οι βιβλιοπαρουσιάσεις. 

Χρίστος Ρουμελιωτάκης «Οι ποιητές και οι συγγραφείς δεν γίνονται με τα κρατικά βραβεία» 

Στο συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού ο εκδότης Δημήτρης Κανελλόπουλος και ο Σπύρος Κολοκοτρώνης «αποχαιρέτησαν» τον δικό τους Χρίστο Ρουμελιωτάκη, που άφησε την τελευταία του πνοή τον Ιούλιο του 2018. Πρόκειται για έναν ποιητή αγωνιστή της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, που πήρε μέρος στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του και συνέβαλε στην εξέλιξη της ελληνικής αριστεράς. Ένας ποιητής «χαμηλών τόνων», ο οποίος αν και βραβεύτηκε το 2009 με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου, και με πολλές «διακρίσεις» από σημαντικούς ομότεχνούς του, όπως τον Μιχάλη Κατσαρό κ.ά. ποτέ δεν το εκμεταλλεύτηκε. Σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα Athens voice και στην κ. Αγγελική Μπιρμπίλη σχολιάζει σχετικώς: «Με ακούσατε να το μνημονεύω ή να το γράφω σε κάποιο βιογραφικό μου; Ποτέ. Οι ποιητές και οι συγγραφείς δεν γίνονται με τα κρατικά βραβεία. Απλώς, ακολουθώντας τη συμβουλή του Μαρξ –γράφω για να ξεκαθαρίσω τις απόψεις μου– προσπάθησα γράφοντας και καταφεύγοντας κατ’ ανάγκην σε πολλές πηγές να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με τον εαυτό μου. Και εν τίνι μέτρω το κατάφερα. Και αυτό μου αρκεί».
 
Ο Σπύρος Κολοκοτρώνης στον «αποχαιρετισμό» του στις εισαγωγικές σελίδες αναφέρει ότι: «Ο Χρίστος είναι καταξιωμένος άνθρωπος των γραμμάτων, λογοτέχνης, ποιητής. Ο Χρίστος δεν είναι “στρατευμένος ποιητής” του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αυτό δε σημαίνει ότι είναι μη πολιτικός. Δεύτερη μεταπολεμική γενιά, παιδικά χρόνια στον πόλεμο, μέτοικος στην Αθήνα, εφηβεία στον εμφύλιο, πατέρας εξόριστος, νεότητα στη δικτατορία και την εξορία ο ίδιος, μεγαλωμένος στη Νέα Ιωνία της προσφυγιάς και του προλεταριάτου. Στην εξορία γνωρίζεται με την πρώτη μεταπολεμική γενιά και τους λογίους της, γενικώς στρατευμένους, “χαοτικούς” και απογοητευμένους. Πιο πολιτική συντυχιά γίνεται; Θα μας πει ο μεγάλος φίλος μας Δημήτρης Ραυτόπουλος… Ο Χρίστος Ρουμελιωτάκης είναι πάνω από όλα ποιητής, ένας δημιουργός –γέννημα της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Διαβάζονται τα ποιήματά του. Εισερχόμαστε με γνήσιο διαβατήριο στη μαγική χώρα της ποιήσεως. Μπορούμε να πούμε αδίστακτα ότι βρισκόμαστε απέναντι σε μια σπάνια ποιητική κράση, στεφανωμένη με πνευματική αρετή. Τι επαινετικότερο». Αξιομνημόνευτο αποτελεί και το οπτικό αφιέρωμα που εμπεριέχεται στις σελίδες του περιοδικού, φωτογραφικά στιγμιότυπα από τη ζωή του κ. Ρουμελιωτάκη σε μικρή ηλικία αλλά και σε μεγαλύτερη, πλάι σε σημαντικά πρόσωπα του πολιτιστικού και όχι μόνο τομέα. 

Σελίδες για τον Θανάση Βαλτινό 

Η εκδοτική ομάδα του περιοδικού επιμελήθηκε με συνέπεια ένα «πολυπληθές» και συνάμα λακωνικό αφιέρωμα στον πεζογράφο Θανάση Βαλτινό, o οποίος εκτός των άλλων τιμήθηκε το 2012 με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. «Ο Βαλτινός είναι ένα παράδειγμα αιρετικής αντίδρασης, αν επιτρέπεται εδώ η χρήση μιας θεολογικής γλώσσας απέναντι στον καθιερωμένο λογοτεχνικό και γραμματολογικό κανόνα. Η ρήξη την οποία υπαινίσσομαι εδώ σχετίζεται με την ορισμένη χρήση των εκφραστικών μέσων, την οπτική γωνία ή εστίαση απ’ όπου κοιτάζει και εσωτερικεύει τον κόσμο, τους αφηγηματικούς τρόπους, την ιστοριογραφία, τα συμβατικά σχήματα λόγου[…]. Η τομή συνεπώς με τον κώδικα και το ιδίωμα της εποχής δεν περιοριζόταν στην υιοθέτηση μιας γραμμής λιτότητας και οικονομίας απέναντι στην υπάρχουσα δαψιλεία, αλλά για μια αθεράπευτη δυσανεξία σε ό,τι καλλώπιζε ή ψιμυθίωνε την τέχνη του λόγου χωρίς όμως να την ανανεώνει. Η καλολογία, η αναλογική χρήση της γλώσσας ισοδυναμεί για τον Βαλτινό με τον υποφωτισμό της εκφραστικής διαύγειας, της claritatis σύμφωνα με τον Άγιο Αυγουστίνο, με τη συσκότησή της εν τέλει», σημειώνει ο Γιώργος Αριστηνός.
 
Ο Κωστής Δανόπουλος επιπρόσθετα, παραθέτει μέρος από τη μελέτη του σχετικά με την παρουσία μικρών βιογραφιών ή καλύτερα πλασματικών «βιογραφημάτων» στα πεζογραφικά έργα του Θ.Βαλτινού. Από την άλλη, η Ματίνα Παρασκευά προχωρά σε μία συγκριτική επισκόπηση των Συναξαριών Αντρέα Κορδοπάτη του Θανάση Βαλτινού, ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου τον εξετάζει από τη σκοπιά της ιστορικής μεταμυθοπλασίας, αλλά και ο Μάνος Στεφανίδης μέσα από μία πολιτική οπτική κ.ά.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.