Eιδικη μνεια στο “Orphan Black”

Από το 2013 έως και το 2017 που ήταν στον αέρα το “Orphan Black” παρέμεινε μία ακραία υποτιμημένη σειρά. Με πρωταγωνίστρια την Tatiana Maslany, η σειρά ακολουθεί τη Sarah Manning, μία επαγγελματία απατεώνισσα που γίνεται μάρτυρας μιας αυτοκτονίας όπου το θύμα είναι ολόιδιο με αυτήν. Σε μία προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να κερδίσει χρήματα, η Sarah κλέβει την ταυτότητα της γυναίκας, αγνοώντας τα βαθιά νερά εγκλημάτων και συνομωσιών στα οποία μπαίνει, συναντώντας δεκάδες άλλες γυναίκες πανομοιότυπες με αυτή, σοκαρισμένη μπροστά στην αποκάλυψη πως πρόκειται για κλώνους και μπλεγμένη σε μία αέναη συνωμοσία, τους κινδύνους της οποίας καλείται να αντιμετωπίσει και αυτή, αλλά και όσοι αγαπάει. Αυτή είναι λίγο πολύ η υπόθεση της σειράς ή τουλάχιστον ένα εισαγωγικό σημείωμα για τα πέντε πρώτα επεισόδια.

Μετά τα πράγματα γίνονται πολύ πιο περίπλοκα, αλλά η βασική ιδέα είναι αυτή και κουβαλάει μέσα της τόσα ενδιαφέροντα θέματα που η σειρά εξερευνά μέσα από τη διαρκή της δράση και τις ακραία διαφορετικές μεταξύ τους κεντρικές ηρωίδες της, όλες υποδυόμενες από την Tatiana Maslany. Έχουμε την αυτοκαταστροφική και κυνική Sarah, που ξεκινάει στη σειρά ζώντας στο τρέξιμο και την απατεωνιά με τις τύψεις της κακής μητέρας. Τη νευρωτική Alison, νοικοκυρά στα προάστια, πνιγμένη στους ψυχαναγκασμούς της και τη γνώμη των άλλων. Την ήρεμη και συγκεντρωτική επιστήμονα Cosima, που έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην έρευνα και την αναζήτηση απαντήσεων σε όλα αυτά τα ερωτήματα που τις βασανίζουν για το ποιες είναι και από πού έρχονται. Την αδίστακτη και άπληστη επιχειρηματία Rachel, την απαγμένη και βαριά τραυματισμένη Helena, θύμα μίας θρησκευτικής αίρεσης που την κατευθύνει στο να σκοτώνει τους άλλους κλώνους. Και η λίστα συνεχίζεται και συνεχίζεται… Οι ηρωίδες του “Orphan Black” είναι αμέτρητες, ακραία διαφορετικές και αριστοτεχνικά ερμηνευμένες από τη Maslany, οι οποίες κινούν την πλοκή με τις αποφάσεις, τις αδυναμίες, τις εκρήξεις και τα πάθη τους σε μία ιστορία που ενώ πολύ εύκολα θα μπορούσε να γίνει μια σειρά για πανομοιότυπες γυναίκες που σκοτώνουν η μία την άλλη, προτίμησε να είναι μία για πολύπλοκες γυναίκες που, παρά τα όσα τις χωρίζουν, ενώνονται, γίνονται μία αδελφότητα και πολεμάνε μαζί το σύστημα που θέλει να τις ελέγχει, να τις παρακολουθεί και να τις καταδυναστεύει με τους πιο ύπουλους και αδίστακτους τρόπους.

Η σειρά δεν εκτυλίχτηκε απλά στην ευκολία της επιφάνειας –που είναι από μόνη της αρκετή για να στηρίξει άπλετο δράμα– και δεν φοβήθηκε να ρωτήσει και να απαντήσει όλα τα δύσκολα ερωτήματα που έθετε και να διεισδύσει στα βάθη του συστήματος που διαμορφώνει αυτήn την επιφάνεια που βλέπουμε. Δεν έχτισε την πλοκή της πάνω στις ατέλειωτες ευκαιρίες παρεξηγήσεων, μπερδεμάτων και προσποιήσεων που της παρείχε η ύπαρξη κλώνων, αλλά τις αξιοποίησε για να πει μία πολύ πιο σημαντική και πολύ πιο ενδιαφέρουσα ιστορία για την οικογένεια, την κρίση ταυτότητας, για τη σύγκρουση επιστήμης και θρησκείας, για την εξουσία που κατά τη διάρκεια της σειράς διαφθείρει κι εγώ δεν ξέρω πόσους χαρακτήρες της, για τη διαφορετικότητα, αλλά και για τον ντετερμινισμό.

Αυτό για το οποίο παλεύουν οι περισσότερες από τις ατέλειωτες προσωπικότητες της Tatiana Maslany στη σειρά δεν είναι μόνο η επιβίωση, αλλά η ελευθερία. Πασχίζουν για να ελευθερωθούν από τον ζυγό όλων αυτών που τους φέρονται σαν ποντίκια σε εργαστήριο, που παρακολουθούν την κάθε τους κίνηση και που διαμορφώνουν τη ζωή τους, ακόμη. Διεκδικούν τη θέση του οδηγού στη ζωή τους και δεν το κάνουν μαχαιρώνοντας η μία την άλλη πισώπλατα, αλλά ενωμένες, φυλάγοντας η μία τα νότα της άλλης, προστατεύοντας η μία την άλλη, δημιουργώντας μία ιδιόρρυθμη και δυσλειτουργική μεν, αλλά οικογένεια δε. Μία αδελφότητα, η βάση της οποίας αποτελεί την ψυχή της σειράς, μίας σειράς που σε πολλά σημεία της είναι δύσκολη να παρακολουθηθεί, όχι τόσο λόγω της σωματικής βιαιότητας πολλών σκηνών της –πάρα πολλών μάλλον–, αλλά κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο, είναι αρκετά δύσκολο –ελπίζω τουλάχιστον– να παρακολουθεί κανείς ανθρώπους που βρίσκονται σε επίπεδο ολοκληρωτικής καταπίεσης και απογύμνωσης της προσωπικότητας και των πιο βασικών τους δικαιωμάτων. Τέτοιες και πολλές άλλες θεματικές εξερεύνησε το “Orphan Black” κατά τη διάρκεια των πέντε σεζόν του, χωρίς να κουράσει –πλην ενός μέρους της τρίτης σεζόν που δεν χρειαζόταν– και χωρίς να προδώσει ποτέ τους χαρακτήρες του, ενδίδοντας σε ευκολίες της πλοκής, και όλες μέσα σε καταιγιστική δράση, αμέτρητα twists και cliffhangers, με την Tatiana Maslany, την ντουμπλέρ της, Kathryn Alexandre, και το υπόλοιπο καστ που περιλαμβάνει τους Jordan Gavaris, Maria Doyle Kennedy, Evelyne Broschu κ.ά. να είναι κάθε εβδομάδα πιο συγκλονιστικοί από την προηγούμενη.

Κι όμως, παρόλα αυτά η τηλεθέασή του ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή και παρά τις θριαμβευτικές κριτικές του, το “Oprhan Black” μετά βίας κατάφερε να κερδίσει ένα Emmy στην ανεπανάληπτη πρωταγωνίστριά του. Το ότι είναι επιστημονική φαντασία και καναδική παραγωγή σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αγνόησή του από το αμερικανικό industry, αλλά όπως και να ’χει το “Orphan Black” αποτέλεσε αναμφισβήτητα τομή για την τηλεόραση τόσο στο τεχνικό κομμάτι όσο και σε όλα τα άλλα. Είναι κάτι μοναδικό, κάτι δικό του, δεν μπορείς να πεις ακριβώς πως μοιάζει με κάτι άλλο, και καταπιάστηκε με έναν εκρηκτικό συνδυασμό θεματικών που δεν συναντάμε συχνά. Αρκεί απλώς να ξεπεράσει κανείς την κοιλιά της τρίτης σεζόν για να το διαπιστώσει.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.