Δημιουργωντας «ατσαλινους» ηγετες και «χαρτινους» εχθρους

Γράμματα στην Άσπα – 3

Κομοτηνή, 19-07-2015
 
Καλή μου,
Έχουμε ένα πρόβλημα, σαν κοινωνία: δεν παρατηρούμε, δε βλέπουμε! Λες και μας έχουν κατεβάσει μια μαύρη κουρτίνα μπροστά απ’ τα μάτια μας…
Χειροκροτάμε, κράζουμε, βρίζουμε ανθρώπους χωρίς να έχουμε έναν ιδιαίτερο λόγο, απλά επειδή το κάνουν και οι άλλοι. Και έτσι δημιουργούμε «ατσάλινους» ηγέτες και «χάρτινους» εχθρούς γύρω μας.

Αυτός ήταν –ίσως- ένας παραπάνω λόγος να ξαναπιάσω τη «Φάρμα των Ζώων» του George Orwell. Το ξέρω ότι δεν τον γουστάρεις και αυτόν, επειδή κράζει τον «Πατερούλη» και δεν είναι «ξεκάθαρος» στο «τι ακριβώς προτείνει». Αλλά πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι συγγραφείς είναι υποχρεωμένοι να ανοίξουν ένα παράθυρο στον αναγνώστη για να δει πιο καλά το δρόμο που θα οδηγήσει στην όμορφη κοινωνία… και όχι να πάρουν το μέρος των εξουσιαστών – που σε γενικές γραμμές δεν είναι και τόσο όμορφοι άνθρωποι.
Ναι, οργανωμένη κοινωνία, ενωμένοι εργάτες, ισχυρό κόμμα, αλλά όχι με θρησκευτικούς όρους, όχι με Μεσσίες. Με δημοκρατική λειτουργία, από κάτω προς τα πάνω!

Ο Zülfü Livaneli, κάπου στην «Ευτυχία» έλεγε πως «οι πρωθυπουργοί είναι οι δικτάτορες εκλεγμένοι απ’ τον λαό». Έχει δίκιο, εφ’ όσον η κοινωνία είναι ανοργάνωτη, όταν οι πολίτες, ας πούμε, χειροκροτούν με πάθος ό,τι και να κάνει ο Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας, και ας είναι τελείως διαφορετικό απ’ αυτά που έλεγε προεκλογικά… είναι λογικό και αυτός να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να ρωτήσει σε κανέναν. Αυτοί που τον ψηφίζουν δηλαδή, του δίνουν την εξουσία και δεν μπορούν να τον ανακαλέσουν, να τον επιτηρήσουν για τα επόμενα 4 χρόνια. Ναι! Βάζεις ένα σταυρό σε 4 δευτερόλεπτα και εκλέγεις έναν «δικτάτορα» που θα αποφασίζει για σένα για τα επόμενα 4 χρόνια. Και αυτό το αποκαλούν «δημοκρατία».
Έχουμε τυφλωθεί. Και όχι από αυνανισμό, αλλά, απ’ το να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας, στη δύναμή μας και να περιμένουμε σωτήρες να έρθουν να μας σώσουν. Έχουμε τυφλωθεί και δε βλέπουμε πλέον καν το διπλανό μας που πονά, την παραδίπλα που μας αγαπά και τον απέναντι που θέλει να μας πιει το αίμα.
Καλοκαίρι. Και μόνο ένα μπάνιο έκανα μέχρι στιγμής στη θάλασσα. Διαβάζω, γράφω, μεταφράζω – και σε σκέφτομαι κάθε μέρα, όπως και τα τελευταία οκτώ χρόνια.
Κόλλησα στο τοίχο, δίπλα απ’ το γραφείο μου ένα μικρό ποίημα του Erich Fried με τίτλο «Μια απ’ τις τρεις ευχές»:
«Εύχομαι
όσο αντεπαναστάτες είναι
οι αντεπαναστάτες
τόσο επαναστάτες
 να’ ναι και
 οι επαναστάτες»
 
Θα πας κάπου διακοπές το καλοκαίρι ή έχεις και συ να πληρώσεις ΕΝΦΙΑ;
 
Συντροφικά,
ΜουΤσο

 
*Ο Μουσταφά Τσολάκ είναι δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας “Barikat”
  

Ρόνι Μαργκούλιες*

Μια φορά ακόμα

Ένα μάτσο γράμματα. Τα είχα γράψει στον υπολογιστή
και τα είχα εκτυπώσει, για κάθε ενδεχόμενο.
Καθώς έψαχνα βιβλία, χθες το βράδυ, στα ράφια
βγήκαν μπροστά μου αιφνιδιαστικά.
 
Κάθισα και τα ξαναδιάβασα, χωρίς λόγο.
Και έμεινα έκπληκτος με την δεξιότητα μου! Τι λέξεις,
τι διατυπώσεις βρήκα και χρησιμοποίησα.
Πόσο ικέτευσα, πόσα επιχειρήματα πρόβαλα.
 
Ξαναπείστηκα, καθώς τα διάβαζα, ότι την αγαπούσα.
Αλλά δε κατάφερα να την πείσω αυτήν.
Μετά, θυμήθηκα πως είχαμε μαλώσει εκείνη την περίοδο.
Δε συνομιλούσαμε για μήνες. Για ποιο λόγο να’ ταν άραγε;
 
Πέρασαν χρόνια, από τότε που βρεθήκαμε τελευταία φορά.
Τόσες λέξεις, τόσοι πόνοι, τόσες προσπάθειες
ήταν μάταια, δε θα γινόταν ούτως ή άλλως, το ξέρω.
Αλλά μπορώ να δώσω τα πάντα, για να τη δω ξανά. 

Πείσμα

Μια απρόβλεπτη φουρτούνα στην Τένεδο.
Ήμαστε ξαπλωμένοι στην αμμουδιά. Ο Φικρέτ, ο Οσμάν κι εγώ.
Τις φέτες λεμονιού που έφερε απ’ την Πόλη,
χωρίς να ολιγωρεί, βάζει στα ποτά μας ο Οσμάν.
Δεν τον ενδιαφέρει το φούσκωμα των κυμάτων, ο άνεμος,
υψώνει τη φωνή της μουσικής λίγο ακόμα.
 
Γεμίζουν άμμο τα στόματά μας, τα μαλλιά μας.
Και ένα τραγούδι που θυμόμαστε απ’ τα χρόνια του λυκείου
ανακατεμένο με τον άνεμο, σαν μια μυστική φωνή:
«Μια μέρα, ίσως, απ’ τη ζωή, απ’ τις περασμένες μέρες…»
 
Έχουμε περάσει τα σαράντα. Ο ένας από μας λογιστής,
ο ένας ασφαλιστής, ασαφές το τι είναι ο ένας.
Δεν έχουμε σπάσει όμως, δεν έχουμε λυγίσει
και αντιστεκόμαστε ακόμα
λες και δεν έχουν περάσει καθόλου τα χρόνια:
 
Θα κυνηγάει ροφό ο Φικρέτ αύριο, πάλι,
ο Οσμάν ίσως κάτι να μελοποιήσει
και εγώ θα τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω:
«Αποτελέσματα και Ενδεχόμενα», του Τρότσκι. 

Επιστροφή στο Λονδίνο

Το τριαντάφυλλο που το εγκατέλειψα και έφυγα
πριν από τρεις βδομάδες, στέκεται ακόμα στη θέση του:
Ένα σάπιο νερό στο πάτο του βάζου,
όλα τα φύλλα πάνω στο τραπέζι.
 
Σαν ένας τύπος που ψάχνει επίμονα
κάτι που χάθηκε προ πολλού,
πηγαίνω πέρα-δώθε τόσα χρόνια
ανάμεσα σε Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο.
 
Κι όμως, είναι σαν τη πόλη του Καβάφη.
 
*Ο Ρόνι Μαργκούλιες είναι δημοσιογράφος και ποιητής.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.