Χριστουγεννιατικο καναρινι
Περπατούσε τις πρωινές ώρες ο Ζ και σκεφτόταν τις μέρες των Χριστουγέννων που έρχονται. Είχε φορέσει την πολύχρωμη μάσκα του, ευγενικό δώρο μιας φίλης του, αφού έστειλε πρώτα το τηλεφωνικό μήνυμά του στο 13033.
Σίγουρα οι γιορτές θα είναι οι πιο πρωτότυπες που έχουμε ζήσει τα τελευταία εξήντα χρόνια που θυμόταν. Διάβασε τις ειδήσεις στο διαδίκτυο ότι ετοιμάζονται τα νέα μέτρα του αποκλεισμού. Πόσο καιρό ακόμα θα είμαστε στο κλουβί αναρωτήθηκε.
«Όπως το καναρίνι που κελαηδάει στο κλουβί του, θα αισθανόμαστε τώρα τις γιορτές», έτσι απάντησε στο γνωστό του μαγαζί που πήγε να ψωνίσει, όταν τον ρώτησαν τι κάνει. Κι έναν συνταξιούχο υγειονομικό, που γελώντας τον χαιρέτησε και τον ρώτησε «πώς βλέπετε τα πράγματα;», αυτός με κάποια ελαφρότητα απάντησε «το τέλος θα δείξει» κι ο Ζ συμπλήρωσε «στο τέλος θα φανεί από το χειροκρότημα».
Με ψιλή βροχούλα γύρισε στο σπίτι και απολύμανε σχολαστικά τα χέρια του. Είχε βέβαια από παλιά αυτή τη συνήθεια. Ψάξε βρες από πού κρατάει αυτό το σύμπτωμα και ποια νεύρωση εξακολουθεί ακόμη να υπηρετεί. Απόθεσε με τάξη τα ψώνια στην κουζίνα, με την αμφιβολία μέσα του κατά πόσο χρειάζεται μια επιπλέον απολύμανση στις συσκευασίες ή στα ίδια τα τρόφιμα που προμηθεύτηκε.
Στο δίπλα δωμάτιο πλησίασε και ακούμπησε το αυτί του στην πόρτα. Γινόταν το τηλεμάθημα. Όπως κατάλαβε μιλούσε ο καθηγητής για την υγιεινή διατροφή, δηλαδή αυτό ήταν το μάθημα της γυμναστικής. Α ρε τι χάνει ο Παπαδάκης, ο δικός του καθηγητής της γυμναστικής πριν από μισό αιώνα, που κοίταζε κρυφά τις γεωμετρίες των κοριτσιών, σκέφτηκε.
Πριν ξεκινήσει για τα ψώνια, μιλούσε ο θεολόγος. Μιλούσε αυτός, όλο μιλούσε και ανέπτυσσε με ζήλο το νόημα της αγάπης. Πόσο ωραία τα έλεγε, σκέφτηκε και μετά εντυπωσιάστηκε ακόμη περισσότερο με τα λόγια των προφητών. Και τι δεν είχαν πει αυτοί οι σοφοί άνθρωποι, που ούτε καν τα είχαν σκεφτεί οι δικοί του αρχαίοι φιλόσοφοι. Με τη μαγική λέξη της αγάπης θα είχαν λυθεί όλα τα παλιά και σύγχρονα προβλήματα.
Σίγουρα μεγάλο εκπαιδευτικό έργο επιτελείται σήμερα και πιο μορφωμένη γενιά από τη δική μας θα είναι η νεότερη, σκέφτηκε. Αλλά ταυτόχρονα αναρωτήθηκε, μήπως και δεν χρειάζεται τόσο μεγάλος μαθησιακός όγκος και τόσο βαριά επιστημοσύνη για να ανακαλύψουμε και πάλι της αγάπης την ξεχασμένη λέξη.
Στο δίπλα ακριβώς δωμάτιο υπήρχε το σπουδαστήριο του νηπιαγωγείου. Εκεί ακουγόταν η παιδική χαρούμενη μουσική και τα μικρά παιδάκια ρωτούσαν τη δασκάλα τους: «Κυρία, κυρία τι θα φτιάξουμε;», ακουγόταν επίμονα η φωνή μιας μικρής μαθήτριας. Εκεί ο Ζ κατάλαβε το αρχικό στάδιο διάπλασης των νηπίων και το διαδίκτυο στην πιο υψηλή του παιδαγωγική αποστολή.
«Αυτό δεν είναι πια σπίτι, είναι ο αναβαθμισμένος χώρος της εκπαιδευτικής κοινότητας», σκέφτηκε με περίσκεψη ο δικός μας φίλος και επέστρεψε στην κουζίνα που ήταν το δικό του ησυχαστήριο.
Ήταν η ώρα να συνεχίζει το διάβασμά του. Ένα παλιό ημερολόγιο ενός δασκάλου κρατούμενου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γερμανίας. Τι τράβηξαν κι αυτοί εκείνα τα σκοτεινά χρόνια της κατοχής, σκέφτηκε και ασυνείδητα έκανε βουβά τις δικές του συγκρίσεις με το τώρα.
«Όχι!, σε καμιά περίπτωση η ανθρωπότητα δεν τραβάει αυτά τα φρικτά εκείνης της εποχής», είπε στον απόκρυφο εαυτό του και σαν να πήρε νέο κουράγιο μέσα του.
Μετά το απόδειπνο, τέταρτη βυζαντινή ώρα το βράδυ, έκανε τη βολτούλα του στο τετράγωνο του σπιτιού του με οδηγό τον πιστό του σκύλο, τον Άργο. Αυτός μπροστά να γαυγίζει τα λίγα σκυλιά που συναντήσανε και να οσφραίνεται με μανία το υγρό σκοτάδι της νύχτας.
Οριστική και τελευταία νυχτερινή του έξοδο, την πέμπτη ώρα μετά τη δύση του ηλίου, βγήκε να πετάξει τα σκουπίδια. Τι ωραία ήταν φωτισμένα τα μπαλκόνια των σπιτιών της γειτονιάς για τα Χριστούγεννα! Ακόμη και τα δένδρα ήταν με λαμπιόνια στολισμένα. Ψυχή ανθρώπινη όμως, δεν κυκλοφορούσε καμία.
Μόνο μια γάτα συνάντησε, που φάνηκε να ενοχλήθηκε. Ήταν μια ασπρόμαυρη που έτριβε την ουρά της στην πρασινάδα του τοίχου και μετά έκανε ανέμελα ζικ ζακ στο δρόμο της. Λες και χαιρότανε για την ησυχία. Λες και απολάμβανε μόνο αυτή τα σκοτεινά σύννεφα της υγρής νύχτας και τη γιορτινή ατμόσφαιρα του ερημικού δρόμου.
«Τι ωραίες γιορτές που θα κάνουμε! Σαν τα καναρίνια στο κλουβάκι θα ψέλνουμε τα κάλαντα και δεν θα χρειάζονται οι περιττές μετακινήσεις. Και χωρίς να παίζουμε αυτή την φορά στο εαυτό μας παράταιρο θέατρο. Θα είμαστε τόσο χαρούμενοι και τόσο αισθαντικοί, και κατά προτίμηση κοντά σε δικούς μας ανθρώπους!!!».
*Ο Άγγελος Ευθ. Αγγελόπουλος κατάγεται από τα Λεχαινά και αρθρογραφεί και γράφει «µικροδιηγήµατα» που φιλοξενούνται σε αθηναϊκές εφηµερίδες, blogs και ηλεκτρονικά περιοδικά. Μέχρι πρότινος υπέγραφε µε το λογοτεχνικό ψευδώνυµο Νίκος Μπακιός.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
