H μνημη των ανθρωπων ειναι οι ανθρωποι

Δυο από τους φοιτητές της Νομικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης της δεκαετίας του 1990, δυο νέοι της αριστεράς, ο Ροδίτης, δικηγόρος σήμερα Γιάννης Μαρίνος και ο σκιτσογράφος Βαγγέλης Χερουβείμ αποχαιρετούν τον δήμαρχο Τάσο Βαβατσικλή, καταλείποντας στη μνήμη του λεμονανθούς, και ένα σύνθημα ζωής που ευχή όλων  να συνέχει το παρόν και το μέλλον της νεολαίας του κόσμου με στόχο έναν δικαιότερο κόσμο:  “Hasta la Victoria siempre!!!”
 

Ι. Γιάννης Μαρίνος, Δικηγόρος, τέως Πρόεδρος Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου
 
“Hasta la Victoria siempre, Comandante Tasos Vavatsiklis”

 
Ηλεκτρικό ρεύμα με διαπέρασε χτες το απόγευμα, όταν διαδικτυακά πληροφορήθηκα τον θάνατό σου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήξερα βέβαια ότι ήσουν σε δύσκολη κατάσταση (κάποιες στιγμές μίλησα και με τον Χάρη σου κι ας μην τον έχω γνωρίσει ποτέ), ήξερα όλα αυτά που πέρασες τους τελευταίους μήνες, αλλά η αλήθεια, δεν το περίμενα. Αποσβολωμένος έβλεπα τα παιδιά μου να παίζουν και με κόπο συγκρατήθηκα για να μην αντιδράσω μπροστά τους, σκεπτόμενος ότι κάπως έτσι θα αντιδρούσες κι εσύ, εσύ που έχασες έναν γιο κι όμως «άντεξες». Επικοινώνησα αμέσως μετά με τον Βαγγέλη, για να τα πω σε κάποιον που ήξερε ποιος ήσουν.
Βλέπεις ο περίγυρος του τόπου μου, της ζωής μου σήμερα, δεν ξέρει ποιος είναι ο Τάσος των φοιτητικών μου χρόνων.
 
Μετά βυθίστηκα στις σκέψεις μου.
 
Θυμήθηκα και τι δεν θυμήθηκα!
 
Εμένα, παιδί 20 χρονών, να μπαίνω στο γραφείο σου, εκεί πάνω στον όροφο του Δημαρχείου Κομοτηνής κι εσύ, Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, αν και δεν με γνώριζες, να με υποδέχεσαι με ανοιχτές αγκάλες, σαν εκπρόσωπο της Κοινότητας Νέων, για να σου πω τι θέλαμε και τι σχεδιάζαμε. Σαν χείμαρρος  —χαρακτηριστικό σου αυτό όπως διαπίστωσα στη συνέχεια—  να λες, «όλα θα τα κάνουμε» και να το διαπιστώνω στην πορεία πως ότι έλεγες το εννοούσες και πως ο λόγος σου ήταν συμβόλαιο. Όταν τελειώσαμε με τα διαδικαστικά και πήγα να φύγω, μου είπες «κάτσε βρε κομμουνιστή τώρα, τι φεύγεις;, να μιλήσουμε για τον σοσιαλισμό και την αυτοδιαχείριση» και μας βρήκε, μιλώντας και φιλοσοφώντας  —η αλήθεια καπνίζοντας και πίνοντας ένα ουισκάκι στα οποία είχαμε αδυναμία τότε και οι δύο—, το βράδυ. Λίγο πριν χωρίσουμε σε εκείνη την πρώτη φορά, μου επισήμανες «να  περνάς να με βλέπεις, έχουμε πολλά να πούμε και να κάνουμε».
 
Η πρώτη αυτή γνωριμία είχε και συνέχεια, έγινε εκτίμηση και σχέση ουσιαστική και αμφίδρομη. Δεκάδες μεσημέρια να ξεκινάμε να μιλάμε και να μας βρίσκουν τα μεσάνυχτα. Και τι δεν λέγαμε. Για τα παιδικά σου χρόνια, για το ΠΑΣΟΚ που με πάθος υποστήριζες πιστεύοντας ότι δεν έχουν όλα ξεπουληθεί, για τον πολιτισμό, για την αγαπημένη μας Κομοτηνή, για την Αριστερά, για τους φοιτητές, για τα κινήματα, για τη μουσική, για τον έρωτα, για την ποίηση, για τον Τσε —που τόσο λάτρευες και εκτιμούσες— για όλα και επί παντός επιστητού.
 
Στο γραφείο σου μπαινόβγαιναν όλοι χωρίς ραντεβού, χωρίς μέσον και χωρίς όφελος (για σένα). Σε εκτιμούσαν και σε παραδέχονταν, είτε ήταν Χριστιανοί, είτε Μουσουλμάνοι, είτε ζούσαν στο κέντρο, είτε στον Τενεκέ μαχαλά, είτε στην Αρμένικη συνοικία, είτε στην Καλκάντζα. Είπαμε ντε, ο λόγος σου ήταν συμβόλαιο, όταν έλεγες ναι, ήταν ναι κι όταν έλεγες όχι, ήταν όχι. Και μόλις έφευγαν να μου λες: «Γιαννάκη, να θυμάσαι ότι μόνο λέγοντας την αλήθεια και τα πράγματα με το όνομά τους, μόνο με την ειλικρίνεια θα πάμε ένα βήμα παρακάτω». Πόσο δίκιο τελικά είχες…
 
Και όταν χρειάστηκε να γίνει τότε αγώνας για να μην φτιαχτεί εκείνα τα χρόνια, η νέα Νομική Σχολή στην Πάντειο και ήλθα και σου περιέγραψα το τι θα σήμαινε αυτό για την πόλη μας, την Κομοτηνή μας και τη Θράκη μας, πόσο εύκολα το αντιλήφθηκες και πόσο εύκολα τα έβαλες με όλους όσους δεν αντιδρούσαν στην προοπτική αυτή. Μέσα σε λίγα λεπτά, οργάνωσες για το ίδιο απόγευμα συνάντηση φορέων της πόλης και έδωσες εντολή —στέλνοντάς με την ίδια ώρα—  στο τυπογραφείο για να τυπώσει την αφίσα και να γεμίσουμε την πόλη για το μεγάλο συλλαλητήριο. Κι όταν μετά από καιρό, ακυρώθηκε εκείνη η τρελή ιδέα και ξαναμπήκα στο γραφείο σου, χοροπηδούσες και γελούσες με εκείνο το χαρακτηριστικό γέλιο σου, σαν μικρό παιδί!

 
Α, ρε Τάσο!!! Θυμήθηκα και τι δεν θυμήθηκα!
 
Εκείνες τις ατέλειωτες βόλτες μας, τις απογευματινές και βραδινές στα σοκάκια και τους μαχαλάδες της πόλης μας  —το ξέρεις δα, είναι και δική μου πόλη πια— να μου λες ιστορίες για αυτήν με τον δικό σου ιδιαίτερο αφηγηματικό τρόπο, για όλα αυτά που δεν υπήρχαν πια και για όλα αυτά που σε έκαναν τόσο παθιασμένο εραστή της. Μιλούσες με πάθος για την ειρηνική συνύπαρξη και για όλα αυτά που μας ενώνουν, όχι αυτά που μας χωρίζουν. Και σιγοτραγουδούσαμε Γκαϊφύλλια —και άλλα— και λέγαμε πόσο τυχεροί ήμασταν που αναπνέαμε εκείνη την υπέροχη χαρακτηριστική μυρωδιά της πόλης τον χειμώνα, του καμένου ξύλου, ώσπου να φτάσουμε στην πόρτα σου, στην Μεγάλου Αλεξάνδρου, —αν θυμάμαι καλά. «Εσύ είσαι πιτσιρίκος θα συνεχίσεις, άιντε, καλό βράδυ τα ξαναλέμε»…
 
Εκείνα τα μεσημέρια στα πλακόστρωτα στενά, συνήθως στου Γιαξή ή στου Σταύρου, που πάντα κερνούσες  —«μπορεί να είσαι ψηλός, αλλά είσαι μικρός, εσύ θα πληρώσεις όταν μεγαλώσεις»— -στην ίδια παρέα κι εγώ με τους άλλους φίλους σου, τους μεγάλους, τους ντόπιους, «να σας γνωρίσω τον κολλητό μου τον Ροδίτη».
 
Εκλογές βουλευτικές το 1993, εγώ αδυνατώ να κατέβω για να ψηφίσω. «Δεν πειράζει, θα έλθεις μαζί μου να σου δείξω πώς κάνουμε εκλογές εδώ, πρέπει να φύγει η δεξιά Γιαννάκη, δεξιούς έχει πολλούς και καλούς ανθρώπους, αλλά η δεξιά δεν αλλάζει, πάντα η ίδια θα είναι, πρέπει να φύγει». Τι ήταν εκείνο, το πράγμα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ ρε Τάσο. Τι πάθος είχες μέσα σου, τι ζέση, να γυρνάς τα χωριά πόρτα πόρτα, όλα τα χωριά, «παντού θα πάμε και ό,τι γίνει». Σε εκείνες τις εκλογές γνώρισα μιαν άλλη Κομοτηνή, μιαν άλλη Ροδόπη, όπως δεν την είχα δει ξανά. Και είδα πάλι ότι όλοι σε γνώριζαν και όλοι σε εκτιμούσαν, όλοι σου έσφιγγαν το χέρι και το εννοούσαν. Και πόσο περήφανος ήσουν που θα μιλούσε στην πόλη ο Γιώργος ο Γεννηματάς «αυτός είναι η συνείδησή μας Γιαννάκη, αυτός είναι το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη, έλα να τον ακούσεις κι ας μην είσαι ΠΑΣΟΚ, δεν θα χάσεις».
 
Όταν πια έφυγα από την πόλη μου, με χαιρέτησες και μου είπες να μην ξεχάσω ποτέ όσα έζησα εκεί. Έκτοτε και ειδικά τα πρώτα 15 χρόνια, σχεδόν κάθε φορά που ανέβαινα συναντιόμασταν και κάναμε τους απολογισμούς μας για όσο χρόνο δεν είχαμε ανταμώσει. Με άφησες και μια φορά να κεράσω θυμάμαι, «σαν να μεγάλωσες, σήμερα θα κεράσεις εσύ τον καφέ».
 
Τα τελευταία χρόνια, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας, χαθήκαμε αλλά θυμάμαι πόσο χάρηκες όταν επικοινωνήσαμε για να σου ευχηθώ καλή επιτυχία στην εκλογική μάχη που ξανάδινες, εσύ ο μακροβιότερος ίσως δημοτικός σύμβουλος της πόλης.
 
Θα κρατήσω για τον εαυτό μου  τα υπόλοιπα «δικά μας», εκείνα των συνόρων, ξέρεις εσύ..
 
Τάσο μου υπήρξες πολλά και σημαντικά πράγματα για μένα, όπως και για πάρα πολλούς άλλους φαντάζομαι. Ένας απλός, λαϊκός, καθημερινός, γνήσιος βιοπαλαιστής από μικρό παιδί, με τεράστιο γνωσιακό και ηθικό μπόι. Να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και μιλάω για σένα σε όσους το αξίζουν. Η παρακαταθήκη σου είναι τεράστια και οι δικοί σου άνθρωποι θα είναι —και θα ήμαστε— περήφανοι πάντα για αυτήν.
 
Λεμονανθοί στα κόκκαλά σου και καλό ταξίδι στην αστερόσκονη
Hasta la Victoria siempre, Comandante  Tasos Vavatsiklis!!!

ΙΙ. Βαγγέλης Χερουβείμ, σκιτσογράφος
 
«Οφείλουμε πολλά στον Τάσο, τον Άρχοντα των απλών»

 
«Οφείλουμε πολλά στον Τάσο, τον Άρχοντα των απλών. Τον δάσκαλο αυτοδιοικητικό, που έκανε τόσους και τόσους αλλοφερμένους ν’ αγαπήσουν τον τόπο του και τις προσπάθειες για προκοπή[…].
 
Συλλυπητήρια στους κοντινούς του ανθρώπους. Στους πολίτες της Ροδόπης που χάσαν έναν ευαίσθητο αγωνιστή. Και σε όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε…».
 
Υ.γ.: (Ι). Και τα δυο κείμενα αναρτήθηκαν στους λογαριασμούς των συγγραφέων τους στο fb. (ΙΙ). Το σκίτσο του Τάσου Βαβατσικλή είναι του Βαγγέλη Χερουβείμ από εκείνα τα χρόνια. Δημοσιεύεται στη συλλογή σκίτσων του με τίτλο «Ακριτικά σκιτσοφρενή» που εξεδόθησαν το 1993 στην Κομοτηνή.  

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.