Ειστε υπερ η κατα του γκρεμισματος του φραχτη του Εβρου;
Το ζήτημα της κατάρρευσης του φράχτη του Έβρου είναι ένα από τα θέματα που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στις υψηλές θέσεις της ατζέντας των πολιτικών συζητήσεων, κυρίως λόγω του κύματος προσφύγων που έρχεται στην Ελλάδα από τη Συρία με σκοπό τη μετεγκατάστασή τους στο εσωτερικό της Ευρώπης, τους πνιγμούς αυτών στο Αιγαίο στην προσπάθεια μετακίνησης, αλλά και το αίτημα φορέων και συλλογικοτήτων για «γκρέμισμα» του φράχτη ώστε να μη χάνονται ανθρώπινες ζωές. Μόλις χθες, από τη Λέσβο, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επανέλαβε την άρνηση της κυβέρνησης για γκρέμισμα του φράχτη με το χαρακτηριστικό «φαίνεται καλή ιδέα για εκείνους που δεν έχουν ιδέα, που δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν νάρκες στον Έβρο». Παρόλα αυτά η σχετική συζήτηση που έχει ανοίξει στην κοινωνία είναι ιδιαιτέρως ζωηρή. Το ζήτημα απασχολεί καθημερινά και μεγάλη μερίδα νέων ανθρώπων οι οποίοι είτε αντιδρούν στην ύπαρξη του φράχτη, είτε τον θεωρούν ως μια ασφαλή λύση για τη διαφύλαξη των συνόρων της χώρας.
Ο «ΠτΘ» «συνομίλησε» με νέους ανθρώπους, κυρίως φοιτητές, ρωτώντας τους αν τάσσονται υπέρ ή κατά του «γκρεμίσματος» του φράχτη του Έβρου, για ποιο λόγο, αλλά και ποιες θεωρούν ότι θα είναι οι επιπτώσεις της απομάκρυνσης του φράχτη από την περιοχή. Οι απόψεις ποικίλες και άκρως ενδιαφέρουσες, τόσων εκείνων που κατοικούν στη Θράκη, όσο και εκείνων που δεν έχουν γνωρίσει την περιοχή και σχολιάζουν το γεγονός ως «εξωτερικοί παρατηρητές».
Ο «λόγος» λοιπόν σε αυτούς…
Κατερίνα Γκαμάγκα, φοιτήτρια στην Κομοτηνή
«Οι ντόπιοι είναι αυτοί που πρέπει να “γκρεμίσουν” το φράχτη, να μη φοβηθούν και να δείξουν ανθρωπιά απλώνοντας το χέρι τους»
Το γκρέμισμα ή η ύπαρξη του φράχτη στον Έβρο επηρεάζει αρκετά σημαντικό αριθμό ανθρώπων, με τους κατοίκους των περιοχών ένθεν κακείθεν και τους ανθρώπους που βρίσκουν την περιοχή ως ένα κάποιο «ασφαλές» πέρασμα για την είσοδό τους στην Ευρώπη να επηρεάζονται αμεσότερα. Η κατάσταση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων είναι όμως τέτοιας έντασης και δυναμικής που καιρός για μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχει. Είμαι υπέρ του γκρεμίσματος του φράχτη στον Έβρο ακόμα κι αν η τοπική κοινωνία ενοχληθεί από το πέρασμα κάποιων ανθρώπων που είναι ταλαιπωρημένοι, ξένοι και επικίνδυνοι για κάποιους. Ακόμα κι αν δεν μας αρέσει η όψη τους ή δεν θέλουμε να θυμόμαστε την ύπαρξή τους, οι άνθρωποι αυτοί δεν αποτελούν το πρόβλημα αλλά το σύμπτωμα ενός προβλήματος και το λιγότερο που μπορεί η τοπική κοινωνία να κάνει είναι να συμπαρασταθεί ή έστω να αδιαφορήσει για το πέρασμά τους, πάντως όχι να το εμποδίσει. Οι ντόπιοι είναι αυτοί που πρέπει να “γκρεμίσουν” το φράχτη, να μη φοβηθούν και να δείξουν ανθρωπιά απλώνοντας το χέρι τους. Οι συνέπειες για την τοπική κοινωνία μόνο θετικές μπορεί να είναι γιατί το αίσθημα της αλληλεγγύης είναι το μόνο που μας έχει μείνει για να μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι και η βοήθεια που προσφέρουμε μας κάνει να νιώθουμε πλήρεις και αισιόδοξοι.
Παναγιώτης Μπλέτσας, φοιτητής στην Κομοτηνή
«Ο φράχτης δείχνει το αληθινό πρόσωπο του κράτους- έθνους και της Ευρώπης»
Ο φράχτης του Έβρου είναι εξαιρετικά συνεπής με την ιστορική διαδρομή του έθνους-κράτους για αυτό είναι και τόσο καταστροφικός. Τόσο απλά. Τα έθνη- κράτη της Δύσης, από την αρχή τους, αιματοκύλισαν κάθε γωνιά του πλανήτη για να καθιερωθούν και να εδραιωθούν. Από την επεκτατική πολιτική των αποικιοκρατιών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης -όχι μόνο αυτά του ναζισμού αλλά και παλαιότερα και νεότερα αυτών- αλλά και την μεταφορά ιθαγενών σε κλουβιά και τη τοποθέτησή τους σε ζωολογικούς κήπους, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ό Άλλος είναι Ξένος και κατ’ επέκταση Εχθρός για τα έθνη-κράτη της Δύσης. Η πολιτική του θανάτου, εντοπισμένη σε πολλές ιστορικές στιγμές της διαδρομής του εθνοκράτους, μαρτυρά πως το αίμα είναι εγγεγραμμένο στον «γενετικό κώδικά» του. Πολλοί, βέβαια, σήμερα αντιλαμβανόμενοι την ιστορία συμπιεσμένη στα 80, το πολύ, χρόνια ζωής τους και πειθαρχημένοι στη στρατηγική του φόβου καθώς είναι, αποδέχονται τον θάνατο και τον αποκλεισμό των προσφύγων με αντάλλαγμα την θανατηφόρα και επίπλαστη ησυχία τους. Θέλω να πιστεύω ότι αυτοί δεν είναι πολλοί. Ο φράχτης δείχνει το αληθινό πρόσωπο του έθνους-κράτους και της Ευρώπης φρούριο εξωθώντας, δια του αποκλεισμού, σε πνιγμό ανθρώπινες ζωές. Να πέσει, να ζήσουμε.
Σοφία Κουτουλογένη, φοιτήτρια στην Κομοτηνή
«Κατασκευάζοντας φράχτες δεν καταπολεμείται η παράνομη μετανάστευση στην περιοχή. Γκρεμίζοντάς τους όμως γεφυρώνονται οι αποστάσεις»
Μετανάστευση: μετακίνηση ανθρώπων σε μία χώρα της οποίας δεν έχουν την ιθαγένεια. Κύριο αίτιο αυτής, αν και οι λόγοι είναι ποικίλοι, είναι συνήθως κάποιος πόλεμος που τους εξώθησε στη φυγή. Το ένστικτο της επιβίωσης αποτελεί την κινητήριο δύναμης της όλης διαδικασίας. Κατασκευάζοντας φράχτες δεν καταπολεμείται η παράνομη μετανάστευση στην περιοχή. Γκρεμίζοντάς τους όμως γεφυρώνονται οι αποστάσεις. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Θράκη είναι ηπειρωτική περιοχή, μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα ένα πλήθος μεταναστών, που σε ένα νησί σίγουρα δε χωράνε. Επομένως, η ελεύθερη μεν, αλλά ελεγχόμενη δε προσέλευσή τους θα ήταν ιδανική. Τονίζω όμως το ελεγχόμενη, διότι αυτό θα διασφαλίσει όχι μόνο την αρμονική συνύπαρξη των ντόπιων και των μεταναστών, αλλά θα εξασφαλίσει την αξιοπρεπή διαβίωση των τελευταίων, οι οποίοι ελπίζουν σε μία καλύτερη ζωή, που δυστυχώς για πολλούς λόγους η χώρα μας δε μπορεί να τους προσφέρει. Επιπτώσεις αναπόφευκτα υπάρχουν, όπως για παράδειγμα έλλειψη τροφής, ασθένειες, προστριβές με τους ντόπιους και κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες όμως μπορούν να περιοριστούν με ενημέρωση των πολιτών και με σωστή διαχείριση της κατάστασης.
Ελένη Κυρίτση, φοιτήτρια στην Κέρκυρα
«Δε βρίσκω λόγο να ακολουθήσουμε την απάνθρωπη πολιτική της ΕΕ»
Όσοι τον αποκαλούν «φράχτη της ντροπής» συνεχώς επιβεβαιώνονται. Ξέρουμε πολύ καλά ότι κανένας φράχτης δεν πρόκειται να σταματήσει το κύμα των προσφύγων, ούτε και κανένα άλλο από τα παρεπόμενα της παγκοσμιοποίησης. Το μόνο που καταφέρνει είναι αφενός να παρουσιάζει τα θύματα ως επικίνδυνους εισβολείς και αφετέρου να τα ωθεί να περάσουν δια θαλάσσης στην Ελλάδα με κίνδυνο της ζωής τους. Δεν έχω ζήσει βέβαια στην Θράκη και δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο οι κάτοικοι βλέπουν τον φράχτη σαν λύση του προβλήματος. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει περιθώριο να βελτιώσουμε τις υποδομές μας για να υποδεχτούμε έναν αριθμό προσφύγων, αντί να διαθέτουμε χρήματα στη φρούρηση των συνόρων. Εξάλλου δεν βρίσκω λόγο να ακολουθήσουμε την απάνθρωπη πολιτική της ΕΕ, που δεν δείχνει διατεθειμένη να σεβαστεί και να βοηθήσει ούτε τα μέλη της ούτε τους πρόσφυγες -που έφτασαν στην πόρτα μας εν μέρει εξαιτίας της αδράνειάς της απέναντι σε ζητήματα διεθνούς ενδιαφέροντος.
Γιώργος Γραβάνης, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη
«Η μετανάστευση αποτελεί διαχρονικό κοινωνικό φαινόμενο και η χιλιοταλαιπωρημένη Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα μόνη της»
Ο φράχτης του Έβρου αποτελεί παρανυχίδα ενός φλέγοντος ζητήματος όπως το μεταναστευτικό. Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο του προβλήματος λόγω της γεωγραφικής της θέσης καθώς δέχεται τον κύριο όγκο των μεταναστευτικών ροών. Θεωρώ ότι η απαίτηση για πτώση του φράχτη ΔΕΝ θα λύσει το πρόβλημα και εξηγούμαι. Ο φράχτης του Έβρου προστατεύει τα ΧΕΡΣΑΙΑ σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας σε μία ακτίνα 12χιλιομέτρων. Κατασκευάστηκε για να εμποδίσει την είσοδο των μεταναστών που ΔΕΝ έχουν δικαίωμα παραμονής στη χώρα βάσει των συνθηκών που έχει υπογράψει η Ελλάδα. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι τα άτομα τα οποία δικαιούνται πολιτικό άσυλο μπορούν να εισέλθουν. Βλέποντας τα δεδομένα αυτά οι λαθρέμποροι, εμπορεύονται την ελπίδα ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή από τις πατρίδες τους και δεν διστάζουν να τους βάλουν σε βάρκες θανάτου οι οποίες θα βουλιάξουν μόλις περάσουν σε ελληνικά ύδατα. Γιατί να συμβεί αυτό; Διότι σε αυτή την περίπτωση ΕΦΟΣΟΝ διασωθούν και πατήσουν σε ελληνικό έδαφος θα δυσκολέψουν τη διαδικασία ελέγχου καθώς δεν θα υπάρχουν έγγραφα που να πιστοποιούν αν δικαιούνται πολιτικό άσυλο. Μήπως τελικά ακόμα και αν ο φράχτης πέσει τα δρομολόγια θανάτου στα ελληνικά νερά θα συνεχίσουν να υφίστανται; Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αποδεκτές οι φρικιαστικές εικόνες με τα νεκρά παιδάκια που ξεβράζει το Αιγαίο, όμως η μετανάστευση αποτελεί διαχρονικό κοινωνικό φαινόμενο και η χιλιοταλαιπωρημένη Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα μόνη της. Η συμβολή της ΕΕ που επιδεικτικά γυρίζει την πλάτη της είναι απαραίτητη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ποιος είναι ο τελικός προορισμός των ανθρώπων αυτών. Επειδή όμως δεν είμαι κάτοικος της θρακικής κοινωνίας, εφόσον οι άνθρωποι εκεί συμμερίζονται την άποψη της κ. Χριστοδουλοπούλου ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες φέρνουν μαζί τους την οικονομική ανάπτυξη ας πάρουμε όλοι μια βαριοπούλα και ας γκρεμίσουμε το φράχτη της οργής.
Ευθύμης Κάλφας, αρχισυντάκτης mycampus.gr στη Θεσσαλονίκη
«Το ξήλωμα του φράχτη στον Έβρο είναι κάτι το οποίο έπρεπε να γίνει εχθές χωρίς ταυτόχρονα να υποστηρίζω ότι αυτό θα λύσει το πρόβλημα»
Θεωρώ πώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να πάρεις θέση σ’ αυτό το ερώτημα ειδικά σε ένα θέμα τόσο πολύπλευρο και για το οποίο έχουμε ανεπαρκή ενημέρωση. Ανεπαρκή ενημέρωση τόσο στον αριθμό των ανθρώπων που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους όσο και για τον ακριβή λόγο που πράττουν κάτι τέτοιο. Από τη μια, πλευρά έχουμε να κάνουμε με ζωές ανθρώπινες οι οποίες πνίγονται στα νερά του Αιγαίου και από την άλλη μιλάμε για τα εθνικά σύνορα μιας χώρας, σε μια διαχρονικά ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή. Το ξήλωμα του φράχτη στον Έβρο είναι κάτι το οποίο έπρεπε να γίνει εχθές, χωρίς ταυτόχρονα να υποστηρίζω ότι αυτό θα λύσει το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Ευρώπη. Το μεγαλύτερο ερώτημα εδώ, το οποίο πρέπει να απαντηθεί άμεσα είναι τι, πώς και πόσους ακριβώς ανθρώπους μπορεί να διαχειριστεί μια χώρα. Δεν αναφέρομαι στη φιλοξενία, στα ρούχα και στο φαγητό. Όχι! Αυτές τις εξετάσεις τις περάσαμε ως λαός. Οι κάτοικοι των νησιών έχουν χαρίσει μέχρι και την ψυχή στους στα πλοία και στους συνανθρώπους που φτάνουν τόσο καιρό εκεί. Μιλάω για την αξιοπρεπή αξιοποίηση της ανθρώπινης φύσης. Υγεία. Μόρφωση. Εργασία. Κουλτούρα. Συνήθειες. Ανθρώπινα δικαιώματα. Όσον αφορά το φόβο της Θράκης για το άνοιγμα αυτό, ας είμαστε ειλικρινείς. Κανένας πρόσφυγας εισερχόμενος στη χώρα μας δε θέλει να νιώσει Έλληνας. Μη σου πω ότι ούτε Ευρωπαίος χρειάζεται να νιώσει. Εξάλλου, όπως έγραψε και ο Ουαρσάν Σαϊρ «κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία, τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη, οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
