«Βικτωρια»: Μαρτυριες και αναμνησεις απο την Πολη… σαν Μυθιστορημα σημερα στην Κομοτηνη

«Το “Βικτωρία” μία προσπάθεια να σώσω από τη λήθη τη ζωή της οικογένειας μου αλλά και της ομογένειας της Πόλης»

 
Η κ. Βίκη Δράκου και το βιβλίο της με τίτλο «Βικτωρία» θα «ανοίξουν» σήμερα, Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου τον κύκλο εκδηλώσεων υπό τον γενικό τίτλο «Νεότερες Θράσσες Συγγραφείς» που υλοποιεί η Κοσμητεία της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών ΔΠΘ, η Πολιτιστική Κίνηση ν.Ροδόπης, οι εκδόσεις Νησίδες, το Δημοκρίτειο βιβλιοπωλείο και η εφημερίδα Παρατηρητής της Θράκης.
 
Η Πολίτισσα Βίκη Δράκου στο πρώτο της αυτό συγγραφικό έργο που εκδόθηκε καταγράφει τη ζωή των Ελλήνων της Πόλης, με κεντρικό πρόσωπο τη συνονόματη γιαγιά της Βικτωρία, και το ευρύτερο συγγενικό και κοινωνικό της περιβάλλον, καταγράφοντας παράλληλα και μέσα από αυτούς, βιώματα, θύμισες, γεύσεις, αρώματα, τραγούδια ακόμα και την πολύτιμη «πολίτικη» ντοπιολαλιά της εποχής.
 
Σε μία προσπάθεια που όπως εξήγησε η ίδια μιλώντας στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» το πρωί της Πέμπτης, αποτέλεσε για εκείνη μία ανάγκη καταγραφής της ιστορίας των προγόνων της αλλά και των δικών της αναμνήσεων από τα πρόσωπα του παρελθόντος της – καθότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη έως την ηλικία των έντεκα χρόνων-, ώστε αυτά να μείνουν αποτυπωμένα στον χρόνο για τα παιδιά της, τα οποία δια μέσου των σπουδών τους όπως εκμυστηρεύτηκε την συνδέουν ακόμα περισσότερο με το «κομμάτι της ελληνικής γης που λέγεται Θράκη» και στο οποίο  νοιώθει να ανήκει.
 
Η Βίκη Δράκου  όμως για την Βικτωρία…
 
ΠτΘ: Η Βικτωρία πρωταγωνιστεί στο βιβλίο σας, αλλά υπήρξε και πρωταγωνίστρια στη ζωή σας, υπό την έννοια ότι η ηρωίδα του βιβλίου είναι η γιαγιά σας…
Β.Δ.: Το όνομα Βικτωρία είναι το όνομα της γιαγιάς μου που γεννήθηκε το 1887 στην Αρετσού της Πόλης. Το ίδιο όνομα έχω κι εγώ, και το ίδιο όνομα συνεχίζεται και στη δική μου εγγονή που μεγαλώνει στην Αγγλία αυτή τη στιγμή. Η γιαγιά είναι η πρωταγωνίστρια αυτού του έργου και γύρω από αυτή κινούνται όλα τα πρόσωπα που κατά καιρούς μπήκανε μέσα σε αυτή την οικογένεια, όπως αντίστοιχα και ένα περιβάλλον γνωστών, φίλων, συγγενών κυρίως, οι οποίοι συνιστούν ένα κομμάτι της ομογένειας της Πόλης, που εκείνη την εποχή και μέχρι τη δεκαετία του ’50-΄60, ξέρετε ότι ήταν κραταιοί σε αριθμό.
 

«Ήθελα να παραδώσω στις επόμενες γενιές τις πληροφορίες που είχα από ανθρώπους των προηγούμενων»

 
ΠτΘ: Πώς μπήκατε στη διαδικασία να γράψετε αυτά τα γεγονότα και κυρίως γιατί επιλέξατε να το κάνετε μέσω του μυθιστορήματος;
Β.Δ.: Το «Βικτωρία» έχει μεν στοιχεία μυθιστορήματος, αλλά δεν είναι μυθιστόρημα ούτε στο ελάχιστο, γιατί αποτελεί την καταγραφή μαρτυριών και αναμνήσεων. Είναι ένα σύνολο μαρτυριών, οι οποίες αναφέρονται σε εποχή που εγώ δεν ζούσα ακόμα, δηλαδή πράγματα τα οποία έχω ακούσει και  έχω πάρει από τη μαμά, από τη θεία, από όλο το περιβάλλον, και από τις μετέπειτα αναμνήσεις μου. Λένε όλοι ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου θα μπορούσε να είναι ένα μυθιστόρημα. Υπό την έννοια αυτή λοιπόν υπάρχει αυτή η μυθιστορηματική γραφή, αλλά δεν είναι μυθιστόρημα.
 
Ως προς το πρώτο ερώτημα η καταγραφή τους ήταν κάτι που ήθελα πολύ καιρό. Όσο είμαστε νέοι τρέχουμε πίσω από τα δικά μας προβλήματα και μας απορροφούν την καθημερινότητα. Τώρα όμως που είμαι στη σύνταξη σκέφτομαι τι θα αφήσω πίσω μου. Όπως εγώ έχω μαζέψει όλες αυτές τις πληροφορίες από τους ανθρώπους των προηγούμενων γενεών, έτσι ήθελα να τις παραδώσω και στις επόμενες γενιές. Στα παιδιά μου, στα παιδιά της ευρύτερης οικογένειας για να μείνουν. Αν αυτά τα πράγματα τα έπαιρνα μαζί μου, κανείς δεν θα ήξερε τις λεπτομέρειες.
 

ΠτΘ: Επομένως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία προσπάθεια διάσωσης και καταγραφής μαρτυριών και βιωμάτων…
Β.Δ.: Μία προσπάθεια να σώσω από τη λήθη όλες αυτές τις λεπτομέρειες που αφορούν τη ζωή της οικογένειας μου σε πρώτο επίπεδο. Πέραν αυτού σε ένα δεύτερο επίπεδο υπάρχει η ζωή της ομογένειας, με την καθημερινότητά της, τις χαρές και τις λύπες της. Τα προβλήματα τα οποία βίωσε, τα μικρά και τα μεγάλα που τελικά την οδήγησαν σε αυτή την άτακτη έξοδο. Και σε ένα τρίτο επίπεδο υπάρχει η πραγματική ιστορία, αυτή που είναι γνωστή σε όλους.
 

«Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα κοιτούσαμε πώς να αποβάλλουμε το πολύτιμο σήμερα πολίτικο ιδίωμα για να μην προκαλέσουμε την χλεύη»

 
ΠτΘ: Χρησιμοποιείτε ως σταθμούς όλα τα γνωστά ιστορικά γεγονότα του ΄22 και ακολούθως του ΄55 και του ’63. Επιλέγετε ωστόσο να παρουσιάσετε όλα τα προαναφερθέντα μέσα από τραγούδια, λέξεις, εικόνες, μυρωδιές και μάλιστα χρησιμοποιείτε πολύ την ντοπιολαλιά των Ρωμιών της Πόλης, με μοναδικό τρόπο και αμεσότητα. Γιατί;
Β.Δ.: Ξεκινώντας από τις μυρωδιές, οι γιαγιάδες μας ήταν καταπληκτικές μαγείρισσες και γύρω από τη μαγειρική τους εκφράζονταν όλα τα συναισθήματα η αγάπη, η φροντίδα, η προστασία για την οικογένεια, η φροντίδα για τον κόσμο. Ως προς το πολίτικο ιδίωμα, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, κοιτούσαμε πώς να το αποβάλλουμε, πώς να μην μας ξεφύγει κανένα «πολίτικο», για να μην προκαλέσουμε τη χλεύη και την θυμηδία του εδώ περιβάλλοντός μας. Τώρα διαπιστώνουμε πόσο πολύτιμο ήταν και πόσο χαρακτήριζε την κοινωνία αυτή, η οποία «αρδεύεται» από χίλιες δυο πηγές. Από τις διάφορες εθνότητες που κατοίκησαν κατά καιρούς στην Πόλη, από τους διερχόμενους, από τη σχέση με τη δύση και την ανατολή κ.α. Ένα τόσο πολύτιμο ιδίωμα που τώρα κι εγώ δεν το κατέχω, αλλά ωστόσο προσπάθησα να ανακαλέσω στη μνήμη μου μερικά χαρακτηριστικά του και να τα καταθέσω σε αυτό το βιβλίο.
 

«Όταν έκατσα να γράψω “συνωστίζονταν” οι άνθρωποι από το παρελθόν να πάρουν μια θέση στο έργο»

 
ΠτΘ: Πόσο εύκολο ήταν για εσάς να μπείτε σε αυτή τη διαδικασία της καταγραφής και μεταφοράς βιωμάτων που ενδεχομένως ήταν και αρνητικά, πέραν από προσωπικά για εσάς;
Β.Δ.: Η αλήθεια είναι ότι τα συρτάρια μου και τα ηλεκτρονικά μου αρχεία ήταν και είναι γεμάτα. Δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η διαδικασία και οφείλω να ομολογήσω ότι κωλυσιεργούσα και έβρισκα δικαιολογίες στον ίδιο μου τον εαυτό, δεκαετίες ολόκληρες. Από τη στιγμή όμως που το πήρα απόφαση έγινε ένα θαύμα. Καθόμουν να γράψω και έρχονταν όλα μόνα τους. «Συνωστίζονταν» οι άνθρωποι από το παρελθόν να πάρουν μια θέση στο έργο. Καθόμουν να γράψω, χωρίς να είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς θα έγραφα και πώς θα τελείωνε το κάθε κεφάλαιο και τελικά γινόταν όλα, θαρρείς, αυτομάτως. Ήταν ένα έργο το οποίο «κυοφορούσα» χρόνια ολόκληρα. Είχα ερευνήσει πάρα πολλά πράγματα και είχα συγκεντρώσει τα στοιχεία. Αποφασιστικό ρόλο σε αυτή την έρευνα έπαιξε το διάστημα κατά το οποίο υπηρέτησα στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή που μου έδωσε την αφορμή να γυρίσω στην πόλη μου, να ζήσω εκεί λίγο διάστημα και να βρω τα ίχνη των προγόνων μου. Θέλησα να τους πάρω όλους αγκαλιά, να τους πιάσω από το χέρι, να τους παρακολουθήσω από τότε που γεννήθηκαν και να τους μεγαλώσω σιγά σιγά μέσα σε αυτό το έργο παρακολουθώντας τη ζωή τους. Μια ζωή απλή, όπως η ζωή όλων των ανθρώπων, που τους δόθηκε όμως να τη ζήσουν σε αυτή την περιοχή του κόσμου, την τόσο ταραγμένη. Ίσως δεν ήταν τυχαίο που αυτό το έργο το έγραψα σε ώριμη ηλικία και όταν είχαν φύγει από τη ζωή οι βασικοί πρωταγωνιστές. Δεν είναι εύκολο να γράψεις για τους γονείς σου και να ξέρεις ότι θα το διαβάσουν και θα σπαράξουν στο κλάμα ή θα έχουν κάποιες ενστάσεις. Όμως όταν πια είχαν φύγει, η διάθεση να τους κρατήσω ζωντανούς ήταν ακόμη πιο έντονη. Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί η πρώτη μου σκέψη για αυτό το βιβλίο  ήταν να το γράψω για τα παιδιά μου και όχι να γίνει βιβλίο. Είμαι ευτυχής όμως που διαβάζοντας κάποια αποσπάσματα φίλοι όπως οι κ.κ. Αναστασία Τσολάκη και η Πηνελόπη Καμπάκη – Βουγιουκλή με ώθησαν να το κάνω βιβλίο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.