Βαβυλωνια ακρως πολιτικη για τον πολιτη του σημερα

Με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και συνσκηνοθέτη της «Βαβυλωνίας» Θοδωρή Γκόνη και με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής Δημήτρη Παπασταμάτη μιλά σήμερα η Τζένη Κατσαρή Βαφειάδη. Για ευφρόσυνα πράγματα, ξεχασμένα και παραμερισμένα από τον καθημερινό λόγο, τονίζοντας πρωτίστως ότι το θέατρο έχει αξία όταν μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Για την επικαιρότητα της «Βαβυλωνίας» του Δ.Κ. Βυζάντιου, για το εκπληκτικό περιθώριο εγχρονισμού της ζωής του στο σήμερα και για το θέατρο που πρέπει να μιλά στον θεατή με κανόνες και γλώσσα του σήμερα. Και για την μοίρα και τη δυναμική των ΔΗΠΕΘΕ, βορά στο τέρας των απογραφικά μόνο μεγαλουπόλεων και στις πολιτικές παρατυπίες.

Ας τους παρακολουθήσουμε.

ΠτΘ: Να ξεκινήσουμε με τον Βυζάντιο και την «Βαβυλωνία». Τον Βυζάντιο, μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, τον διάβασε με πολύ ωραίο τρόπο και πυκνότητα ο Θοδωρής Γρηγοριάδης. Τι σας λέει σήμερα εσάς ο Βυζάντιος, κ. Γκόνη, που ανατρέχετε συχνά στο παρελθόν;

Θ.Γ.: Όποιος άνθρωπος αγωνίζεται πολιτικά και έχει βάλει τον πήχη ψηλά πίνει το πικρό ποτήρι. Ένας από αυτούς ήταν και ο Βυζάντιος. Το κείμενο του Θοδωρή Γρηγοριάδη, που είναι εξαιρετικό και γράφτηκε ειδικά για το πρόγραμμά μας, δείχνει ότι ο Βυζάντιος είναι η μοίρα του έθνους μας. Ένας αγωνιστής, ένας διανοούμενος που πέθανε κυριολεκτικά στην ψάθα, στην Πάτρα, αγιογραφώντας τον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα, ενώ ο ίδιος είχε πολεμήσει στην Τύνιδα, γιατί ήταν διερμηνέας μπέη της χώρας, πέρασε με ένα σαπιοκάραβο στην Καλαμάτα για να έρθει να πολεμήσει για την ελευθερία της πατρίδας του. Εξαιτίας των γεγονότων που διαδραματίσθηκαν από τη δολοφονία του Καποδίστρια, και αυτό πληρώνουμε ακόμη, νομίζω οι Μαυρομιχαλαίοι είναι το μεγάλο θέμα του νεοελληνικού βίου, αυτό πληρώνει ακόμη αυτός ο τόπος, έλλειψη θεσμών, μη σεβασμό των ειδικών.

Το έργο είναι τραγικά επίκαιρο και φαίνεται και στην παράσταση, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανεβάζεις ένα έργο αν δεν είναι εδώ και τώρα, αν δεν είναι σημερινό δεν έχει και έννοια το θέατρο. Το θέατρο είναι μια τέχνη που πρέπει να μιλάει σήμερα εδώ στην Κομοτηνή του 2009. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα να ανεβάζεις θέατρο.

Υπάρχει ένα θέμα γενικής καταστολής

ΠτΘ: κ. Παπασταμάτη, για σας ο Βυζάντιος τι εκπροσωπεί;

Δ.Π.: Θα μιλήσω για τη «Βαβυλωνία» και την παράσταση και ξεπερνώντας αυτό που είπε ο Θοδωρής, για το ρόλο του θεάτρου στο σήμερα, έχουμε μια παράσταση η οποία θα καταγραφεί και αυτή με μεγάλο ενδιαφέρον στην ιστορία του θεάτρου στη χώρα μας. Είναι μια παράσταση άκρως πολιτική που πιάνει ένα ζήτημα του σήμερα, αυτό της μετανάστευσης και αυτό της καταστολής και αν το συνεχίσουμε, θα δούμε ότι υπάρχει απουσία μιας κοινής γλώσσας για αυτό το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι παγκοσμιοποιημένοι πολίτες. Μέσα από ευκαιριακές λογικές οδηγούμαστε σε συνθήκες είτε καταστολής είτε στο να παίρνουμε ευκαιριακά μέτρα αδιαφορώντας αν πρέπει να βρούμε μια γλώσσα συνεννόησης στο πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους που είναι προϊόν της παγκοσμιοποίησης.

Θ.Γ.: Είναι πολύ εύστοχος ο Δημήτρης. Δεν έχει κανένα νόημα να ανεβάζουμε τις παραστάσεις αυτές με φολκλόρ διάθεση ή με γραφικότητες, αυτά έχουν τελειώσει και θα ήμασταν αστείοι.

ΠτΘ: Άρα στη «Βαβυλωνία» σήμερα μπορούμε να διαβάσουμε το πρόβλημα της συμπεριφοράς μας προς τους μετανάστες…

Θ.Γ.: Και όχι μόνο, υπάρχει και για την καταστολή ένα θέμα. Υπάρχει ο αστυνομικός ο επτανήσιος που ελέγχει τα πάντα. Στις ημέρες μας βλέπουμε τι γίνεται παγκοσμίως, από το Γκουαντάναμο μέχρι τους Πακιστανούς που τους τσουβαλιάζουμε στην Ελλάδα για να τους πάμε στο Λονδίνο ή τους μετανάστες ή και εμένα ή εσάς μπορεί κάποια μέρα να μας πάνε μέσα δεν ξέρω για ποιο λόγο…

ΠτΘ: Με τους οποίους, υπό το πρόσχημα της γλώσσας και του ετερόδοξου, δεν επικοινωνούμε…

Θ.Γ.; Αυτό που έχουμε να πούμε εμείς είναι πολύ απλό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε θέατρο, αν δεν μπορούμε να συνομιλούμε με το σήμερα. Όλα τα άλλα είναι αστειότητες. Το άλλο παιχνίδι το έχει αναλάβει η τηλεόραση, το γνωστό της μαλθακοποίησης, του εξοστρακισμού της σκέψης. Το θέατρο έχει δούναι και λαβείν με τη σκέψη. Δίνει σκέψη στον θεατή. Το καλό θέατρο είναι αυτό που λέει στον θεατή σκέψου, σου δίνω ένα γήπεδο να σκεφθείς, σου δίνω όλα τα δεδομένα, σου δίνω ένα φαγητό και εσύ πρέπει να μασάς την τροφή σου καλά, αλλά να μη «μασάς». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από τη σκέψη.

ΠτΘ: Κι όμως στην Ελλάδα είναι εμπεδωμένος ήδη ο θεσμός της μη σκέψης…

Θ.Γ.: Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Για να μην είμαστε άδικοι και στην Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι. Το θέμα είναι παγκόσμιο. Τα σύνορα δεν έχουν κανένα νόημα πια. Έλληνα σε κάνει η διαγωγή και όχι η καταγωγή, επειδή ακούγονται πολλά. Μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας καλά, και αυτόματα μπορεί να είμαστε Έλληνες, Πακιστανοί, Αλβανοί, Τούρκοι… Και το έργο αυτό λέει ότι είναι τελείως τυχαίος ο τόπος της γέννησής σου. Δεν είναι ηθελημένος ο τόπος που γεννιέσαι. Μην κουβαλάμε το τυχαίο ως μοιραίο. Δεν είμαστε μοιρολάτρες. Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ μοιρολάτρες.

ΠτΘ: Είπατε ότι το θεατρικό κείμενο έχει αξία όταν μπορεί να ανταποκρίνεται, και ως παράσταση, στην πραγματικότητα, συνομιλώντας με τους θεατές…

Θ.Γ.: Να σας διακόψω και να σας πω ότι το θέατρο πρέπει να είναι και τοπικό, να έχει σχέση με τον τόπο εκεί που ανθεί και χαϊδεύει η πατούσα του. Είναι κουραστικό να βλέπεις παραστάσεις από Έλληνες και να είναι σαν του Βερολίνου, του Δουβλίνου. Αυτό δεν έχει νόημα. Θέλω να πω ότι όταν καλείσαι να κάνεις θέατρο εδώ, καλείσαι να κάνεις ένα σημερινό και τοπικό, όχι τοπικιστικό. Αν το θέατρο δεν είναι έτσι, παύει να είναι θέατρο. Όλη αυτή η παγκοσμιοποίηση δεν έχει κανένα νόημα στο θέατρο. Δεν μπορώ να βλέπω μια παράσταση στο Χ φεστιβάλ και την ίδια στο Βερολίνο. Γιατί να την δω;

Φτωχοί είμαστε σήμερα…

ΠτΘ: Η εποχή που γράφτηκε το έργο, αλλά και γράφουν και οι συνοδοιπόροι του Δημητρίου Βυζαντίου, έχει μια γλώσσα εύχυμη, ζωντανή. Ο Θοδωρής Γρηγοριάδης έχει κάνει κι ενός είδους γλωσσική επεξεργασία στο κείμενο;

Θ.Γ.: Κυρίως όχι αυτό. Κυρίως μιλήσαμε και αναλύσαμε τον βίο του Βυζάντιου. Ο μονόλογος που υπάρχει στο πρόγραμμα υπήρξε σκέψη να προτάσσεται στο έργο, αλλά δεν άντεξε στις πρόβες. Οι πρόβες θέλω να πω ότι είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι πώς γίνεται μια μεταμόσχευση και ο ανθρώπινος οργανισμός δεν αντέχει κάτι. Κάναμε πρόβες και ο πρόλογος δεν άντεξε και βγήκε, όπως και πολλά πράγματα που δοκιμάζουμε στο θέατρο δεν αντέχουν. Φυσικά ο Γρηγοριάδης επειδή είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας και γενναιόδωρος άνθρωπος, ήρθε στις πρόβες, μίλησε με τους ηθοποιούς μαζί μας για το βίο του Βυζάντιου, πώς κατέβηκε ένας Κωνσταντινουπολίτης και βρέθηκε στην Τύνιδα σε ηλικία είκοσι ετών, για δέκα χρόνια να είναι μεταφραστής του Μπέη, αλλά και σύμβουλος, γιατί γνώριζε Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Τούρκικα, και με μια βάρκα περνά απέναντι στην Καλαμάτα για να πολεμήσει. Θέλω να πω ότι αυτά τα πρόσωπα είναι μεγάλα και γοητευτικά και φτωχοί είμαστε εμείς. Καταλαβαίνετε τι Έλληνας και τι πλούσιο πρόσωπο ήταν αυτός. Τι να πούμε τώρα εμείς;

ΠτΘ: Προσωπικά με γοητεύει πάρα πολύ το πώς έπραξαν αυτοί οι άνθρωποι σε σχέση και με την πατρίδα, όπως ο συγγραφέας που αφήνει την Τύνιδα και όλα τα αξιώματα μόλις κηρύχτηκε η επανάσταση και γυρίζει πίσω να πολεμήσει. Αυτό δεν το κάνει κανένας σήμερα…

Δ.Π.: Το θέμα είναι πώς πολεμάμε και τι σκέψη έχουμε. Σήμερα όλοι πολεμάμε θεωρητικά.

Θ.Γ.: Είναι πολεμική τέχνη η ζωή και δη το θέατρο.

ΠτΘ: Ο Βυζάντιος ήταν ένας κοσμοπολίτης…

Θ.Γ.: Ήπιε όμως το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο. Η πατρίδα μας ξέρει να κερνά αυτό το ποτήρι σε όποιον άνθρωπο είναι έτοιμος για ρήξεις. Πρώτα απʼ όλα ο Καποδίστριας τον είχε αξιοποιήσει σε πολλές θέσεις και αυτό δεν είναι τυχαίο. Άρα λοιπόν η δολοφονία του Καποδίστρια, που ακόμη σαν έθνος την πληρώνουμε, και είναι και η σπουδαία φράση του Γκαίτε όταν έμαθε τη δολοφονία του «παύω να είμαι φιλέλληνας» είναι μεγάλο θέμα.

Οι συντελεστές της «Βαβυλωνίας»

ΠτΘ: Να πούμε λίγα λόγια και για τους συντελεστές της παράστασης…

Θ.Γ.: Έχουμε συν-σκηνοθετήσει το έργο με τον Τάσο Ράντζο. Είμαστε ένας ουσιαστικά άνθρωπος γιατί πραγματικά η παράσταση σκηνοθετήθηκε από έναν. Συμφωνήσαμε από την αρχή, καταλήξαμε δουλέψαμε με έναν τρόπο αρμονικό και σωστό, με έναν θίασο αρμονικό και σωστό, με έναν θίασο εξαιρετικό. Η έννοια μας από την αρχή ήταν να είναι ένα έργο πολιτικό και να αποφύγουμε τις γραφικότητες και όλα αυτά που κατά καιρούς ανεβαίνουν με φουστανέλες, φούντες, φέσι κ.λπ. Οι συντελεστές είναι η Ελένη Στρούντζα που κάνει τα σκηνικά και τα κουστούμια, μια πολύ σπουδαία συνεργάτης του θεάτρου, ο Γιώργος Ανδρέου που κάνει τα τραγούδια, ο Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης που κάνει τις μουσικές τους έργου και φυσικά ένας εξαιρετικός θίασος της νεώτερης και νεότατης γενιάς που έπαιξαν σπουδαία έργα και στην Αθήνα, παιδιά που έχουν τιμηθεί.

ΠτΘ: Το έργο δηλαδή δεν έχει όψη ηθογραφίας…

Θ.Γ.: Το θέατρο πρέπει να είναι σήμερα. Είναι μια τέχνη που γράφεται στο νερό. Αυτό που ισχύει σήμερα στο θέατρο, αύριο δεν ισχύει και αυτό δεν το καταλαβαίνουμε πολλοί και για αυτό πάρα πολλοί άνθρωποι, ματαιωμένοι πια, αρχίζουν και λένε διάφορα όταν δεν μπορούν να ακολουθήσουν το βηματισμό της ζωής, γιατί η ζωή δεν ασχολείται ούτε με το κλάμα το δικό μου ούτε με το γέλιο.

ΠτΘ: Το γλωσσικό παιχνίδι στη σκηνή υφίσταται;

Θ.Γ.: Δεν έχουμε πειράξει τίποτα και αυτό είναι το ωραίο. Αυτό είναι η μεγάλη μάσκα σε 3.000 εισαγωγικά μέσα που διαλέξαμε για να πούμε μια πικρή αλήθεια όχι εμείς. Στην πρεμιέρα στις Σέρρες το κοινό παραληρούσε, δεν ήταν μόνο διανοούμενοι ή οι πιο υποψιασμένοι. Όλοι το κατάλαβαν. Στις επαρχιακές πόλεις συμβαίνει το εξής: Κάποιοι άνθρωποι, δεν γνωρίζω για ποιο λόγο, τις θεωρούν μικρές πόλεις ενώ δεν είναι. Δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να έχει τη μοίρα μικρής πόλης η Καβάλα ή η Κομοτηνή. Είμαι κάθετος από την αρχή. Από την ώρα που πήγα στις Σέρρες είπα ότι είναι μεγάλη πόλη και ότι πρέπει να κάνουμε μεγάλα πράγματα, αυτά που θα έκανα σε μια πολύ μεγάλη πόλη. Η ανταπόκριση υπήρχε. Όντως κάποιοι παράγοντες που η δουλειά τους είναι να εμποδίζουν, τους ευχαριστούμε βέβαια δημοσίως, μας κάνουν πιο έξυπνους να γεννάμε καινούργια πράγματα. Οι παράγοντες θα πρέπει να μάθουν ότι πρέπει και να διευκολύνουν. Ας το κάνουν επιτέλους, γιατί είναι θέμα των παιδιών τους. Δεν επιτρέπεται να γίνεται αυτό.

Κουραστήκαμε να λέμε ο ένας ψέματα στον άλλο. Αυτό πληρώνεται πολύ ακριβά τώρα. Ας το πάρουμε χαμπάρι κι ας πούμε την αλήθεια που σε αυτές τις πόλεις είναι μία: να δοθούν τα πράγματα στους ειδικούς και να λειτουργήσουν οι θεσμοί. Οι παράγοντες δεν μπορούν να κάνουν θέατρο. Αυτοί πρέπει να είναι πολιτικά εκεί και να διευκολύνουν. Πρέπει οι δήμαρχοι, οι αντιδήμαρχοι να τιμούν τον ειδικό και τους θεσμούς. Είναι θέμα αναπνοής και ζωής.

Να φτιαχτεί ένα καινούριο Θέατρο

ΠτΘ: Η παράσταση είναι σε συνεργασία και με το Εθνικό Θέατρο. Αυτό είναι μια αλλαγή τακτικής εκ μέρους του. Πώς ξεκίνησε;

Θ.Γ.: Κατʼ αρχήν να πω ότι είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από τη συνεργασία μου με το Δημήτρη τον Παπασταμάτη και ακόμη να πω ότι θα πρέπει να φτιαχτεί ένα Θερινό θέατρο στην Κομοτηνή, γιατί αυτό δεν μπορεί να δεχθεί και να υποδεχθεί καλλιτεχνικά αιτήματα, θα πρέπει να φτιαχτεί ένας χώρος που να υποδέχεται παραστάσεις.

Όσον αφορά στη συνεργασία με το Εθνικό ο κ. Χουβαρδάς στη συνέντευξη που έδωσε για το θερινό πρόγραμμα που περιλαμβάνει και τη δική μας παραγωγή, είπε ότι το Εθνικό πλέον ενδιαφέρεται να συνεργάζεται με τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού θεάτρου και μέσα σε αυτές είναι τα δικά μας τα δύο θέατρα και έγινε η πρόταση από τον κ. Χουβαρδά να ανεβάσουμε ένα έργο στην καλοκαιρινή περίοδο. Είναι πολύ σωστό αυτό που κάνει το Εθνικό, ρίχνει φως και στην περιφέρεια και έτσι πρέπει να κάνει ένα Εθνικό Θέατρο. Αυτό παρόλο που υποβαθμίζεται καμιά φορά πρέπει να το αναδείξουμε. Η Κομοτηνή, η Καβάλα, οι Σέρρες είναι ευλογημένα μέρη και εμείς φταίμε που τα αντιμετωπίζουμε καμιά φορά σαν μικρής εμβέλειας μέρη, ενώ δεν είναι. Αν κάποιος δουλέψει σωστά στον τόπο του με την πατούσα εκεί και το μέτωπο πολύ ψηλά, όσο πιο μακριά γίνεται, τότε πραγματικά ο τόπος σου θα λάμψει για να φύγουμε πραγματικά από αυτή τη μιζέρια που παίρνει ό,τι καλύτερο υπάρχει σε αυτούς τους τόπους.

ΠτΘ: Υπάρχει και μία συμβολική στην απόφαση αυτή του Εθνικού, μη ξεχνάμε, τα ΔΗΠΕΘΕ ήταν ένας θεσμός που πολυκτυπήθηκε και από μέσα από τους τοπικούς πολιτικούς αλλά και από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Θ.Γ.: Υπάρχει κάτι πολύ άσχημο που γίνονταν στα ΔΗΠΕΘΕ. Συνεργάζονταν με ιδιώτες ενώ η προγραμματική σύμβαση ρητά ορίζει ότι πρέπει να συνεργαζόμαστε μόνο με επιχορηγούμενους θιάσους, Εθνικά θέατρα και Δημοτικά περιφερειακά. Δηλαδή παρατυπούσαμε. Δεν μπορεί να συνεργάζεσαι με έναν ιδιώτη που κάνει τη δουλειά του εφόσον έχουμε ελεύθερη αγορά, και εσύ να του δίνεις την ευκαιρία να εισπράττει με τη σφραγίδα του ΔΗΠΕΘΕ. Είναι παράτυπο, αλλά επειδή στην Ελλάδα ποτέ δεν σου ζητούνται ευθύνες από το Υπουργείο, αυτό γνωρίζοντας όμως ότι ουσιαστικά ελεούσε, έδινε δηλαδή τρεις και εξήντα στα ΔΗΠΕΘΕ, το αποσιωπούσε. Πρέπει το Υπουργείο να αλλάξει πολιτική στα ΔΗΠΕΘΕ και αυτό είναι ένα θέμα πολύ ανοικτό. Δεν πάει άλλο.

ΠτΘ: Η συγκεκριμένη επιλογή του κ. Χουβαρδά να συνεργαστεί μαζί σας δείχνει μια συναίνεση στην ποιότητα…

Θ.Γ.: Από την περσινή μας παραγωγή ο κ. Χουβαρδάς είδε το «Οψόμεθα εις Φιλίππους» και από εκεί εξέφρασε την επιθυμία του και φυσικά έκανε την πρότασή του. Κανείς δεν αγοράζει γουρούνι στο σακί.

ΠτΘ: Εμείς ως ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κ. Παπασταμάτη έχουμε κάνει συνεργασίες όχι με ιδιώτες αλλά με ΔΗΠΕΘΕ κατʼ επανάληψιν…

Δ.Π.: Με δεδομένο ότι για πρώτη φορά έγινε πρόταση αξιολογώντας την παραγωγή με το «Οψόμεθα εις Φιλίππους» είναι ένα πρώτο άνοιγμα. Ένα ΔΗΠΕΘΕ θα πρέπει να είναι σταθερό και να ταξιδεύει. Δεν μπορεί να κλειστεί μέσα στο μικρόκοσμό του.

ΠτΘ: Κάνετε και μια κριτική στην εσωστρέφεια των ΔΗΠΕΘΕ, όταν αυτά αρνούνται να δείξουν εκτός το προϊόν τους.

Δ.Π.: Αυτή η άποψη υπάρχει από παλιά. Είμαι της θεωρητικής άποψης ότι τα ΔΗΠΕΘΕ πρέπει να είναι σταθερά και να ταξιδεύουν. Σταθερό σημαίνει ότι έχει παρουσία σταθερή και αδιάλειπτη και συνεχή και ταξιδεύει σημαίνει ότι ταξιδεύει το προϊόν που παράγει, όχι οποιοδήποτε, αλλά αυτό που αξιολογεί ως προϊόν, έχοντας τη δυνατότητα να φεύγει όχι μόνο στις όμορες πόλεις αλλά και προς τα πέρα. Άρα μιλώντας για το θεσμό θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί και να επαναδιαταχθεί. Ο θεσμός δεν ήταν ένα δημιούργημα της Μελίνας Μερκούρη, μπορεί να της τον οφείλουμε, αλλά υπάρχει και στα καντόνια της Γερμανίας μετά τη λήξη του πολέμου, υπάρχει το γαλλικό μοντέλο και υφίσταται μέχρι σήμερα. Τα άλλα είναι δικαιολογίες. Το Υπουργείο έχει τη μεγάλη ευθύνη, το είπε, υπάρχουν θεσμοί που δεν λειτούργησαν, υπάρχει όμως και Επιτροπή Παρακολούθησης που δεν λειτούργησε, γιατί ακριβώς το ίδιο δεν ήταν συνεπές να την λειτουργήσει. Άρα μέσα σε αυτή τη νέα κατάσταση, μια κατάσταση όπου αποδομούνται τα πάντα, τα ΔΗΠΕΘΕ θα πρέπει να παραμείνουν, να επαναδιαταχθούν και να ξανασυζητήσουμε. Η αναγκαιότητα υπάρχει, γιατί το ευρωπαϊκό μοντέλο υπάρχει, αυτός ο θεσμός να λειτουργεί και με περιφερειακά φεστιβάλ, που θα μπορούσαν να τα λειτουργήσουν τα ΔΗΠΕΘΕ. Υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση την οποία έχω πολλές φορές καταθέσει. Το καλοκαίρι θα μπορούσε να είναι ο ένας φορέας από τα 16 ΔΗΠΕΘΕ που υπάρχουν, που θα δημιουργούσε μια συνάντηση, όχι απλά για να δείξουμε τις παραγωγές μας, αλλά για να συνυπάρξουν παραπλήσια γεγονότα. Ελπίζουμε στο μέλλον αυτά να γίνουν.

Τ.Β.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.