Το ανεκτιμητο δωρο της υγειας

Μερικές επιστολές έρχονται να μας προβληματίσουν, κάποιες άλλες να μας ταράξουν και ένας μικρός αριθμός – όπως η ακόλουθη- να μας ευαισθητοποιήσουν, ν’ αγγίξουν τα νεκρωμένα κύτταρα του θαυμασμού στον αγώνα του άλλου για επιβίωση και για ζωή. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Νεφροπαθών Ν.Ροδόπης, κ. Αλέκος Παπαδόπουλος είχε την ευγενή καλοσύνη να μας μεταφέρει την επιστολή του Καθηγητή και Προέδρου του Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών, στο University of La Verne, κ. Δημήτρη Καρμακόλια από την εμπειρία του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μεταμοσχευμένων στο Κομπέ της Ιαπωνίας, και στους Πανελλήνιους Αγώνες Νεφροπαθών.

Το μήνυμα ζωής, το πνεύμα ευγενούς άμιλλας – ανύπαρκτο σχεδόν στους επαγγελματίες, η συμμετοχή σ’ ένα άθλημα ανθρώπων με κοινά προβλήματα, διαφορετική όμως καταγωγή και θρησκεία αφήνουν περιθώρια να φανταζόμαστε έναν κοινό ουρανό, ξάστερο, που αγκαλιάζει τους κατοίκους όλου του πλανήτη.

Μ.Α.

Ένα χρονικό των Πανελλήνιων Αγώνων Νεφροπαθών και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μεταμοσχευμένων στο Κομπέ της Ιαπωνίας, 25 Αυγούστου – 2 Σεπτεμβρίου, 2001: Μια προσωπική μαρτυρία

Τα σώματά τους θωρούσαν αγαλματένια καθώς απομακρύνονταν από την πισίνα. Τα μεγάφωνα καλούσαν συνεχώς τις διάφορες κατηγορίες να πλησιάσουν τους βατήρες. «Αυτά τα δύο πρέπει να είναι στην κατηγορία των Adult» σκέφτηκα. «Και αυτό σημαίνει παιδιά ότι η σειρά των Super Veterans, δηλαδή η δική μου , πλησιάζει».

Ο συναγωνισμός για όλους αναμενόταν να είναι σκληρός σε όλα τα αγωνίσματα κολύμβησης. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού θα χρηματοδοτούσε μόνο αυτά τα άτομα με ειδικές ανάγκες (ικανότητες) που θα ξεπερνούσαν υψηλά όρια επίδοσης. Τα άτομα με μεταμοσχευμένο νεφρό δεν αποτελούσαν εξαίρεση καθώς η υπέρβαση των αυστηρών ορίων θα σήμαινε συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μεταμοσχευμένων στο Κομπέ της Ιαπωνίας, δύο μήνες αργότερα.

Όλα ήταν όμορφα εκείνο το πρωινό στις αρχές Ιούνη. Ο ουρανός καταγάλανος, ο ήλιος λαμπερός όσο ποτέ και η κοινοτική πισίνα στο Γουδί ένα πραγματικό κόσμημα σε μια πόλη που δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά στον τομέα της ατμοσφαιρικής μόλυνσης και των θορύβων. Το ισχυρό σοκ όμως που ένοιωσα ήταν αναπόφευκτο όταν είδα τον νεαρό να αφαιρεί τον αριστερό του βραχίονα και την νεαρή να κάνει το ίδιο με τον ένα της μηρό. Το θέαμα το είχα αντικρίσει πάλι δύο χρόνια νωρίτερα στην πισίνα του Αγίου Κοσμά αλλά αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να με απευαισθητοποιήσει.

«Η ευλογία της προσθετικής επιστήμης» είπα στον εαυτό μου καθώς έβλεπα πολλά νεαρά άτομα να κάνουν το ίδιο. Καθώς πήγαιναν για τον βατήρα, είτε μόνοι τους είτε με την βοήθεια κάποιου, οι υπόλοιποι από τους φίλους τους (πολλοί με άλλες σοβαρές παθήσεις) ζητωκραύγαζαν , τραγουδούσαν, φώναζαν ρυθμικά διάφορα συνθήματα, ενθαρρύνοντάς τους να δώσουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.

Για κάποιον που βρισκόταν έξω από την πυκνή φυλλωσιά του φράχτη, οι ήχοι που έβγαιναν από το εσωτερικό ακουγόταν σαν μια λαμπερή φιέστα, μερικές φορές μάλιστα, ένα πραγματικό πανδαιμόνιο γέλιου, χειροκροτημάτων, ιαχών, συνθημάτων, ζητωκραυγών και χαράς.

Σε αντίθεση με την μακριά λίστα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, η εξωτερική εμφάνιση των ατόμων με μεταμοσχευμένο νεφρό είναι αυτή του κανονικού, υγιούς ατόμου. Η διαφορά με αυτή των περισσότερων κατηγοριών είναι η άμεση εξάρτησή τους από ένα συνδυασμό ισχυρών κατασταλτικών, αναγκαίων για την διατήρηση του μεταμοσχευμένου νεφρού. Πολλοί από τους συναθλητές μου ήταν στο τεχνητό νεφρό για 15 και 18, ή περισσότερα χρόνια δοκιμασίας.

Ο μοναδικός συναγωνιστής μου στα 50 μ. ελεύθερης κολύμβησης ήταν ένας 56χρονος από την Κομοτηνή. Ο πραγματικός αντίπαλος και για τους δύο ήταν το χρονόμετρο – για μένα να κάνω χρόνο που θα μου επέτρεπε να πάω στο Κομπέ και για αυτόν να κερδίσει ένα μετάλλιο (το Πρωτάθλημα στην Ιαπωνία ήταν μόνο για μεταμοσχευμένους).

Δύσκολα μπορώ να περιγράψω την δύναμη της θέλησής του, την αποφασιστικότητά του και το θάρρος του. Εγώ θυμάμαι ότι σαν αιμοκαθαιρόμενος δεν μπορούσα να ανέβω 3-4 σκαλάκια χωρίς βοήθεια ή στάση. Εδώ, ο μεταμοσχευμένος, μετά από 3 μήνες προπόνησης, κέρδισε τον αιμοκαθαιρόμενο με μισή μόνο χεριά. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο αιμοκαθαιρόμενος ξεπέρασε όλα τα πανελλήνια ρεκόρ της πρόσθιας κολύμβησης στην κατηγορία της ηλικίας του. Αισθάνθηκα μια πραγματική ιερότητα όταν πήγαν να τον συγχαρώ.

Λίγες μέρες αργότερα συναγωνίστηκα και στο επιτραπέζιο τένις. Οι αγώνες έγιναν στο ΟΑΚΕ, εκεί όπου πάλι δεν πίστευα στα μάτια μου: άτομα σε αναπηρικά καροτσάκια έπαιζαν το παιχνίδι με τέτοια επιδεξιότητα και τέτοια γρηγοράδα που δεν μπορούσε κανείς παρά να θαυμάσει το αδάμαστο της θέλησής τους.

Κοβέ, Ιαπωνία, 25 Αυγούστου – 2 Σεπτεμβρίου 2001

Κάπου 52 χώρες είχαν στείλει τις εθνικές τους αποστολές για το μεγάλο γεγονός που γίνεται κάθε δύο χρόνια. Περίπου 1.000 μεταμοσχευμένοι (όλων των οργάνων) είχαν φτάσει στην όμορφη πόλη για να ξετυλίξουν το αθλητικό τους ταλέντο αλλά, κύρια, να υποδηλώσουν την αγάπη τους για την ζωή και την άθληση. Ήταν εκεί άτομα από 14 μέχρι και 75 ετών, όλοι κατενθουσιασμένοι για την ευλογία που τους ήθελε να συμμετέχουν σε μια ποικιλία αγωνισμάτων σε μια από τις γοητευτικότερες χώρες του κόσμου.

Ο πρώην Πρωθυπουργός Νακασόνε κήρυξε την έναρξη των αγώνων ατενίζοντας τις εθνικές αποστολές που μόλις είχαν πραγματοποιήσει μια θριαμβική παρέλαση σε πλήρη αθλητική περιβολή και πίσω από τις εθνικές σημαίες τους σε ένα κλειστό Στάδιο όπου η υποδοχή του μεγάλου πλήθους ήταν περισσότερο από ενθουσιώδης. Μαζί παρήλασαν και κάπου 70 άτομα που εκπροσωπούσαν οικογένειες που είχαν δωρήσει όργανα, μάλιστα μερικά από αυτά είχαν δοθεί σε άτομα που είχαν έλθει για να συναγωνιστούν!

Αυθόρμητα όλο το Στάδιο όρθιο τους χειροκρότησε παρατεταμένα κατασυγκινημένο. Ευγνωμοσύνη ήταν η λέξη που εμφανίστηκε στις τεράστιες οθόνες του Σταδίου, αντανακλώντας ακριβώς αυτό που όλοι αισθανόμαστε για αυτούς που είχαν ξεπεράσει τα συνηθισμένα ανθρώπινα όρια και είχαν αποφασίσει ότι η δική τους γενναία απόφαση και θυσία της προσφοράς θα έσωζε την ζωή κάποιου άλλου, γνωστού ή άγνωστου.

Το αγωνιστικό μέρος, όπως και στη Βουδαπέστη το 1999, θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη του καθενός που ήταν παρών. Αθλητές από όλες τις χώρες να αγκαλιάζονται μετά από τα αγωνίσματα και να υπόσχονται ο ένας στον άλλον ότι θα είναι συνεπείς στο επόμενο ραντεβού τους στο Νανσύ της Γαλλίας το 2003. Ήταν σαν να ευχόταν ο ένας στον άλλον για την διατήρηση του υπέρτατου αγαθού της υγείας τους μέχρι τότε που θα τους επέτρεπε την διεκδίκηση της συμμετοχής. Σημαίες κυμάτιζαν υπερήφανα και εθνικοί ύμνοι συνόδευαν την ώρα της απονομής των μεταλλίων. Εξαιρετική εμφάνιση είχε η Ελληνική Αποστολή: έξι μετάλλια από τα οποία τα πέντε (ένα χρυσό, δύο ασημένια και ένα χάλκινο) από αθλητές του Συνδέσμου Ελλήνων Νεφροπαθών του οποίου είμαι μέλος.

Όλη αυτή η πνευματική ανάταση που εβίωσα στην Ιαπωνία αμαυρώθηκε, λίγες μέρες αργότερα, από τα γεγονότα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον. Ένα πέπλο φόβου κυριάρχησε μέσα μου καθώς σκέφτηκα τους φοιτητές μου και την νεώτερη γενιά γενικότερα και τον κόσμο που θα ζούσαν.

Ας κλείσω όμως το μικρό αυτό χρονικό με ό,τι καλύτερο θυμάμαι από τους αγώνες του Κόμπε και το πνεύμα που αναδείχτηκε εκεί: το ανεκτίμητο δώρο της Υγείας, την απεριόριστη δύναμη της ανθρώπινης Θέλησης, την αυθεντική Αδελφοσύνη των εθνικοτήτων, φυλών και θρησκειών, την απίστευτη κοινωνική Αγωγή του μέσου Ιάπωνα πολίτη και, πάνω από όλα, την Ευγνωμοσύνη που αισθανθήκαμε και αισθανόμαστε όλοι για τους δότες μας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.