Την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιόρτασαν οι φοιτητές του Τμήματος Παρευξεινίων Χωρών

Με μία εκδήλωση αφιερωμένη στη δική τους ποιητική παραγωγή γιόρτασαν την Παγκόσμια Ημέρα ποίησης τα μέλη της λογοτεχνικής ομάδας του Τμήματος Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών το απόγευμα της Τρίτης στο Καφέ – μπαρ «Οχτώ».

Την εκδήλωση άνοιξε ο κ. Κώστας Ταβουλτσίδης, ποιητής και φοιτητής του Τμήματος Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών, ο οποίος παρουσίασε ποιήματα που φέρουν την υπογραφή του από τις τρεις ποιητικές του συλλογές, με τίτλο «Επτά σπόνδυλοι του έρωτος», «Αυτόματος γεφυροπλάστιγξ» και «Άναξ». Πρόκειται σύμφωνα με τον ίδιο για ποιήματα που αφορούν σε διαχρονικά ζητήματα όπως αυτά του έρωτα, της ειρήνης, του πολέμου, των προσφύγων, γραμμένα σε πολλές φόρμες, τύπους και τόνους, ούτως ώστε να «αγγίζουν» το σύνολο των ανθρώπων.

Ποιήματά γραμμένα από τους ίδιους αλλά και ποιήματα γνωστών Ρώσων ποιητών διάβασαν οι παρευρισκόμενοι μαθητές του Τμήματος, ενώ την εκδήλωση διάνθισε μουσικά ο τραγουδοποιός κ. Βαγγέλης Κοντόπουλος ο οποίος παρουσίασε μελοποιημένα ποιήματα του Κ. Καρυωτάκη από την νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Παράξενα Τραγούδια» συνοδευόμενος από τον Βαρτάν Αμποβιάν.

Αφορμή της εκδήλωσης στάθηκε η μεγάλη ποιητική παραγωγή που παρουσιάζουν οι φοιτητές του Τμήματος Παρευξεινίων Χωρών, όπως υπογράμμισε η καθηγήτρια της Ρωσικής Κατεύθυνσης κ. Ιλόνα Μανελίδου. «Κάθε μέρα ανακαλύπτω ποιητές μέσα στην τάξη μου και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό και αισιόδοξο» επεσήμανε η ίδια για να τονίσει πως το έναυσμα της δημιουργίας δίνεται από τη διδασκαλία της κλασικής λογοτεχνίας.

Ιλόνα Μανελίδου «Δεν θα είχαμε ανάγκη τους ποιητές, αν δεν ζούσαμε σε φρικαλέες εποχές»

«Σήμερα που το υφιστάμενο σύστημα παιδείας κάνει το παν για να μην διαβάζουμε, προσπαθούμε να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν πως η ανάγνωση ενός καλού λογοτεχνικού βιβλίου είναι πολύ πιο σημαντική από τη συζήτηση ενός λογοτεχνικού έργου βασισμένη σε κριτικές και περιλήψεις. Το νερό πρέπει να το πίνεις από την πηγή και όχι εμφιαλωμένο. Αυτό ισχύει και για την λογοτεχνία, η οποία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το Τμήμα μας, εδώ και έξι χρόνια έχει αποτελέσει το έναυσμα για πολλούς εκ των φοιτητών μας να ανοίξουν τα συρτάρια της ψυχής τους και να μου φέρουν τα δικά τους έργα» υπογράμμισε η ίδια για να επισημάνει πως «τα παιδιά αυτά κουβαλούν μέσα τους κάτι που τα πανεπιστήμια και τα σχολεία προσπαθούν σήμερα να ξεριζώσουν. Αυτά τα στεγανά άνοιξαν λοιπόν και ο καθένας εκφράστηκε ανάλογα με τη στάση του απέναντι στη ζωή, απέναντι σε αυτόν τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, στη δύνη του οποίου βρισκόμαστε. Μπορεί ο πόλεμος αυτός να μην είναι ακόμα με όπλα, αλλά όταν υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πώς θα βουτήξουν στα νερά του Αιγαίου, τότε κατανοείς ότι κάτι πρέπει να κάνεις. Και ο δικός μας τρόπος, να εκφράσουμε τον πόνο, την συμπαράστασή μας, να θέσουμε τα ερωτήματά μας και τις απόψεις μας είναι μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις».

«Δεν μπορούμε να σώσουμε τον πλανήτη πλέον αλλά μπορούμε να σώσουμε ο καθένας τον εαυτό του. Δεν θα είχαμε ανάγκη τους ποιητές, αν δεν ζούσαμε σε φρικαλέες εποχές. Εφόσον ζούμε όμως σε αυτές, τους έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη και αποφασίσαμε να τους αναδεικνύουμε, να τους ακούμε» κατέληξε η ίδια.