Την επιλυση των χρονιων προβληματων ζητουν οι ορεσιβιοι κατοικοι

Μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής αυτή την περίοδο η ορεινή Ροδόπη. Η ομορφιά της φύσης και του τοπίου αποζημιώνει τον επισκέπτη. Ένα με την φύση και οι ορεσίβιοι κάτοικοι που έμαθαν να ζουν τόσο κοντά της. Ο Μεχμέτ Νετζατίν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε ανεβαίνοντας στην Οργάνη. Κτηνοτρόφος από την Δρύμη ο ίδιος, 46 χρονών, με συντροφιά όλη μέρα δώδεκα γελάδες ράτσας «Σβιτς». Μερικοί στο χωριό του έχουν ακόμη πρόβατα, κατσίκια και αγελάδες παρά τις δυσκολίες του επαγγέλματος. «Μόνο για το κρέας τα μεγαλώνω» δηλώνει έτοιμος να προσθέσει: «Είναι μικρά, δεν γίνονται μεγάλα. Το πολύ – πολύ 250 κιλά». Πέρσι οι έμποροι αγόρασαν την παραγωγή του 3,5 ευρώ το κιλό, φέτος 4 ευρώ. «Όπου περνάνε τα κατσίκια δεν αφήνουν χόρτο ούτε για δείγμα» δηλώνει και σημειώνει ότι είναι αναγκασμένος να ταΐζει ζωοτροφές, που είναι πολύ ακριβές. Κουβέντες ειπωμένες βιαστικά στη μέση του δρόμου, σχεδόν προχωράμε μαζί, δεν στέκεται ούτε λεπτό χωρίς να έχει την έγνοια και την προσοχή του στραμμένη στην αγέλη των ζωντανών. Ανάβουμε ένα τσιγάρο και του το δίνουμε, κουνά ευχαριστημένος το κεφάλι και μας αφήνει βιαστικά…

Φτάνουμε στον προορισμό μας. Λίγα μέτρα πιο πάνω από το σημείο που σταματήσαμε ένα μικρό λευκό κεφάλι ξεπροβάλει πίσω από τα κάγκελα. Γελάει και τρέχει κοντά μας. «Μπενίμ αντίμ Φατιμέ» λέει και δείχνει με το δάκτυλο στην πλευρά μας θέλοντας προφανώς να μάθει και τα δικά μας ονόματα. Στο άκουσμα μιας ανδρικής φωνής η Φατιμέ και τα νέα μέλη της μικρής παρέας της εξαφανίζονται. Αργότερα μαθαίνω πώς ο Χότζας – παρά το νεαρό της ηλικίας του- ενοχλήθηκε από την επίσκεψη, όπως ενοχλήθηκε από την προσπάθειά μας να πιάσουμε κουβέντα με τα παιδιά. Απογοητευμένοι κατεβαίνουμε τα πέτρινα σκαλοπάτια του Σχολείου… «Καλώς ήρθατε στην Οργάνη», το θερμό καλωσόρισμα των κατοίκων απομακρύνει την πικρία κι αμέσως ένα ζεστό τσάι στο κεντρικό καφενείο του χωριού γίνεται αφορμή για νέες, περισσότερες αυτή την φορά, κουβέντες. «Λοιπόν;» μακρύς ο κατάλογος που «ξεπηδά» πίσω από ένα «λοιπόν;». Ελλείψεις, προβλήματα, μισοτελειωμένες υποδομές, έργα που θα έπρεπε να είχαν γίνει πριν τρεις δεκαετίες και που τώρα αποτελούν τις νέες υποσχέσεις των αιρετών…

«Κάποιοι πρέπει να μείνουν κι εδώ, αν φύγουν όλοι τι θα γίνει;»

Ο Αμέτ Αρναούτ, ο οδηγός του σχολικού λεωφορείου της Οργάνης, όση ώρα μιλάμε μας ακούει σκεφτικός. Τρίτη χρονιά είναι που κρατά το τιμόνι του οχήματος που μεταφέρει τους μαθητές από τους γύρω οικισμούς, αποστολή εύκολη φαινομενικά για ένα οποιοδήποτε άλλο σημείο της χώρας πλην της Οργάνης. «Ξεκινώ από Βυρσίνη, Μυρτίσκη, Σμιγάδα, Εσοχή» σ’ αυτό το σημείο σταματά σαν να ζυγίζει τις λέξεις πριν τις προφέρει, στο τέλος το παίρνει απόφαση και «μοιράζεται» το πρόβλημα μαζί μας. «Ο δρόμος τώρα είναι χάλια και δεν πηγαίνω στην Εσοχή, έρχονται μόνοι τους οι μαθητές. Μετά αφήνω τα παιδιά και συνεχίζω για Κύμη και Κάρδαμο. Συγκεντρώνω έτσι τριάντα παιδιά, όλα αγόρια». Η ερώτηση έχει ήδη διατυπωθεί, χωρίς καλά – καλά να την σκεφτούμε: «Τα κορίτσια δεν συνεχίζουν στο Γυμνάσιο;» «Εμείς εδώ πάνω δεν έχουμε κορίτσια για το Γυμνάσιο» απαντά και «κόβει» εκεί την κουβέντα επαναφέροντας το θέμα του δρόμου της Εσοχής: «Είναι χάλια εδώ και χρόνια. Φωνάζουμε αλλά δεν τον κάνουν. Πρόκειται για πέντε χιλιόμετρα. Στην Εσοχή μένουν 400 κάτοικοι, δεν είναι λίγοι. Οκτώ παιδιά είναι αναγκασμένα να έρχονται με μηχανάκια και αγροτικά στο σχολείο». Τώρα ο αρχικός δισταγμός έχει δώσει για τα καλά τη θέση του στην άνεση της κουβέντας, η μια πληροφορία διαδέχεται την άλλη, αλλά εκείνο το «δεν έχουμε κορίτσια για το Γυμνάσιο» έχει μείνει στο τραπέζι, σχεδόν δίπλα στο φλιτζάνι με το τσάι… «Ξεκινώ στις πέντε», να την πάλι η φωνή του Αρναούτ, «αν πάω και στην Εσοχή τότε στις τέσσερις και μισή φεύγω από το σπίτι και στις τέσσερις και μισή με πέντε το απόγευμα επιστρέφω σ΄ αυτό. Είναι πολύ δύσκολα λόγω του δρόμου. Βάζω συνέχεια αλυσίδες το χειμώνα». Γεννημένος στην Άνω Βυρσίνη ο ίδιος, στον οικισμό που βρίσκεται 18 χιλιόμετρα από την Οργάνη, σχεδόν μια ανάσα από τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα. «Είναι πολύ δύσκολη η ζωή εδώ πάνω. Δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε δρόμους». Γιατί δεν φύγατε; τον ρωτάμε βέβαιοι σχεδόν ότι τη λύση της φυγής την έχουν επιλέξει πολλοί συγχωριανοί του. «Δεν έφυγα. Έκανα στην Κομοτηνή ένα αυθαίρετο, αλλά δεν πήγα. Κάποιοι πρέπει να μείνουν κι εδώ, αν φύγουν όλοι τι θα γίνει;»

Ε. Εμίνογλου, Πρόεδρος Κοινότητας Οργάνης: «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν

πάρα πολλά άτομα τα οποία αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη

και τα ασφάλιστρα του ΟΓΑ»

Ανηφορήσαμε για το κτίριο της Κοινότητας, βέβαιοι ότι ο πρόεδρος κ. Εμίνογλου θα είχε ένα μακρύ κατάλογο με προβλήματα και ελλείψεις. Εύστοχοι στην πρόβλεψη, «δεν μ΄ αρέσει να γκρινιάζω» σπεύδει χαμογελαστός να σημειώσει «αλλά η Ορεινή Οργάνη τους χειμερινούς μήνες αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Έως τώρα και για μια απλή ερώτηση κατέβαιναν οι κάτοικοι στην Κομοτηνή πράγμα το οποίο ήταν απαράδεκτο». Οι αγρότες, κυρίως οι καπνοκαλλιεργητές, περνούν δύσκολες μέρες. Γι’ αυτό και το θέμα πήρε την πρώτη θέση στην κουβέντα μας. «Εμείς θέλουμε παράλληλα με την υποστήριξη της καπνοκαλλιέργειας, όσο αυτό μπορεί να γίνει, να ενημερωθεί ο κόσμος για τις εναλλακτικές μορφές καλλιέργειας, για κάτι που μπορεί να τους φέρει επιπλέον εισόδημα» δηλώνει ο πρόεδρος και σημειώνει: «Μην ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάρα πολλά άτομα τα οποία αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη και τα ασφάλιστρα του ΟΓΑ. Περνάει μια κρίση η περιοχή». Μια κρίση που ενισχύει το μεταναστευτικό ρεύμα στην υπόλοιπη Ελλάδα και στο εξωτερικό. «Ήταν η Κοινότητά μας παντελώς υποβαθμισμένη. Σιγά – σιγά χάρη στο πρόγραμμα «ΘΗΣΕΑΣ» και τη βοήθεια του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας άρχισαν να υλοποιούνται έργα υποδομής, όμως, θέλει επιπλέον υποστήριξη της πολιτείας για να ολοκληρωθούν αυτά τα έργα κυρίως στα θέματα απασχόλησης για να αντιμετωπίσουμε την ανεργία».

«Επιπλέον υποστήριξη της πολιτείας»…οι τελευταίες κουβέντες του προέδρου μας «συνοδεύουν» στον δρόμο. Στο κεντρικότερο σημείο του οικισμού συναντάμε τον Νομάρχη Ροδόπης, Άρη Γιαννακίδη να ανταλλάσσει χειραψίες και κουβέντες με τους κατοίκους. «Σχεδόν όλα τα τμήματα του οδικού δικτύου έχουν δημοπρατηθεί. Απομένει και εκπονείται η μελέτη του δρόμου: Μυρτίσκη – Άνω Βυρσίνη» απαντά στην πρώτη μας ερώτηση για το θέμα του οδικού δικτύου και σημειώνει: «Στις 28 Νοεμβρίου έχουμε την δημοπρασία του δρόμου από Σμιγάδα – Μυρτίσκη. Ο δρόμος Οργάνη – Σμιγάδα ασφαλτοστρώνεται και επίσης μέχρι 31 Δεκεμβρίου θα υπάρχει ανάδοχος για την γέφυρα της Άνω Βυρσίνης. Σκεφτείτε ότι το κόστος είναι τεράστιο. Έχουμε βάλει σαν στόχο την επόμενη χρονιά να είναι ολοκληρωμένο όλο το Οδικό Δίκτυο: Κομοτηνή, Οργάνη, Σμιγάδα, Μυρτίσκη. Υπολείπεται το Τμήμα από Μυρτίσκη – Άνω Βυρσίνη και θα το εντάξουμε στην νέα προγραμματική περίοδο, εφόσον σε δυο μήνες θα έχουμε ολοκληρωμένη μελέτη». Παραδέχεται και ο ίδιος ότι υπήρξαν σημαντικά προβλήματα στις υποδομές, «βελτιώσαμε το δρόμο της Κύμης, ολοκληρώσαμε την ασφαλτόστρωση: Δρανιά – Καρδάμου. Από την επόμενη εβδομάδα ο δρόμος της Εσοχής θα δουλεύεται ώστε να μεταφέρονται οι μαθητές χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα της Ορεινής Ροδόπης ελαχιστοποιούνται», σπεύδει να παρατηρήσει και να σημειώσει και εκείνος ότι, «το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το θέμα του βιοπορισμού, της ανεργίας. Η φτώχεια είναι έκδηλη και ορατή. Πρέπει να βρούμε τρόπους οι άνθρωποι αυτοί να παραμείνουν εδώ και να μην έχουμε πρόβλημα επιβίωσης». Στην παρατήρησή μας ότι έχουν αργήσει στην αναζήτηση και στον εντοπισμό νέων διεξόδων σπεύδει να συμφωνήσει αιφνιδιάζοντάς μας: «Συμφωνώ απόλυτα. Πιλοτικά και αυτόβουλα κάναμε κάποιες προσπάθειες με τα αρωματικά φυτά. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα έχουμε κάποιους ερευνητές να διερευνήσουν την ιδιαιτερότητα της περιοχής και να μας κάνουν κάποιες προτάσεις. Δεν φτάνει μόνο η Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να υπάρχει η βούληση του κεντρικού κράτους για να σκύψουν με μεγάλη σοβαρότητα και να δουν το μεγάλο πρόβλημα που είναι η επιβίωση αυτών των ανθρώπων και η παραμονή τους εδώ στους χώρους που έχουν γεννηθεί. Οι υποδομές θα γίνουν, αλλά δεν επαρκούν».

Όση ώρα χτυπάμε πόρτες περιμένοντας να μας ανοίξουν, όσο ανταλλάσσουμε σκέψεις και κουβέντες με τους κατοίκους νιώθουμε έντονα ένα βλέμμα να μας παρατηρεί. Πριν πάρουμε ξανά το δρόμο της επιστροφής αφήνοντας πίσω την «κρυμμένη» στις κίτρινες και καφετί φυλλωσιές Οργάνη το μυστήριο λύνεται «Σενίν αντίν νε;»…Η μικρή Φατιμέ, που μάλλον κατάφερε να «ξεφύγει» από το άγρυπνο βλέμμα του Χότζα, με τα γαλανά μάτια, τα κόκκινα μαγουλάκια και τα τρυφερά άσπρα της χεράκια που τώρα μας αγγίζουν. «Μαρία» της απαντώ και λέγοντας «Μπενούν Ολντού Μαρία» χάνεται ξανά πάλι πίσω από τους τοίχους…

Μαρία Νικολάου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.