Τετραδιου Σημειωσεις,4472

Σάββατο σήμερα και όπως έχετε πλέον συνηθίσει, στο «σαλόνι» του «Παρατηρητή της Θράκης οι ΤετΡαδίου Σημειώσεις σας παρουσιάζουν ένα αφιέρωμα σε ένα από τα επικρατέστερα ελληνικά rock συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, στα «Διάφανα Κρίνα». Σας προτρέπουμε, λοιπόν, να το διαβάσετε είτε είστε φίλοι της ελληνικής rock είτε όχι και είναι σίγουρο ότι θα έχετε τουλάχιστον την περιέργεια να ακούσετε τα τραγούδια τους γιατί πραγματικά είναι ένα από τα συγκροτήματα που αξίζει να γνωρίσετε.

Για να βρει κανείς την αρχή της ιστορίας των Διάφανων Κρίνων, θα πρέπει να ψάξει αρκετά πίσω στον χρόνο, όταν το 1990 σχηματίστηκε ένα γκρουπ με το όνομα «Πατατούφ» στα υπόγεια του Περιστερίου…Το όνομα του συγκροτήματος προέρχεται από έναν στίχο που είχαν γράψει οι ίδιοι παλιότερα: «Είναι τόσο κρίμα για τα άσπρα διάφανα κρίνα να είναι τόσο χλωμά».

Τα «Διάφανα Κρίνα» σχηματίστηκαν το 1991. Οι προσπάθειές τους ευοδώνονται τρία χρόνια μετά, όταν τα Διάφανα Κρίνα αποκτούν δισκογραφική υπόσταση υπό την στέγη της Wipe Οut και κυκλοφορούν το 7ιντσο βινύλλιο «Λιώνοντας Μόνος/Κάτω Απ’ το Ηφαίστειο» που κυκλοφορεί σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα… Εμπεριέχει 2 κομμάτια.

Την ίδια χρονιά συμμετέχουν με το τραγούδι: «Μουχλαλούδα: Η Μπαλάντα Της Φωτιάς» στον δίσκο συλλογή της Wipe Out «Το Μαγικό Βοτάνι».

Το 1996 κυκλοφορούν το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ «Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας» το οποίο προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση

και δίκαια τους αναδεικνύει ως την μεγαλύτερη ελπίδα του ελληνικού ροκ για το μέλλον. Ένα τραγούδι που ξεχώρισε από το δίσκο αυτό είναι το «Μέρες Αργίας» είναι το ένατο μέρος του ομώνυμου ποιήματος του Διονύση Καψάλη, το οποίο είναι το τέταρτο μέρος της ποιητικής του συλλογής «ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ».

Τι ήταν λοιπόν για τα Διάφανα Κρίνα η Απώλεια; Ήταν οι ηρωίδες του Πόε και του Ντοστογιέφσκι, που μπερδεύονταν με τους εφηβικούς, δυστυχισμένους τους έρωτες, η καρδιά που κυνηγάει μοναχή ψάχνοντας απελπισμένα ν’ αγαπήσει το φύλλο του χθεσινού ημερολογίου, σχισμένο και πεταμένο στον πάτο του καλαθιού των αχρήστων, τα ποιήματα της Γώγου και του Καψάλη, η θανάσιμη αγωνία του Μάριου Χάκκα, οι Cure, οι Joy Division, οι Sonic Youth. Ο δίσκος αυτός αποτελεί σταθμό τολμώ να πω, στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής. Θα ρωτήσεις τι διαφορετικό έχει αυτός ο δίσκος… Είναι ένα ταξίδι από τις μέρες αργίας ως την τελευταία μέρα, είναι όσα είδες το βράδυ στο όνειρό σου και φοβάσαι να τα πεις στη μαμά σου το πρωί.. Ο δίσκος αυτός είναι κατάθεση ψυχής και ειλικρίνειας. Η μοναδική ένσταση είναι ότι τα Κρίνα περνούν μελαγχολικά μηνύματα θα έλεγε κάποιος… Ας είναι όμως έτσι… όταν γευτείς τη θλίψη, τότε μόνο θα συνειδητοποιήσεις την αξία της ζωής.

Για όλα αυτά που ζήσαμε μόνοι με τους μόνους, μοιράζοντας τους πόνους… Βαθμιαίες καταπτώσεις, πάθη που ξέφτισαν, όνειρα που μέσα τους εβρυχώντο ακατάπαυστοι χείμαρροι αγωνίας κι ελπίδας, άνθρωποι που θέλησαν να συνδεθούν, να σμίξουν, να αναγνωριστούν για να νιώθουν λιγότερο μόνοι και τέλος, μια παρέα πέντε παιδιών που θέλησαν να δώσουν ένα σάλτο μες στον αέρα της νύχτας πάνω απ’ την πόλη, με μια μουσική που τρομοκρατεί όλους αυτούς που πιστεύουν πως τίποτα δεν είναι αληθινό αν δεν υπάρχουν τυπωμένα προγράμματα και ταξιθέτριες.

Τα Διάφανα Κρίνα το 1997 συμμετέχουν στη συναυλία «Rock Of Gods», η οποία έγινε στο γήπεδο του Απόλλων Αθηνών (Ριζούπολη), μαζί με συγκροτήματα όπως οι Sisters Of Mercy. Εκείνο το βράδυ όσοι δεν ήξεραν τα Διάφανα Κρίνα, σίγουρα έμαθαν αρκετά στη συνέχεια. Το 1998 κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους «Κάτι Σαράβαλες Καρδιές» από την Wipe Out.

Η γοητευτικά σκοτεινή και στοιχειωμένη έλξη των Διάφανων Κρίνων που είχαμε θαυμάσει στο ντεμπούτο τους δεν ήταν ευτυχώς ένα πυροτέχνημα. Μέσα σε αυτό το δίσκο υπάρχει ο «Μπλε Χειμώνας», ένα τραγούδι με αργή πικρόχολη εξομολόγηση και επική κατάληξη μέσα σε μια θύελλα κραυγών από την Κόλαση. Τόσο σκοτεινός και μελαγχολικός…είναι άξιο απορίας πώς δε σε «παίρνει από κάτω» ακούγοντάς το. Τα υπόγεια και ανεκπλήρωτα οράματά μας ζωντανεύουν στο «Βάλτε Να Πιούμε». «Κυριακή Των Βαΐων»… με κιθάρες που λυσσομανούν λίγο πριν το φανάρι γίνει πράσινο, και απογειώνονται αμέσως μετά και κατά διαστήματα, υπό την μετρονομική εποπτεία του ποιητή…

Την ίδια χρονιά (1998) δίνουν την πρώτη τους συναυλία στο club ΡΟΔΟΝ, η εξέλιξη της οποίας ήταν κάτι παραπάνω από φανταστική. Το ΡΟΔΟΝ εκείνη τη μέρα ήταν ασφυκτικά γεμάτο και το συγκλονιστικό ήταν ότι η συναυλία έγινε δέκα μέρες μετά την κυκλοφορία του δεύτερου τους δίσκου και το κοινό τραγουδούσε όλους τους στίχους απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν άραγε τυχαίο;!…..

Το 1999 τα «Διάφανα Κρίνα» ανοίγουν την συναυλία των Tindersticks στη «Σφεντόνα» και ένα χρόνο αργότερα φεύγουν από την Wipe Out και ακολουθούν το δύσκολο δρόμο της δημιουργίας της δικής τους δισκογραφικής εταιρείας με το όνομα «This is my voice», απ’ όπου κυκλοφορεί και το «Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά» δίνοντας μια πολύ καλή απάντηση σ’ αυτούς που τους ήθελαν να υπογράφουν σε γνωστή δισκογραφική εταιρεία και να εμπορικοποιούνται. Μια υγρή ζεστασιά της σύνθεσης, μοιάζει να ξεχειλίζει από τα ηχεία και να γεμίζει όλο το δωμάτιο… Εκπληκτικές μελωδίες των κιθαρών που στροβιλίζονται και εναλλάσσονται συνεχώς, πότε γυμνές και πότε με εφέ που χρωματίζουν υπέροχα τον ήχο… μια ζωή σαν την δικιά μας. Ο κόσμος των «Διάφανων Κρίνων» εξακολουθεί να αιμορραγεί – ενίοτε και να Ψυχορραγεί-, οι κιθάρες αρνούνται να χαϊδέψουν τον ήχο, τα φωνητικά κουβαλούν μια μελαγχολία, το μπάσο εξακολουθεί να στροβιλίζεται στα σκοτάδια όπου το αναμμένο τσιγάρο ίσως και να αρκεί ως οδηγός φωτός, τα τύμπανα σέρνονται, ως συνήθως, στο πάτωμα εκλιπαρώντας μια δεύτερη ευκαιρία που, αυτήν τη φορά, ίσως τελικά να έλθει…

Οκτώβριος 2000 και «Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές» είναι ο τίτλος του τρίτου τους άλμπουμ που γρήγορα στοιχειώνει σε κάθε πικαπ, γιατί κακά τα ψέματα ο ήχος του βινυλίου είναι κάτι το ξεχωριστό και τα Διάφανα Κρίνα, από τα πρώτα τους βήματα, το γνωρίζουν πολύ καλά. Είναι προς τιμήν τους λοιπόν η επιμονή για το βινύλιο σε μια εποχή που ο ψηφιακός ήχος βασιλεύει. Οι κιθάρες έχουν πια πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ο ήχος είναι πιο συμπαγής και άψογος από ποτέ. Για τα τραγούδια δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα, μιλάνε από μόνα τους. Αν το κρασί είναι ο ιδρώτας, η ποίηση – λόγος και η αρετή πηγάζει από τη ματιά… Τότε χρειαζόμαστε περισσότερο τους ήχους από ανθρώπους που ζουν το ίδιο έντονα όσο εμείς…

Πριν τελειώσει το 2000, τα Διάφανα Κρίνα, διασκευάζουν το τραγούδι «Θάνατος» του Παύλου Σιδηρόπουλου με αφορμή τον δίσκο συλλογή από την EMI «Στον Π – Αφιέρωμα Στον Παύλο Σιδήροπουλο». Ακολουθούν 101 συναυλίες μέσα σε μια χρονιά, τα Κρίνα πραγματικά οργώνουν όλη την Ελλάδα, επισκέπτονται και την Αγγλία για τρεις εμφανίσεις, ενώ ανεβαίνουν στον Λυκαβηττό για να γιορτάσουν τα δέκα χρόνια ζωής του συγκροτήματος. Από τότε αρχίζουν ήδη να παρουσιάζουν και καινούρια δείγματα δουλειάς.

Στα τέλη του 2002 τα Κρίνα γράφουν την μουσική για ένα θεατρικό έργο, το «Δεσποινίς Τζούλια», ένα soundtrack που περιέχει περίπου 40 λεπτά μουσικής και ένα τραγούδι με στίχους, το «Δις Τζούλια».

Το 2002 κλείνει με ένα τριήμερο στον Αέρα, και ο Θάνος Ανεστόπουλος κλείνει τις συναυλίες με την φράση «Εμείς θα τα ξαναπούμε σε μιαν άλλη ζωή», φουντώνοντας τις φήμες περί διάλυσης του γκρουπ. Ακολουθεί ένας άεργος χειμώνας, στην διάρκεια του οποίου τα Κρίνα «τα βάζουν με τον εαυτό τους»,και επιστρέφουν πρώτα με μια συμμετοχή σε ένα φιλανθρωπικό live στο Gagarin, και ενάμιση μήνα μετά με μια τεράστια συναυλία στον ίδιο χώρο, όπου παρουσιάζουν, μεταξύ άλλων, 9 καινούρια κομμάτια σε ένα πρόγραμμα διάρκειας 3 ωρών και 45 λεπτών!!!

Ο δίσκος ηχογραφείται σε δυο μέρη [τον Ιούνιο τα όργανα στην Αθήνα και τον Σεπτέμβριο τα φωνητικά στην Θεσσαλονίκη] και κυκλοφορεί, και πάλι από την «Τhis is my voice», και πάλι σε βινύλιο, τις πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου του 2003 με τίτλο «’Ο,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία». Μέσα σε μια εβδομάδα πωλούνται 6.000 αντίτυπα, ενώ ο δίσκος εξαντλείται εν ριπή οφθαλμού, χωρίς καν να έχουν φτάσει οι διαφημιστικές κόπιες στους δημοσιογράφους.

Τέλη Γενάρη τα Κρίνα ξεκινούν μια μίνι περιοδεία σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Πτολεμαΐδα, Γιάννενα και Κύπρο για την παρουσίαση του δίσκου, η οποία κλείνει με ένα διήμερο στον Αέρα.

Οι μελωδίες και οι λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε αρμονικά ρυθμικά μέρη και απροσδόκητα ξεσπάσματα, είναι παρούσες και σε αυτόν τον δίσκο. Υπάρχει όμως κάποια διαφορά, οι συνθέσεις αυτού του δίσκου είναι οι πιο πλήρεις, ο ήχος του συγκροτήματος πλέον έχει περάσει σε πολύ πιο πολύπλοκα επίπεδα, η εκφραστικότητα του επιτυγχάνεται με τον καλύτερο τρόπο και όλη η υπερβολή των στίχων και των συνθέσεων όχι απλά δεν μοιάζει επιτηδευμένη αλλά παρασύρει τον ακροατή στα σκοτεινά μονοπάτια των Διάφανων Κρίνων.

Ετσι μετά από 15 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στην ελληνική ροκ σκηνή, τα Διάφανα Κρίνα παρουσιάζουν μια καινούργια, εντελώς διαφορετική δουλειά με τίτλο «Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους».

Με την καινούργια αυτή δουλειά, που δεν είναι απλώς ένα ακόμα άλμπουμ, προσφέρουν μια έκπληξη που προετοίμαζαν αθόρυβα, διαψεύδοντας όλους όσοι νόμιζαν πως ένα όνειρο εφηβικό είναι αδύνατο να πάρει τέτοια έκταση και να διαρκέσει, προς όφελος συνάμα όλων εκείνων που τους πίστεψαν και τους αγάπησαν.

Σε όλη την πορεία τους μας ταξίδεψαν σε εκατομμύρια (και όχι απλώς ογδόντα) κόσμους, χαρίζοντάς μας όμορφες μνήμες, αξιοζήλευτες εικόνες, εξαίσια τοπία, καινούργιους τόπους, μας κεράσανε νέα τραγούδια σε μια γη που ανατέλλει πιο λαμπερή, μας βοήθησαν να ξορκίσουμε τις λύπες μας και να νανουρίσουμε τις στεναχώριες μας, πρόσθεσαν ανεξίτηλες (για ακόμα μία φορά) πινελιές στον πίνακα της ζωής μας, μας έδειξαν τα σμήνη στιχουργικού και ηχητικού βάθους που διαθέτουν, έλυσαν τους συναισθηματικούς μας γρίφους, μας εξομολογήθηκαν μικρές αλήθειες, ρίξαν τις καρδιές μας στα σκυλιά, έπεισαν τις νύχτες μας και τα όνειρά μας να επεκταθούν στις μέρες μας, άγγιξαν τον ώμο μας και μας απόδειξαν ότι υπάρχουν θαυμάσιοι άνθρωποι δίπλα μας. Κάθε τραγούδι και κάτι διαφορετικό. Μας εκμυστηρεύτηκαν γιατί ο αγέρας της ζωής μας φυσάει αγριεμένος, μας ψιθύρισαν μελιστάλαχτα ποιήματα, ερωτοτρόπησαν με την έμπνευση, ξεσήκωσαν ανέμους ευτυχίας και νιώσαμε τη χαρά να τρέμει στα χέρια μας. Όποιος έχει γευτεί τους χυμούς των «Διάφανων Κρίνων» έστω και για μία φορά έχει κατακτήσει την αγάπη, έχει νικήσει το θάνατο, έχει πατήσει το πόδι του στην όχθη της αληθινής αγαλλίασης.

Σωφρόνης Παπουής

Επιμέλεια: Δέσποινα Ταταράκη, Θάνος Βαφειάδης

Top 10

ελληνικό

Τα 10 αγαπημένα τραγούδια των ακροατών του Ράδιο Παρατηρητής γι’ αυτή την εβδομάδα:

1.Blues on the road – Χρήστος Θηβαίος

2.Υπνοβάτης – Μανώλης Μητσιάς & Θάνος Μικρούτσικος

3.Στα χαμηλά και στα ψηλά – Δημήτρης Ζερβουδάκης

4.Ψυχή βαθιά – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

5.Να είσαι εκεί – Μιχάλης Χατζηγιάννης

6.Επικίνδυνα σε θέλω – C Real

7.Κλόουν την Τετάρτη – Διάφανα Κρίνα

8.Αερικό – Παύλος Παυλίδης & B Movies

9.Κάνε κάτι – Γιώργος Δημητριάδης

10. Γλυκοχαράζει – Γιάννης Αγγελάκας & Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Για να διαμορφώσετε κι εσείς το Τop 10 της επόμενης εβδομάδας στείλτε τις προτιμήσεις σας με SMS στο 4222 γράφοντας ΠΑΡ (κενό) και τα τραγούδια της επιλογής σας

Top 5

ξένο

1.And so this is Christmas – John Lennon

2.All i want for christmas is you – Olivia Olson

3.Last Christmas – Wham

4.Do they know it’s christmas – Band Aid 20

5.Jingle Bell Rock – Billy Gilman

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.