«Στην τεχνη τα βηματα ποτε δεν ειναι σιγουρα»

ΠτΘ: κ. Βλαβιανού, ξέρατε από την αρχή τι ζητούσατε στην υποκριτική τέχνη;
Ν.Β.: Δυστυχώς, ξέρουμε από την αρχή. Καμιά φορά το χάνουμε στο δρόμο, αλλά πάντα μένει μέσα μας και το ξαναβρίσκουμε αν προσπαθήσουμε, θέλει όμως θυσίες.

ΠτΘ: Με ευκολία αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Ν.Β.: Όχι, ήμουνα στην Πάντειο και σπούδαζα πολιτικές επιστήμες. Το δεύτερο χρόνο μέσα από το θεατρικό του Πανεπιστημίου ξεκίνησα, ήταν τυχαίο μπορώ να πω. Το καλό ήταν ότι το ξεκίνησα ως χόμπυ και όταν ξεκινάς κάτι ως χόμπυ, σημαίνει ότι το αγαπάς πολύ.

ΠτΘ: Τα βήματά σας σήμερα είναι πιο σίγουρα;
Ν.Β.: Στην τέχνη τα βήματα ποτέ δεν είναι σίγουρα, είναι πάντα ασταθή και αβέβαια, αλλά κουβαλάνε μόνο αγάπη και αφοσίωση γι’ αυτό που κάνουν.

ΠτΘ: Πως προετοιμάζεστε για την παράσταση;
Ν.Β.: Σαφέστατα η προετοιμασία είναι ανάλογη με τον ρόλο, και το έργο που κάνεις. Στην προκειμένη περίπτωση, φροντίζω να έχω χρόνο πριν, για να βάλω το κοστούμι μου και να μπω λίγο στον ρόλο μου. Δεν μπορώ να κάνω πάρα πολλά στην περιοδεία.

ΠτΘ: Κάνατε όμως και τηλεόραση;
Ν.Β.: Εγώ ξεκίνησα από το θέατρο, εκεί βγήκα και εκεί ήμουν. Κάποια στιγμή αντιστάθηκα στην τηλεόραση αλλά κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων, έπρεπε να μπω. Έκανα τρία σίριαλ, το «Χάι Ρόκ», τον «Πέτρο και τα κορίτσια του» και τον «Υιό του πατέρα», μετά μου προτείνανε περίπου ίδια πράγματα. Αυτό είναι συνδεδεμένο με τη πρώτη ερώτηση που μου ‘κανες ότι πρέπει να απέχεις λίγο, έστω κι αν σε πονάει οικονομικά και επαγγελματικά καμιά φορά, για να μπορείς να ξαναβρεις τους δρόμους σου.

ΠτΘ: Μιλήστε μας για την «Τερέζα» που υποδύεστε στην παράσταση.
Ν.Β.: Κάνω την γυναίκα του Σάντσο. Η Τερέζα είναι μια λαϊκή γυναίκα, η οποία έχει το πάνω χέρι στο σπίτι της μέσα, έχει παράπονα από τον άνδρα της, που είναι τεμπέλης και δεν κάνει αυτά που πρέπει να κάνει. Επίσης κάνω έναν πιο μικρό ρόλο, την Μαριτόρνα, που είναι μία γυναίκα, η οποία διατηρεί ένα πανδοχείο κι έναν οίκο ανοχής. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να ενισχυθεί ο ρόλος των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δεν μιλώ για τις μεγάλες πόλεις, αλλά όπως στις Οινιάδες, που έτσι ξαφνικά ήταν ένα θέατρο στη μέση του πουθενά, μέσα στα χωράφια, έβλεπες στις 9 η ώρα να γεμίζει από αγροτικά αυτοκίνητα και να κατεβαίνει κόσμος που θέλει να δει θέατρο, είναι τρομερά συγκινητικό. Στις πόλεις και ειδικά στην Αθήνα, λίγο τα πράγματα τα έχουν εύκολα και δεν τα εκτιμούν. Αυτή η εμπειρία με έκανε να ξανανιώσω την αγάπη του κοινού, η οποία στην πρώτη της μορφή, που είναι λίγο αυθόρμητη, δεν την βρίσκεις εύκολα στις πόλεις, είναι πιο μίζερη.

M.K.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.