Σε τρία χρόνια από δεκατρείς πενήντα οι μαθητές από το Αλάν Κογιού στο δημοτικό σχολείο

Στο ακόλουθο ρεπορτάζ οι φωτογραφίες οφείλονται στον συνεργάτη Κώστα Λιούρτα. Ένα ρεπορτάζ ιδιαίτερα παρηγορητικό για όσους έρχονται καθημερινά σε επαφή με παιδιά από τον οικισμό του Αλάν Κογιού, συχνός περίπατος των οποίων είναι και το πάρκο Κομοτηνής.

Ιδιαίτερα παρηγορητικό, γιατί υπάρχει μέριμνα από την Πολιτεία και δη την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και την Αντιπεριφέρεια Ροδόπης τα παιδιά σε σχολική ηλικία του Αλάν Κογιού να μεταφέρονται στο σχολείο τους καθημερινά, όπως και δεκάδες άλλα παιδιά από οικισμούς που τα δημοτικά σχολεία είναι απομακρυσμένα, με λεωφορεία, μετά μάλιστα από διαγωνισμό.

Μια χειρονομία της πολιτείας, απαρατήρητη αλλά ιδιαίτερα ουσιαστική, καθώς, όπως μας μετέφερε ο κ.Δημήτρης Δολιανίτης, που τρεις φορές την ημέρα, τα πηγαίνει και τα φέρνει στον οικισμό –τα φέρνει πίσω σε δύο βάρδιες- υπήρξε ιδιαίτερα επωφελής. Ο ίδιος περιέγραψε και τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας, την οποία ζει τα τελευταία τρία χρόνια, καταθέτοντας και τα συμπεράσματά του για τα αποτελέσματά της. Ποια είναι αυτά;

Κατ’ αρχήν ο τριπλασιασμός του αριθμού των παιδιών που πηγαίνουν πλέον σχολείο, η συνέπεια των παιδιών προς το σχολικό πρόγραμμα -λείπουν ελάχιστες φορές, όταν γονείς και οικογένειες έχουν λόγω πανηγυριών, γάμων κλπ ξενύχτι- η κοινωνικοποίησή τους και η αλλαγή στη συμπεριφορά τους με την ανυπολόγιστης αξίας συνεισφορά, εκπαιδευτική αλλά και κοινωνική, των δασκάλων του 12ου δημοτικού σχολείου Κομοτηνής.

«Είναι παιδιά, κανονικοί μαθητές», μας λέει ο κ. Δολιανίτης, «που καλημερίζουν, χαιρετούν, επισκέπτονται τα βιβλιοπωλεία. Με τις τσάντες τους, τα μολύβια τους, τα τετράδιά τους.».

Σε ερώτησή μας για το καθημερινό τους φαγητό, ο κ. Δολιανίτης μας είπε ότι υπάρχει πρόγευμα στο σχολείο, και, πριν λίγο καιρό υπήρχε και γεύμα, που πλέον δεν παρέχεται…

Πάντως ό,τι είδαμε και ό,τι μας μεταφέρθηκε είναι από τα σημαντικότερα νέα στο επίπεδο της κοινωνίας της Κομοτηνής, αφού δείχνει ότι τουλάχιστον μέχρι την έξοδο από το δημοτικό υπάρχει μια έγνοια της πολιτείας, ανεξαρτήτως του πολιτισμικού πλαισίου που μεταφέρουν οι κάτοικοι του οικισμού, που οφείλει να επεκταθεί και να συμπεριλάβει και τη φοίτηση των παιδιών στο γυμνάσιο, έτσι ώστε να πάψουν παιδιά γερά και γεμάτα ζωή να κατακλύζουν χωρίς σκοπό και στόχο τους δρόμους της πόλης. Επαιτώντας ή καταστρέφοντας ως παιδιά μιας κοινωνίας που τα αγνοεί, εκτονώνοντας το θυμό τους σε δέντρα, φυτά, καλώδια, κολωνάκια, όπου βρουν…

Αλήθεια, θα υπάρξει περαιτέρω μέριμνα και ουσιαστικότερη παρέμβαση, τουλάχιστον για τα παιδιά, αφού για τα λοιπά, τις υποδομές, χρόνια τώρα λέμε, και χρόνια δεν γίνεται τίποτα; Τ.Β.