Πυξ Λαξ: Μια συναυλια για τα χρυσοψαρα

Ανάμεσα στο δίλημμα θα βρέξει δεν θα βρέξει και σ’ ένα μαύρο σύννεφο που πήρε να κινείται πάνω απ’ την πόλη, τα μάγια της μουσικής έπιασαν και οι «Πυξ Λαξ», έχοντας στο πλάι τους για τρία τραγούδια τους «Σύννεφα με παντελόνια» κράτησαν στους 1.600 θεατές επί 2,5 ώρες μια γλυκιά συντροφιά.

«Ένα παιδί μετράει με τα χέρια» απ’ τον τελευταίο δίσκο των Πυξ Λαξ «Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά…» άνοιξε χθες το βράδυ γύρω στις 9.30 τη συναυλία που κατόρθωσε να συγκεντρώσει 1.600 άτομα, πολλά από αυτά όρθια.

Από τις 6.00 το απόγευμα ξεκίνησαν οι φαν του συγκροτήματος να προσέρχονται στο ανοιχτό δημοτικό θέατρο για να ρεζερβάρουν την καλύτερη δυνατή θέση.

Το πανό του «Παρατηρητή», κρεμασμένο απ’ τη Σοφία Παιδαράκη, ήταν υπόμνηση της στήριξης του ΠτΘ σαν εφημερίδα και ραδιόφωνο στην επικοινωνία της συναυλίας. Στις 7 Σεπτεμβρίου του ’98 ήταν η αφετηρία της ραδιοφωνικής πορείας του «ΠτΘ», ενώ στις 9 Σεπτεμβρίου του ’90 το ξεκίνημα της εφημερίδας. Τα γεννέθλια για τους δύο «σταθμούς» στην ενημέρωση της πόλης γιορτάστηκαν για μια ακόμη φορά με μουσική, το συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε πολίτες κάθε ηλικίας.

Το κοινό των Πυξ Λαξ ήταν στην πλειοψηφία τους έφηβοι και νέοι μεταξύ 18-25 ετών, χωρίς ν’ απουσιάζουν και οι άλλες «νεαρές» ηλικίες.

Μια ομάδα παιδιών γύρω στις 9.00 κατέκλυσε τη σκηνή επιλέγοντας τη στάση οκλαδόν και κράτησε το ρυθμό μέχρι και το τέλος της συναυλίας.

Η υποδοχή του συγκροτήματος στο άκουσμα του πρώτου τραγουδιού ήταν θερμή, όπως θα ταίριαζε σ’ ένα δωδεκαμελές σχήμα με σημαντική μουσική πορεία.

Τα φώτα έπαιζαν με τα χρώματα, ανάμεσα στο μωβ και το φούξια στο φόντο της σκηνής και οι σκιές έμοιαζαν να δημιουργούν το σχήμα ενός εντόμου σε μεγέθυνση. «Πούλα με» ήταν το δεύτερο τραγούδι που άρχισε ν’ ανάβει τα αίματα πριν δώσει τη σκυτάλη στις «Παλιές αγάπες» που είναι γνωστό ότι πάνε στον παράδεισο, παρόλο που έκαναν πίσω στα πιο μεγάλα θέλω.

«Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος» και το πρώτο πυροτέχνημα άναψε.

Ο Μάνος Ξυδούς, ένας απ’ τους στιχουργούς των Πυξ Λαξ άφησε να εκδηλωθεί η φιλοσοφική του διάθεση. «Η υπέρμετρη ματαιοδοξία όλων μας … ο χειρότερος σύμβουλός μας είναι η δική μας σοφία» και ακολούθησε το «You get in love», από το δίσκο «Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ», με το σχήμα να τραγουδάει για μια Σοφία που δεν συμμαζεύεται.

Λίγη δόση πικρού χιούμορ και η σχέση μεθυσμένου – ερωτευμένου μεταφέρεται ως εξής: «Μην πιστέψετε τα ποτέ των μεθυσμένων και τα πάντα των ερωτευμένων, ακόμη κι αν τα πουν για δεύτερη φορά, κυρίες μου». Το χαπάκι χρυσώθηκε με το «Δεν έπρεπε να σ’ αγαπήσω», ενώ το “Senor” (Tales of Yankee power), διασκευή από Bob Dylan, αποζημίωσε και τους πιο δύσκολους ακροατές. Το συγκρότημα παρέμεινε στα Χρυσόψαρα μ’ «Ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι», και τα «Ποδήλατα χωρίς φρένα».

Κι εκεί που άναψε φως για της γης τα ταξίδια και πάνω που μύρισε καλοκαίρι εμφανίστηκαν τα «Σύννεφα με παντελόνια» με το ομώνυμο τραγούδι.

Συνέχισαν με το «Με στέλνεις, με παρασέρνεις», σε μια ροκ εκτέλεση με εισαγωγή από ηλεκτρική κιθάρα που ξεσήκωσε και σήκωσε απ’ τις θέσεις αρκετούς θεατές. Εξαιρετικό το βιολί και τα σχήματα από την «Ασπρόμαυρη ζωή» που δημιουργήθηκαν με αρωγό στη φωνή τον Μπάμπη Στόκα.

Οι Πυξ Λαξ επέστρεψαν μ’ ένα τραγούδι των Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα, «Ανόητες αγάπες» και οι αναπτήρες άναψαν.

Ένα τραγούδι του ’99 που γράφτηκε με τους ΟΝΑΡ, «Χάρτινα φανάρια» και κανείς δεν χρειάστηκε να ρωτήσει «Τί ώρα είναι».

Δύο χρόνια πίσω, στο ’97, και το «Μοναξιά μου όλα» δεν χρειάζεται συστάσεις. Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε το σόλο του Παναγιώτη Σπυρόπουλου στην ηλεκτρική κιθάρα.

Σε δρόμους λαϊκούς οι Πυξ Λαξ τραγούδησαν «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» των Νικολόπουλου – Παπαδόπουλου, που έμεινε απ’ τα αγαπημένα χάρις στη φωνή του Στράτου Διονυσίου. Το νεανικό κοινό αποδείχτηκε πως γνώριζε και τα λαϊκά μονοπάτια, συνοδεύοντας στο τραγούδι.

«Δεν θα δακρύσω πια για σένα» ήταν το φινάλε και οι κερκίδες στα δεξιά και αριστερά ήταν ήδη όρθιες για να επαναφέρουν το συγκρότημα στη σκηνή.

Το encore ήταν μια ευχάριστη έκπληξη με το «Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;», το «Σ’ αγαπώ», «Τί είν’ αυτό που μας ενώνει», «Η εικόνα του χειμώνα», έκπληξη που επιβεβαιώθηκε και απ’ το διαρκές χειροκρότημα των θεατών, κάτι σαν μια αμοιβαία υπόσχεση συνάντησης, έστω και μέσα απ’ τους δίσκους.

Μαρία Αμπατζή

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.