«Ποιος ανακαλυψε την Αμερικη»

Η δεύτερη από τις δύο παραστάσεις του ιδιαίτερου έργου της Χρύσας Σπηλιώτη «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» πρόκειται να παρουσιαστεί απόψε στις 21.30 στη Λέσχη Κομοτηναίων. Το ψυχογράφημα εστιάζει και σκιαγραφεί τις ζωές δύο γυναικών, της Λίζας και της Καίτης, οι οποίες, αν και έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους, από πολύ μικρή ηλικία αντιμετωπίζουν μαζί όλες τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που τους φέρνει η ζωή, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τις χωρίσουν. Ένα έργο πάνω στο μάταιο, εγγενή ανταγωνισμό των σχέσεων αλλά και τη δύναμη της αγάπης που τονίζει τις αντιθέσεις και ταυτόχρονα την αλληλοσυμπλήρωση δύο γυναικών που ήρθαν και θα φύγουν μαζί.
 
Λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης, οι δύο Κομοτηναίες πρωταγωνίστριες του έργου, Μυρσίνη Λαντζουράκη και Χρύσα Ιωαννίδου, βρέθηκαν στο στούντιο του «Ράδιο Παρατηρητής 94 fm» και μίλησαν τόσο για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παράστασης όσο και για τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν στην ενσάρκωση της Λίζας και της Καίτης.
 
Βέβαια ο ρόλος τους δεν περιορίζεται μόνο στην ερμηνεία επί σκηνής αφού από κοινού υπογράφουν επίσης τη μουσική επιμέλεια και τη σκηνοθεσία της παράστασης, ενώ τον ήχο αναλαμβάνει η Θεοπούλα Ευαγγέλου.
 
Ο λόγος στις ίδιες όμως αναλυτικά…
 
ΠτΘ: Καταρχάς πως ξεκίνησε η πρωτοβουλία της συνεργασίας σας και αυτή η ιδέα;
Χ.Ι.: Έχει σχεδόν ένα χρόνο που έχω επιστρέψει στην Κομοτηνή από τη Θεσσαλονίκη και ερχόμενη εδώ προσπαθούσα να βρω τι μπορώ να κάνω στην πόλη μου. Γνώριζα από παλιά ότι η Μυρσίνη ενεργοποιείται στο χώρο του θεάτρου, ξαναγνωριστήκαμε από την αρχή και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί μια προσπάθεια να φτιάξουμε κάτι ωραίο.
Μ.Λ.: Ήταν μια πολύ όμορφη συνάντηση. Με τη Χρύσα είχαμε γνωριστεί πέρυσι το χειμώνα, αλλά φέτος το καλοκαίρι στην ουσία μπορέσαμε να μιλήσουμε για τα δικά μας θέματα. Ήταν πάρα πολύ ωραία ότι γενικώς είχαμε ίδιες προσλαμβάνουσες, γνωρίζαμε ίδια κείμενα, μας αρέσουν τα έργα παρόμοιου ρεπερτορίου, οπότε ήταν πάρα πολύ εύκολο πάνω στην κουβέντα, η μία παροτρύνοντας την άλλη, να πούμε «ωραία είμαστε δύο ηθοποιοί σε αυτή την πόλη, μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι οι δυο μας». 

«Αυτό που προβάλλεται στο έργο είναι η γυναικεία φύση» 

ΠτΘ: Επιλέξατε το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη, το «ποιος ανακάλυψε την Αμερική» και θα ήθελα να μου πείτε αν είναι τυχαίο ή αν μέτρησε το γεγονός ότι υπάρχουν κάποια συνεκτικά στοιχεία μεταξύ εσάς, καθώς γνώριζε η μία την άλλη και τη δουλειά της και τελικά οι συνθήκες σας έφεραν μαζί αυτή τη φορά και επί σκηνής;
Χ.Ι.: Πράγματι είναι μια ωραία σύμπτωση. Τα κορίτσια αυτά είναι δύο ξαδέρφες που γνωρίζονται από τότε που γεννήθηκαν σχεδόν, είναι τελείως διαφορετικές, όπως και εμείς θεωρώ ότι είμαστε διαφορετικές σε πολλά σημεία, αλλά αγαπιούνται τόσο πολύ που όσες δυσκολίες και να συναντά η σχέση τους τελικά μένουν και ζούνε τη ζωή τους μαζί.
Μ.Λ.: Είναι ένα έργο βαθειά κοινωνικό και γενικώς περνούν χαρακτήρες που είναι τόσο καθημερινοί και στοιχεία τους μπορεί να βρει ο καθένας σε κάθε γυναίκα. Ουσιαστικά είναι δύο γυναίκες και αυτό που προβάλλεται σε αυτό το έργο είναι η γυναικεία φύση. Μπορεί η καθεμία από εμάς να ταυτιστεί σε κάποιο σημείο και με την Καίτη αλλά και με τη Λίζα. Είναι πολύ όμορφο το να βλέπεις αυτές τις δύο ηρωίδες να προσπαθούν να αποτυπώσουν τα όνειρα και τα θέλω τους και να εκμυστηρεύονται η μία στην άλλη αυτά που ονειρεύεται.
 

ΠτΘ: Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο, που σίγουρα έχει την αποδοχή του κόσμου και έχει γνωρίσει τεράστια επιτυχία και επίσης πώς μοιράσατε τους χαρακτήρες και αν έγινε ενδεχομένως και βάσει των χαρακτηριστικών που μπορεί η καθεμία από εσάς να αναγνώρισε από τον ίδιο της τον εαυτό στην Καίτη και τη Λίζα αντίστοιχα.
Χ.Ι.: Η επιλογή του έργου καταρχήν ήταν βάσει κάποιων πρακτικών ζητημάτων. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο ενσαρκώνουν δύο γυναίκες και εμείς ήμασταν δύο γυναίκες που ψάχναμε ένα αντίστοιχο έργο. Επίσης, και στις δύο μας αρέσει πάρα πολύ το έργο αυτό και η επιλογή των ρόλων ήταν αυτόματη, «ποια θα κάνεις;» «την Καίτη», «εσύ;», «τη Λίζα». 

«Δεν ταυτίζομαι απόλυτα με τη Λίζα αλλά θεωρώ ότι έχω αρκετά κοινά» 

ΠτΘ: Πώς έγινε η επιλογή; Είδατε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα σας και μέσα στις ηρωίδες έτσι όπως παρουσιάζονται στο κείμενο;
Μ.Λ.: Εγώ νομίζω ότι έχω πολλά κοινά με την ηρωίδα που υποδύομαι, τουλάχιστον όσον αφορά την παιδική μου ηλικία, γιατί ήμουν ένα πολύ ντροπαλό παιδί γενικώς και αρκετά κρατημένη στα θέλω μου. Την επανάστασή μου την έκανα όταν ανακοίνωσα ότι θα πάω στη δραματική σχολή στα δεκαοκτώ μου. Μέχρι τα δεκαοκτώ μου ήμουν αρκετά κλειστή και κρατούσα μέσα μου πάρα πολλά πράγματα.
Χ.Ι.: Εγώ από την άλλη δεν ήμουν ποτέ ντροπαλή και μου άρεσε η έκθεση. Η Λίζα τώρα είναι ένας χαρακτήρας πολύ εξωστρεφής. Φυσικά οι λόγοι που την οδήγησαν σε αυτό είναι ότι έψαχνε να βρει την αναγνώριση και την προσοχή. Δεν ταυτίζομαι απόλυτα με τη Λίζα αλλά θεωρώ ότι έχω αρκετά κοινά. 

«Το κείμενο είναι τόσο δυνατό που έστω και απλά παιγμένο περνάει αυτό που είναι να περάσει» 

ΠτΘ: Ένα σημαντικό στοιχείο της συγκεκριμένης παράστασης είναι ότι ουσιαστικά αποτελεί μία αυτούσια δική σας παραγωγή με την ευρεία έννοια του όρου, γιατί είστε οι πρωταγωνίστριες, έχετε τη σκηνοθετική και τη μουσική επιμέλεια με τη βοήθεια φυσικά της Θεοπούλας Ευαγγέλου. Πώς τα καταφέρατε;
X.I.: Η μία βοηθούσε την άλλη και εγώ να σου πω την αλήθεια δεν διέκρινα σημεία που δεν μου άρεσαν. Μου άρεσε πάρα πολύ η ενσάρκωση της Μυρσίνης. Είχα ασχοληθεί στο παρελθόν και με το έργο αυτό σε ένα εργαστήρι που δίδασκα στη Θεσσαλονίκη, οπότε μπορούσα να το δω και από την πλευρά του σκηνοθέτη γιατί είχα βοηθήσει τα παιδιά να το ενσαρκώσουν και ακολουθούσα τις οδηγίες μου.
Μ.Λ.: Προτείναμε πράγματα και πάνω στην ανάγνωση και στο πώς να κινηθούμε λίγο στο χώρο. Η μία πρότεινε στην άλλη και κρατούσαμε αυτά που μας άρεσαν ενώ αφήναμε κάποια άλλα, οπότε έτσι εξελίχθηκε. Η σκέψη μας για την οπτική που θα έχουμε στο χώρο, γιατί δεν θα παίξουμε σε μια θεατρική σκηνή, αλλά σε ένα μπαράκι, ήταν κατά κύριο λόγο στο μυαλό μας. Ο χώρος θα είναι μικρός, οπότε γενικά δεν μπορούμε να ανοιχτούμε και να κάνουμε μεγάλα πράγματα, για αυτό σκεφτήκαμε ότι ίσως χρειάζεται να αφήσουμε κάποια μουσικά κενά για να παραγγείλει ο κόσμος το ποτό του ή να πει δυο κουβέντες. Να μην τους έχουμε δηλαδή κλεισμένους μία ώρα και δέκα λεπτά και ταυτόχρονα να έχουν και την αίσθηση ότι βρίσκονται σε αυτό το χώρο που βρίσκονται. Λίγο πολύ κύλησε πολύ ομαλά το όλο εγχείρημα.
Χ.Ι.: Είναι και ένα ρεαλιστικό έργο, μιλάμε για ρεαλισμό και δεν χρειαζόταν δηλαδή ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα για να στηριχθεί, καθώς από μόνο του το κείμενο είναι τόσο δυνατό που έστω και απλά παιγμένο περνάει αυτό που είναι να περάσει. 

«Είναι πολύ πιο χαλαρή και ευχάριστη η ατμόσφαιρα στους χώρους διασκέδασης» 

ΠτΘ: Επειδή το θίξατε και έχουμε δει αρκετές θεατρικές παραστάσεις το τελευταίο διάστημα σε επίπεδο Κομοτηνής σε χώρους διασκέδασης, μπαρ και καφετέριες, πόσο εύκολη είναι για τον ίδιο τον καλλιτέχνη η πραγματοποίηση μιας παράστασης σε έναν τέτοιο χώρο;
Χ.Ι: Έχει τη δυσκολία του αλλά έχει και την ομορφιά του. Είσαι πολύ κοντά με το κοινό και αυτό το κάνει πάρα πολύ άμεσο, κάνει δηλαδή πολύ άμεση τη διαδικασία και φέρνει τον κόσμο κοντά. Είναι επίσης πολύ πιο χαλαρή και ευχάριστη η ατμόσφαιρα και ειδικά στα κωμικά κείμενα αυτό δημιουργεί τη ζεστασιά που απαιτείται για να περάσει ο κόσμος ευχάριστα.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.