Πεθαινοντας απο ερωτα

O έρωτας και ο θάνατος: το ζεύγος είναι πανάρχαιο και μοιραίο. Την ώρα που αποθεώνεται η ζωή, κάτι μπορεί να πάει κόντρα στον θρίαμβό της και να τα ρίξει όλα στο κενό και το χάος. Κι όταν, όμως διαγράφεται απειλητικό και κατασκότεινο το τέλος, κάτι μπορεί και πάλι να συμβεί και να φουντώσουν ανεξέλεγκτα η επιθυμία και το πάθος για συνέχεια, έστω και από την εντελώς ανήμπορη θέση τους. Πεθαίνουμε από έρωτα και ερωτευόμαστε έως θανάτου. Ζούμε με πλήρη ένταση (και αγγίζουμε συχνά τα όριά μας) τον έρωτα, αλλά δεν γίνεται να αποφύγουμε, όσο κι αν δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, το θάνατο. Αυτή είναι η γραμμή πάνω στην οποία κινείται η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Σωτάκη, που κυκλοφορεί με τίτλο «Έντεκα ερωτικοί θάνατοι» από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» (έχουν προηγηθεί τα μυθιστορήματα « Το σπίτι», 1997 και «Η πράσινη πόρτα» 2002).

Ο έρωτας και ο θάνατος συναντιούνται στα κείμενα του Σωτάκη με δύο τρόπους: είτε ως αξεχώριστο και αναπότρεπτο σύμπλεγμα, του οποίου οι εσωτερικές εντάσεις οδηγούν σταδιακά όχι μόνο στη μελαγχολία της ήττας, αλλά και στην απόγνωση της καταστροφής («Το άπειρο», «Το παράπονο του διαβόλου», «Η μέλισσα», «Η δολοφονία του Αλβαρο ντε Κάμπος», «Το λιβάδι και το ρόδο») είτε ως κοινός φανερά ανυπεράσπιστος στόχος μίας πανίσχυρης εξωτερικής βούλησης, μίας σαρωτικής επέλασης του Κακού, που μηδενίζει για άλλη μια φορά, νωρίτερα ή αργότερα, τα πάντα («Η γιαγιά», «Ο,τι συνέβη στον Σ», «Χειμώνας», «Με σκότωσε ο Σαλβαδόρ Νταλί», «Ο σκύλος με το ραδιόφωνο στο κεφάλι του» και «Γράμμα στην Α»).

Ο Σωτάκης είναι καλός όποτε ποντάρει στο ανοίκειο και το παράξενο, που αναδεικνύουν μέσα από τη σκόπιμα αποστασιοποιημένη και αποξηραμένη γραφή του μιαν εντυπωσιακή (αν και μονίμως υπόγεια) οξύτητα. Χαρακτηριστικά, νομίζω, εδώ είναι τα κομμάτια του «Το παράπονο του διαβόλου», «Η μέλισσα», «Η δολοφονία του Αλβαρο ντε Κάμπος», «Με σκότωσε ο Σαλβαδόρ Νταλί», και «Ο σκύλος με το ραδιόφωνο στο κεφάλι του». Όταν αντιθέτως, ο συγγραφέας βαδίζει σε οικειότερα εδάφη, όπως στα υπόλοιπα κομμάτια της συλλογής, δεν αποφεύγει τον μηρυκασμό κάποιον κοινών τόπων, που μάλλον αδυνατίζουν τα κλίμα του. Οι «Έντεκα ερωτικοί θάνατοι» είναι εντέλει ένα κάπως άνισο βιβλίο: οι αναμφίβολα γόνιμες στιγμές του δύσκολα κρύβουν τις βαθύτερες αδυναμίες του.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου,

Επτά, “Ελευθεροτυπία”, 14/3/2004

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.