Παυλος Παυλιδης «Η εμπνευση ειναι θεμα πιστης και εμπιστοσυνης, σε οσα καταγραφονται εντος μας»

«Οι "B-movies" δικαιούνται πια να χαρακτηρίζονται ως ένα παλιό καλό συγκρότημα» - «Οι εποχές αλλάζουν και καλό είναι να καταλαβαίνουμε ότι όλα έχουν δυο όψεις»

Σε ένα γνώριμο μέρος, μια και εκεί τον απολαύσαμε τελευταία φορά σχεδόν έναν χρόνο πριν, στο Καφέ Μπαρ «Οχτώ» επιστρέφει την προσεχή Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου, ο Παύλος Παυλίδης. Παρέα και πάλι με τους “B- Movies”, οι οποίοι μετρούν δύο νέες προσθήκες, με τους οποίους θα μας παρουσιάσει ένα ανανεωμένο πρόγραμμα βασισμένο τόσο στην έως τώρα μουσική του πορεία,  αλλά και στο νέο του άλμπουμ με τίτλο «Μια Πυρκαγιά σ’ ένα Σπιρτόκουτο».
 
Επιστρέφει γιατί θέλει να πει τις ιστορίες του, όπως εκμυστηρεύτηκε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm»και στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, με τον οποίο συνομίλησε με αφορμή την εμφάνισή του αυτή, ιστορίες που θα «αφηγηθεί» σε ένα έντονο και χορευτικό live για το οποίο μας προετοίμασε.
 
Παύλος Παυλίδης λοιπόν…
 
ΠτΘ: Την Παρασκευή επιστρέφετε με τους B-movies αυτή τη φορά στη σκηνή του «Οχτώ». Τι θα δούμε και τι ακούσουμε σε αυτό το live;
Π.Π.:
Σ' αυτό το live η ιδιαιτερότητα είναι ότι έχουμε δυο καινούργια μέλη στη μπάντα, τον Δημήτρη Οικονόμου στα τύμπανα, και τον Αλέκο Βουλγαράκη στην κιθάρα. Αυτό από μόνο του διαφοροποιεί αρκετά τα πράγματα, όσον αφορά τον ήχο και το ύφος. Το πρόγραμμα είναι σε μια κατεύθυνση αρκετά δυναμική, χορευτική και έντονη.  

«Ανεβαίνουμε στην σκηνή επειδή υπάρχει όλο αυτό το υλικό που νομίζω πως αξίζει να ακουστεί» 

ΠτΘ: Τι σημαίνει για έναν μουσικό η live εμφάνιση και ειδικότερα πώς βιώνετε εσείς την επικοινωνία με τον κόσμο, που όπως έχετε δηλώσει, είστε ένα εσωστρεφές άτομο;
Π.Π.:
 Είναι μια διαδικασία που την ζω τα τελευταία τριάντα χρόνια και δεν νομίζω ότι έχω καταφέρει να την ερμηνεύσω ακόμη. Δεν είμαι και κανένας αγοραφοβικός, αλλά δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος. Παρόλα αυτά, όλη αυτή η λειτουργία, με το πάλκο και με την επαφή με τον κόσμο, έχει να κάνει κυρίως με τον λόγο για τον οποίο πηγαίνει κανείς κάπου. Το έχω ξαναπεί, προσωπικά ανεβαίνω στο πάλκο επειδή θέλω να πω τις ιστορίες μου,  επειδή υπάρχει όλο αυτό το υλικό που νομίζω πως αξίζει να παίζουμε. Οπότε, δεν έχει να κάνει τόσο με τον χαρακτήρα μας εκείνη την ώρα αλλά με το ποια είναι η λειτουργία και τι ακριβώς πάμε να κάνουμε εκεί. Και αυτό είναι που σου δίνει τη δύναμη να προχωράς.
 
ΠτΘ: Ακούγοντας τον τελευταίο σας δίσκο, το «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο», εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε μια ιδιαίτερα αφηγηματική, αλλά και συνάμα ερωτική ατμόσφαιρα. Ήταν πρόθεσή σας να προτάξετε τα δυο συγκεκριμένα στοιχεία;
Π.Π.:
Δεν κάνω δίσκους σχεδιάζοντάς τους από πριν. Όταν ξεκινάς να γράφεις ένα  τραγούδι δεν λες  τώρα θα γράψω ένα τραγούδι ερωτικό, ένα τραγούδι δυνατό, ένα τραγούδι πολιτικό ή τουλάχιστον δεν το κάνω εγώ αυτό. Πιάνω την κιθάρα ή κάθομαι στο πιάνο και προκύπτουν πράγματα από μόνα τους, τα οποία και μετά από την εμπειρία των χρόνων, εμπλουτίζονται από τα υπόλοιπα. Τα διαχειρίζεσαι και τα επεξεργάζεσαι με τον τρόπο σου. Δεν μπορώ να πω λοιπόν, ότι υπήρχε κάποια πρόθεση. Στην ουσία βγήκαν δυο δίσκοι  στη διάρκεια περίπου ενός έτους, οπότε το περιεχόμενό τους καθορίστηκε από το ύφος.
 
Ήταν τραγούδια μιας περιόδου και βγήκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, και σε διαφορετικά cd, ακριβώς επειδή είχαν διαφορετικό ύφος.  Διάλεξα κάποιες μπαλάντες και έκανα τον πρώτο δίσκο και κάποια πιο δυνατά κομμάτια, κατά τη γνώμη μου, τα οποία μπήκαν στον δεύτερο δίσκο. Οπότε δεν υπάρχει κάποια πρόθεση ή κάποιος σχεδιασμός. 

«Η έμπνευση έχει να κάνει με το χάος» 

ΠτΘ: Μέσα από το έργο σας, ιδίως τα τελευταία χρόνια που ακολουθείτε μια πορεία πέρα από τα «Ξύλινα σπαθιά», μόνος ή με τους “B-movies”, γνωρίσαμε μια πιο τρυφερή και μοναχική πλευρά του εαυτού σας.  Τι είναι αυτό που ίσως σας φοβίζει και σας εμπνέει στη ζωή σας;
Π.Π.:
Σίγουρα όχι ένα πράγμα. Δεν μπορώ να πω είναι αυτό ή το άλλο. Νομίζω ότι με φοβίζουν τα περισσότερα πράγματα που φοβίζουν και τους περισσότερους ανθρώπους. Όσον αφορά την έμπνευση, η έμπνευση έχει να κάνει με το χάος, δεν έχει να κάνει με κάποια λογική, ίσως γι' αυτό να λέγεται και έτσι. Δεν είναι κάποιου είδους επιστήμη, αλλά το ακριβώς αντίθετό. Είναι σαν να πηδάς στο κενό με την πλάτη, πιστεύοντας ότι θα σε κρατήσει κάποιο χέρι. Μέσα σου όλα αυτά. Είναι περισσότερο θέμα πίστης και εμπιστοσύνης, όχι σε κάτι ανώτερο, αλλά σε αυτά τα πράγματα που καταγράφονται εντός μας. Όποτε έχω καταφέρει κάτι που μου φάνηκε ότι αξίζει τον κόπο, ήταν όταν έπαιζα σαν παιδάκι χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να ψάχνω κάτι. Υπάρχει μια φράση του Νίτσε, την είχα διαβάσει όταν ήμουν νέος, πριν αρκετά χρόνια, που νομίζω πως έλεγε, «δεν ψάχνω, βρίσκω». Τότε δεν ήμουν σίγουρος ότι καταλαβαίνω τι λέει, ωστόσο όσο περνάει ο καιρός όλο και συχνότερα μου έρχεται στο μυαλό αυτή η φράση.  Ο δικός μου ο δρόμος είναι ότι πάω και πέφτω πάνω σε ένα τραγούδι, όπως μπορεί κάποιος να συναντήσει τυχαία έναν άνθρωπο στο μετρό.
 
ΠτΘ:  Άρα λοιπόν μία σύνδεση με το χάος, από το οποίο προκύπτει κάτι δημιουργικό…
Π.Π.:
Το χάος το εννοώ και με την έννοια του παιδικού παιχνιδιού. Νομίζω ότι τα παιδιά συμμαχούν με το χάος, εκ των πραγμάτων. Από τη φύση τους λειτουργούν έτσι. Η έννοια του παιδικού παιχνιδιού εμπεριέχει και την ανατροπή, την κατάργηση των κανόνων που βάζουμε και ακολουθούμε όσο μεγαλώνουμε. Οπότε με την κατάργηση των κανόνων αρχίζεις και πέφτεις πάνω σε πράγματα που δεν μπορείς να τα προβλέψεις.
 
ΠτΘ: Ανήκοντας πλέον σε μια παλαιότερη γενιά μουσικών με πολλά χρόνια παρουσίας στη μουσική σκηνή της χώρας, σε αντιδιαστολή με την παιδική ηλικία, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να καταφέρνετε να μένετε στο προσκήνιο;
Π.Π.:
Κάνω κάτι πολύ συγκεκριμένο,  δίσκους και συναυλίες. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που με παρακολουθούν οι άνθρωποι, οι φίλοι μας που έρχονται στις συναυλίες, και πολύς καινούργιος κόσμος που έρχεται να δει περί τίνος πρόκειται. Χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω πολύ νέο κόσμο στις συναυλίες. Είτε είναι παιδιά που ξέρουν την ιστορία και θέλουν να ακούσουν και κάποια παλιά κομμάτια είτε κόσμο που τραγουδάει όλα τα καινούργια τραγούδια και τους καινούργιους δίσκους. Αυτό είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα και να νοιώθω ότι έχει νόημα να συνεχίζω. 

«Τα “Μωρά στη Φωτιά” ήταν ένα είδος σχολείου» 

ΠτΘ: Για πολλούς είστε ο μουσικός ήρωας των παιδικών τους χρόνων, ωστόσο τι είναι αυτό που σημάδεψε τη δική σας μουσική παιδική ηλικία;
Π.Π.:
Στην παιδική ηλικία δεν ξέρω ακριβώς ποιες καταστάσεις μπορεί να λειτουργήσουν και να σε «σπρώξουν» για να γράφεις τραγούδια, αλλά σίγουρα τα ακούσματα ξεκινούν από την εφηβεία  και δρομολογούνται με τέτοιο τρόπο τα πράγματα, ώστε να καταλήξεις σε μια μπάντα ή να πάρεις μια κιθάρα και να παίξεις. Για μένα ήταν όλες οι μουσικές που άκουγα στα τέλη της δεκαετίας του '70 και σίγουρα όλη τη δεκαετία του '80 που συνέβαιναν καταπληκτικά πράγματα, και είχα την τύχη να τα μαθαίνω. Τα «Μωρά στη Φωτιά»  ήταν ένα είδος σχολείου.  Ψάχναμε τα πάντα εκείνη την εποχή, σε μια εποχή μάλιστα που το να ακούσεις κάτι ενδιαφέρον, κάτι καινούργιο, κάτι σύγχρονο, απαιτούσε και να το ψάξεις. Ήμασταν ένα συγκρότημα της Βέροιας, που για να μάθουμε τι γίνεται στον κόσμο και τα μουσικά νέα, τα νέα γκρουπ, τα συγκροτήματα κ.λπ, υπήρχαν πολύ λίγα μέσα. Δεν υπήρχε το ίντερνετ και αυτό είναι σίγουρα κάτι που κάνει τη διαφορά.
 

Βέβαια ίσως ακριβώς γι' αυτό το λόγο, οι άνθρωποι φρόντιζαν να φτάνουν σε εμάς, είτε μέσα από το ραδιόφωνο, είτε μέσα από τα περιοδικά, προσωπικότητες όπως ο Γιάννης Πετρίδης ή κάποιες εκπομπές πολύ πιο καλτ και εναλλακτικές, όπως η εκπομπή του Ζήλου, του Φράγκου, του Δασκαλόπουλου. Περιμέναμε την εκπομπή τους στο ραδιόφωνο, μια συγκεκριμένη ώρα και σταματούσαμε οτιδήποτε άλλο είχαμε να κάνουμε για να ακούσουμε για παράδειγμα τον καινούργιο δίσκο των “Swans” ή άλλων συγκροτημάτων τη δεκαετία του '80. Αυτό είχε τη μαγεία του και ίσως είναι και στην έννοια της ακρόασης κάτι πιο τελετουργικό και πιο βαθύ. Τώρα η πληροφορία είναι πολύ πιο προσβάσιμη, έως απολύτως και καμιά φορά φτάνει και  σε ένα βαθμό υπερπληροφόρησης. Σχεδόν δεν μπορεί ο ακροατής να εστιάσει πια, με τόσα πολλά πράγματα. 

«Τις δεκαετίες του ’80-’90 υπήρχε μια τελετουργία για την ιδέα της ακρόασης» 

ΠτΘ: Θεωρείτε ότι ήταν καλύτερα τότε χωρίς το ίντερνετ; Πιο αθώα, πιο ρομαντικά ίσως;
Π.Π.:
Δεν εννοώ καθόλου αυτό. Εννοώ ότι οι εποχές αλλάζουν και καλό είναι να καταλαβαίνουμε ότι όλα έχουν δυο όψεις. Το να έχεις πολλές πληροφορίες εμπεριέχει τον κίνδυνο να χάσεις το κέντρο, να χάσεις τον προσανατολισμό σου, ή τελικά να χάνεις πολύ χρόνο με πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν, ενώ έχει και τα καλά του. Αν θέλεις να ακούσεις τον τελευταίο δίσκο του Patrick Watson  που μου αρέσει πάρα πολύ, πηγαίνεις στο youtube και όχι μόνο τον ακούς αλλά τον βλέπεις όπως είναι επί σκηνής.
 
Κάθε εποχή έχει την αξία της και τη γοητεία της. Παρόλα αυτά, αυτό που κρατώ εγώ από τη δεκαετία του '80 και του '90, είναι ότι υπήρχε μια τελετουργία για την ιδέα της ακρόασης. Αγοράζαμε δίσκους, ενώ τώρα όπως λένε όλοι κι όπως συνηθίζεται παντού, είναι η εποχή του ενός single, του χιτ. Τώρα τα παιδιά ψάχνουν ένα τραγούδι, ενώ εμείς τότε ψάχναμε ολόκληρη δίσκο. Τον καινούργιο δίσκο του David Bowie, του Iggi Pop, των Clash. Να θυμηθούμε πώς είναι να ακούς έναν ολόκληρο δίσκο και ίσως μπορεί να σε βοηθήσει στ' αλήθεια να καταλάβεις περισσότερα, να εισπράξεις περισσότερα και να προχωρήσεις πιο πολύ, είτε είσαι μουσικός είτε όχι.  Καλό είναι να θυμόμαστε ότι υπάρχουν αυτά τα μαγικά αντικείμενα που λέγονται βινύλια, με τα εξώφυλλα που είναι χειροπιαστά, και απαιτούν προσοχή ακόμα και στο πώς τα πιάνεις. Αυτό που δίνει μια άλλη διάσταση στην ακρόαση, που δεν πιστεύω ότι είναι απαραίτητη, αλλά σίγουρα μπορεί να μας βοηθάει με κάποιο τρόπο να εστιάζουμε καλύτερα. 

«Εξακολουθώ να απολαμβάνω τη μουσική με τον ίδιο τρόπο» 

ΠτΘ: Ας κάνουμε λοιπόν ένα ταξίδι πίσω, καθώς όπως είναι αλήθεια, ο περισσότερος κόσμος  σας έχει συνδέσει με τα «Ξύλινα σπαθιά», με τα οποία ταράξατε τα μουσικά νερά της μουσικής σκηνής της χώρας μας. Πώς ήταν εκείνη η εποχή; Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι στο μέλλον  από όλους εσάς μαζί;
Π.Π.:
Η δεκαετία του '90 είχε τα χαρακτηριστικά της. Το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι είχαν γίνει ήδη αρκετά καλά πράγματα στη δεκαετία του '80 και απλώς ήταν σαν να περιμένουμε να έρθει η στιγμή και ωρίμασε και το κοινό που θα στήριζε εκείνη τη στιγμή. Στην ουσία τη δεκαετία του ’90 ωρίμασε και ενδιαφέρθηκε πάρα πολύ η νεολαία για αυτό το είδος της μουσικής. Ήταν κάτι σαν έκρηξη εκείνη την εποχή,  που ξεκίνησε από τις «Τρύπες» και τα «Μωρά στη Φωτιά» και συμπληρώθηκε στην ουσία ως παζλ από τα «Ξύλινα Σπαθιά» στις αρχές της δεκαετίας του ’90.  Βέβαια κάποια στιγμή έγινε και πολύ θόρυβος για το τίποτα. Ωστόσο πλέον όσο περνάει ο καιρός φαίνεται τελικά τι αντέχει στο χρόνο και τι όχι. Εγώ προσωπικά εξακολουθώ να απολαμβάνω τη μουσική με τον ίδιο τρόπο και αισθάνομαι ότι τα τελευταία χρόνια κάνω στ' αλήθεια πράγματα, που είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να κάνω. Όπως ξέρω επίσης ότι κάνω και κύκλους.  Μπορεί να έχεις την ανάγκη να περάσεις μια περίοδο πιο εσωτερική, πιο γαλήνια, πιο ατμοσφαιρική, όσον αφορά τη μουσική παραγωγή, τουλάχιστον, κι αυτό είναι που σε οδηγεί και σε νέα ένταση, έναν νέο κύκλο.
 
ΠτΘ: Συνεργάζεστε πάνω από μια δεκαετία με τους “B-movies” και ο πρώτος δίσκος που βγάλατε ήταν το 2006. Πώς προέκυψε η συνεργασία μεταξύ σας;
Π.Π.:
Είναι μια παρέα που έπαιξε μια ολόκληρη δεκαετία, κάτι που το αγνοούμε σχεδόν, επειδή ίσως δεν ήταν τόσο θορυβώδης η παρουσία της, όπως για παράδειγμα των «Ξύλινων  σπαθιών». Νομίζω ωστόσο ότι οι “B-movies”  δικαιούνται πια να χαρακτηρίζονται ως ένα παλιό καλό συγκρότημα. Το καλό του να επιμένεις με τους ίδιους ανθρώπους, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι ότι όντως καταφέρνει και συντονίζεται η ομάδα και λειτουργεί πια σαν ένα ζωντανό μηχάνημα. Το παίξιμο οργανώνεται και κουρδίζεται σχεδόν τηλεπαθητικά. Παρ' όλα αυτά έχουμε δυο καινούργια μέλη, οπότε αισθάνομαι ότι μπαίνουμε σε νέο κύκλο και μάλιστα σε νέο κύκλο που θέλω να δώσω πια στους “B-movies” περισσότερο το ρόλο της καθαρόαιμης rock'n'roll μπάντας. Προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι και οι επόμενες παραγωγές. Στην Αθήνα έχω  κάνει ένα άλλο σχήμα με το οποίο παίζω περισσότερο τα ατμοσφαιρικά και ήσυχα κομμάτια, και μάλιστα τώρα προστέθηκε και ένα κουαρτέτο εγχόρδων που επίσης με ενδιαφέρει και το απολαμβάνω πάρα πολύ. Έτσι σαν να διαχωρίζονται και τα στυλ με κάποιο τρόπο και θα γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι όποτε θα βλέπουμε τους “B-movies”, θα βλέπουμε μια συναυλία με ένταση,  ενώ την άλλη περίπτωση θα είναι περισσότερο ταξιδιάρικο το ύφος.
 
ΠτΘ:  Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Π.Π.:
Στα άμεσα σχέδιά μου είναι οι παραστάσεις εδώ στην Αθήνα, κάποιες συναυλίες μέσα στο Μάρτιο, με το καινούργιο σχήμα που προανέφερα. Είναι κάτι που ελπίζω να εξελιχθεί και σε μια συνεργασία με μια μεγάλη ορχήστρα όπως είναι η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, αλλά αυτό είναι ένα σχέδιο που μετατίθεται για το φθινόπωρο ή τον επόμενο χειμώνα. Οι ενορχηστρώσεις που έχουν γίνει για αυτές τις παραστάσεις, είναι κάτι σαν πρόλογος, σαν εκκίνηση και αναγγελία μιας συνεργασίας με μια μεγάλη ορχήστρα.
 
ΠτΘ: Θα μοιραστείτε μαζί μας έναν αγαπημένο σας στίχο;
Π.Π.:
«Αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα, σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα». Αυτό μου ήρθε στην Αμοργό και αισθάνθηκα ότι η Αμοργός είναι μια από τις πατρίδες μου.

«Αν ο κόσμος δεν διεκδικήσει και τώρα τα αυτονόητα, μετά πολύ δύσκολα θα υπάρχει γυρισμός» 

ΠτΘ: Πώς βλέπουν τα μάτια του Παύλου Παυλίδη την επικρατούσα κατάσταση στην ελληνική, αλλά όχι και μόνο κοινωνία;
Π.Π.:
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, ωστόσο βλέπουμε ότι η κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο έχει φτάσει στα άκρα και νομίζω ότι καλά έκανε και έφτασε εκεί,  καθώς αφού πρόκειται για μια κατρακύλα, ας φτάσει κάπου που να είναι οριακά. Φαίνεται ότι ο πλανήτης είναι κοιμισμένος, οι αντιδράσεις των ανθρώπων είναι τόσο χλιαρές και χωρίς αποτέλεσμα, που ίσως είναι στ' αλήθεια η ευκαιρία να συσπειρωθεί ο κόσμος και να καταλάβει ότι αν και τώρα δεν διεκδικήσει τα αυτονόητα, μετά πολύ δύσκολα θα υπάρχει γυρισμός. Η ανθρωπότητα πάντοτε έχει την ευκαιρία της κι αν δεν την έχει, την εφευρίσκει, την παράγει. Ζούμε προς το κάτω άκρο αυτής της κατηφόρας, άρα λογικά θα αρχίσουμε να πηγαίνουμε προς τα πάνω. Έτσι θέλω να πιστεύω, ωστόσο αυτό δεν είναι κάτι που αρχίζει από μόνο του.  Ακριβώς επειδή παραιτήθηκε ο κόσμος και επειδή αιφνιδιάστηκε, αυτή τη στιγμή ζούμε περισσότερο τα αποτελέσματα αυτού του σοκ, παρά αναζητούμε το πώς θα αντιδράσουμε. 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.