Παναγιωτης Σγουριδης «Θα μπορουσαμε να διαχειριστουμε την κριση με αλλο τροπο κι οχι να μπουμε εντος της»

Σε μια εκ βαθέων συζήτηση επί λίγων αλλά ιδιαιτέρου βάρους αξόνων, ο Παναγιώτης Σγουρίδης ξεδιπλώνει τις σκέψεις του και αποτυπώνει την κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα τόσο στα καυτά εσωτερικά ζητήματα, όσο και στις σχέσεις με την Τουρκία και τα θρυλούμενα για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

Η συζήτηση ήταν μακρά και μεστή –και γι’ αυτό απολύτως ενδιαφέρουσα- κάτι που μας αναγκάζει να τη δημοσιεύσουμε σε δύο μέρη, κρατώντας τα της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών σχέσεων για το αυριανό φύλλο του «ΠτΘ».

Ο πολύπειρος Ξανθιώτης –με ρίζες και στην Μαρώνεια- πολιτικός, μετρά σχεδόν σαράντα από τα εξήντα χρόνια της ζωής του στον πολιτικό στίβο, από τότε που τελείωσε με σπουδές και στρατιωτικές υποχρεώσεις και εντάχθηκε στο ΠαΣοΚ. Χρόνια στα οποία έγινε δημοτικός σύμβουλος Ξάνθης, αντιπρόσωπος στο Τεχνικό και Επαγγελματικό Επιμελητήριο Ελλάδας, πρόεδρος του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης, βουλευτής, αντιπρόεδρος της βουλής και μέλος της διακομματικής επιτροπής απόδημου ελληνισμού. Κι ακόμα, οινοποιός, συγγραφέας, ανήσυχος και πολυταξιδεμένος ενεργός πολίτης, με βαρύνουσα άποψη στα ζητήματα της Θράκης, της Ελλάδας και της διεθνούς πολιτικής σκηνής.

«Δεν θα έπρεπε να προχωρήσουμε στο μνημόνιο»!

Είναι γεγονός ότι και μέσα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος υπάρχουν πολλοί αντιμνημονιακοί βουλευτές. Και ίσως η μη προσυπογραφή του από μέρους τους να άλλαζε το τοπίο, όμως αυτό είναι μέρος μιας άλλης συζήτησης την οποία δεν κάναμε προς το παρόν με τον Παναγιώτη Σγουρίδη που δείχνει να συγκαταλέγεται σ’ αυτούς, λέγοντας: «Μιλάμε για την Ελλάδα που έχει υπογράψει το μνημόνιο και βρίσκεται υπό την εποπτεία της τρόικας. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η δεδομένη πια κατάσταση, συζητάμε επ’ αυτής. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να προχωρήσουμε στο μνημόνιο. Μπορούσαμε να βρούμε χρήματα από διάφορες αγορές που ήδη μας πρόσφεραν, θα μπορούσαμε να είχαμε προσφύγει και σε ανατολικές αγορές όπως αυτές του Πεκίνου ή της Σαγκάης, ενώ υπήρχαν και χρήματα που προσφέρονταν από καναδικά funds. Θα μπορούσαμε λοιπόν με κάποιον άλλο τρόπο να διαχειριστούμε την κρίση κι όχι να μπούμε εντός της».

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι το 1985, σε μια από τις δύο μεγάλες μεταπολιτευτικές κρίσεις –που ωστόσο ωχριούν μπροστά στη σημερινή- η χώρα ξέμεινε από συνάλλαγμα κι έφτασε στα όρια στάσης των εξωτερικών πληρωμών. Ήταν τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν δίστασε να αναιρέσει τον ίδιο τον εαυτό του και να αποδεχτεί την απόλυτη στροφή της οικονομικής πολιτικής. Αρνούμενος τις περιβόητες προεκλογικές «καλύτερες μέρες», κατέθεσε το -έμπνευσης Κώστα Σημίτη- μότο «καταναλώνουμε περισσότερα απ΄ όσα παράγουμε», ανέλαβε όλο το πολιτικό κόστος και δημιούργησε προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση. Το σκηνικό επαναλήφθηκε το 1993, τότε που στη συναλλαγματική κρίση προστέθηκε και η δημοσιονομική. Τότε ακούστηκε το δεύτερο μότο Σημίτη «το χρέος ή θα το αφανίσουμε ή θα αφανίσει τη χώρα», με τον Παναγιώτη Σγουρίδη να επικαλείται εκείνη ακριβώς την εποχή, λέγοντας: «Όπως γνωρίζουμε όλοι, το 1993 βρέθηκε η χώρα σε μια κατάσταση κρίσης με έλλειμμα 15%, υψηλό χρέος και επιτόκια πάνω από 25% που εκτινασσόταν ακόμη περισσότερο από το χρέος υπερημερίας. Όμως ανασκουμπωθήκαμε όλοι μας, με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη, τον Γιώργο Γεννηματά και μπορέσαμε να οδηγήσουμε τη χώρα στην ΟΝΕ και στο ευρώ, στα μεγάλα έργα και στους ολυμπιακούς αγώνες και παράλληλα κατορθώσαμε να αξιοποιήσουμε αυτά τα έργα με τα κοινοτικά πακέτα στήριξης. Κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να γίνουν στη δημόσια διοίκηση ήταν μέσα στο πρόγραμμα, αλλά δεν ανοίγουμε όλα τα μέτωπα μαζί, γιατί όταν το κάνεις αυτό είναι πολύ λογικό να μην μπορείς να τα κλείσεις. Άρα ανοίγεις κάποια συγκεκριμένα μέτωπα και σε επόμενα βήματα ανοίγεις και άλλα».

Προσεγγίζοντας στο σήμερα, ο κ. Σγουρίδης περνάει από την πενταετία διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας: «Δυστυχώς όμως» λέει χαρακτηριστικά, «ο λαός έδωσε τη διακυβέρνηση στη Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος ενώ υποσχέθηκε την επανίδρυση του κράτους, με την απογραφή οδηγηθήκαμε στην αλλαγή του συστήματος μόνο και μόνο για να χρεώσουμε τη χώρα!… Ούτε η επόμενη κυβέρνηση Καραμανλή προχώρησε στην επανίδρυση του κράτους, δεν έκανε βαθιές τομές και διαρθρωτικές αλλαγές. Και η σημερινή κυβέρνηση, αντί να ξεκινήσει απ’ αυτό το έλλειμμα που υπήρχε ανάμεσα στο 2004 και στο 2009, προχώρησε στην καταγραφή και οδηγηθήκαμε εκεί που οδηγηθήκαμε…».

«Αν δεν υπάρξει ανάπτυξη, η πολιτική που ακολουθείται μας οδηγεί στη χρεοκοπία»

Με θέσεις που συχνά διαφοροποιούνται –άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο- από τα κυβερνητικά… ειωθότα, αλλά και που άλλοτε στηρίζουν σθεναρά την ακολουθούμενη πολιτική, ο Ξανθιώτης πολιτικός δηλώνει: «Παρ’ όλα αυτά πρέπει να δούμε ότι αν δεν υπάρξει ανάπτυξη, η πολιτική που ακολουθείται μας οδηγεί στη χρεοκοπία και στον διακανονισμό, με εκποίηση φυσικά της ελληνικής περιουσίας την οποία προβλέπει το μνημόνιο». Και αντιτάσσει: «Έχουμε όμως περίπου τριακόσια δις ανεκμετάλλευτα στο υπέδαφός μας, πετρέλαια και κοιτάσματα που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε προς όφελος της εθνικής οικονομίας. Έχουμε κερδοφόρες κοινωφελείς υπηρεσίες όπως η Δ.Ε.Η. που θα μπορούσε να αποδώσει ακόμα περισσότερο. Έχουμε σημαντικούς τομείς στην οικονομία: στον τουρισμό, στη ναυτιλία, στην ποιοτική γεωργία, που δεν φοβούνται το μισθολογικό κόστος, μην έχοντας να κάνουν με το φτηνό μεροκάματο διότι μπορούν να το καλύψουν. Έχουμε επίσης ένα τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό που η αξιοποίησή του είναι σημαντική».

Αυτό που λείπει για την ενεργοποίηση των παραπάνω, δεν είναι παρά ένα σαφές στρατηγικό σχέδιο και μερικές ακόμη κινήσεις κατά τον κ. Σγουρίδη: «Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένα σχέδιο όπου θα συστρατευτούν οι παραγωγικές δυνάμεις και όπου όλο το επιστημονικό δυναμικό θα μπορεί να προσφέρει σ’ αυτή την κατεύθυνση. Μπορούμε μ’ αυτό τον τρόπο ν’ ανορθώσουμε την ανταγωνιστικότητά μας, την παραγωγικότητα, την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία. Μπορούμε αντί να κάνουμε κομπραδόρικο το τραπεζικό σύστημα, που συνέχεια κερδίζει λεφτά με τις εγγυήσεις του ελληνικού λαού και δεν του τα επιστρέφει. Θα μπορούσαμε μέσω συνενώσεων να το κάνουμε ανταγωνιστικό και κατά κατηγορία: τραπεζικές εργασίες, επενδύσεις, σχεδιασμός. Τώρα καμία τράπεζα δεν επιχειρεί σχεδιασμό για να ενισχύσει τις ελληνικές επιχειρήσεις…».

Χαρακτηρίζοντας αναγκαία και πολύ σημαντικά τα παραπάνω, ο κ. Σγουρίδης αναφέρεται και στις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (Σ.Δ.Ι.Τ.) και στις αποκρατικοποίησεις και κλείνει αυτό τον κύκλο της συζήτησής μας λέγοντας: «Πολύ σημαντικές είναι και οι Σ.Δ.Ι.Τ. που θα πρέπει να ξεμπλοκάρουν, αλλά και να υπάρξουν καινούργιες. Επίσης θα πρέπει να προχωρήσουμε σε αποκρατικοποιήσεις και σε μετοχοποιήσεις εταιριών στρατηγικής σημασίας. Έχουμε ενιαίο φορέα καταγραφής και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, έχουμε δυνατότητες, σχέδιο δεν έχουμε… Κι αυτό το σχέδιο δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά ούτε πριν δούμε τι μπορεί να γίνει ούτε μέσα από μεγάλες υποσχέσεις που δεν έχουν αντίκτυπο».

Πατριωτισμός, «πατριωτισμός» και πακτωμένες γέφυρες προς τον ΛαΟΣ

Ως γέφυρα για το πέρασμα της συζήτησης στα της εξωτερικής πολιτικής που θ’ ακολουθήσουν στο δεύτερο μέρος, αναφερθήκαμε και σε κάποια κρούσματα εθνικισμού που παρουσιάζονται ως πατριωτισμός. Και που πίσω τους αφήνουν ελεύθερο χώρο για να υπονομεύουν και να δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή οι κάθε λογής νοσταλγοί βδελυρών ολοκληρωτισμών.

Ο κ. Σγουρίδης προσπέρασε την εξοργιστική κίνηση Μιχαλολιάκου ν’ αναβιώσει τον Χιτλερισμό μέσα στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας (για την οποία δεν φαίνεται να θίχτηκε κανένα άνωθεν δημοκρατικό αισθητήριο). Εκεί απ’ όπου πέρασε ο ομοϊδεάτης του Βασίλη Μιχαλολιάκου Κωνσταντίνος Κοτζιάς, αλλά και οι Σπύρος Μερκούρης, Αντώνης Τρίτσης κ.α. «Ας μη βαφτίζουμε –σε πολλές περιπτώσεις- εθνικισμό κάποιες πατριωτικές πράξεις» λέει ο κ. Σγουρίδης και σχολιάζει: «Σαφώς η στάση που κράτησε ο κ. Μιχαλολιάκος μέσα στο δημοτικό συμβούλιο χαιρετώντας χιτλερικά, είναι απαράδεκτη. Αλλά, όταν κάποιοι ανεξάρτητα της πολιτικής πεποίθησής τους θέτουν ορισμένα ζητήματα στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, της έλλειψης σοβαρού κράτους, δεν είναι εθνικισμός. Εντάξει, εισήλθες στην Ελλάδα, καταγράφεσαι, παρακολουθείσαι και δεν μπορείς να μένεις ασύδοτος…».

Τα παραπάνω –πέρα από μια κατ’ αρχήν ευλογοφανή ελληνική θέση- φωτογραφίζουν την αναγόρευση του ΛαΟΣ σε σύμμαχη προς το κυβερνών κόμμα δύναμη κι έρχονται να ενισχύσουν παλαιότερα σχετικά λεγόμενα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου και άλλων. Την ίδια αδιόρατη αίσθηση αφήνουν και τα επόμενα λεγόμενα του κ. Σγουρίδη, που αναγορεύουν την πολιτική ελληνική δημοκρατία σε χριστιανική! «Δεν μπορεί να οδηγούμαστε από μια χριστιανική δημοκρατία να γίνουμε μουσουλμανική, στο τέλος θα έχουμε πάνω από ενάμισι εκατομμύριο μουσουλμάνους οικονομικούς μετανάστες. Οι οποίοι περνάνε από την Τουρκία κι εκείνη μας κοροϊδεύει λέγοντας ότι πρέπει ν’ αποδείξουμε για καθένα που προσπαθούμε να επιστρέψουμε, ότι πέρασε από εκεί κι ότι δεν ήρθε από αλλού» λέει ο Παναγιώτης Σγουρίδης. Και στη σκιά της μεγαλύτερης μέχρι σήμερα πανελλαδικής απεργίας πείνας των τριακοσίων μεταναστών που ξεκινά σήμερα, καταλήγει: «Είναι ορισμένα πράγματα που πρέπει να τα δούμε με πιο ανοιχτό μάτι. Και κάποια στιγμή, έναν που σκέφτεται για την πατρίδα μας, δεν θα πρέπει για λόγους απαξίωσής του να τον βαφτίζουμε εθνικιστή, ρατσιστή ή ό,τι άλλο…».

Στο αυριανό φύλλο του «ΠτΘ» το δεύτερο μέρος της ενδιαφέρουσας συνέντευξης.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.