«Ο καρκινος για μας μπορει να θεωρηθει και ευλογια»

«ΣυνεχίΖω» είναι το έμβλημα του Συλλόγου Καρκινοπαθών Αλεξανδρούπολης. Ένας σύλλογος που ιδρύθηκε πριν από δύο χρόνια και έχει σαν στόχο την στήριξη των καρκινοπαθών αλλά και την πρόληψη με ενημέρωση μέσω εκδηλώσεων.

Την Κυριακή το βράδυ ο Σύλλογος πραγματοποίησε εκδήλωση σε ξενοδοχείο της Αλεξανδρούπολης και εκεί όποιος βρέθηκε αντιλήφθηκε αμέσως ότι έχει κατορθώσει το μήνυμα που εκπέμπει μέσω του εμβλήματός του να το περάσει στα μέλη του. Ένα μήνυμα ζωής και αισιοδοξίας.

Με την πρόεδρο του Συλλόγου Αναστασία Σπυρίδου μιλά σήμερα ο ΠτΘ, η οποία μιλά για την ανάγκη ίδρυσης του Συλλόγου αλλά και για τους στόχους του…

ΠτΘ: κ. Σπυρίδου ποιοι ήταν οι λόγοι που σας οδήγησαν στην ίδρυση του Συλλόγου Καρκινοπαθών Αλεξανδρούπολης;

Α.Σ.: Η τυπική ανάγκη ίδρυσης του Συλλόγου ήταν η ανάληψη του έργου του ξενώνα από το Ίδρυμα Νιάρχου. Το ίδρυμα Νιάρχου ζητούσε ένα σύλλογο για να αποτελεί το φορέα του έργου. Ο Σύλλογος αυτός θα έπρεπε να έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν έπρεπε να είναι πολιτιστικός, ούτε σύλλογος εργαζομένων είτε οποιοσδήποτε σύλλογος. Ο ουσιαστικός όμως λόγος αφορούσε στο έλλειμμα που υπάρχει μεταξύ του γιατρού και του σπιτιού. Όταν ανακοινώνεται σε κάποιον ότι έχει καρκίνο από εκεί και πέρα δεν υπάρχει καμία υποστήριξη μέχρι αυτός ο άνθρωπος να φθάσει στο σπίτι του. Ποιος θα τον βοηθήσει, ποιος θα του σταθεί στα πολύ πρακτικά πράγματα, ακόμη και στο πώς θα βρει περούκα, πώς θα την περιποιηθεί, πώς η γυναίκα θα βάλει το πρόσθετο της σιλικόνης στο στήθος της μετά από μία μαστεκτομή, πώς θα το πει στα παιδιά της, πώς θα το αντιμετωπίσει ο γονιός, πώς θα αντιμετωπίσει ο ίδιος όλες αυτές τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, προβλήματα που δεν μπορείς να τα συζητήσεις με το γιατρό, δεν έχει χρόνο ο γιατρός και δεν πρέπει να έχει για να κανακεύει τον κόσμο, ο οποίος όμως το έχει μεγάλη ανάγκη, είναι θέματα που πρέπει να αντιμετωπίζονται. Ο καρκινοπαθής χρειάζονται μια καθοδήγηση, μία βοήθεια να του πιάσεις το χέρι και να του πεις μη στενοχωριέσαι είμαι εδώ αν χρειαστείς κάτι. Χρειάζεται βοήθεια από το πώς θα σφραγίσει το βιβλιάριο στο ταμείο, πώς θα συνεννοηθείς με το φαρμακείο ή πώς θα κάνει κάποιες ενέσεις που του δίνουν για το σπίτι και αφορά στην απόλυτη πρακτική πλευρά του θέματος. Τις περισσότερες φορές αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν τίποτα παραπάνω παρά να τους δώσεις το τηλέφωνο και να τους πεις οποιαδήποτε ώρα και στιγμή αισθανθείς την ανάγκη να πεις κάτι να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος που θα σε ακούσει. Και ίσως δεν χρειάζεται τίποτα παραπέρα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όπως είναι πώς μια μητέρα θα μιλήσει στα παιδιά της και μάλιστα όταν είναι μικρά και μάλιστα στην εφηβεία και να τους δώσει να καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης και να μη τα τρομάξει για να μην τους μείνουν ψυχολογικά τραύματα. Είναι θέμα το πώς θα σταθεί η ίδια η μητέρα στα πόδια της και πώς θα δώσει η ίδια κουράγιο στην οικογένεια, γιατί πολλές φορές καλείται η πάσχουσα γυναίκα να στηρίξει την οικογένεια, το σύζυγο, τα παιδιά τους γονείς. Όλα αυτά τα πρακτικά αλλά πολύ ουσιαστικά προβλήματα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Θέλουμε οι καρκινοπαθείς να μπορούν να ρθουν σε ένα μέρος, στο οποίο να μπορούν να εξωτερικεύσουν αυτά που έχουν μέσα στην ψυχή τους, τις αγωνίες τους που δεν μπορούν να βγάλουν προς την οικογένεια, για να μη την τρομάξουν, ενώ σε ένα ξένο που έχει περάσει αντίστοιχα πιο εύκολα θα ανοιχθεί κάποιος και θα του πει τους φόβους του. Δεν μπορείς να πεις στον άνδρα σου ότι ξέρεις φοβάμαι ότι θα πεθάνω γιατί ήδη είναι φορτισμένος και ήδη νοιώθει το βάρος της ευθύνης πάνω του για όλη την εξέλιξη, για όλη την πορεία της ασθένειας που είναι αβέβαιη. Το περισσότερο που χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα χέρι βοήθειας που να λέει ότι είμαστε εδώ, έλα όποτε θελήσεις, έλα να κουβεντιάσουμε, τι έκανες εσύ τότε, τι έκανα εγώ, πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα τα ζητήματα. Ένα πολύ προσωπικό θέμα που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος, είναι να χαλάσει η σχέση με το σύντροφο, και μιλάω για την ερωτική σχέση. Αισθάνονται ενοχές, αφού τον αγαπάω τον άντρα μου ή την αγαπάω την γυναίκα μου γιατί δεν μπορώ, γιατί δεν θέλω, γιατί μου συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, γιατί αισθάνομαι τόσο αποξενωμένος. Την τρώει η ενοχή, την τρώει η ανασφάλεια και παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν όμως εξηγήσεις είτε στον άντρα είτε στην γυναίκα ότι είναι πάρα πολύ φυσιολογικό να περνάς από μία τέτοια κατάσταση και ότι και τα φάρμακα δημιουργούνε τέτοιες καταστάσεις, δημιουργούνε τέτοια συναισθήματα, κατ’ ευθείαν απενεχοποιείς όλη την κατάσταση.

ΠτΘ: Ποιες είναι οι δραστηριότητες του συλλόγου;

Α.Χ.: Οι δραστηριότητες του Συλλόγου είναι πολύπλευρες, κινούνται σε διάφορους τομείς. Στον τομέα της πρόληψης, ήδη έχουμε κάνει εκδηλώσεις ενημερωτικές με πάρα πολύ μεγάλη προσέλευση του κόσμου, για τον καρκίνο του μαστού, για τον προστάτη, για την διατροφή, ενημερώσεις τελευταία εδώ στο Πανεπιστήμιο με τους συλλόγους φοιτητών στις οποίες μιλήσαμε για το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου, για το Τεστ Παπανικολάου, για τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων. Ενημερώνουμε μεγάλο κύκλο γυναικών με εθελόντριες για αυτά τα θέματα. Έχουμε δραστηριότητες και καλλιτεχνικές, βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη, πολύ διακριτικά και χωρίς να μαθαίνει κανένας τίποτε, όταν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα και όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Επισκεπτόμαστε το νοσοκομείο ειδικά παραμονές Χριστουγέννων, Πάσχα, να πούμε τα κάλαντα στους ασθενείς της ογκολογικής, να νιώσουν αυτές τις άγιες μέρες ότι είναι και κάποιοι που τους σκέφτονται.

ΠτΘ: Τα μέλη σας είναι περισσότερο γυναίκες;

Α.Χ.: Είναι περισσότερο γυναίκες γιατί οι γυναίκες πιο εύκολα παραδέχονται το πρόβλημα, πιο εύκολα θα ξανοιχτούν αλλά και πιο εύκολα θα πλησιάσουν και άλλους ανθρώπους. Ένας άντρας τις περισσότερες φορές δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τα δάκρυα.

ΠτΘ: κ. Σπυρίδου η λέξη καρκίνος εξακολουθεί να είναι ταμπού;

Α.Χ.: Ήταν και θα είναι ταμπού. Βέβαια θέλουμε να πιστεύουμε ότι καταφέραμε και λίγο ξεκλειδώσαμε την πόρτα για να ανοίξει, να μπορέσουμε να την δούμε την ασθένεια, χωρίς να την φοβόμαστε. Έχουμε φτάσει τα 270 μέλη αυτή τη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος μπορεί και την προφέρει την λέξη και την απομυθοποιεί. Ένας από τους στόχους του Συλλόγου ήταν να αίρουμε τις προκαταλήψεις απέναντι στη νόσο, να καταφέρουμε να πείσουμε τον κόσμο ότι το να πεις ότι ναι, έχω καρκίνο, ή ότι ναι, είχα καρκίνο, δεν είναι στίγμα. Δεν είναι κατακριτέο. Να μη φοβούνται, γιατί δεν είναι όλοι οι καρκίνοι το ίδιο. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την κατάληξη. Και όχι μόνο αυτό πρέπει να προλαβαίνουμε. Την πρόληψη επιδιώκει ο Σύλλογος, να βοηθήσει τον κόσμο, να τον ευαισθητοποιήσει, να τον ενεργοποιήσει, να κάνει τις απλές εξετάσεις. Είναι νομίζω η μεγαλύτερη προσφορά που θα μπορούσε να γίνει εδώ στην κοινωνία μας. Αν καταφέρουμε να πείσουμε τις γυναίκες να κάνουνε κάθε χρόνο το Τεστ Παπανικολάου και τις μαστογραφίες όταν πρέπει, τους άντρες να κάνουνε τον έλεγχο για τον προστάτη νομίζω ότι θα μπορέσουμε να προλάβουμε πάρα πολλά περιστατικά, γιατί αυτοί είναι οι πιο θανατηφόροι καρκίνοι αλλά και οι πιο συχνά εμφανίσιμοι. Εάν καταφέρουμε και ενεργοποιήσουμε τον κόσμο να κάνει έγκαιρα τις εξετάσεις του οτιδήποτε και να παρουσιαστεί θα το προλάβουμε στην αρχή και έτσι θα έχουμε κάνει ένα βήμα. Άρα δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε τον καρκίνο.

ΠτΘ: κ. Σπυρίδου την Κυριακή το βράδυ στην εκδήλωση που κάνατε είδα πόσο είχατε προσέξει κάποιες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα το Ζ επάνω στο γλυκό…

Α.Χ.: Προσπαθούμε να δώσουμε το στίγμα μας και στις λεπτομέρειες. Δεν είναι τυχαίο που το έμβλημα του Συλλόγου μας είναι το συνεχίΖω. Περνάει το μήνυμα του. Η ψυχολογική υποστήριξη που προσφέρουμε στον κόσμο και που έρχεται ο κόσμος και μας πιάνει τα χέρια και μας λέει σας ευχαριστούμε πολύ, αν δεν ήσασταν εσείς δεν ξέρω πως θα το είχαμε ξεπεράσει, όλα αυτά είναι μεγάλες χαρές. Και το λέω με απόλυτη συναίσθηση, γιατί μπορεί να ακουστεί παράξενο. Κάποιοι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να έχουμε περάσει από τον καρκίνο και παρ’ όλα αυτά να λέμε ότι από τον καρκίνο πήραμε. Και δεν το λέω μόνο για μένα, το λέω για όλους, όσοι είμαστε εκεί. Πραγματικά ο καρκίνος για μας μπορεί να θεωρηθεί και ευλογία. Μπορέσαμε και ανοίξαμε την ψυχή μας, ήρθαμε κοντά σε ανθρώπους, βοηθήσαμε αλλά κυρίως βοηθηθήκαμε και εμείς, πήραμε πολύ μεγάλες χαρές από αυτόν τον σύλλογο και γι’ αυτό τον διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού. Είμαστε σαν τις λύκαινες, σαν τις λέαινες που όποιος τολμήσει να ακουμπήσει τα μικρά τους θα ορμήσουν να τον φάνε. Αυτό το βλέπει ο κόσμος και το αποδέχεται. Δεν είναι δυνατόν μέσα σε δύο χρόνια σε ένα τόσο δύσκολο Σύλλογο να έχουμε τέτοια προσέλευση.

ΠτΘ: Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης την Κυριακή βραβεύσατε κάποια άτομα. Γιατί;

Α.Χ.: Βραβεύσαμε τον κ. Χρήστου Χρήστο, τον πρώην διοικητή του Νοσοκομείου που επί των ημερών του ξεκίνησε η διαδικασία για τη δωρεά του ξενώνα, από δική του προσωπική αγωνία και προσπάθεια, και όπως είπε και ο κ. Μηνόπουλος, είναι εξωυπηρεσιακή, δηλαδή δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει. Τότε δεν είχε ακόμη ιδρυθεί και ο Σύλλογος έψαξε, ρώτησε και είχε ακούσει ότι υπάρχει και στο Ηράκλειο και στα Γιάννενα αντίστοιχος ξενώνας, επικοινώνησε με το ίδρυμα Νιάρχου με μία πολύ πειστική και πραγματική συγκινητική επιστολή, έθεσε το θέμα προς το ίδρυμα και είχε θετική ανταπόκριση. Βέβαια για να φτάσει μέχρι το σημείο να τελειώσει το θέμα έπρεπε για έναν περίπου χρόνο, ίσως και λιγότερο, να είναι επτασφράγιστο μυστικό, να μην τον ξέρουν ούτε και οι υπόλοιπες υπηρεσίες του νοσοκομείου, γιατί θα μπορούσε να διαρρεύσει, να ανακατευτούν οι διάφοροι επιτήδειοι, που πάντα προσδοκούν οφέλη από μια δωρεά, βέβαια μακριά νυχτωμένος είναι ο κόσμος, γιατί σε αυτές τις δωρεές δεν μπαίνει θέμα οικονομικής συνδιαλλαγής. Την όλη υπόθεση την κυνήγησαν μαζί με την κ. Παταούδη Σοφία, την πρώην προϊσταμένη των Τεχνικών Υπηρεσιών εδώ του νοσοκομείου μας. Οι ίδιοι κατέβηκαν στην Αθήνα μυστικά από όλους να καταθέσουν το φάκελο, να συζητήσουνε, να ενημερωθούνε και μέχρι να πάρουνε την τελική έγκριση ήτανε πραγματικά σφραγισμένο μυστικό μέσα στο γραφείο της κ. Παταούδη. Όταν πήγαινα και εγώ για να συζητήσουμε κάποια θέματα ξεκλείδωνε η ίδια το γραφείο για να βγάλει το φάκελο. Με τέτοια αγάπη περιέλαβαν το ζήτημα του ξενώνα γι’ αυτό είχαμε και τέτοια καλό αποτέλεσμα γιατί αλλιώς θα μπορούσε να είχε χαθεί στους δαιδαλώδεις διαδρόμους εδώ του νοσοκομείου και της γραφειοκρατίας.

ΠτΘ: κ. Χρηστίδου να σας ευχαριστήσω και να σας ευχηθώ να είστε πάντα καλά να προσφέρετε και να διοργανώνετε τέτοιες όμορφες βραδιές όπως αυτή της Κυριακής.

Α.Χ.: Πραγματικά συγκινούμαι όταν καταλαβαίνω ότι υπάρχει κόσμος που ακόμα ακούει και βλέπει τέτοιες εκδηλώσεις και καταλαβαίνει ότι είναι εκδηλώσεις ψυχής, δεν είναι εκδηλώσει τύπου. Είναι εκδηλώσεις ουσίας. Είναι ψυχή μας που μιλάει εκεί. Να σας ευχαριστήσω και εγώ και να ευχηθώ σε όλους καλές γιορτές.

Α.Π.

Ξενώνας χορηγία του ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου

ΠτΘ: κ. Σπυρίδου αναφέρεται τον ξενώνα που θα γίνει με χορηγία του ιδρύματος «Σταύρου Νιάρχου». Τι ακριβώς θα καλύπτει;

Α.Χ.: Ο ξενώνας αυτός που γίνεται στην αυλή του νοσοκομείου μας είναι δωρεά του ιδρύματος «Σταύρος Νίαρχος». Θα έχει 58 κρεβάτια, 29 δίκλινα δωμάτια. Θα είναι εξοπλισμένος με τα καλύτερα υλικά, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, θα έχει πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια με ατομική τουαλέτα, με το ψυγείο του, με τα κλινοσκεπάσματα, ό,τι έχει ένα καλό ξενοδοχείο. Θα έχει δύο κουζίνες στις οποίες δεν θα παρασκευάζεται φαγητό, απλά θα προετοιμάζεται ένα πρωινό, κάτι πολύ ελαφρύ, θα υπάρχει η ρεσεψιόν που θα διεκπεραιώνει όλη την λειτουργία του ξενώνα. Θα έχουμε δύο δωμάτια για άτομα με ειδικές ανάγκες, δηλαδή με μεγαλύτερους χώρους, ειδικά διαμορφωμένους, έτσι ώστε να μπορεί να κινηθεί το καροτσάκι το αναπηρικό. Θα είναι ένα μικρό ξενοδοχείο. Απευθύνεται σε όλον τον κόσμο που έχει πρόβλημα, όχι μόνο στους πάσχοντες. Δεν θα προσφέρονται νοσηλευτικές φροντίδες. Θα είναι ξενώνας, για ανθρώπους που κάνουν για παράδειγμα ακτινοθεραπεία και είναι καθημερινή η θεραπεία τους. Έρχονται στο νοσοκομείο κάνουν την θεραπεία και πρέπει να φύγουν. Φανταστείτε κάποιον που είναι από την Ορεστιάδα, από την Κομοτηνή, από την Ξάνθη, την Καβάλα και θα πρέπει να έρχεται καθημερινά; Πολλές φορές δεν υπάρχει και η οικονομική και η πρακτική δυνατότητα. Είναι αδύνατον ένα 60-65 χρόνων που πλέον δεν οδηγεί ο ίδιος, να κάνει κάθε μέρα τόσα χιλιόμετρα. Έτσι αναγκάζονται να νοικιάσουν ξενοδοχείο εδώ γύρω. Το ξενοδοχείο όμως είναι μία πάρα πολύ μεγάλη δαπάνη. Οπότε αυτός ο ξενώνας θα εξυπηρετήσει αυτά τα άτομα, θα εξυπηρετήσει συνοδούς που έχουν δικούς τους ανθρώπους με πολυήμερες θεραπείες. Δεν είναι κατάσταση να βλέπουμε τους ανθρώπους να κοιμούνται στις καρέκλες, να κοιμούνται στα αυτοκίνητα, στους διαδρόμους. Και όλα αυτά βέβαια με συγκεκριμένα κριτήρια. Δεν θα είναι για τον οποιονδήποτε που θα ήθελε να το χρησιμοποιήσει, σαν μια εύκολη λύση. Τα κριτήρια θα είναι καταρχήν η απόσταση από την μόνιμη κατοικία, η οικονομική κατάσταση καθώς και η βαρύτητα του περιστατικού.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.