“Ο εικονοληπτης μετουσιωνει το οραμα του σκηνοθετη σε πραγματικο αποτελεσμα»

«Με συναρπάζει το γεγονός ότι «κρατάω» με τον φακό φωνές και μαρτυρίες ανθρώπων. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μεγάλης ηλικίας και ξέρω ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν κοντά μας» δηλώνει ο εικονολήπτης από την γειτονική Αλεξανδρούπολη, Βασίλης Καραφυλίδης. Ο εικονολήπτης του ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε η Δέσποινα Πανταζή, με τίτλο: «Δαντέλα Μνήμης» για λογαριασμό του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης. Μιλά με ενθουσιασμό για τη συνεργασία του με την Αγγέλα Γιαννακίδου, διευθύντρια του Μουσείου. «Η Αγγέλα Γιαννακίδου ήταν μια ευκαιρία για μένα να κάνω κάτι διαφορετικό» λέει και σπεύδει να δηλώσει: «Ο χώρος του Μουσείου, το εκθεσιακό υλικό, η μουσική επένδυση, η χρήση των πολυμέσων, το πωλητήριο, ακόμη και το καφέ αποτελούν έναν καλό τρόπο να καταλάβει κανείς τι σημαίνει δουλειά για την Αγγέλα».

Εικονολήπτης είναι καλλιτέχνης! Δίνει ζωή στο όραμα του Σκηνοθέτη λένε, ποία είναι η απάντηση ενός εικονολήπτη;

Ο εικονολήπτης μετουσιώνει το όραμα του σκηνοθέτη σε πραγματικό αποτέλεσμα. Εγώ ασχολούμαι με το video μόνο δέκα χρόνια, οπότε έχω πολλά ακόμη να μάθω.

Ήταν προσωπική επιλογή;

Προσωπική επιλογή και μεγάλη αγάπη.

Τι ακριβώς καλείστε να κάνετε συνήθως;

Είμαι υπεύθυνος για το χειρισμό της κάμερας, για το φωτισμό του χώρου που καταγράφεται από αυτήν, για τη λήψη του ήχου σε περίπτωση απουσίας ηχολήπτη, καθώς και για την καταγραφή του προγράμματος στο στούντιο σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη.

Πώς «κυλά» αυτή η συνεργασία;

Πολύ καλά, άλλωστε ο εικονολήπτης μετουσιώνει το όραμα του σκηνοθέτη σε πραγματικό αποτέλεσμα καταγράφοντας εικόνες.

Και η συνεργασία με την Αγγέλα Γιαννακίδου διευθύντρια του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης;

Η Αγγέλα Γιαννακίδου ήταν μια ευκαιρία για μένα να κάνω κάτι διαφορετικό.

Ο χώρος του Μουσείου, το εκθεσιακό υλικό, η μουσική επένδυση, η χρήση των πολυμέσων, το πωλητήριο και το καφέ αποτελούν μια αφορμή για μια επανεκτίμηση της παράδοσης, αλλά και ένας καλός τρόπος να καταλάβει κανείς τι σημαίνει δουλειά για την Αγγέλα.

Τώρα καταγράφετε φωνές που χάνονται και επαγγέλματα που σβήνουν;

Από το 1967 η Αγγέλα Γιαννακίδου ασχολείται με την έρευνα, την καταγραφή υλικού, με τον παραδοσιακό βίο του ευρύτερου χώρου της Θράκης. Τα 2500 χιλιάδες αντικείμενα, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου και χρονολογούνται από 1681 ως τις αρχές του 20ου αιώνα, αποτελούν τις υλικές μαρτυρίες της ιστορικο-κοινωνικής διαδρομής της ζωής στη Θράκη. Μέρος της ερευνητικής εργασίας για τις διάφορες εκφάνσεις του παραδοσιακού βίου στη Θράκη είναι και η δουλειά που κάνουμε τώρα.

Δηλαδή…

Εδώ και δυο χρόνια περίπου κάνουμε καταγραφές και αυτό πραγματικά με βοηθά να ξεφύγω λίγο από την καθημερινή ρουτίνα του επαγγέλματος. Τελείως άλλες καταστάσεις, άλλες εικόνες, άλλες παραστάσεις, διαφορετικά τελείως πράγματα. Εντελώς διαφορετικά είναι αυτά που κάνουμε με την Αγγέλα.

Τι σας συναρπάζει περισσότερο;

Με συναρπάζει το γεγονός ότι κρατάω με το φακό, φωνές και μαρτυρίες ανθρώπων. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μεγάλης ηλικίας και ξέρω ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν κοντά μας.

Αυτές τις μέρες ταξιδεύετε από ό,τι ξέρω καταγράφοντας τέτοιες μαρτυρίες…

Ασχολούμαστε κυρίως με τον άνθρωπο. Δηλαδή, ανθρώπινες δραστηριότητες, παλιά επαγγέλματα. Έχουμε συγκεντρώσει αρκετό υλικό. Τώρα ξεκινήσαμε δειλά – δειλά το μοντάζ, έχουμε δρόμο μακρύ μπροστά μας. Πήγαμε στη Βουλγαρία, την Τουρκία ακόμη δεν την επισκεφτήκαμε, για δουλειά. Είναι επαγγελματίας η Αγγέλα κι αυτό ειλικρινά μου αρέσει στη συνεργασία μας.

Η “Δαντέλα μνήμης” πώς προέκυψε;

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας που βρίσκεται σε εξέλιξη δυο χρόνια τώρα προέκυψε και το ντοκιμαντέρ με σκηνοθέτη την Δέσποινα Πανταζή αφιερωμένο στη ζωγράφο Νίκη Καναγκίνη και στην πατρογονική της κοιτίδα το Ορτάκιοϊ, το οποίο είχε αμιγή ελληνικό πληθυσμό και παραδόθηκε στη Βουλγαρία το 1913 με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου. Η «Δαντέλα μνήμης» ήταν μια εντελώς πρωτόγνωρη εμπειρία. Δεν στήσαμε καμιά σκηνή.

Δηλαδή η Νίκη Καναγκίνη δεν γνώριζε τι θα συναντήσει;

Ήταν ανυποψίαστη! Δε γνώριζε τίποτε. Ό,τι εικόνα προβάλλεται είναι αληθινή, άλλωστε αυτή είναι η έννοια και η μαγεία του ντοκιμαντέρ. Ήρθε ανυποψίαστη μαζί μας, είχε μαζί της μόνο κάποιες φωτογραφίες από τη ζωή στο Ορτάκιοϊ πριν το 1913.

Και εκεί τι έγινε όταν πήγατε;

Συναντήσαμε τον κυρ-Δημήτρη,έναν δάσκαλο μισό Έλληνα, μισό Βούλγαρο, όπως μας είπε. Όταν επισκεφτήκαμε το παλιό εργοστάσιο της οικογενείας της σοκαρίστηκε και από τον όγκο του κτιρίου και από το γεγονός ότι το βρήκε. Ο κυρ-Δημήτρης αναφέρθηκε σε μια γυναίκα 100 χρονών, πήγαμε και την βρήκαμε. Ήταν φίλη με τη μαμά της Νίκης Καναγκίνη και τη θεία της και παίζανε μαζί, όπως μας είπε. Με το διωγμό έμειναν αναγκαστικά εκεί γιατί δεν είχαν κάρο, ούτε χρήματα να πληρώσουν. Μια τελείως διαφορετική ιστορία. Τελείως διαφορετική!

Μαρία Νικολάου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.