Νικος Μητουσης «Απο τη μνημη στην καρδια»: Το νεο ψυχογραφικο μυθιστορημα του Ιασμιωτη συγγραφεα

Λίγο έχει που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Χάρτινη Πόλη» το δεύτερο μυθιστόρημα του Νίκου Μητούση με τίτλο «Από τη μνήμη στην καρδιά» (2020), και έρχεται να μας υπενθυμίσει, για ακόμα μια φορά, πως ο τόπος μας γεννά και αναθρέφει μοναδικούς συγγραφείς, ο λόγος των οποίων ταξιδεύει παντού μαζί με τις αναγνωστικές τους διαδρομές.

Συγκεκριμένα, το μυθιστόρημα αυτό αποτελείται από 548 σελίδες και στο εξώφυλλό του σε πρώτο πλάνο συναντάμε ένα πρόσωπο, τη γυναίκα, η οποία βρίσκεται πίσω και μπροστά από τα πράγματα της μνήμης. Ένα ταξίδι καρδιάς προκειμένου να βρει ο κάθε αναγνώστης το κομμάτι εαυτού που του λείπει. Ένα αέναο ταξίδι αυτογνωσίας για όλους μας, το οποίο μας θυμίζει πως ο χρόνος, όπως και το «τρένο της ζωής»,  θα φύγει με ή χωρίς εμάς.

Μια γυναίκα-σύμβολο

Η Μηλίτσα, ένα όνειρο με μπλε ποδιά και μαλλιά χρυσαφένια. Ένα χαμόγελο σαν το ουράνιο τόξο. Μια μεγάλη καρδιά σαν τα μυστικά αραξοβόλια. Ένα θρόισμα φθινοπωριάτικο στο πίσω σοκάκι με τα δέντρα που φυλλορροούσαν. Ένα τραγούδι που ακουγόταν από ένα παράθυρο ανοιχτό. Η Μηλίτσα, γεμάτη νιάτα και ιδέες, η Μηλιά που περίμενε να πάρει τη σκυτάλη, να βγει ορθόπλωρη στη ζωή, η Λιάνα που ταξίδευε με τις άλλες δύο σαν αποσκευές στη θύμησή της.

Μια γυναίκα μόνη ταξιδεύει με το τρένο μια βροχερή νύχτα. Ένα ταξίδι απρόσμενο. Μια απόφαση χωρίς σκέψη. Μια διαδρομή ανάμεσα στο τότε και το τώρα, χωρίς διακριτές γραμμές, χωρίς συνοχή, χωρίς σειρά. Ένα τρένο να τρέχει μπροστά και μια γυναίκα να ταξιδεύει προς τα πίσω, να γίνεται κορίτσι, γυναίκα, μάνα, ερωμένη, να τα ζει όλα ξανά από την αρχή.

Πού θέλει να πάει; Πού θέλει να φτάσει; Η μεγαλύτερη απόσταση που έχει να διανύσει είναι από τη μνήμη στην καρδιά… Θα’ χει τη δύναμη να παλέψει με τα κύματα που της υψώνει το παρελθόν; Αυτή η πάλη με τα κύματα, το έργο της ζωής της. Κύματα και βράχια κοφτερά και ύφαλοι ύπουλοι κι αέρηδες μανιασμένοι, κι αυτή σκαρί που δεν αλλάζει ρότα, πλησίστια να πλέει κατάντικρυ στον κυκλώνα. Ήταν, λοιπόν, η Μηλίτσα, ζωγραφιά που ξέβαψε; Όχι. Υπόσχεση που ξεχάστηκε; Και πάλι όχι. Μια διαδρομή στον χρόνο, μια ανάπαυλα, μια ανάσα και πάλι συνέχεια. Αυτό ήταν η Μηλιά, μια κίνηση αέναη, μια αύρα, ένας καπνός από τσιγάρο…

Οι έτεροι εαυτοί μας

Παιχνίδια ζωής και θανάτου, ήχοι από το παρόν που γίνονται πρόσωπα του παρελθόντος και μια ηρωίδα που έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της και τις επιλογές της ζωής της, από την εποχή του τέλους της εφηβείας της ως σήμερα, ώστε να κονταροχτυπηθεί με τις επιλογές και τα αποτελέσματά τους. Κατά την πορεία των αναγνώσεών μας συναντάμε το εξής απόσπασμα: «Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και το τρένο έτρεχε πάνω στις ράγες και σφύριζε και κουνούσε ασταμάτητα κι η Μηλιά που είχε γίνει Λιάνα και τώρα ανακάλυπτε παλιές γνώριμες πτυχές της Μηλιάς, έπεσε πάλι στην παγίδα της αμφιβολίας. Γιατί το αποφάσισε αυτό το ταξίδι; Τι ήταν αυτό που την έσπρωξε σ’ αυτήν την απόφαση; Το ξαφνικό αγκάλιασμα με τον θάνατο; Οι ώρες στην εντατική περνούσαν απελπιστικά αργά. Εγωισμός μήπως; Να πει αυτή την τελευταία κουβέντα κι όχι κανένας άλλος. Ή μήπως αυτό που φοβόταν ακόμα και να το σκεφτεί τόσα χρόνια, μήπως δεν τον είχε ξεπεράσει ποτέ τον Ιορδάνη;».

Μηλίτσα, Μηλιά και Λιάνα, είναι τα τρία ονόματα του ίδιου ανθρώπου που κουβαλάει μέσα του όλες τις εκδοχές του εαυτού του κατά την πορεία της ενηλικίωσής του. Γιατί η μνήμη είναι κυριαρχική και το ταξίδι της έχει κατεύθυνση προς την καρδιά, μια καρδιά που δεν ελέγχει και δεν ελέγχεται. Διαβάζουμε στο μυθιστόρημα: «Κλαδιά και ξερόκλαδα, δέντρα και θάμνοι, φώτα χαμένα μέσα στις σκιές, όγκοι σκούροι, ασαφείς και μια νύχτα που δεν ήξερε πια πού τα πέπλα της ν’ απλώσει. Άστρα αναποφάσιστα έτρεχαν ξοπίσω της, σκιές και όνειρα σκαρφάλωναν στις κορυφογραμμές, μαύρος ο κάμπος απλωνότανε σα να ’ταν γεμάτος απειλές, κι όλο έτρεχε το τρένο πάνω στις ράγες του, κι όλο νύσταζε η Λιάνα, οι υπόλοιποι είχανε κιόλας αποκοιμηθεί, κι όλο μπερδευόταν ακόμα πιο πολύ. Αυτή η αλλαγή την τάραξε, την έριξε πιο βαθιά στη δίνη, γιατί έτσι πια της έμοιαζε η ζωή της, δίνη, που δεν μπορούσε να ελέγξει».

Νίκος Μητούσης

«Ο αναγνώστης παρακολουθεί την αναψηλάφηση της ζωής της λεπτό προς λεπτό, συνταξιδεύει μαζί της και αναπλάθει εποχές»

Σύμφωνα με τον Νίκο Μητούση και τη συνέντευξή του που παραχώρησε στο “nakas book house” το βιβλίο παρακολουθεί μια ώριμη γυναίκα σε ένα ταξίδι νυχτερινό που είναι παράλληλα αφορμή για να ανατρέξει στο παρελθόν της, να θυμηθεί καταστάσεις, να αξιολογήσει και να δικαιολογήσει πρόσωπα, να πάρει αποφάσεις για το μέλλον. Διαβάζουμε στη συνέντευξή του: «Μια γυναίκα που πίστευε ότι μια ζωή θα κουμαντάρει αυτή το παιχνίδι, όπως απέφευγε τη μάνα της, έτσι θα κουμάνταρε και τη ζωή. Μέγα λάθος. Είπαμε δε θέλει τέτοια η ζωή, κύμα είναι, το καβαλάς κι όπου σε βγάλει, μυαλό μόνο να ’χεις να διαλέξεις το σωστό, να βλέπεις ακρογιαλιά κι όχι αφρούς μονάχα, να στέκεις όρθιος, να περιμένεις να ξεθυμάνει και τότε να κάνεις την κίνησή σου, να πατάς γερά πρώτα και μετά να κάνεις βήμα, ένα τη φορά, σιγά και σταθερά, να σιγουρεύεις το επόμενο, ένα τη φορά, με σύνεση. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας κατά κάποιο τρόπο. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την αναψηλάφηση της ζωής της λεπτό προς λεπτό, συνταξιδεύει μαζί της και αναπλάθει εποχές. Η Μηλιά, ο κεντρικός χαρακτήρας, γεννιέται, ενηλικιώνεται και ζει και αγωνίζεται χωρίς να σταματήσει λεπτό, όλη της η ζωή είναι ένας αγώνας μια πάλη με τα κύματα, όπως λέει και στο σημείωμα: “Αυτή η πάλη με τα κύματα, το έργο της ζωής της. Κύματα και βράχια κοφτερά και ύφαλοι ύπουλοι κι αέρηδες μανιασμένοι, κι αυτή σκαρί που δεν αλλάζει ρότα, πλησίστια να πλέει κατάντικρυ στον κυκλώνα”».

Προς το τέλος της συνέντευξης κι αφού ρωτήθηκε ο συγγραφέας μας σε ποίο σημείο πρέπει να επικεντρωθούν οι αναγνώστες, ο ίδιος αναφέρει: «Στη δύναμη που δεν ξέρουμε ότι κουβαλάμε όλοι μέσα μας για να  αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που προκύπτουν. Στην απογοήτευση και πώς μπορεί αυτή να είναι κίνητρο για μετέπειτα δημιουργία. Στην αγάπη για τον άνθρωπο και στη συγχώρεση».

Γιατί μόνο έτσι, αναφέρουμε εμείς, θα καρποφορήσει η Μηλιά «Από τη μνήμη στην καρδιά».

Ο ταξιδιώτης Νίκος Μητούσης

Ο Νίκος Μητούσης γεννήθηκε ένα χιονισμένο Φλεβάρη του 1963 σε έναν από τους πιο όμορφους και ιστορικούς οικισμούς της Ροδόπης, τον Ίασμο. Σε ηλικία 18 ετών ήρθε στην Αθήνα όπου συνέχισε τις σπουδές του και παράλληλα εργάστηκε σε πολλές εταιρίες στον οικονομικό τομέα. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο τον κέρδισε η ναυτιλία. Είναι λάτρης της φωτογραφίας, της μουσικής και των ταξιδιών. Από τις εκδόσεις «Χάρτινη Πόλη» κυκλοφορεί και το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Οι Κουρελούδες της Αλισάβας» (2014), στην παρουσίαση του οποίου είχε συνδράμει και ο «Παρατηρητής της Θράκης».

*Η Γεωργία Ντεμίρη είναι φιλόλογος και διδακτορική φοιτήτρια στο ΤΕΦ/ΔΠΘ.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.