Nεος γυρος στη μαχη των αγωγων φυσικου αεριου

Το ελληνικό σχέδιο… Transgas

Ότραντο, Χερσαία Προποντίδα και Λυβικό είναι οι τρεις νέες κεντρικότητες. Δίπλα στα τρία ήδη αναγνωρισμένα σημαντικά γεωοικονομικά κέντρα, την Ηγουμενίτσα, την Αλεξανδρούπολη και την Πάτρα, τρία άλλα, η Κέρκυρα, η Ορεστιάδα και τα Χανιά μπορούν εκτός από πύλες που ούτως ή άλλως υφίστανται ως τέτοιες, να αναδειχθούν σε νέα κεντρικά σημεία – μείζονες σταθμούς μιας νέας ελληνικής γεωοικονομίας και πολυκεντρικότητας. Μπορούν εν προκειμένω να χρησιμεύσουν ως τα τρία βάθρα που γεφυρώνουν και ενώνουν με δίδυμους αγωγούς το ελλαδικό Σώμα αντίστοιχα με τις ιταλικές, τις ευξείνειες, καθώς και τις λυβικές ακτές. Συνολικά έξι. Μία δέσμη τριών τουλάχιστον από αυτούς μπορεί να αποτελέσει το ελληνικό σχέδιο Transgas, για τη Βαλκανική αλλά και την Ευρώπη. Μια πρόταση που με ορίζοντα την επόμενη εικοσαετία, μπορεί εύκολα και χωρίς ιδιαίτερα υψηλή επενδυτική δαπάνη να αναδείξει την Ελλάδα σε μοναδικό βαλκανικό κεντρικό ενεργειακό κόμβο, καθώς και υπολογίσιμο ευρωπαϊκό. Μέτωπο ολόκληρη η ενεργειακή Εγνατία Ηγουμενίτσας – Μπουργκάς. Η από τα κάτω ενεργειακή παγκοσμιοποίηση αυτής της χώρας.

Η υποθαλάσσια ζεύξη των κρητικών ακτών με τις λυβικές, μήκους κάτω των τριακοσίων χλμ., μπορεί να αποτελέσει μια ακόμη εναλλακτική λύση προμήθειας διαμέσου λυβικού εδάφους, αλγερινού πάλι φυσικού αερίου, σε αντίστροφη φορά από εκείνη της Κέρκυρας.

Παρακάμπτοντας την ελληνική πρωτεύουσα, όπως και την ιταλική, οι φορείς των βρεχόμενων από το Ιόνιο ιστορικών μας περιφερειών, από κοινού με τους Δήμους και τα επιμελητήρια των αντίστοιχων ιταλικών περιφερειών της Σικελίας, της Καλαβρίας, των Βασιλικάτων και της Απουλίας, μπορούν να θεμελιώσουν μια νέα ιόνια συνανάπτυξη.

Τραγική ειρωνεία για τη Θράκη

Αυτή είναι η αλήθεια και ταυτόχρονα η τραγική ειρωνεία, αφού την ίδια στιγμή η ελληνική γεωοικονομία συνεχίζει να διατηρεί τέτοια προωθητική δυναμική, που μπορεί να απογειώσει τη Θράκη και μαζί της ολόκληρη την Ελλάδα. Εάν με τον αγωγό αυτό θεμελιώνουν τη θρακική αλλά και την ελλαδική ενεργειακή και γεωοικονομική εξάρτηση από την Τουρκία, με την ακύρωση του Ιονίου την επισπεύδουν. Τη χτίζουν. Μάλιστα επείγονται.

Τα εν μέσω του θέρους αλλεπάλληλα εξαγγελθέντα – τόσο η δημοσιοποίηση κατασκευής του ενός αγωγού όσο η ματαίωση ή τα εκ των υστέρων ήξεις αφήξεις του άλλου (που άλλωστε είναι ένα και το αυτό, είναι πακέτο)- αυτό καταδεικνύουν. Έχουν να κάνουν με την ελληνική ένταξη στο γεωοικονομικό σύστημα της Τουρκίας. Στο τουρκικό σχέδιο Transgas.

Τι σημαίνει η εγκατάλειψη του σχεδίου διασύνδεσης της Ελλάδας με την Ιταλία

Αν η ελληνική χερσόνησος με μέσο πλάτος διακόσια χιλιόμετρα διατρέχεται από έναν αγωγό με ελάχιστους και ταυτόχρονα βραχύτατους κλάδους, η ιταλική, με πολύ μικρότερο μέσο πλάτος, διατρέχεται από τέσσερις. Αφορούν μεταφορά αλγερινού κυρίως φυσικού αερίου διαμέσου της TRANSMEDITERRANIAN υποθαλάσσιας ζεύξης της Σικελίας με τις τυνησιακές ακτές και με πλείστες όσες διακλαδώσεις στο ιταλικό εδαφικό σώμα. Και δεν συμβαίνει αυτό μόνο στον ιταλικό βιομηχανικό Βορρά, στο Πιεμόντε, το οποίο επίσης προμηθεύεται μέχρι και ρωσικό φυσικό αέριο. Ανάλογα ισχύουν στο Μετζουτζόρνο, στο Νότο.

Για το πλουσιότατο αυτό ενεργειακό δίκτυο, όπως άλλωστε είναι όλα τα ιταλικά δίκτυα υποδομών, μπορεί κανείς να αντιτείνει ότι πρόκειται επιπλέον για παραγωγική χώρα, αφού διαθέτει υπέρ τις εκατό εντοπισμένες δικές της πηγές φυσικού αερίου.

Καλύτερα όμως, μεγαλύτερα και περισσότερο εκτεταμένα δίκτυα από το ελλαδικό, παρατηρούνται και σε χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και επιπλέον μη παραγωγικές, όπως η Βουλγαρία.

Εδώ σε μήκος αγωγού ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο γεωγραφικής έκτασης, η Ελλάδα υπολείπεται ακόμη και αυτής της Αλβανίας! 6,81 χιλιόμετρα μήκους/ τ.χλμ. έναντι 7,24! Ο αρχικός σχεδιασμός έγινε με βάση τη συντομότερη δυνατή εντός εθνικού εδάφους σύνδεση με την πρωτεύουσα. Γι’ αυτό, αντί του Ορμενίου Έβρου, έστω και αν ο επί πεδινού βουλγαρικού εδάφους διερχόμενος αγωγός απείχε μόλις ενενήντα χιλιόμετρα από τα βόρεια σύνορα, επελέγη ως είσοδος στη χώρα η Κούλα Σερρών. Δε πιστεύω ότι υπήρχε άλλος λόγος για την πρώτη αυτή μεγάλη γεωοικονομική ζημιά που προκαλούσαν στον ευρύτερο θρακικό και εθνικό χώρο.

Συζήτηση, πάντως, δεν έγινε ποτέ και πουθενά. Από το τριπλό bypass των θαλασσίων Δαρδανελίων, του δρόμου Αλεξανδρούπολης – Μπουργκάς, του ομώνυμου και περιώνυμου πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης, καθώς και του λογικά αναμενόμενου στον ίδιο αυτό άξονα, παρόδιου όπως λέγεται και επιπλέον δίδυμου αγωγού φυσικού αερίου, απέμεινε σήμερα μόνον η κατά καιρούς επαναλαμβανόμενη φλυαρία των κυβερνώντων για τον αγωγό πετρελαίου.

Η κυβερνητική πολιτική έχασε όλες τις γεωοικονομικές μάχες. Τις έχασε χωρίς καν να τις δώσει. Μαζί τους έχασε τη μεγάλη ευκαιρία ανάδειξης της θρακικής και ελληνικής γεωοικονομίας.

Η καταρχήν θετική ενεργειακή αναπτυξιακή πολιτική υποδομών δι’ αγωγών φυσικού αερίου, αφού επρόκειτο για την πλέον οικονομική και ταυτόχρονα οικολογική και καθαρή λύση ανάμεσα στις διαθέσιμες πηγές ενέργειας, αμαυρώθηκε πριν ακόμη κάνει το πρώτο της βήμα. Κινήθηκε στη σφαίρα του ιστορικά αποτυχημένου αθηνοκεντρικού μοντέλου. Κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Το δόγμα ήταν γνωστό. Τα πάντα στην πρωτεύουσα και ως ένα βαθμό κατά μήκος του άξονα Αθηνών – Θεσσαλονίκης. Άντε και ένας βραχίονας έως την Κομοτηνή να μην φωνάζουν στη Θράκη. Θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα εάν, όπως εμείς προτείνουμε, ανελάμβανε τον ενεργειακό τομέα η Αυτοδιοίκηση, αντί του κράτους.

Αντί όμως όλων αυτών, βλέπει παντού κανείς όχι απλά την αναπαραγωγή και διαιώνιση της αθηναϊκής μονοκεντρικότητας αλλά την χωρίς προηγούμενο ενίσχυσή της. Ως άλλοθι για το νέο αυτό υπεραθηναϊσμό, χρησιμοποιούν το 2004.

Υπάρχει η εύκολη λύση

Άλλο πράγμα η διακρατική αδελφότητα, παραδείγματος χάριν του ομώνυμου αγωγού BROTHERHOOD Ρωσίας – Σλοβακίας, και άλλο η διαπεριφερειακή, η αδελφότητα μέσα από τους λαούς και τους πολίτες, μέσα από τους Δήμους και τις πόλεις τους. Ακόμη και στην περίπτωση εξάντλησης ή και αστοχίας στις διαπραγματεύσεις για το ιταλικό και κυρίως για την προμήθεια αλγερινού φυσικού αερίου, – το οποίο σήμερα μεταφέρουν υγροποιημένο πλοία στη Ρεβυθούσα Αττικής προς αεριοποίηση, και εκείθεν προς κατανάλωση σε βιομηχανίες στο Λεκανοπέδιο-, το νέο εθνικό χωροταξικό που προτείνουμε μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί παραγωγικά με πολλούς, παρά πολλούς, εναλλακτικούς τρόπους.

Ένας από αυτούς, εφόσον απαιτηθεί – το ελληνικό πρόβλημα είναι πρόβλημα επέκτασης της δικτύωσης σε ολόκληρη τη χώρα, όχι ποσοτικό-, είναι ένας δεύτερος αγωγός ρωσικού φυσικού αερίου. Μια πολύ απλή και εύκολη υπόθεση για πολλούς λόγους. Ας υπομνησθεί, τέλος, σε όσους το ξεχνούν, ότι ακόμη και η Τουρκία προμηθεύεται ρωσικό αέριο από τρεις μέχρι στιγμής υπαρκτούς ή υπό κατασκευή αγωγούς. Οι δύο διέρχονται από τα βουλγαροτουρκικά σύνορα και το Μάλκο Τίρνοβο. Τρίτος είναι ο διευξείνιος BLUE STREAM PROJECT, μήκους χιλιάδων χλμ. Ρωσικός Βορράς – Volgograd – Εύξεινος – Σαμψούς – Άγκυρα!

Ερωτηματικό η ζεύξη Κομοτηνής – Karacabey

Η κατασκευή του αγωγού Φ.Α. εξυπηρετεί αποκλειστικά τα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας

Δεν ήταν όμως γνωστό ότι θα μπορούσε ποτέ να δρομολογηθεί, με ευρωπαϊκά μάλιστα κονδύλια, η ενεργειακή εξάρτηση και ομηρία μιας ευρωπαϊκής περιφέρειας, της ελλαδικής Θράκης, από την Τουρκία και επόμενα η προοπτική οικονομικής της ενσωμάτωσης σ’ αυτήν. Δεν έφτανε το οφιοειδές και χρόνιο κεμαλικό φαινόμενο, καθώς και η πρόσφατη εξάπλωσή του, ακόμη και στα Πομακοχώρια του Έβρου, έρχεται και η ενεργειακή εξάρτηση. Το γεωοικονομικό σχέδιο που προωθείται είναι το τουρκικό! Αντί της πολιτισμικής ενσωμάτωσης της γειτονικής χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην πράξη, ευρωπαϊκές Περιφέρειες, όπως η Θράκη και το Αιγαίο, κινούνται επί σταθερής προδιαγεγραμμένης τροχιάς, προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Έτσι μόνο μπορεί να ερμηνεύσει ένας έντιμος γεωοικονομικός αναλυτής την κατασκευή, μεταξύ άλλων, αγωγού φυσικού αερίου και την απευθείας σύνδεση της Κομοτηνής με το μικρασιατικό Karacabey, που βρίσκεται στη Ελλησποντιακή Φρυγία απέναντι από τη νήσο της Προποντίδας Βέσβηκο, τη γνωστή και ως Ίμραλι. Η υπόθεση όμως αυτή αναδίδει μεγάλη δυσοσμία, αφού τελικά έχει να κάνει με το γεγονός ότι η προμήθεια της Θράκης από την Τουρκία αφορά ρωσικό φυσικό αέριο, μια και τουρκικό, ως γνωστό, δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το έργο αυτό αφορά μελλοντική προοπτική μεταφοράς στην Ελλάδα, και επέκεινα στην Ευρώπη, φυσικού αερίου από τις περί την Κασπία χώρες παραγωγής, το Αζερμπαϊτζάν, το Τουρκμενιστάν, το Ιράν. Χρησιμοποιούν δε προς τούτο το ευρωπαϊκό πρόγραμμα INOGATE.

Τα λένε αυτά, όταν εύκολα κανείς μπορεί να διαπιστώσει ότι ο από αρκετών ετών υπαρκτός κλάδος αγωγού που αρχίζει από την Κωνσταντινούπολη διέρχεται από την Προύσα από το 50 χλμ. δυτικότερα ευρισκόμενο Karacabey και φθάνει περίπου στην Τρωάδα και τα Δαρδανέλια, αποτελεί τον πρώτο κλάδο του κεντρικού Αγωγού Μάλκο Τίρνοβο (βουλγαροτουρκικά σύνορα), Κωνσταντινούπολης, Νικομήδειας, Ποντοηράκλειας που μεταφέρει το ρωσικό φυσικό αέριο! Και βέβαια σε κάθε περίπτωση, παραδίδουν το γεωοικονομικό χρυσό κλειδί της χώρας και μαζί με αυτό τα κλειδιά του ίδιου του Θρακικού Οίκου. Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα εάν δεχθεί κανείς ως αληθείς τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς. Ότι δηλαδή πρόκειται για προμήθεια διαμέσου της Τουρκίας φυσικού αερίου από την περιοχή της Κασπίας. Αυτό, διότι έπρεπε από κοινού με τον βέβαιο ελληνικό γεωοικονομικό αυτοχεριασμό, να συνεκτιμηθεί η ταυτόχρονη πρόσδοση μεγάλης γεωοικονομικής υπεραξίας στα τουρκικά εδάφη.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Την περίπτωση αυτή οι Τούρκοι δε θα την έκαναν μόνο χάρτη και διαφημιστικό έντυπο. Ούτε θα περιορίζονταν στην επίδειξη του ρατσιστικού αυτού αγωγού σε όλο τον κόσμο ως απόδειξη του κεμαλικού προτύπου φιλίας και συνεργασίας που προωθούν. Είναι σε όλους γνωστό ότι αυτό που κυρίως τους ενδιαφέρει είναι η μη απειλή, η βιωσιμότητα ενός τέτοιου αγωγού. Ενός black stream ή πιο σωστά red stream. Ενός αγωγού ίασης και ακεραιότητας του ίδιου του τουρκικού κράτους. Οι λόγοι «αναπτυξιακοί». Η ασφάλεια του αγωγού και η ομαλή του λειτουργία. Ακόμη και λόγοι οικονομικοπολιτικοί. Ταυτόχρονα, όμως, να πλημμυρίσουν την περιοχή με νέα Μ.Ο.Ε. Οι μόνοι πλέον που μπορούν να κάνουν κάτι στη Θράκη, θα πάρουν στις πλάτες τους την υπόθεση ακύρωσης του κεμαλικού αυτού σχεδίου γεωοικονομικής καταβαράθρωσής της, είναι οι θεσμικοί μεν, αλλά μη επίσημοι Θρακιώτες, καθώς και όλοι χωρίς εξαίρεση οι πολίτες της.

Η αυτονόητη επαναφορά του ζητήματος επέκτασης του αγωγού έως το Ορμένιο δεν χρειάζεται να υπομνησθεί. Μια άλλη λύση είναι ο αγωγός φυσικού αερίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης ή ένας άλλος κλάδος με αφετηρία επί της προοριζόμενης για ελληνική ούτως ή άλλως προμήθεια, γραμμής Μπουργκάς – Στάρα Ζαγόρα – Φιλιππούπολης και με τερματικό σταθμό την Αλεξανδρούπολη. Μπορούν ακόμη να αναλάβουν να τα προχωρήσουν αυτά, αντί της ανεκδιήγητης επίσημης χώρας, οι Δήμοι του Έβρου – θα σώσουν έτσι και τις ψυχές τους- σε συνεργασία με τα Επιμελητήριά του. Ο Δήμος Ορεστιάδας οφείλει για πολλούς, πάρα πολλούς λόγους να πρωτοστατήσει σε αυτό. Ο νέος γεωοικονομικός της ρόλος, ως χερσαίας Προποντίδας, της πλησιέστερης προς τον Εύξεινο ελλαδικής αυτής πόλης, είναι ο πρώτος λόγος. Η αναζωογόνηση της παραγωγικής οικονομίας της περιοχής είναι ο δεύτερος. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Σε αυτό το πλούσιο έδαφος και με φτηνή ενέργεια, η θερμοκηπιακή οικονομία μπορεί να κάνει πολλά. Είναι ένα έργο που έπρεπε να έχει γίνει δύο και τρεις δεκαετίες πριν. Ανάλογα μπορούν, ιδιαίτερα μετά τις γνωστές κυβερνητικές παλινωδίες, να κάνουν οι Δήμοι και τα Επιμελητήρια των Επτανήσων, της Ηπείρου, της Ρούμελης, της Πελοποννήσου και της Κρήτης, όπως και πολλών πόλεων της Μακεδονίας, σχετικά με την υποθαλάσσια ζεύξη του πορθμού του Ότραντο και την προμήθεια ιταλικού ή αλγερινού μέσω ιταλικού εδάφους φυσικού αερίου με αγωγό που θα διέρχεται από την Κέρκυρα, την Ηγουμενίτσα, την Πάτρα, την Καλαμάτα και τη Σπάρτη, έως τα Χανιά και τη Σητεία, με διακλαδώσεις προς μακεδονικές, θεσσαλικές ρουμελιώτικες και πελοποννησιακές πόλεις.

Ακόμη και επτανησιακές.

Μη βιώσιμη επιλογή

Τόσο οι Ηπειρώτες και οι Επτανήσιοι όσο και οι Θρακιώτες και όλοι οι Έλληνες όφειλαν να απαντήσουν στην κυβέρνηση και στο ότι δήθεν η υποθαλάσσια αυτή ένωση των ιταλικών με τις ελλαδικές ακτές είναι μη βιώσιμη. Όφειλαν να της πουν πως μη βιώσιμη είναι η τουρκική κεμαλική λύση που αποδέχθηκε και προωθεί. Μη βιώσιμη για πολλούς λόγους. Ιστορικούς, οικονομικούς, ηθικούς, πολιτικούς. Ακόμη και για λόγους μεγάλης ανασφάλειας, καθώς και υψηλής επικινδυνότητας. Ειδικά για το φυσικό αέριο και τη συμμετοχή του ως ποσοστού στη συνολική ενεργειακή πίτα, η Ελλάδα του 2001 βρίσκεται στο ευρωπαϊκό 1975. Μιλάμε για ποσοστό της τάξης του 10%. Οι μελλοντικοί σχεδιασμοί είναι τέτοιοι, ώστε το 2020 που πρόκειται να ανέλθει στο 20 με 21%, αν βέβαια συμβεί αυτό, τότε θα βρίσκεται στο 1996 της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.