Μενιος Σακελλαροπουλος: «Με τα βιβλια μου και τους ηρωες, μετραω και ζωες»
«Συνταρακτικές και πιο ελκυστικές στο κοινό οι αληθινές ιστορίες»
Το όνομα του και η φωνή του αρχικά συνδέθηκαν με τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές του Παναθηναϊκού, κρατώντας το ρεπορτάζ των «Πρασίνων» στο MEGA. Έχοντας το μικρόβιο της αθλητικής δημοσιογραφίας από μικρός, το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν αυτό. Με ένα στυλό και ένα μπλοκάκι αρχικά σημείωνε τις σκέψεις του και εν συνεχεία παρότι απόφοιτος της Νομικής του Δ.Π.Θ. ποτέ δεν εξάσκησε καθήκοντα δικηγόρου. Παρόλα αυτά, στον εσωτερικό του κόσμο υπήρχε μία τάση να εξωτερικεύσει την συγγραφική του δεινή ικανότητα, αρχικά γράφοντας για τις εμπειρίες του από τα ευρωπαϊκά ταξίδια με τον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια καταπιανόμενος με την λογοτεχνία. Έτσι λοιπόν δειλά δειλά, με πάθος και μπαίνοντας για τα καλά στο πετσί του ρόλου του ήρωα που αφηγούνταν ο Μένιος Σακελλαρόπουλος κατάφερε να μπει σε χιλιάδες ελληνικά σπίτια, στις βιβλιοθήκες των οποίων σίγουρα θα βρει κάποιος 1 από τα 17 συγγραφικά έργα του.
O κ. Σακελλαρόπουλος βρέθηκε τον Νοέμβριο του 2016 στην Κομοτηνή όταν και παρουσίασε στο κοινό του το βιβλίο «13 κεριά στο σκοτάδι», ένα βιβλίο κατάθεση ψυχής και δύναμης, αναπτύσσοντας όμως παράλληλα σχέσεις αγάπης με τους ανθρώπους του «Παρατηρητή της Θράκης», τις οποίες και διατηρεί με το πέρασμα του χρόνου.
Για το τελευταίο του συγγραφικό εγχείρημα με τίτλο «Τα 16 γράμματα» ο γνωστός αθλητικογράφος και συγγραφέας μίλησε στην εκπομπή «Με το Ν και με το Β» περιγράφοντας την εσωτερική του ανάγκη να εξωτερικεύσει αληθινές ιστορίες, οι οποίες θα είχαν χαθεί στην λήθη της ιστορίας εφόσον δεν βρισκόταν ο ίδιος να τα βάλει σε μία σειρά και να τα παρουσιάσει στο κοινό, όπως ακριβώς έγινε στο «Πικρό Γάλα» αλλά και στο τελευταίο του βιβλίο. Ιστορίες βγαλμένες από την ζωή που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και παράλληλα τον βάζουν σε διαδικασία να αναθεωρήσει για πολλές σκέψεις που είχε στο μυαλό του ως δεδομένες.
Ο λόγος στον ίδιο λοιπόν…
«Δημοσιογραφία και συγγραφή έργων είναι εξίσου μεγάλες μου αγάπες, τις υπηρετώ με σεβασμό και δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω»
ΠτΘ: Η συγγραφική σας πορεία θα τολμήσω να πω πως ανταγωνίζεται την μεγάλη δημοσιογραφική σας πορεία. Συμφωνείτε;
Μ.Σ.: Δεν βγάζω ένα μέτρο να δω τι πάει πιο μακριά. Αγαπώ και λατρεύω και τα δύο και δίνω την ψυχή μου. Νιώθω κάθε φορά σαν να ξεκινάω τώρα, σαν να είναι η πρώτη μου χρονιά. Δεν μπαίνω στη διαδικασία μετρήσεων στο μυαλό μου. Είναι δύο μεγάλες μου αγάπες, τις υπηρετώ και τις έχω στο μαξιλάρι μου δίπλα, δεξιά και αριστερά αλλά δεν τις ξεχωρίζω.
«Πονάει η σκέψη εγκαταλελειμμένων και ξεχασμένων ανθρώπων στους 4 τοίχους ενός γηροκομείου»
ΠτΘ: Το βιβλίο «Τα 16 Γράμματα» από τις Εκδόσεις Ψυχογιός είναι το 17ο Βιβλίο σας. Μία αληθινή ιστορία, που το κάνει ένα ανάγνωσμα με μεγαλύτερο συναισθηματικό υπόβαθρο. Μιλήστε μας για αυτό…
Μ.Σ.: Τα πρώτα χρόνια, τουλάχιστον για 15 βιβλία, έγραφα κοινωνικές ιστορίες στηριγμένες σε κάποια γεγονότα μέσα από την ζωή. Εντελώς τυχαία ήρθε στη ζωή μου πέρυσι «το Πικρό Γάλα», το οποίο είναι μία συνταρακτική αληθινή ιστορία με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου να είναι ο άνθρωπος που έχει ένα από τα ωραιότερα μουσεία στην Ελλάδα, αυτό του Αλή Πασά στη λίμνη Ιωαννίνων. Μου ήρθε η ιστορία των δύο παιδιών που μεγάλωσαν στο Ορφανοτροφείο της Φρειδερίκης, μεγάλωσαν χωρίς πατέρα και μέσα από μεγάλες αντιξοότητες. Τότε διαπίστωσα έκπληκτος, αν και το ψυχανεμιζόμουν, πως ο κόσμος έδειξε ένα τρομερό ενδιαφέρον, ακριβώς γιατί είναι μία αληθινή ιστορία με ήρωες που ζουν ανάμεσα μας, τους βλέπουμε, δεν είναι χάρτινοι. Λίγο καιρό πριν ήρθε στα χέρια μου η ιστορία για το νέο μου βιβλίο. Πρόκειται για μία συνταρακτική ιστορία που αφορά πατέρα και γιο. Ο πατέρας συνταξιούχος πυροσβέστης, ο οποίος μεγαλώνει μόνος του ένα παιδί. Το παιδί γίνεται κακομαθημένο, παράξενο, κάνει τη δική του ζωή, δεν ασχολείται καν με τον πατέρα του, ο οποίος είναι παραιτημένος σε ένα πνιγηρό δωμάτιο γηροκομείου. Εκεί στηρίζεται η ιστορία με τον πατέρα να πεθαίνει στο γηροκομείο και όταν ο γιος ειδοποιείται να τον παραλάβει βρίσκει στο δωμάτιο 16 γράμματα, αυτά που του έγραφε ο πατέρας του θέλοντας να επικοινωνήσει μαζί του. Είναι πάρα πολύ στενόχωρο να σκεφτόμαστε ότι γεννήτορες μας, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, είναι εγκαταλελειμμένοι σε ένα γηροκομείο. Διαπίστωσα κατά τη διάρκεια της έρευνας ότι τα γηροκομεία σε όλη τη χώρα είναι γεμάτα. Μπορώ να φανταστώ ανθρώπους που φεύγουν οικειοθελώς από το σπίτι, ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά να ξεκινήσουν τη ζωή τους, όχι όμως να τους διώχνουν, ούτε να είναι μόνοι τους ξεχασμένοι εκεί, παραιτημένοι στα γηροκομεία, χωρίς να βλέπουν τα παιδιά τους, τα εγγόνια και να έχουν ένα κυριακάτικο τραπέζι. Δεν ξέρω αν έχω κλάψει ποτέ περισσότερο απ’ ό,τι διηγούμενος την ιστορία του Αργύρη και του Άρη Φαρμάκη.
«Μία αληθινή ιστορία έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό γιατί ακολουθείς την ιστορία του ήρωα και δεν μπορείς να παρέμβεις»
ΠτΘ: Πώς εργαστήκατε στο κομμάτι της έρευνας για την συγγραφή του βιβλίου και γιατί επιλέγετε να αφηγηθείτε ιστορίες ανθρώπων της ζωής;
Μ.Σ.: Ως προς το πρώτο σκέλος, είμαι ευγνώμων στο κύριο επάγγελμα μου, την δημοσιογραφία, διότι μετά από αρκετές δεκαετίες διαπίστωσα ότι ένα πολύ μεγάλο όπλο στα χέρια μου δεν είναι μόνο τα κείμενα, που για μένα είναι το άπαν, αλλά και πέρα από αυτά μου ανοίγονταν δρόμοι, δηλαδή έκανα έρευνα και μπορούσα να ψάχνω. Είχα τη δυνατότητα να εντοπίζω και να έχω μία ιδιαίτερη «εκπαιδευμένη» ματιά στα γεγονότα, δίνοντας στα πράγματα άλλη διάσταση. Οπότε η δουλειά μου άνοιξε δρόμους και με βοηθά αφάνταστα στην έρευνα για τις ανάγκες των ηρώων των βιβλίων. Πήγα σε φυλακές, σε ψυχιατρεία, στο Δρομοκαΐτειο, σε ανακριτικά γραφεία, δικαστήρια και εισαγγελίες, σε οίκους τυφλών για να μπορέσω να μπω στο ρόλο των ηρώων. Είναι αμέτρητες οι ιστορίες. Ακολουθώντας στην ουσία τους ήρωες από πίσω έπρεπε να ψάξω τους δρόμους τους και τα μέρη τους. Όταν μου ήρθε η ιστορία με τα δύο παιδιά στο Ορφανοτροφείο, πήρα το αυτοκίνητο επί τόπου και πήγα στα Γιάννενα για να συναντήσω τον ήρωα μου, τον Φώτη Ραπακούση. Δεν ήξερα αν ήθελε να βγει προς τα έξω η ιστορία του. Πήγα να συνομιλήσω για λίγες ώρες και έμεινα 4 ημέρες μιλώντας συνεχώς μαζί του, με αποτέλεσμα η ιστορία του να γίνει ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Όταν ανακάλυψα τη δύναμη που έχει μία αληθινή ιστορία, ήμουν απολύτως βέβαιος πως ο κόσμος έχει μία άλλη ματιά στις αληθινές ιστορίες. Άλλο είναι να είναι κατασκευασμένοι οι ήρωες, «χάρτινοι» και άλλο πραγματικοί. Τους «χάρτινους» τους κάνεις ό,τι θέλεις, ενώ στον αληθινό ήρωα ακολουθείς την ιστορία του, δεν μπορείς να την παραχαράξεις. Η ιστορία από μόνη της έχει μία τεράστια δύναμη. Για αυτό και οι μεγάλοι σκηνοθέτες ψάχνουν τέτοιες δυνατές ανθρώπινες ιστορίες, γνωρίζοντας την τεράστια απήχηση που έχουν στο κοινό. Και μπορεί πολλές φορές να λέμε «αυτό δεν μπορεί να είναι αληθινό», αλλά αποδεικνύεται πως η ζωή η ίδια ξεπερνάει την ανθρώπινη φαντασία, οποιονδήποτε μύθο.
«Οι αληθινές ιστορίες σίγουρα έχουν το κάτι ξεχωριστό αλλά κάθε βιβλίο μού χάρισε εμπειρίες ζωής»
ΠτΘ: Υπάρχει κάποιο βιβλίο από τα 17 που φέρουν την υπογραφή σας, που να έχουν κάποιο ήρωα που να έχετε αγαπήσει περισσότερο; Ή δεν μπορεί ένας «πατέρας» να ξεχωρίσει κάποιο από τα παιδιά του;
Μ.Σ.: Η τελευταία τοποθέτηση είναι πολύ σωστή. Ένας πατέρας και μία μάνα δεν μπορεί να ξεχωρίσει. Η ειδική αναφορά στο «πικρό γάλα» έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν το πρώτο βιβλίο που με συντάραξε γιατί πρόκειται για μια ιστορία, που ανήκει σε μία εποχή που πάρα πολλοί Έλληνες έβαζαν τα γεγονότα «κάτω από τα χαλί», ήθελα να την ξεχάσουν. Για να μην αδικήσω όμως τα παιδιά μου και τον εαυτό μου και να μην «αυτοχαστουκιστώ» έχω ιστορίες, οι οποίες δεν μπορούν να μπουν στο περιθώριο του δικού μου μυαλού. Όταν έκανα για παράδειγμα «Το Σημάδι» όπου ένας φοιτητής 20 χρονών πάνω στο μεθύσι και την τρέλα του μαχαιρώνει έναν συμφοιτητή του και διαλύει την ζωή του, περιδιαβαίνοντας τις φυλακές, δεν μπορώ να την αφήσω έτσι. Πόνεσα, μάτωσα, μπήκα στις φυλακές για να δω τις συνθήκες, οπότε δεν τις αφήνω από έξω. Δεν μπορώ να αφήσω την εμπειρία από τον «Πορφυρό Κώδικα» όταν και κατέβηκα στα άδυτα του Μοναστηριού στην Πάτμο, πιάνοντας στα χέρια μου τον Πορφυρό Κώδικα, που δημιουργήθηκε μαζί με την Αγιά Σοφιά. Είχα στα χέρια μου ένα τέτοιο μνημείο, έτρεμαν τα πόδια μου γιατί κρατούσα την ιστορία του Ιουστινιανού. Έβλεπα τον Κώδικα και έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμι. Είναι συναισθήματα που έχουν χαράξει για πάντα την ψυχή μου. Πώς να εξαιρέσω «τα 13 κεριά στο σκοτάδι» όταν με δεμένα τα μάτια, για να νιώσω το συναίσθημα των τυφλών έπρεπε να κινηθώ στην καθημερινότητα μου; Μαζί με τα βιβλία μου και τους ήρωες, μετράω και ζωές. Ως προς αυτό το κομμάτι, νιώθω ευλογημένος και ευγνώμων στη ζωή.
«Έτρεμα σύγκορμος όταν αντίκρισα τα κτήρια της Νομικής Κομοτηνής όπου πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια»
ΠτΘ: Με την ευχή να σας δούμε ξανά από κοντά σύντομα, μιας και η Κομοτηνή είναι μία πόλη που είναι συνυφασμένη με την ζωή σας καθώς εδώ περάσατε τα φοιτητικά σας χρόνια, πώς νιώσατε όταν γυρίσατε;
Μ.Σ.: Έπαθα μία μεγάλη λαχτάρα πριν από λίγα λόγια όταν επέστρεψα στην Κομοτηνή ως συγγραφέας πια και όχι ως φοιτητής. Εκείνο το φοιτητάκι που έμενε στην Κομοτηνή για 4,5 χρόνια και ζούσε στα διάφορα ξενοδοχεία της πόλης, πήγαινε στο πανεπιστήμιο. Έπαθα μεγάλη λαχτάρα, έτρεμα σύγκορμος γιατί πήγα στο παλιό κτήριο, το δικό μας. Ήταν μία μεγάλη εσωτερική δοκιμασία, καθώς είδα κάποιους συμφοιτητές μου, οι οποίοι τότε ήταν λαμπερά αγόρια και κορίτσια με τη νιότη των 18 και 20 χρόνων και κατάλαβα πως κυλάει ο καιρός. Λένε πως κανείς δεν ξεχνάει τον πρώτο του έρωτα, αυτός είναι για πάντα χαραγμένος στην καρδιά ό,τι και να συμβεί. Ακόμα και αν δεις τον πρώτο έρωτα μετά από 30 χρόνια και έχει αλλάξει εντελώς, η καρδιά πάντα θα χτυπάει στον πρώτο έρωτα.
«Θα αργήσει να έρθει το φως των επιτυχιών για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έπεσε θύμα των εμφυλίων»
ΠτΘ: Η φωνή σας έχει συνδεθεί με τις ένδοξες χρονιές του Παναθηναϊκού. Μπορεί η ομάδα να μπει στο δρόμο των επιτυχιών;
Μ.Σ.: Ήμουν στο ρεπορτάζ σχεδόν 35 χρόνια, εάν εξαιρέσουμε τα τελευταία χρόνια που δεν είμαι πια ρεπόρτερ αλλά έχω άλλο ρόλο, βρέθηκα σε περισσότερα από 400 παιχνίδια και ακολουθούσα τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας στην Ευρώπη για δεκαετίες. Ήμουν μπροστά στις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές επιτυχίες, από τα ημιτελικά του κυπέλλου Πρωταθλητριών επί Γκμοχ το 1985, σε προημιτελικά του κυπέλλου Ουέφα και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ με τον Άγιαξ το 1996. Όντως η επαγγελματική μου ζωή είναι συνυφασμένη με τα ιστορικά παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Η ζωή κάνει κύκλους, προχωράει. Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν. Αυτοκρατορίες παύουν να υπάρχουν αρκεί όμως να μην έχουν την κατάληξη των Ίνκας. Δεν μπορώ να σπείρω ελπίδες που δεν υπάρχουν και φοβάμαι πως θα αργήσει να ορθοποδήσει η ομάδα. Πάντα στην ελληνική ιστορία, είτε μεμονωμένη είτε καθ’ ολοκληρίαν υπήρχαν αυτοί οι «εμφύλιοι». Ο Παναθηναϊκός έζησε έναν μεγάλο εμφύλιο τα τελευταία χρόνια, δεν ορθοπόδησε και βρέθηκε στη σκιά της ιστορίας, περιφερόμενος ως «κομπάρσος». Αυτό πονάει τον κόσμο που αγαπάει την ομάδα αυτή, το να βλέπεις μία άλλοτε δύναμη να περιφέρεται σαν σκιά. Πρέπει να κυλήσει νερό πολύ στον μύλο για να σηκώσει ξανά κεφάλι. Το βλέπω δύσκολο και μακρινό.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
