«Με τη μουσικη ξεχνιεσαι. Επικοινωνεις και ενωνεσαι με τον κοσμο»

Ήταν οκτώ χρονών όταν μαζί με τους γονείς της άφηνε πίσω την Αρμενία. Δεκαέξι χρόνια μετά παραδίδει μαθήματα μουσικής σε μικρά ταλέντα του Ωδείου Κομοτηνής. Ένιωσε τον πόνο της προσφυγιάς, άσχημες συμπεριφορές, αλλά και θερμή υποστήριξη από τον ντόπιο πληθυσμό και σήμερα βλέπει άλλους να ακολουθούν το δρόμο της μετανάστευσης. Η Βίκυ Αυγητίδου μιλά στον «Κόσμο» για τη μουσική, τα σχέδια της, συμβουλεύει τους μαθητές και «παρατηρεί» τους γονείς.

Είστε η κυρία Ντο Ρε Μι για τα μικρά παιδιά του Ωδείου, έτσι μαθαίνω…

Ασχολούμαι με την μουσική, μ΄ αρέσει να τραγουδώ και παραδίδω μαθήματα στο Ωδείο, αυτό είναι όλο.

Συνεχίζετε με τις σπουδές σας;

Συνεχίζω στα θεωρητικά. Πήρα το δίπλωμα πιάνου και έχω πτυχίο αρμονίας.

Είστε μια καλή μουσικός ή ένα μεγάλο ταλέντο;

Ένα- ένα τα βήματα κάθε φορά, είναι νωρίς να πω ότι είμαι καλή μουσικός.

Ποια ήταν τα σχέδια σας με την μουσική;

Ήθελα να περάσω μουσικολογία, αλλά για κάποιους προσωπικούς λόγους δεν μπόρεσα να πάρω μέρος στις εξετάσεις.

Πότε ήρθατε στην Κομοτηνή;

Το 1989 ήμουν οκτώ χρονών τότε.

Από ποιο σημείο της Σοβιετικής Ένωσης;

Από την Αρμενία. Οι γονείς μου και οι δυο είναι Πόντιοι.

Τι είδους δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην προσαρμογή σας εδώ;

Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα ήταν δύσκολα για τους μεγάλους, εμείς πήγαμε στο Σχολείο και ήταν πιο εύκολα. Οι γονείς μου είχαν συνηθίσει αλλιώς, άργησαν να προσαρμοστούν. Ήξεραν την ποντιακή γλώσσα κι αυτό τους βοήθησε.

Βρήκαν δουλειά;

Όχι σταθερή. Ακόμη δεν έχουν αντιμετωπίσει οριστικά το θέμα.

Τι θυμάστε από την συμπεριφορά των ντόπιων κατοίκων όταν ήρθατε στην περιοχή;

Τίποτα το ιδιαίτερο, κάποια πράγματα με πίκραναν, κάποια άλλα τα άφησα να περάσουν χωρίς σχόλια. Είναι ίσως αναμενόμενο να σ΄ αντιμετωπίζουν κάπως περίεργα όταν δεν σε γνωρίζουν. Προσαρμοζόμαστε κι εμείς με τα χρόνια.

Σας αρέσει η Κομοτηνή, η Θράκη;

Είναι όμορφος τόπος. Θέλει προσπάθεια και από τις δυο πλευρές, ντόπιους και νεοπρόσφυγες. Και οι παλιννοστούντες και οι ντόπιοι πρέπει να προσπαθούν συνέχεια και να συνεργάζονται, μόνο έτσι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα και για τον τόπο και για τους κατοίκους.

Η μετανάστευση συνεχίζεται, πώς το σχολιάζετε από άλλη θέση τώρα…

Τους καταλαβαίνω τους μετανάστες. Καταλαβαίνω και τον κόσμο που δεν μπορεί να τους δεχτεί. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφερόταν οι ντόπιοι πριν χρόνια σε μας. Αυτό προσπαθώ συνειδητά να το αλλάξω.

Τι προσφέρει τελικά η μουσική;

Με τη μουσική ξεχνιέσαι. Επικοινωνείς και ενώνεσαι με τον κόσμο. Μοιράζεσαι κάτι κοινό, κάτι που σ΄ αρέσει με χιλιάδες άτομα που δεν γνωρίζεις.

Από τον κόσμο της μουσικής ποιόν δημιουργό ξεχωρίζετε;

Μ’ αρέσει ο Μπαχ, είναι σοβαρός και αυστηρός στις δημιουργίες του.

Ποια είναι τα όνειρα σας;

Θέλω να είμαι καλή δασκάλα, να προσφέρω όσο πιο πολλά μπορώ στα παιδιά. Να βρω στη ζωή μου ένα νόημα και με ό,τι ασχοληθώ να είμαι καλή. Αν τώρα συνεχίσω με την μουσική ακόμη καλύτερα.

Στα παιδιά, στους μαθητές σας τι λέτε συνήθως;

Να αγαπούν τη μουσική και να μην πιέζουν τον εαυτό τους. Να προσπαθούν και να μην βλέπουν την μουσική σαν αγγαρεία.

Και στους γονείς, που παρατηρώ αρκετά συχνά κάποιους να πιέζουν τα παιδιά τους, τι συμβουλεύετε;

Στους γονείς συμβουλεύω πάντα να μην πιέζουν τα παιδιά τους γιατί αν δεν θέλουν τα ίδια κάτι πολύ δεν θα γίνουν ποτέ καλοί σ΄ αυτό.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.