Με επιτυχια ολοκληρωθηκαν οι παραστασεις του Θρακικου Θεατρου Σκιων στη Γερμανια

Αντιφατικά  τα  αισθήματα,  καθώς  διασχίζουμε σε  επάλληλες  χαράξεις  όλη  τη  Γερμανία,  ανατολική,  δυτική,  βόρεια,  κεντρική  και  νότια.  Όσο  είσαι  μέσα  στις  πόλεις που  συνήθως  κρατάνε  την  παλιά  αρχιτεκτονική  τους- γενικά  οι  κατασκευές  δεν  έχουν  το  αρχιτεκτονικό  μπάχαλο  της  Ελλάδας-  όσο  είσαι  μέσα  στις  πόλεις με τα   περιποιημένα  σπίτια,  τα  λαμπρά  μουσεία,  τα  τεράστια  εμπορικά  κέντρα, τις  ντιζαϊνάτες πλατείες, τον  μεγάλο  Ρήνο, τις  περήφανες  εκκλησίες…  όλα  σου  προσφέρουν  μια αίσθηση  ηρεμίας  και  συνέχειας… Μόλις  όμως  πιάσεις  τη  λεωφόρο  για  να  πας  από  μια  πόλη  στην  άλλη,  από  την  Φρανκφούρτη  στο  Ανόβερο  ας  πούμε  τρομάζεις  από  τις  τεράστιες  συστάδες  από  καμινάδες,  που  μέσα σε  κάθε  τετραγωνικό  χιλιόμετρο  είναι  καμιά  εκατοντάδα,  και  αφοδεύουν  απόβλητα  όλο  το  εικοσιτετράωρο,  σχηματίζοντας  τεχνικά  σύννεφα  παντού πάνω  από  τον  ουρανό  της  Γερμανίας.
 
Δεν  υπάρχει  σπιθαμή  απυρόβλητη…  Βαρύ  το  τίμημα  της  ανάπτυξης,  πραγματικά  δεν  θα ‘θελα  να  ζω  σε  μια  χώρα  χαβούζα  αλλά  με  φανταχτερή  βιτρίνα.  Δυστυχώς  αυτή  είναι η  Γερμανία,  έχει  πουλήσει  την  ψυχή  της,  την  υγεία  των  παιδιών  της,  στο  να  κυριαρχήσει  βιομηχανικά  στον  κόσμο.  Το  τίμημα;  Δηλητηριάζει  τα  ίδια  τα  παιδιά  της,  νομίζετε  πως  υπερβάλω;   Λάθος,  γιατί  ο  φίλος  μου  ο  Ηρακλής που  γεννήθηκε  εκεί,  «δεν  είδες  ακόμα  τίποτα  μου  λέει». 
 

Ο  Αισχύλος  δεν  θα  μπορούσε  να  ζήσει  ούτε  ώρα  σε  μια  τέτοια  χώρα.  Αισθανόταν  τη  φύση  ολιστικά,  μέρος  του  γενικού  συνόλου  είναι  ο  άνθρωπος,  όταν  είναι πληγωμένη  μια πλευρά  υποφέρουν  κι  οι  υπόλοιπες.  Η  επίσημη  Γερμανία  δείχνει  να  το  παραβλέπει  αυτό,  προτιμά  μια  ζωή  με  ακριβά  αυτοκίνητα,  ψευτοανέσεις,  ζαμπόν – τυρί,  αλλά  το  τίμημα  βαρύ  και  φυσικά  και  ψυχικό. Η  καριέρα  απαιτεί  όλο  και  μεγαλύτερο  άγχος,  διότι  ο  ανταγωνισμός  στην  κορυφή  μεγαλώνει  και η  φύσις  συνεχώς  υποβιβάζεται,  παρ’ όλες  τις  βιτρίνες…  Όχι,  δεν  θα ‘θελα  να  ζω  στην  σημερινή  Γερμανία,  δεν  θα ‘θελε  ούτε  ο  Χαίντερλιν  ούτε  ο  Κλάιστ,  ιδίως  ο  Μπετόβεν  και  φυσικά  ούτε  ο  Νίτσε…  Ο  παλιός  Γερμανός  είχε  μια  μυστικιστική  αγάπη  με  τη  φύση,  με  τα  ποτάμια,  τις  πηγές,  γέννησε  θρύλους  και  ιστορίες  μεγάλης  έμπνευσης  γύρω  από  αυτά,  δυστυχώς  όλα  αυτά  πλέον  χρησιμοποιούνται  για  ετικέτες  σε  απορρυπαντικά  και  σοκολατάκια,  όλα  για  την  κατανάλωση,  «καταναλώνω  άρα  υπάρχω»,  αυτό  είναι  το μοναδικό  δραστικό  τους  δόγμα  στην   πραγματικότητα,  όλα  τ’  άλλα  αλληλοκάλυψη.
 

Έδωσα  κάποιες παραστάσεις  με  «Την  Οδύσσεια  του  Κάσπερ»,   σε  σκηνικά  φιγούρες  Γεωργίας  Γιαννοπούλου,  μουσική  κείμενα  δικά  μου  και  συνεργάτη  οργάνωσης  τον  μουσικό  Ηρακλή  Καλαμένιο.  Έδωσα  και αποκλειστικά  σε  γερμανικό  κοινό  (  γινόταν  παράλληλη  μετάφραση)  Ο  Κάσπερ  είναι  ένας  λαϊκός  ήρωας  με  Διονυσιακό  αρχέτυπο  αλλά  αρκετά « παράκαιρος  και  αναχρονιστικός»  για  την  Γερμανία που ‘χει  γραμμένο  στην  παλιά  της  Μερσεντές  και  τον  Απόλλωνα  και  τον  Διόνυσο.
 
Το  πληρώνει  βέβαια  αθόρυβα,  διότι  οι  σύγχρονοι  εφιάλτες  είναι  καλά  μονωμένοι  κι  ο  καθένας  ακούει  μόνο  τον  δικό του!!  Σε  κάποια  φάση  βάζω  τον  Κάσπερ  να  λέει: «Δεν  με  χρειάζεται  κανείς,  αλλά  τι  χρειάζομαι  κι  εγώ  σ’  έναν  κόσμο  που  οι  άνθρωποι  κυκλοφοράνε  σαν  εμπορεύματα  και  τα  εμπορεύματα απέκτησαν…. προσωπικότητα!..».
 

Πήρα διθυραμβικές  κριτικές  από  Γερμανούς  τεχνοκριτικούς  στις  εφημερίδες,  κάποιες  σας  τις  μεταφέρω. Έπαιξα  κι  αποκλειστικά  για  Έλληνες,  όπως  στην  Κολωνία  σε  συνεργασία  με ΠΟΠ – Griechische Kultur (Πολιτιστική  Ομάδα  Πρωτοβουλίας), στην  Στουτγκάρδη, με  τον  Θρακικό Πολιτιστικό Σύλλογο στο Esslingen  και στο   Ρόιτλινγκεν στο  Σύλλογο  «Ορφέα»,  δυο  συλλόγους  που  συλλογικά  πάνε  ν’  αποτινάξουν  από  πάνω  τους  την  κομματοκρατία,  που  εμπόδιζε  τους  συλλόγους  να  δρουν  αυτόνομα.  Έπαιξα  και  στο  Λεβερκούζεν   ( στο  βασίλειο  της  φαρμακοβιομηχανίας  της  Μπάγερ),  στο  Βάινχαϊμ  σε  συνεργασία  με  τον  Ελληνο-Γερμανικό σύλλογο «Φιλία»… 

…..  και  όπως  πάντα  κατέληξα  στο  φιλόξενο  χώρο,  στο  πνευματικό  κέντρο  της  εκκλησίας  μας  στο  Ανόβερο,  ένα  διώροφο  κτίσμα,  κάτω  αίθουσα  εκδηλώσεων  πάνω  εκκλησία. Μακάρι  να ‘ταν  όλες οι  εκκλησίες  μας  έτσι.  Φαντασθείτε  σ’  ολόκληρη  τη Στουτγκάρδη  με  χιλιάδες  Ελληνισμό  δεν  υπήρχε  ούτε  από  σύλλογο  ούτε  από  εκκλησία  μια  ιδιόκτητη  αίθουσα  να  γίνεται  μια  εκδήλωση,  παντού  πληρώνουν. 
 

Ο  πατήρ  Γεράσιμος  Φραγκουλάκης που  ηγείται  της εκκλησίας  στο  Ανόβερο,  δεν  αφήνει  τα  πράγματα  στη   τύχη,  εδώ  μου  λέει  «το  ΚΚΕ  έχει  την  περισσότερη  πολιτική  δύναμη,  αλλά  αυτό  δεν  μας  εμποδίζει  όλοι  να  συνεργαζόμαστε  και  να διοργανώνουμε  πράγματα  χωριστά  κι  από  κοινού».  Μου  κάνει  εντύπωση   την  εικόνα  που  δίνει  ο  πατήρ  Γεράσιμος  –  από  άλλους  μάθαμε  ότι  είναι  αρχιμανδρίτης-  απλός  και  οικείος  σαν  καλός  γείτονας.  Καμιά  ποιμαντική  πόζα,  καμιά  ρητορική  κατήχησης  αφ’  υψηλού,  όλα  στα  χαμηλά  και  στα  ανθρώπινα.  Ένας  από  μας,  τελειώνοντας  η  παράσταση,  τον  αφήσαμε  με  τη  σκούπα  στο  χέρι  να  καθαρίζει  το  πολιτιστικό  κέντρο.  Να  σε  βοηθήσουμε  του  λέει  ο  Ηρακλής;  –  Όχι  γιατί  εσείς  έχετε  δρόμο.

Απλά  συγκινητικά  πράγματα.  Αγαπάω  τον  Καραγκιόζη  μου  λέει.  Αν  και  πριν  μερικά  χρόνια   είχε  έρθει  εδώ  ένας  τυ-χάρπασ-τος  και  δεν  ευχαριστήθηκα.  Εγώ  αγαπώ  τον  Καραγκιόζη  με  το  οξύ  σατυρικό  κοινωνικό  του  πνεύμα,  όχι  τον  κουτσομπολίστικο.  Και  μ’  άρεσε,  που  συχνά  βγαίνεις  έξω  από  τον  μπερντέ  και  κάνεις  τις  φωνές  των  φιγουρών  μπροστά  στον  κόσμο.  Αυτό  έχει  τεράστια  παιδευτική  αξία,  γιατί  βάζεις  μπροστά  τον  μηχανισμό  της  μίμησης.  Του  δίνεις  εικόνα  για  να  σε  μιμηθεί,  του  δίνεις  εικόνα  πώς  κατασκευάζεται  το  παραμύθι.  Τον  βοηθάς  ο  ίδιος  να  γίνει  μάστορας  αύριο.
 
Καθόμαστε  μετά  την  παράσταση  εκεί  στο  βροχερό  Ανόβερο  με  τις  όξινες  νεροποντές,  καθόμαστε  λες  και  είμαστε  στο  υπόστεγο  κάποιου  λαϊκού  καφενείου  στην  Κρήτη – στη  Θράκη  και  πιάνουμε  ψιλή  κουβέντα …Αυτά  μένουν,  οι  κουβέντες,  οι  σιωπές,  τα  βλέμματα  ανάμεσα  σε  ανθρώπους  που  νιώθονται,  γιατί  όπως  λέει  πάλι  ο  πατήρ  Γεράσιμος:  Η  μόνη  γλώσσα  δεν  είναι  αυτό  που  μιλάμε,  κάνε  κάτι  καλό  χωρίς  να ‘χεις  πει τίποτα,  και  τα’ πες  όλα.

Ο  τεχνοκριτικός   Fritz  Kopetzky για το Θρακικό Θέατρο Σκιών  στην εφημερίδα WEINHEIMER, NACHRICHTEN* 

Αυτός ήταν ένας  ηλιόλουστος  χαιρετισμός  που  μας  ήρθε  από την Ελλάδα, στον Ελληνικό-Γερμανικό Σύλλογο «Φιλία»  στο  Weinheim.  Η Πρόεδρος κ.Στέλλα Kirgiane-Εφραιμίδη κάλεσε το Θρακικό  Θέατρο Σκιών του  Γιάννη  Βουλτσίδη την  πρώτη  του  παράσταση  στην ευρωπαϊκή περιοδεία του,  να  τη  δώσει  στο Weinheim.
 
Οι θεατές είχαν  μια  σπάνια θεατρική  εμπειρία στη Rolf-Engelbrecht House.  Απόλαυσαν ένα «θέατρο σκιών» ειδικού χαρακτήρα, όπου  οι φιγούρες στην οθόνη δεν εμφανίζονται ως σκοτεινές σκιές, αλλά σε φωτεινά χρώματα. Ενώ το θέατρο σκιών  στην   Γερμανία  είναι  σπάνιο  είδος , στην  Ελλάδα  έχει  250 χρόνια  ζωντανή  παρουσία.
 
Σε αντίθεση με το θέατρο μαριονέτας, οι  φιγούρες  κινούνται με ράβδους (σούστες) σε αυτό το ελληνικό «θέατρο σκιών». Αυτό  βοηθάει  οι φιγούρες  στο χορό, στα άλματα  … να   κινούνται  γρήγορα. Πίσω από την οθόνη, ο Ιωάννης Βουλτσίδης υποστηρίζει  τη  δραματουργία  του  θεάτρου  σκιών. Η  δραματουργία  συχνά  στηρίζεται  σε  θρύλους , μύθους  και  παραμύθια.
 
Ο κύριος ήρωας είναι ο Καραγκιόζης, Το  πρώτο  μέρος με τα  τρία παιδιά  του  Καραγκιόζη  (Κολητήρια)  από παλιά παράδοση ψυχαγωγεί με τα αστεία του, το κοινό. Στη συνέχεια η  θεματολογία  βαθαίνει     και  περνάμε  σε  δράσεις  που  θίγουν  επίκαιρες  καταστάσεις.
 
Είναι θαύμα τέχνης και  τεχνικής   ο  τρόπος  που  δανείζει  ο  Ιωάννης  Βουλτσίδης τη  φωνή του  στους  ήρωες  που  παίζουν,  τον Καραγκιόζη, τα μικρά  παιδιά, τους  κακοποιούς, τους  γυναικείους  χαρακτήρες  κλπ. Μουσικά  συνόδεψε τον  Ιωάννη  Βουλτσίδη  ο Iraklis Kalamenios   και  βοήθησε  στη  ζωντανή  μετάφραση.
 Η  μουσική  (παραδοσιακή  ελληνική  και  συνθέσεις  Γιάννη  Βουλτσίδη)    ενθουσίασαν  τον  κόσμο. Η Γεωργία Γιαννοπούλου πίσω από την οθόνη κινεί  τις  πολλές φιγούρες. Αυτή   επίσης  φιλοτεχνεί  και  τις χρωματιστές  διαφάνειες  που αντανακλούν το φως πάνω στην οθόνη. 

“Kasper” και “Hammelin” 

Τα  δυο  πρώτα  μέρη  του προγράμματός τους – ήταν  η  ελληνική  εκδοχή   του     “Kasper” και “Hammelin”-  για  το  γερμανικό  κοινό . Μας  αιφνιδίασε   γιατί  ήταν  σαν  μια  γροθιά,  κάτι  πέρα  από  το  παιδικό  θέατρο,  που  δημιούργησε μια εγκάρδια  κατάσταση.
 
Στο  τρίτο  μέρος  συνετελέσθη  η  ελληνική  κορύφωση,  με  τον  Καραγκιόζη.
 
Στο τέλος υπήρχε ζεστό  χειροκρότημα  και η   βραδιά  στο  Rolf-Engelbrecht-house    έκλεισε  με  τις  μουσικές  του  Γιάννη  Βουλτσίδη που  τις  χόρεψε  όλος  ο  κόσμος.
 
*Δείτε το δημοσίευμα του τεχνοκριτικού  Fritz  Kopetzky στην εφημερίδα  WEINHEIMER, NACHRICHTEN εδώ:
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.