Με αφορμη την παρουσιαση του δρωμενου «ΑναΠνοες…»

Την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου Κομοτηνής - Μυρσίνη Λαντζουράκη, Αρετή Ρασσά «Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να διαγράψουμε μια πορεία η οποία οδηγεί στη βία»

«ΑναΠνοές…» ονομάζεται μία από τις δράσεις που θα παρουσιαστεί την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου Κομοτηνής στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2016. Αποδεχόμενοι την πρόσκληση της Εφορίας Αρχαιοτήτων Ροδόπης και του Europe Direct οι Χρύσα Ιωαννίδου, Μυρσίνη Λαντζουράκη και Αρετή Ρασσά συνέλαβαν την ιδέα του δρώμενο που θα παρακαλουθήσουμε στην σκηνή από τους Χριστιάννα Γκίνογλου, Χρύσα Ιωαννίδου, Θεοπούλα Ευαγγέλου, Ζιζή Θωμαΐδου, Κώστα Μαυρίδη και Νίκο Μαυρίδη ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσει η προβολή της ταινίας «Το κύμα» ενώ στον χώρο θα υπάρχει έκθεση σκίτσων με θέμα τους Πρόσφυγες, η οποία οργανώθηκε από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
 
Με αφορμή την παρουσίαση των «ΑναΠνοών…» δύο από τις εμπνευστές του δρώμενο, η Μυρσίνη Λαντζουράκη και η Αρετή Ρασσά βρέθηκαν στα studio του Ράδιο Παρατηρητής, εξηγώντας τη φιλοσοφία με την οποία στήθηκε το δρώμενο αλλά και τα νοήματα που φιλοδοξεί να περάσει σε όσους το παρακολουθήσουν, με βασικό άξονα το θέμα του εορτασμού των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς που είναι αφιερωμένο στο δίπολο «Βία και Ανεκτικότητα».
 
Μυρσίνη Λαντζουράκη και Αρετή Ρασσά όμως αναλυτικά…
 
ΠτΘ: Έχετε σκεφτεί το όλο concept που θα παρακολουθήσουμε την προσεχή Κυριακή στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου Κομοτηνής, στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Ημερών της Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2016, στην όλη διοργάνωση που θα πραγματοποιηθεί με θέμα «Βία και ανεκτικότητα» στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής. Τι ακριβώς θα παρακολουθήσουμε;
Μ.Λ.:
Είναι ένα δρώμενο, με τίτλο «ΑναΠνοές», μια εικοσάλεπτη δράση, η οποία ουσιαστικά δείχνει κάποιες εκφάνσεις βίας τις οποίες δυστυχώς στη σημερινή εποχή τις βλέπουμε πάρα πολύ συχνά. Η σύλληψη προήλθε από μια συλλογική δουλειά, δικής μου, της Αρετής και της Χρύσας Ιωαννίδου. Έγινε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, όταν η κ. Σαλτσίδου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι θα ήθελε να κάνουμε μια δράση στο Μουσείο, και έγινε με πολύ μεράκι, πολύ σκέψη και πιστεύουμε ότι φτιάξαμε ένα πολύ δυνατό δρώμενο.
 
ΠτΘ: Βλέπω ανάμεσα στα ονόματα των συμμετεχόντων και παιδιά από θεατρικό εργαστήρι «Επί Σκηνής»…
Μ.Λ.:
Είναι και παιδιά από το θεατρικό εργαστήρι, αλλά συμμετέχουν και άνθρωποι από άλλες θεατρικές ομάδες της πόλης. Γενικά αυτό ξεκίνησε από φέτος το καλοκαίρι, όπου ξεκινήσαμε και μια άλλη σύμπραξη ανθρώπων της πόλης μας που ασχολούνται με το θέατρο, με στόχο να ανεβάσουμε μια παράσταση από τους Κομοτηναίους για τους Κομοτηναίους, οπότε αυτός ο πυρήνας εξακολουθεί να υπάρχει και μέσα από αυτό τον πυρήνα προέκυψε και αυτή η ομάδα που συμμετέχει στο συγκεκριμένο δρώμενο. 

«Θελήσαμε να δείξουμε ότι η βία δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στους δρόμους και στις διαδηλώσεις» 

ΠτΘ: Σήμερα δυστυχώς κατακλυζόμαστε από εικόνες και φαινόμενα βίας στο σύνολο της καθημερινότητάς μας. Πώς πραγματεύεται το δρώμενο το θέμα της βίας;
Α.Ρ.:
Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε με τη Μυρσίνη, ήταν ακριβώς να διαγράψουμε μια πορεία η οποία οδηγεί στη βία. Ναι μεν υπάρχει η σωματική βία, η οποία είναι η προφανής για την κοινωνία, αλλά κατά τη γνώμη μας πρόκειται για μια εξωτερίκευση εσωτερικών συγκρούσεων που συμβαίνουν στους ανθρώπους και καταλήγουν στη σωματική βία. Το είδαμε λοιπόν και λίγο πιο βαθιά, πιο ψυχαναλυτική, θέλοντας να τονίσουμε κυρίως την ψυχολογική βία που υφίσταται ο άνθρωπος ως ύπαρξη, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, και η οποία με μια σειρά κοινωνικών στερεοτυπών και γενικότερα του κοινωνικού κατεστημένου, όπως έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας, αναπόφευκτα πια δυστυχώς, οδηγεί και στην εξωτερίκευση της βίας, η οποία παίρνει τις μορφές της σωματικής βίας, και της έντασης.
 
Θελήσαμε να δείξουμε ότι η βία δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στους δρόμους και στις διαδηλώσεις, αλλά ξεκινάει πολύ νωρίς, από την παιδική ηλικία, από τη λεκτική βία που υφίστανται τα παιδιά, την ψυχολογική που διαμορφώνει τελικά συνειδήσεις, και μάς φέρνει αντιμέτωπους τελικά με την κοινωνία, όταν υπάρχει το στοιχείο του διαφορετικού.
 

ΠτΘ: Υπάρχει κάποιο υλικό πάνω στο οποίο έχετε στηριχθεί ή είναι εξ ολοκλήρου πρωτογενές το υλικό που θα παρακολουθήσουμε την Κυριακή;
Μ.Λ.:
Το μεγαλύτερο κομμάτι είναι δικό μας, αλλά έχει εμπλουτιστεί με κάποιες μαρτυρίες μεταναστών, από το θεατρικό κείμενο με τίτλο «Ένας στους δέκα». Επίσης, ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο του Robert Snaiter «Βρωμιά», που έχει να κάνει με μετανάστες και ακούγονται ηχογραφημένα κάποια ποιήματα.
Α.Ρ.: Αξιοποιήσαμε με πολύ μεγάλη χαρά ένα απόσπασμα από την ποιητική συλλογή μιας σύγχρονης ποιήτριας της Κατερίνας Ηλιοπούλου, που λέγεται «Η ντροπή του Υποτελούς» και συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή της «Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα». Από κει μπορούμε να δούμε πολύ καθαρά την εσωτερικότητα αυτού του προβλήματος, πώς βιώνει τη βία ένας διαφορετικός άνθρωπος, σε σύγκριση με το κοινωνικό σύστημα, έτσι όπως είναι δομημένο. 

«Η δυσκολία μας ήταν πώς από το φαινόμενο της βίας περνάμε στο στοιχείο της ανεκτικότητας» 

ΠτΘ: Υπήρχαν δυσκολίες ή ερωτηματικά στον τρόπο με τον οποίο διαχειριστήκατε το όλο θέμα της βίας και της ανεκτικότητας;
Μ.Λ.:
Νομίζω ότι η δυσκολία μας ήταν πώς από το φαινόμενο της βίας περνάμε στο στοιχείο της ανεκτικότητας, δηλαδή τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να ξεπεράσει τη βία ή για να αλλάξει. Αυτό ήταν που μας δυσκόλεψε περισσότερο. Όσον αφορά το κομμάτι της βίας, μιλάω σαν σκηνοθέτης και σαν άνθρωπος που ασχολούμαι με θεατρικά κείμενα και έχω την υποκειμενική μου άποψη, προσπαθήσαμε να μην δώσουμε ένα μεμονωμένο, ένα αποκλειστικά βίαιο κομμάτι με τη μορφή της αγριότητας, αλλά βάλαμε μέσα στο κείμενο και στοιχεία μαύρου χιούμορ. Στοιχεία χιουμοριστικά που όμως βγάζουν μια πικρή κατάσταση στο τέλος, ενώ ξεκινάνε χαρούμενα, στο τέλος καταλήγουν να προβληματίζουν τον θεατή. 

«Είναι πλέον και χρέος μας, όχι μόνο ανάγκη μας, να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μια καλύτερη κοινωνία» 

ΠτΘ: Θεωρείτε ότι μπορεί να έχει μια κάποια επιρροή, μια απήχηση η τέχνη στο κομμάτι τις αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων όπως έχει η βία ή της υιοθέτησης της ανεκτικότητας;
Α.Ρ.:
Το ζητούμενο είναι η ανακάλυψη του εαυτούς μας μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο και η ανάδειξη, η οποία γίνεται με έναν πιο εκλεπτυσμένο τρόπο μεν, αλλά πιο δυνατό. Η δύναμη αυτή έγκειται στο ότι προβάλλεται προς τα έξω, συγκεκριμένα στο δρώμενό μας, αυτή η διττή πλευρά, η διττή έκφανση. Από τη μια πλευρά προβληματιζόμαστε οι ίδιοι, και προβληματιζόμαστε όχι μόνο γιατί έχουμε ένα στόχο, να βγει δηλαδή προς τα έξω κάτι όμορφο αισθητικά και καλλιτεχνικά, αλλά γιατί μας απασχολούν και μας αυτά τα πράγματα.
 
Νομίζω ότι στην πορεία των αιώνων η τέχνη ακριβώς αυτό το πράγμα έκανε. Υπήρξαν άνθρωποι προβληματιζόμενοι, που ήθελαν ακριβώς, ίσως και λίγο ουτοπικά, ίσως και λίγο με ένα όνειρο παραπάνω, μια φαντασία, να δημιουργήσουν τις συνθήκες για έναν καλύτερο κόσμο. Κάποιοι θα το άκουγαν πολύ ρομαντικό, ίσως να είναι και μια ψευδαίσθηση όλο αυτό. Ωστόσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε ακόμα, έστω κι ως μεμονωμένες μικρές κοινότητες και μονάδες, να αφήσουμε αυτό το στίγμα στον κόσμο, να σκεφτούμε όλοι, γιατί έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο με τις ανθρώπινες σχέσεις και τον μη σεβασμό. Νομίζω πως είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος και αισθητικά ολοκληρωμένος να χτυπήσουμε τα φαινόμενα με ένα βίαιο τρόπο καλλιτεχνικά.
 
Νομίζω ότι έχει φτάσει αυτή η στιγμή, όπου οι δικές μας συμπεριφορές, της γενιάς αυτής, είναι αυτές τις οποίες οι επόμενες γενιές θα απευθύνονται. Επομένως είναι πλέον και χρέος μας, όχι μόνο ανάγκη μας, να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μια καλύτερη κοινωνία. Φτάσαμε ως εδώ, τώρα τι μπορούμε να κάνουμε; Είμαστε εμείς η κοινωνία πια, στην οποία τα παιδιά μας μεθαύριο θα αποδώσουν ευθύνες, θα ευχαριστηθούν για αυτά που ίσως μπορέσουμε να τους αφήσουμε, αλλά νομίζω ότι πρέπει να αφυπνιστούμε όλοι σε αυτή τη γενιά. 

«Το δρώμενο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη» 

ΠτΘ: Σε ό,τι αφορά τη δομή της παράστασης, θα είναι μια σκηνή ή πολλές;
Μ.Λ.:
Ουσιαστικά είναι μικρά στιγμιότυπα. Θα μπορούσα να πω ότι είναι χωρισμένα σε δυο μέρη. Το πρώτο κομμάτι είναι η πορεία ενός παιδιού προς την ενηλικίωσή του, και το δεύτερο κομμάτι είναι διάφορες μορφές βίας, τις οποίες, είτε ξεκινούν από το συγκεκριμένο άτομο, το οποίο έχει υποστεί βία στη ζωή του είτε είναι το κοινωνικό φαινόμενο που γνωρίζουμε όλοι μας σήμερα. Ολοκληρώνεται με το κομμάτι της ανεκτικότητας. Δηλαδή πώς αυτό θα μπορούσε να αλλάξει.
 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.