Μαριος Λωλος: «Πρεπει να ειμαστε μεσα στη φωτια για να τραβηξουμε την φωτια• εμεις ειμαστε τα ματια των αναγνωστων»

Μία ακόμα ενδιαφέρουσα συζήτηση έλαβε χώρα στη ραδιοφωνική εκπομπή «Μαθήματα Αναπνοής» που εκπέμπει από το «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» και το διαδικτυακό ραδιόφωνο “Beton7Art Radio” από τον Καθηγητή Χαράλαμπο Πουλόπουλο με τον Φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο.

Μία συζήτηση με αφορμή τις εικόνες όπως αυτές αποτυπώνονται από τον φωτογραφικό φακό του τέως προέδρου της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος, που όπως εξήγησε λειτουργούν ως άλλα «μάτια των αναγνωστών».

Χαράλαμπος Πουλόπουλος και Μάριος Λώλος όμως…

«Ένας φωτορεπόρτερ που βρίσκεται στη πρώτη γραμμή με κίνδυνο της ζωής του»

Χ.Π.:  κ. Λώλο, είστε ένας σημαντικός Έλληνας «φωτοδημοσιογράφος». Τελειώσατε το γεωπονικό, παρόλα αυτά εργαστήκατε ως φωτορεπόρτερ. Από το 1991 ήσασταν πάντα στην πρώτη γραμμή με κίνδυνο της ζωής σας, ακόμη και σε εμπόλεμες περιοχές. Παρόλα αυτά, γυρίσατε ασφαλής από το μέτωπο και βρεθήκατε τον Απρίλιο του 2012, να δέχεστε ένα κτύπημα στο κεφάλι  και να βρεθεί σε κίνδυνο η ζωή σας, να ακολουθήσουν χειρουργικές επεμβάσεις και να ταλαιπωρήστε για μεγάλο διάστημα. Τι συνέβη τότε;
Μ.Λ.:  Το 2012, μεσούσης της κρίσης, ήταν η επόμενη ημέρα μετά την «αυτοκτονία» – πολιτική δολοφονία του Δημήτρη Χριστούλα, που είχε αφήσει ένα συγκλονιστικό γράμμα γιατί το έκανε. Εκείνη την ημέρα είχαν απεργία οι καμεραμάν και το μοναδικό κανάλι που δούλευε ήταν η ΕΡΤ. Ήταν παρόντες μόνο φωτογράφοι. Μας ωθούσαν οι αστυνομικοί για να φύγουμε. Εγώ σαν πρόεδρος του σωματείου φωτορεπόρτερ βγήκα μπροστά και συνεννοήθηκα με τους ανθρώπους των ΜΑΤ. Φεύγοντας προς την Πανεπιστημίου, δέχομαι ένα «δολοφονικό» χτύπημα στο κεφάλι από ανάποδο γκλοπ. Έσπασε 1.5εκ. το κρανίο μου, και γλίτωσα κυριολεκτικά για ένα χιλιοστό. Ακολούθησε ένας ψιλοχαμός στα Media γιατί θεσμικά ήμουν πρόεδρος. Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και τότε ήταν ο Χρυσοχοΐδης. Ο αρχηγός των ΜΑΤ του είπε πως θα εντοπίσει αυτόν που με χτύπησε. Τον βρήκε όσο τον βρήκα εγώ. Έγινε ΕΔΕ από την Αστυνομία και την Εισαγγελία, ωστόσο από την αστυνομία  η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Αντίστοιχα η ΕΔΕ που έκανε ο ανακριτής δεν τελεσφόρησε γιατί δεν μπόρεσε να βρει τίποτα. Ευτυχώς πήγα για εξέταση, επειδή έχασα την αφή από το δεξί μου χέρι και κατάλαβα τι έγινε, αλλιώς θα μπορούσα να είχα πεθάνει στέλνοντας απλά τις 10 «κουτσές» φωτογραφίες που είχα τραβήξει στο Πρακτορείο.

«Καμία ΕΔΕ που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με λειτουργούς του Τύπου δεν έχει τελεσφορήσει»

Χ.Π.:  Παρόλα αυτά επιμένετε, είστε στην «πρώτη γραμμή» των γεγονότων…
Μ.Λ.:  Αρχικά αυτή είναι η δουλειά μας. Από εκεί και πέρα αυτό που δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας «μπολιάσουν» είναι ο φόβος. Εμείς θα είμαστε εκεί. Πρέπει να είμαστε μέσα στη φωτιά για να τραβήξουμε την φωτιά. Πρέπει να είμαστε εκεί και να φωτογραφίζουμε. Εμείς είμαστε τα μάτια των αναγνωστών. «Λέμε» τις ειδήσεις με τη «γλώσσα» της εικόνας και τηρούμε απαρέγκλιτα τους κανόνες δεοντολογίας.

Είμαστε το μοναδικό Σωματείο στα Media που όποιος τους καταστρατηγήσει περνάει πειθαρχικό και έχει συνέπειες. Έτσι κανείς δεν μπορεί να μας πει πως αυτό που κάνατε ήταν ανήθικο. Μπορεί να είμαστε κακοπληρωμένοι, να «παίζουμε το κεφάλι μας», συνέχεια αλλά δεν θέλουμε να μας πουν ανήθικους. Η κοινωνία μάς έχει αποδεχθεί και μάς θεωρεί κομμάτι της. Δεν λέει «αλήτες, ρουφιάνοι, φωτορεπόρτερ», όπως συχνά φωνάζει  «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σε τελική ανάλυση, καταλήγοντας στο χτύπημα, δεν ήταν η πρώτη φορά που με χτύπησαν. Τον Δεκέμβρη του 11, που δεν είχε επεισόδια, με χτύπησε από πίσω ένας αστυνομικός των ΜΑΤ και το «τράβηξε» τυχαία ένας καμεραμάν από τη Γερμανία. Έγινε ΕΔΕ στην Κερατέα, προκειμένου να είναι πιο «αδιάβλητη» η διαδικασία. Πηγαίνω στον Αστυνομικό Διευθυντή και μετά από έναν διάλογο τον ρώτησα: «θα τον βρούμε»;. Και μου απαντάει πως αυτός θα κάνει ό,τι πρέπει, αλλά δεν θα βρεθεί ο δράστης.  Όταν χτύπησαν την Τατιάνα Μπόλαρη – είναι η μοναδική περίπτωση που ο αστυνομικός βρέθηκε και καταδικάστηκε – αποφασίσαμε εμπάργκο στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Συναντηθήκαμε και από τη συνάντηση αυτή κρατάω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι τα γιλέκα που μας είπε να φοράμε. Του εξήγησα πως γιλέκο βάζουμε στους πολέμους. Εκτός αν θεωρούσε πως η Πλατεία Συντάγματος είναι εμπόλεμη ζώνη. Επίσης του είπα πως αν εγγυηθεί με υπογραφή πως βάζοντας γιλέκα δεν θα ξαναφάμε ξύλο από αστυνομικούς, τότε θα γίνει. Μας είπε επίσης, σε χαλαρή διάθεση, πως δεν μπορεί να μας διασφαλίσει πως δεν θα μας χτυπήσουν αστυνομικοί των ΜΑΤ, οι οποίοι βλέπουν τις μηχανές μας σαν εν δυνάμει «φονικά όπλα». Ο αστυνομικός δηλαδή των ΜΑΤ νιώθει πως απειλείται από την φωτογραφική μου μηχανή. Καμία ΕΔΕ που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με λειτουργούς του Τύπου δεν έχει τελεσφορήσει. Κανείς δεν τιμωρήθηκε. Δεν γίνεται ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη να τους χρειάζεται να κάνουν την «βρώμικη δουλειά» και μετά να τους κυνηγάει. Ο τελευταίος υπουργός Προστασίας του Πολίτη που το προσπάθησε ήταν ο Παπουτσής επί ΠΑΣΟΚ.

Χ.Π.: Τι έγινε στη φετινή επέτειο δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου;
Μ.Λ.: Αρχικά η αναλογία κάτοικου προς αστυνομικό στα Εξάρχεια ήταν 1 προς 1. Έβλεπες παντού Αστυνομικούς. Κανένας δεν προσέγγισε να αφήσει ένα λουλούδι, ούτε και εμείς οι φωτορεπόρτερ. Για μένα αυτό ήταν η εικόνα της ημέρας. Προσεγγίσαμε το σημείο όσο μπορούσαμε και τραβήξαμε με τηλεφακό. Αστυνομικοί έλεγχοι παντού και προσαγωγές σε όποιον περνούσε με σκυλί και λουλούδια και ήταν σε παρέα 4 -5 ατόμων. Στα Εξάρχεια δεν μπορούσαν να διώξουν φωτορεπόρτερ, αλλά είδα να πετάνε κρότου λάμψης σε πολυκατοικία. Σε ένα άλλο σημείο, προσπαθούσαν να εκκενώσουν έναν πολιτικό χώρο Αντιεξουσιαστικό, όπου μας είπαν με ασπίδες, γκλοπ και φωνές να μην είμαστε μπροστά στα πόδια τους. Διαμαρτυρόμασταν στους επικεφαλής, αλλά δεν υπήρχε καμία εξήγηση. Η συμπεριφορά της αστυνομίας στους λειτουργούς του Τύπου ήταν τρισάθλια και έχουμε κάνει καταγγελία σαν Σωματείο γι’ αυτό. Αν κινείσαι στα νόμιμα πλαίσια δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.

«Η σύγκρουση των νέων το 2008 με το σύστημα, έμεινε ως παρακαταθήκη»

Χ.Π.: Ήσασταν όμως παρών και τις ημέρες της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008. Πόσο τα γεγονότα εκείνης της περιόδου μοιάζουν με το σήμερα;
Μ.Λ.: Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τότε, έφυγα από το σπίτι Σάββατο βράδυ και γύρισα στις 25 Δεκεμβρίου, όταν όλα είχαν τελειώσει. Φωτογράφισα τη σύγκρουση που εμπεριείχε μαθητές με αστυνομικούς των ΜΑΤ. Έβλεπες όμως φαντασία, ευφάνταστα συνθήματα. Είχα φωτογραφίσει να παίζουν μπάλα στην Ακαδημίας. Υπήρχε πάθος, φαντασία, ένταση και αυτό που μας είπε η νεολαία τότε ήταν αυτό που μια εβδομάδα πριν δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Αυτό που με λίγα λόγια έλεγαν είναι ότι «με αφορμή τον νεκρό συμμαθητή μας, συγκρουόμαστε με το σύστημα. Σπίτι-φροντιστήριο-σχολείο δεν το αντέχουμε». Αυτό τουλάχιστον κατάλαβα εγώ. Σε δεύτερο χρόνο αφού τέλειωσε η εξέγερση, έμεινε από πίσω ως παρακαταθήκη οργάνωσης. Όπως έγιναν οι πλατείες μετά από λίγα χρόνια, οι συνελεύσεις και οι συζητήσεις.

«Τα Εξάρχεια είναι μια γειτονιά που παράγει σκέψη και συλλογικότητα»

Χ.Π.: Τα Εξάρχεια είναι τελικά χώρος τρομοκρατών;
Μ.Λ.: Εγώ ζω χρόνια εκεί και μάλιστα επέλεξα να ζω εκεί. Είναι μία τρομερή γειτονιά που παράγει σκέψη, παράγει συλλογικότητα. Τα προσφυγικά από τα Εξάρχεια ξεκίνησαν. Όσο τα Εξάρχεια είναι αστυνοκρατούμενα, όσο επιτρέπεις το εμπόριο ναρκωτικών έχεις πρόβλημα. Οι συλλογικότητες δεν είναι πρόβλημα, τα ναρκωτικά είναι. Η αστυνομία τους ξέρει. Έχω δει μπροστά μου έλεγχο εμπόρου να δείχνει τα χαρτιά του και να φεύγει και να συλλαμβάνεται μία κοπέλα η οποία αρνήθηκε να ελέγξουν την τσάντα της. Αυτήν τη στιγμή  οι αστυνομικοί κάνουν ό,τι θέλουν και δεν λογοδοτούν πουθενά. Φορτώνουν κατηγορίες και δεν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Χ.Π.: Γιατί όμως στοχοποιήθηκαν τα Εξάρχεια τόσο;
Μ.Λ.: Γιατί αποτελούν το κλασικό πολιτικό αφήγημα της τωρινής κυβέρνησης προεκλογικά. Επίσης, πρέπει να «χαϊδεύει» το ακροδεξιό ακροατήριο. Μετά την «κωλοτούμπα» στο Μακεδονικό, για να το μαζέψει πρέπει να «πουλήσει» Εξάρχεια. Από τη φετινή καταστολή ανήμερα της επετείου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τα γεγονότα της περσινής 17ης Νοέμβρη στην Πανεπιστημίου που ο κόσμος έτρεχε και η αστυνομία έριχνε φουλ νερό και χημικά, από το ξεγύμνωμα διαδηλωτή το 2019 που δεν έγινε τίποτα κ.ο.κ.

«Τα προσφυγόπουλα είναι παραιτημένα και ζουν κάθε μέρα το ίδιο πράγμα •Χάνουν την προβολή τους στο μέλλον»

Χ.Π.: Έχετε ασχοληθεί όμως και με άλλα θέματα, μεταξύ των οποίων και τα προσφυγόπουλα για τα οποία μάλιστα έχετε κάνει σχετική έκθεση.
Μ.Λ.: Έχω κάνει έκθεση στην Κέρκυρα με θέμα τα παιδιά-προσφυγάκια. Πιστεύω πως τα παιδιά είναι δικά μας. Ο τρόπος με τον οποίο τους συμπεριφερόμαστε δείχνει τον δείκτη του πολιτισμού μας. Αν δεν σε νοιάζει το διπλανό παιδί που μπορεί να είναι από την Αφρική, τη Συρία κ.ο.κ. έχεις πρόβλημα. Τα παιδιά είναι ανυπεράσπιστα και «αδιαμεσολάβητα». Αυτό που νιώθουν, θα το εκφράσουν. Δεν είναι όπως οι ενήλικες που θα κάνουν διάφορες σκέψεις πριν από κάθε πράξη. Το πρόβλημα με τα προσφυγόπουλα, είτε ζουν σε «οργανωμένα» camp είτε στα «κολαστήρια», είναι ότι είναι παραιτημένα και ζουν κάθε μέρα το ίδιο πράγμα. Χάνουν την προβολή στο μέλλον. Ένα Ελληνόπουλο θα πει «εγώ θέλω να γίνω γιατρός», ενώ το προσφυγόπουλο δεν μπορεί να έχει όνειρα.  Όταν δώσεις σε ένα παιδί τη μόρφωση σε συνδυασμό με το άσυλο, θα τους κρατήσεις εδώ, θα τους μορφώσεις.

«Είμαστε σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει να αποφασίσουμε αν ανήκουμε στην αλληλέγγυα πλευρά ή στην πλευρά του μισανθρώπου»

Χ.Π.: Και το ‘22 όταν ήρθαν οι Έλληνες από τη Μικρά Ασία δεν τους θέλανε. Παιδιά βρέθηκαν σε κίνδυνο και πέρασαν πολλά χρόνια για να ενταχθούν στην κοινωνία…
Μ.Λ.: Δουλεύω με τα παιδιά. Η έκθεση στην οποία αναφερθήκατε έγινε στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας. Εγώ θεωρώ πως είμαστε σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ανήκουμε στην αλληλέγγυα πλευρά, την ανθρώπινη που σκέφτεται τον άνθρωπο με όρους αξιοπρέπειας ή αν θα πάμε στην άλλη πλευρά, του μισανθρώπου, του φασίστα όπου αυτή δεν χωρά στο ανθρώπινο είδος και την ανθρώπινη λογική. Το έζησα στη Μυτιλήνη τον Μάρτιο. Βγήκε μία βάρκα ακυβέρνητη στη Θερμή και ήρθαν διάφοροι και ακούσαμε πραγματικά τα πάντα. Μετά μας κυνήγησαν και εμάς και μάλιστα ξυλοκοπήθηκε ένας Γερμανός φωτογράφος. Από τη μία είχαμε την εικόνα μίας εγκύου γυναίκας και προσφυγόπουλα και από την άλλη κάποιοι να λένε διάφορα προς αυτούς. Με σόκαρε η σκηνή. Αυτό που με σόκαρε και ήταν ο λόγος που έκανα την έκθεση ήταν πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου σιωπούσε. Δεν γίνεται να σιωπάς απέναντι σε έναν μισάνθρωπο φασίστα. Μπορεί να λέω εγώ ό,τι θέλω, αλλά τέτοιου τύπου αντιμετώπιση πρέπει να έχει ένα όριο. Ένας ιστορικός του μέλλοντος, κοιτώντας τις φωτογραφίες μας θέλω να γράψει πως υπήρχε τουλάχιστον μία κοινωνία αλληλέγγυα και ανθρώπινη.

«Οι πρόσφυγες στην Ειδομένη, ναι μεν έφτασαν στην Ευρώπη αλλά δεν μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους• έχει κολλήσει το όνειρό τους σε μία “καταπληκτική” συμφωνία μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας»

Χ.Π.: Τι συμβαίνει σήμερα στο προσφυγικό με αυτά τα παιδιά;
Μ.Λ.: Είναι τρισάθλιες οι συνθήκες διαβίωσής τους. Μιλήσατε πριν για την εμπειρία μου στις εμπόλεμες ζώνες. Σε μία εμπόλεμη ζώνη ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Πρέπει να φοβάσαι, γιατί αλλιώς θα θεωρείς αυτονόητο πως θα βλέπεις νεκρούς και παιδιά πεθαμένα. Εγώ δεν είμαι πολεμικός ανταποκριτής. Εμείς τραβάμε κοινωνικά. Οι εμπόλεμες ζώνες μου έχουν δώσει να καταλάβω πως αυτά που έχουν τρομερό ενδιαφέρον για τη ζωή είναι λίγα και πρέπει να «σκύψεις» πολύ σε αυτά. Είναι η σύντροφός σου, το παιδί σου, οι φίλοι σου και οι συλλογικότητές σου και να προσπαθείς να ζεις με αξιοπρέπεια και ανθρώπινα. Αυτό που γίνεται με το προσφυγικό αρχικά με έκανε να σοκαριστώ λίγο. Έβλεπα 15-16 βάρκες να έρχονται συνεχώς. Όταν έβγαινε μία βάρκα στη στεριά έβλεπα οικογένειες να αγκαλιάζονται, καθώς δεν είχαν σχέση με τη θάλασσα. Σοκαρίστηκα από το θέαμα γιατί και πολύς κόσμος πνίγηκε. Όταν πήγα στην Ειδομένη  —μία τρύπα στην γεωγραφία και «τρύπα» μέσα μας— οι άνθρωποι ήταν παραιτημένοι και «κόλλησαν» εκεί. Έφτασαν στην Ευρώπη, αλλά δεν μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους, έχει κολλήσει το όνειρό τους σε μία «καταπληκτική» συμφωνία μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας. Μία τεράστια πολιτική κουβέντα. Είδα παιδιά να παίζουν στις λάσπες, παιδιά που έχουν ανάγκη από χάδι. Γνώρισα πρόσφυγες και όταν με ρωτούσαν τι έγινε δεν ήξερα να απαντήσω. Όταν έγινε η εκκένωση του camp, εμείς δεν πλησιάσαμε. Θέλαμε αλλά μας απομάκρυναν με τη δικαιολογία πως θα ξεσηκώνονταν οι πρόσφυγες βλέποντας τις κάμερες. Ήταν μόνο ένας καλός συνάδελφος,  μόνο ο Γιάννης από το Αθηναϊκό Πρακτορείο. Όταν μας φώναξαν στις δηλώσεις του Τόσκα, έκανα βόλτα στο camp και πήγαινα στα σημεία που βρίσκονταν άνθρωποι που ήξερα. «Χτύπαγαν» τη συνείδησή μου φωνές. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όταν φωτογραφίζεις, προσπαθείς να συγκρατείς τα συναισθήματά σου, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν αντέχεις. «Σκάνε» και δεν προλαβαίνουμε να τα επεξεργαστούμε. Είμαστε άνθρωποι με αξιοπρέπεια, συναισθήματα και με αυτά φωτογραφίζουμε. Παραδίδουμε την είδηση ιδωμένη από τη δική μας ματιά.

«Από το 2008 και μετά γλίτωσαν πολλά παιδιά που δεν είχαν τσάντες στην πλάτη, μετά την προσαγωγή βρέθηκαν με τσάντα και δικαιώθηκαν από τις φωτογραφίες μας»

Χ.Π.: Σε ποια πλευρά ανήκετε εσείς;
Μ.Λ.: Εμείς ανήκουμε στην πλευρά του σκληρά εργαζόμενου, του ταξικά προσδιορισμένου. Είχα φωτογραφήσει καθηγητές που απολύθηκαν, καθαρίστριες που αρχικά απολύθηκαν και, στο τέλος, δικαιώθηκαν και κλάψαμε μαζί. Μοιραία θα πάρεις ηθική πλευρά. Απευθύνεσαι και εσύ στον εργαζόμενο. Εργαζόμενοι είμαστε και εμείς, πολύ άσχημα αμοιβόμενοι εργαζόμενοι. Είναι πλεονέκτημα το ότι θα διαλέξω τις 10 από τις 100 φωτογραφίες που θα τραβήξω και θα στείλω, ενώ ο cameraman δεν το έχει. Κατάρα είναι γιατί δεν αρέσει στην εκάστοτε εξουσία. Ο κλάδος μας είναι μόνιμα στις εξαιρέσεις, στα μη ελεγχόμενα Media. Από το 2008 και μετά γλίτωσαν πολλά παιδιά που δεν είχαν τσάντες στην πλάτη, μετά την προσαγωγή βρέθηκαν με τσάντα, και δικαιώθηκαν από τις φωτογραφίες μας. Κανένας δεν με έχει αποκαλέσει ρουφιάνο. Η κοινωνία μάς σέβεται και θα μας γλιτώσει από το ξύλο των αστυνομικών. Οι διαδηλωτές οι ίδιοι θα μας προστατεύσουν από αυτό.

«Μια φωτογραφία που είναι ντοκουμέντο έχει πολιτική παρέμβαση»

Χ.Π.: Ήσασταν πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος από το 2007 έως το 2019 και κάνατε εξαιρετική δουλειά τόσο με παρεμβάσεις όσο και με τη δεοντολογία. Με ηθική, με εντιμότητα, υπευθυνότητα και πολιτική παρέμβαση…
Μ.Λ.: Μία φωτογραφία που είναι ντοκουμέντο έχει πολιτική παρέμβαση έτσι και αλλιώς. Οι Αμερικάνοι παλιά δεν θέλανε τους φωτογράφους στα πόδια τους γιατί τραβάνε αυτό που δεν θέλουν. Οι φωτογραφίες προκαλούν πολιτικά ζητήματα.

Όταν …«δεν μπόρεσα να σηκώσω τη μηχανή…»

Χ.Π.: Μπορείτε να θυμηθείτε μία στιγμή που σας κόπηκε η ανάσα;
Μ.Λ.: Είναι μια στιγμή που δεν τη φωτογράφησα. Κατέβασα τη μηχανή. Είμαι σε ένα χωριό στη Βοσνία και έχω απέναντί μου ένα κοριτσάκι 10 χρονών ξανθό με γαλανά μάτια, μπούκλες στο μαλλί και απλανές βλέμμα. Σερβάκι. Είχαν μπει Μουσουλμάνοι και έσφαξαν τους γονείς του. Έμεινε μία εβδομάδα μόνο του με τους νεκρούς γονείς δίπλα του, αλλά αυτή τη γλίτωσε γιατί μάλλον δεν τη βρήκαν. Ένα παιδί που πλέον δεν επικοινωνούσε. Το είχα καδράρει στο μυαλό μου, το πώς θα την φωτογραφίσω, όμως δεν μπόρεσα να σηκώσω τη μηχανή. Μου κόπηκε η ανάσα. Ένα παιδί που δεν επικοινωνεί…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.