«Κανουμε αυτο που μας αρεσει, αυτο που αγαπαμε»

Ο Coelio έλεγε στον αλχημιστή του ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Αυτό ίσχυσε και με τους δικούς μας αλχημιστές, μια παρέα έξι νέων ανθρώπων οι οποίοι μας μίλησαν πριν την εμφάνισή τους στο Αμφιθέατρο της Παλιάς Νομικής που έγινε την περασμένη Παρασκευή, στην εκπομπή «Βομβιστές Δυτικών Προαστίων» του ράδιο Παρατηρητής, και απ’ ό,τι φαίνεται οι νέοι και λόγο έχουνε και άποψη και τα λένε χωρίς υπεκφυγές και καθωσπρεπισμούς και τελικά μας υπενθυμίζουν την γνωστή ρήση του Σαββόπουλου πως την ιστορία στην Ελλάδα την γράφουν οι παρέες. Και για του λόγου το αληθές διαβάστε…

ΠτΘ: Να σας καλωσορίσουμε στην Κομοτηνή και στο ραδιόφωνο του Παρατηρητή.

Καλώς σας βρήκαμε.

ΠτΘ: Ονομαστήκατε Αλχημιστές για έναν ειδικό λόγο, θέλετε να μας τον πείτε;

Είναι λόγω των πολλών μουσικών επιρροών που έχει ο καθένας, επειδή μας αρέσουν πολλά διαφορετικά μουσικά στυλ και αρεσκόμαστε να παντρεύουμε ήχους. Γι’ αυτό είπαμε να ονομάσουμε το συγκρότημα Αλχημιστές.

ΠτΘ: Σ’ αυτήν την εποχή που και στη μουσική βλέπουμε το φαινόμενο του συγκεντρωτισμού του ατομικισμού και της ομογενοποίησης της μουσικής πώς μπορείτε και συνυπάρχετε μουσικά τόσο διαφορετικοί άνθρωποι;

Γιατί είμαστε κατά βάση παρέα εκτός από συγκρότημα. Είμαστε, δηλαδή, τόσα χρόνια οι κολλητοί οι φίλοι οι οποίοι θα βγούμε έξω για καφέ, θα διασκεδάσουμε, θα πούμε τα προβλήματά μας ο ένας στον άλλο και έτσι συνυπάρχουμε και ως συγκρότημα. Και πάνω απ’ όλα ο ένας μπορεί να ανεχτεί τον άλλο.

ΠτΘ: Πού έγινε αυτό το αντάμωμα των έξι γιατί βλέπουμε ένας Θρακιώτη έναν Θεσσαλό, έναν Ικαριώτη…

Όλοι έχουμε καταγωγή από την επαρχία αλλά κατοικούμε στην Αθήνα.

ΠτΘ: Άρα είστε μία παρέα νέων που σμίξατε και έχετε παίξει σε πολλούς χώρους και συνεργαστήκατε με καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως ο Γιάννης Κούτρας και άλλοι. Επομένως, είναι καλή η χημεία των Αλχημιστών…

Έχουμε παίξει σε πολλά μαγαζιά στην Αθήνα. Η συνεργασία μας με τον Γιάννη Κούτρα έγινε πριν πέντε χρόνια στο Καλλιμάρμαρο το καλοκαίρι. Εμείς ανοίγαμε την συναυλία του, δεν συμμετείχαμε ως μουσικοί του. Από τότε βέβαια έχουν αλλάξει πολλά. Τότε προσπαθούσαμε να κάνουμε κάποια live ενώ τα τέσσερα τελευταία χρόνια παίζουμε κανονικά σεζόν σε μουσικές σκηνές στην Αθήνα.

ΠτΘ: Να δούμε λίγο τα πράγματα πώς έχουν μουσικά. Είστε ένα νέο συγκρότημα, νέων ανθρώπων από το 2001 ως Αλχημιστές αλλά πώς ξεκινήσατε;

Είχαμε ξεκινήσει από την ορχήστρα του Γυμνασίου. Πήγαμε εκεί πέρα, αρχίσαμε να παίζουμε και έτσι δημιουργηθήκαμε, όχι ως Αλχημιστές αλλά ως παρέα και μετά εξελιχτήκαμε και με τις προσθήκες άλλων μελών.

ΠτΘ: Μπουζούκια, ηλεκτρικές κιθάρες στο σχήμα, δηλαδή μέχρι Λοΐζο μπορείτε να παίξετε.

Έχουμε κάνει ολόκληρο πρόγραμμα με αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο. Είναι μια από τις επιρροές μας ο Μάνος ο Λοΐζος όπως είναι και ο άλλος Μάνος, ο Μάνος Χατζιδάκις επίσης οι Τρύπες τα Ξύλινα Σπαθιά οι Radiohead ο Moby…

Κάθε εμπόδιο που έχουμε για καλό

ΠτΘ: Ενώ μουσικά υπάρχετε τουλάχιστον από το 2001, ωστόσο ο πρώτος σας δίσκος κυκλοφόρησε μόλις φέτος. Ήταν επιλογή σας; Δεν βρίσκατε δισκογραφική στέγη; Γιατί συνέβη αυτό;

Εκτός από το κάθε εμπόδιο που έχουμε για καλό – το λέμε σαν ρητό μας – το αφήσαμε λιγάκι το πράγμα στην μοίρα του γιατί όταν αρχίσαμε να παίζουμε την πρώτη σεζόν είχαμε κάποιο υλικό αλλά όχι κάτι για να ασχοληθούμε σοβαρά, με προγραμματισμό για να γίνει η πρώτη δουλειά μας, ώσπου συναντηθήκαμε στο studio του Αντώνη, του μπασίστα μας, με τον Σταμάτη Μεσημέρη, με τον οποίο είπαμε από κοινού ν’ αρχίσουμε να γράφουμε κάποια πράγματα. Μας έφερε κάποιους στίχους, κάποιες ιδέες σε μουσική τα εξελίξαμε εμείς και κάποια στιγμή δημιουργήθηκαν τα κομμάτια των οποίων οι κεντρικές ιδέες τους, που είχαμε στην αρχή, και κάποια τελειωμένα πράγματα που μετά μαζέψαμε, αποτέλεσαν το υλικό του πρώτου μας δίσκου.

ΠτΘ: Με ενδιαφέρει πολύ αυτό που λέτε για τον Σταμάτη Μεσημέρη και θέλω να κάνω μια προβοκατόρικη ερώτηση. Πολλές φορές ακούω από νέους καλλιτέχνες όταν συνεργάζονται με ανθρώπους που έχουν μια πορεία στο χώρο ότι τους περιορίζουν και δεν τους αφήνουν να δώσουν το στίγμα τους. Κάτι τέτοιο συνέβη με εσάς και τον Σταμάτη Μεσημέρη;

Το στίγμα αν κάποιος καλλιτέχνης θέλει να το δώσει θα το δώσει. Αυτό φάνηκε από την στιγμή που είναι από κοινού η ενορχήστρωση, η παραγωγή και κάποια κομμάτια ήταν σε δική μας μουσική. Υπήρχε πάρα πολύ ωραίο κλίμα και τον Σταμάτη τον θεωρούμε φίλο μας. Ήμασταν κάθε μέρα στο studio επί πόσους μήνες και είχαμε πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Από κοινού δουλεύαμε ιδέες μας άρεσε κάτι, δεν μας άρεσε, το συζητούσαμε. Δεν υπήρχε κανένας βεντετισμός και δόξα τον Θεό γιατί αν υπήρχε βεντετισμός δεν θα είχαμε πλέον όρεξη να συνεχίσουμε.

ΠτΘ: Τα πράγματα γενικότερα στην δισκογραφία πως τα βλέπετε; Βλέπουμε τραγουδάκια της μιας χρήσης, τραγουδιστές που σήμερα είναι αύριο δεν είναι, πιστεύετε ότι γίνεται μία προσπάθεια να αναστραφεί αυτή η κατάσταση;

Το κάθε τι εξυπηρετεί κάτι. Το καθένα εξυπηρετεί άλλοτε τη μουσική βιομηχανία και άλλοτε τις ψυχές. Το καθένα κάνει την δουλειά του. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, απλά ο καθένας δίνει τον αγώνα του για να κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο. Το θέμα είναι ο καθένας τι επιλέγει να είναι με την δουλειά του και το πόσο θα αντέξει φαίνεται με τον χρόνο. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό που κάνεις θα μείνει ή θα είναι κάτι μόνο για ένα καλοκαίρι.

ΠτΘ: Ο χρόνος και το κοινό βέβαια γιατί αυτό που καταλαβαίνω και από εσάς είναι αυτό το πράγμα, δηλαδή σας ενδιαφέρει να επικοινωνείτε με το κοινό μέσα από τις συναυλίες ή τις παραστάσεις σας. Αυτό είναι τελικά το σημαντικό και αυτό που μένει. Έτσι δεν είναι;

Ναι και δεν ξεκινάμε με την άποψη του να πάμε να χτυπήσουμε το κοινό το εφηβικό ή πάμε για να χτυπήσουμε τους τριαντάρηδες ή τους νοσταλγικούς μεγαλύτερης ηλικίας. Είπαμε θα κάνουμε αυτό που μας αρέσει αυτό που αγαπάμε και σ’ όποιους αρέσουμε, όπου έχουμε ανταπόκριση. Και αντικειμενικά μέσα από το πρόγραμμά μας να το δεις και στις συναυλίες μας είναι τόσο μεγάλο το φάσμα των τραγουδιών που παίζουμε εκ πρώτης όψεως αντιφατικών μεταξύ τους, αλλά το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο. Δηλαδή από Χατζιδάκι σε Τρύπες και από Μάλαμα σε Radiohead, όλα με τον δικό μας τρόπο με το δικό μας στίγμα. Αυτό είναι που μας αρέσει.

ΠτΘ: Είναι μουσική και είναι εφτά νότες δηλαδή. Τα ραδιόφωνα σήμερα πώς τα βλέπετε; Γιατί βλέπουμε πως και αυτά συντελούν σ’ αυτήν την κατάσταση με playlists εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, μουσικές κατευθυνόμενες από μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες. Έχουν και αυτά το μερτικό τους…

Είναι αυτό που λέγαμε πριν, όλα εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς και κάνουν την δουλειά τους χωρίς να είμαστε εμείς οι αρμόδιοι για να κρίνουμε, αν και αποτελούμε μέρος όλου αυτού από την στιγμή που είμαστε το υλικό για κάποιες εκπομπές για κάποια ραδιόφωνα. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς όλοι εξυπηρετούν κάποιους και δεν είναι εύκολο να αλλάξει και κάτι.

Νέοι και μουσική

ΠτΘ: Στο πλαίσιο αυτής της αμοιβαίας εξυπηρέτησης και των γνωστών που υπάρχουν σ’ όλους τους χώρους, γιατί και στην μουσική υπάρχουν μεσάζοντες, είτε πρόκειται για δισκογραφική εταιρία είτε πρόκειται για μια εμφάνιση σ’ ένα χώρο βρήκατε πολλές πόρτες κλειστές;

Θα ήμασταν ψεύτες είτε εμείς είτε κάποιος άλλος καλλιτέχνης αν έλεγε πως έχει κάποιο γνωστό κάπου που μπορεί να προωθήσει τη δουλειά του και δεν έχει χτυπήσει την πόρτα του. Γιατί και εμείς όποιο γνωστό έχουμε, το παραδεχόμαστε, έχουμε χτυπήσει την πόρτα του για να μπορέσει να βοηθήσει στην όλη προσπάθεια. Όποιος δεν το παραδέχεται αυτό είναι μεγάλος ψεύτης ή έχει πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο. Δυστυχώς όμως αν δεν έχεις πολλούς γνωστούς υπάρχουν υπερβολικά πολλές κλειστές πόρτες.

ΠτΘ: Επειδή κινήστε σε πολλούς χώρους και είστε και οι ίδιοι νέοι τα νέα τα παιδιά το ψάχνουν στην μουσική;

Ακούνε μουσική απλά επειδή δεν υπάρχει χρόνος, από παντού ακούω «δεν έχουμε χρόνο», θα ακούσουν μέσα στο αυτοκίνητο, θα ακούσουν ραδιόφωνο, όμως και εκεί τα πράγματα είναι συγκεκριμένα, άλλοι θα κατεβάσουν μουσική από το διαδίκτυο, θα ακούσουν μουσική. Εγώ πιστεύω ότι ακούν μουσική απλά δεν είναι τόσο ανοιχτοί στο να ψάξουνε τα πράγματα.

ΠτΘ: Δηλαδή αν ακούνε rock ή reggae δεν θα ακούσουν hip – hop ας πούμε;

Όχι δυστυχώς σήμερα σε στιγματίζουν περισσότερο κρίνοντας από τα live. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι το live είναι η καλύτερη διαφήμιση που μπορεί να έχει κάποιος. Και εμείς οι ίδιοι εάν πάμε σε μια συναυλία και μας αρέσει κάποιος μετά θα ψάξουμε τα πάντα γι’ αυτόν. Το κακό είναι ότι πέφτει ένα υλικό στα χέρια σου και δεν έχεις το χρόνο να κάτσεις να τ’ ακούσεις. Δηλαδή να πεις σήμερα θα κάτσω να ακούσω ένα δίσκο. Βάζεις ένα couple ακούς και το refrain και λες ωραία το άκουσα πάμε στο επόμενο κομμάτι και γίνεται κάπως έτσι, οπότε χάνεις την ουσία. Και είναι λιγάκι παράδοξο αυτό, δηλαδή υπάρχουν τόσα είδη μουσικής, τόσοι καλλιτέχνες, καινούριοι, παλιοί, έχεις χιλιάδες πράγματα να διαλέξεις κι όμως, ο περισσότερος κόσμος είναι τελείως συγκεντρωμένος σ’ αυτό που ακούει. Αλλά το πιο παράδοξο είναι ότι αυτοί που έχουνε χρόνο και πληρώνονται για ν’ ακούνε cd δεν τα ακούνε με αντικειμενικό κριτήριο και με την κατάλληλη διάθεση για να κρίνουν σωστά το cd. Αυτή είναι η κατάντια.

ΠτΘ: Δηλαδή αν στείλεις ένα demo σε μια δισκογραφική δε θα το ακούσει ο υπεύθυνος;

Αυτό είναι το όλο άδικο – δίκαιο της υπόθεσης, γιατί αυτοί δεν φταίνε, πληρώνονται για να προωθήσουν κάτι με την εταιρία το οποίο είναι σίγουρο ότι θα φέρει χρήματα. Αυτοί είναι μέρος ενός συστήματος και έτσι πληρώνονται. Αυτή είναι η δουλειά τους από ‘κει και πέρα εάν, επειδή είναι και αυτοί πιεσμένοι από χρόνο γιατί καθημερινά έχουν πολλά cd να ακούσουν, φτάνουν στα χέρια τους για να τ’ ακούσουν, γιατί πολλά cd πετιούνται ή κλείνονται σε αποθήκες, και το ξέρουμε και οι ίδιοι αυτό, θα κάτσει και με την πρώτη ιδέα ακούσματος που θα πάρει θα προσπαθήσει να καταλάβει εάν αυτό θα έχει απήχηση. Το οποίο βέβαια δεν είναι καθόλου αντικειμενικό.

Στο Σταυρό του Νότου

ΠτΘ: Αυτή την περίοδο εμφανίζεστε κάπου στην Αθήνα;

Ναι εμφανιζόμαστε στον Σταυρό του Νότου στο club κάθε Τετάρτη. Είμαστε πλέον και εμείς παιδιά του Σταυρού και μαζί μας ως guest εμφανίζονται ο Mc Jinka και συμμετέχει στο πρόγραμμα και η Λαμπρινή Καρακώστα.

ΠτΘ: Θα βγει κάποια από αυτές τις συνεργασίες και σε cd;

Δεν το έχουμε σκεφτεί αυτό αλλά τίποτα δεν αποκλείουμε

ΠτΘ: Εσείς πηγαίνετε σε εμφανίσεις άλλων καλλιτεχνών;

Βεβαίως, συνέχεια και είναι πολύ καλό να παίρνεις θετικά στοιχεία από άλλα προγράμματα. Το ότι είμαστε μουσικοί και παίζουμε μουσική το κάνουμε πρώτα από όλα γιατί μας αρέσει που είμαστε ακροατές στη μουσική αλλιώς δεν θα είχε και νόημα και σίγουρα είναι πολύ ωραίο να πας να δεις μια καλή μπάντα να παίζει ή έναν ωραίο καλλιτέχνη, σε γεμίζει αυτό το πράμα. Το να δεις μια μπάντα ή έναν καλλιτέχνη που θα σου μιλήσει είναι ο,τι καλύτερο.

ΠτΘ: Και για να συνεχίσω εγώ με τις προβοκατόρικες ερωτήσεις μιας και όπως μας είπαμε εμφανίζεστε στον Σταυρό του Νότου είστε άνθρωποι που πηγαίνετε με τον σταυρό στο χέρι, δηλαδή είστε διατεθειμένοι κάποια στεγανά κάποια «πιστεύω» σας να τα πατήσετε προκειμένου να γίνετε γνωστοί σε ένα μεγαλύτερο κοινό;

Πρώτον αν είχαμε καταπατήσει τα πιστεύω μας δεν θα είχαμε ούτε κέφι να παίξουμε ούτε παρέα θα ήμασταν, γιατί είμαστε έξι διαφορετικοί χαρακτήρες οι οποίοι κράζουν ο ένας τον άλλο για οτιδήποτε, αλλά με την μία θα ζητήσουμε συγγνώμη ο ένας στον άλλο και όλοι σεβόμαστε την άποψη του άλλου. Ξέρουμε τι πρέπει να γίνει για να προωθηθεί μία συγκεκριμένη δουλειά. Εάν σου πει κάποιος ότι θα βγεις και θα παίξεις αυτό που δεν παίζεις συνήθως ή θα βγεις και θα πεις αυτά που δεν λες συνήθως ή θα φερθείς έτσι όπως δεν φέρεσαι συνήθως, ε όχι δεν θα το κάνουμε.

ΠτΘ: Γράφετε μουσική; Και αν ναι, πού κινείτε μουσικά;

Ναι γράφουμε μουσική, προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Κινείται στο ύφος το δικό μας.

ΠτΘ: Δηλαδή δεν βάζετε ταμπέλες στην μουσική…

Ναι εμείς ποτέ δεν είχαμε ενδοιασμό στο τι θα παίξουμε αρκεί να το παίξουμε όπως θέλουμε εμείς και να μας αρέσει εμάς πρώτα και πάνω απ’ όλα με σεβασμό στο οποιοδήποτε κομμάτι. Συνεπώς και αυτά που γράφουμε έχουν την ίδια λογική. Δηλαδή, δεν θα πούμε π.χ. ότι ένα κομμάτι είναι reggae δεν θα το παίξουμε γιατί εμείς δεν παίζουμε reggae. Άμα εμείς μπορούμε, μας αρέσει και το υποστηρίζουμε θα το κάνουμε. Αντίθετα, αν είναι να εκθέσουμε ή το κομμάτι ή εμάς, δεν πρόκειται να γίνει.

ΠτΘ: Μας είπατε για τις διασκευές που κάνετε σε κάποια κομμάτια όπως το γνωστό ρεμπέτικο τον «Καϊξή». Φοβάστε κατά κάποιο τρόπο όταν πειράζετε τέτοια κομμάτια που έχουν την ιστορία τους στην ελληνική δισκογραφία;

Βεβαίως είναι μεγάλη ευθύνη το να πάρεις ένα κομμάτι που είναι πολύ γνωστό, πολύ στερεότυπο να το αλλάξεις κι αυτό που κοιτάμε πάνω απ’ όλα, είναι το αν θα μπορέσουμε να το υποστηρίξουμε και εννοείται ότι κόβουμε κομμάτια, δηλαδή έχουμε κόψει πολλά κομμάτια σε πρόβα πριν τα παρουσιάσουμε ή τα παίζουμε μία φορά και μετά τα κόβουμε, αλλά πάντα υπάρχει ένα ποσοστό ρίσκου και πάντα νιώθουμε εάν βγαίνει κάτι ή δεν βγαίνει το νιώθουμε απ’ την αρχή αν τσουλάει κάτι ή δεν τσουλάει. Και βέβαια ενδέχεται να πιάσουμε το ίδιο κομμάτι μετά από ενάμισι χρόνο με μία επιπλέον ιδέα και να τσουλήσει πολύ καλύτερα από άλλα.

ΠτΘ: Για να γραφτεί ένα κομμάτι δίνετε βάση στον στίχο, στην μουσική και στα δύο μαζί;

Το καλύτερο είναι να υποστηρίζει το ένα το άλλο. Βέβαια σ’ εμάς βγαίνει πολύ πιο εύκολα η μουσική, στον στίχο υπάρχει ένα μικρό θέμα αλλά ό,τι γραφτεί το υποστηρίζουμε από την στιγμή που είναι από εμάς. Όπως και στο πρώτο cd είπαμε ό,τι βγει στο κομμάτι, γιατί τα κάναμε από την γέννησή τους τα κομμάτια μαζί με τον Σταμάτη, και λέγαμε έτσι και βγει κάποιο κομμάτι είτε τσιφτετέλι είτε hip hop είτε funky είτε ροκιά εμείς θα το υποστηρίξουμε αφού θα έχει φτάσει εκεί από εμάς. Αλλά αυτό που πιστεύουμε, είναι και τα δύο, γιατί όταν ακούς ένα κομμάτι αυτό που θα σου κεντρίσει την προσοχή είναι η μουσική και αυτό που θα σε κρατήσει είναι ο στίχος.

ΠτΘ: Στον πρώτο σας δίσκο υπάρχει η παραδοξότητα ως μπάντα οι στίχοι να είναι του Σταμάτη Μεσημέρη. Αισθάνεστε μουσικοί ή δημιουργοί;

Και τα δύο γιατί από την στιγμή που δεν μας είπε «παιδιά αυτό θα παίξετε» και μπήκαμε σαν session μουσικοί να το γράψουμε αλλά το δημιουργήσαμε μαζί, το εξελίξαμε μαζί του, νιώθουμε και μπαμπάδες και εκτελεστές και όλα.

ΠτΘ: Υπάρχει κάτι στα σκαριά σκέφτεστε κάτι για μετά τις εμφανίσεις σας στον Σταυρό του Νότου;

Δουλεύουμε τις ιδέες μας σιγά-σιγά και μαζεύουμε ικανή ποσότητα και ποιότητα. Λέμε τα Χριστούγεννα να κλειστούμε περισσότερο, όποτε και αν τελειώσουμε από τον Σταυρό του Νότου, είτε είναι Χριστούγεννα είτε είναι τον Μάιο είτε είναι σε δύο βδομάδες και βέβαια κάνοντας και όσες εμφανίσεις μπορούμε στην επαρχία για να γνωρίσει τη δουλειά μας, τις διασκευές μας και το πρόγραμμά μας περισσότερος κόσμος, και παράλληλα δουλεύοντας και τις ιδέες μας για την καινούργια δουλειά.

ΠτΘ: Ευχαριστούμε πολύ.

Κι εμείς ευχαριστούμε.

Οι Αλχημιστές είναι: Βασίλης Παγώνης: φωνή, κιθάρες

Γιάννης Ράνης: τύμπανα, κρουστά

Δημήτρης Παύλος: τρίχορδο μπουζούκια και τζουράς

Αντώνης Βουζουναράς: ηλεκτρικό μπάσο και κόντρα μπάσο

Βασίλης Δημούδης: τετράχορδο μπουζούκι και φωνητικά

Βάϊος Χριστοδούλου: πλήκτρα και programming

Το cd των Αλχημιστών κυκλοφορεί από την Legend κι έχει τον τίτλο «Καύτρα».

Συνέντευξη: Χρήστος Λαγαρίας, Μαρία Αμπατζή

Κείμενο: Χρήστος Λαγαρίας

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.