Η συνεχεια της πολιτικης ειναι η ανωτερη πολιτικη

Η Ελλάδα, λόγω της παλιάς αλλά και της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της είχε πολλά ηθικά, πολιτικά και διπλωματικά εφόδια να είναι παρούσα, ορατή στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Η χώρα όμως έμεινε ακίνητη, άφωνη, οι πολίτες χωρίς πυξίδα, η εξωτερική πολιτική άφαντη, χωρίς ταυτότητα. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση, η παράταξη του πολέμου, μεταβλήθηκε σε αναεμεταδότη, χωρίς έστω ένα δικό της χρώμα φωνής, ανακοινωθέντων που μεταβλήθηκαν σε πολέμαρχους και αστυνομικούς επιθεωρητές. Ο στρατιωτικός λόγος αντικατέστησε τον πολιτικό. Μια χώρα όμως δεν είναι ένα σύνταγμα, ένα τάγμα που το στέλνεις στον πόλεμο. Έχει ιστορία, ευαισθησία, μνήμες, ταυτότητα, στόχους, συμφέροντα, στρατηγική, ρόλο. Η Ελλάδα είναι πλούσια σε πολλά απο αυτά. Η παράταξη του πολέμου, ο δικομματικός μονοκομματισμός θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να ενεργοποιηθεί, έστω και στα πλαίσια της πολιτικής του, σε πολλά μέτωπα. Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος είναι πολυδιάστατος, πολυμετωπικός πολιτικά. Εμείς, αυτά τα μέτωπα πρωτοβουλιών τα προτείναμε από την πρώτη ημέρα της κρίστης.

Όταν, όμως, με δογματικό φανατισμό και μονομέρεια, έχεις τουρκοποιήσει την εξωτερική σου πολιτική, έχεις αναδειχθεί σε νομιμοποιητή των τουρκικών γκουλάκ, της τουρκικής ναρκωκρατίας τότε είναι πολύ δύσκολο να συγχρονισθείς με τα νέα μέτωπα, τους συνομιλητές, την πρόσοδο που είχες και άφησες, με την Ιστορία και την Πολιτική που τρέχουν. Έρχεσαι τελευταίος, καταϊδρωμένος στην ουρά, γιατί, εκτός από το έλλειμα χρόνου και ικανότητας πρόβλεψης που σε χαρακτηρίζει, είσαι επιπλέον αναξιόπιστος ηθικά, πολιτικά, διπλωματικά. Άλλες χώρες, άλλοι πρωταγωνιστές, άλλες εκκλησίες, άλλα κινήματα της διεθνούς κοινής γνώμης έχουν κινηθεί πριν από εσένα και δεν χαρακτηρίζονται ευκαιριακά, της στιγμής, της τύχης. Η πορεία ειρήνης των λαών, των εκκλησιών και των θρησκειών στην Ασίζη θα συγκεντρώσει το Σαββατοκύριακο χιλιάδες από αυτούς. Εκεί δεν υπήρξε ο προπολιτικός καυγάς για τις ταυτότητες.

Η απουσία όμως πολιτικής, ακόμη και πολιτικής ευελιξίας, η πλήρης ευθυγράμμιση, διαμέσου μιας ξύλινης τετριμμένης φρασεολογίας, δημιουργεί κινδύνους για τη χώρα και τους πολίτες της.

Η Ελλάδα, λόγω της Ιστορίας της, έχει διαμορφώσει μια άλλη εικόνα στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας, των λαών και των θεσμών. Είναι η μόνη ή από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς αποικιοκρατικό παρελθόν, χωρίς φασιστικά και εθνικιστικά κινήματα, χωρίς τις πολλές αμαρτίες των άλλων Ευρωπαίων και των ΗΠΑ. Αυτή η ελληνική, ιστορική, πολιτική ιδιαιτερότητα δεν εκστομίσθηκε, παραδόξως, από κανέναν από τους εκπροσώπους της Ελληνικής Πολιτείας και των Θεσμών της. Θα ενίσχυε, εκτός των άλλων, ηθικά ψυχολογικά, πολιτικά αυτόν τον ταλαιπωρημένο από τους μαθητευόμενους κυβερνήτες του λαό. Θα έκφραζε το κοινό εθνικό αίσθημα.

Αντιθέτως, η ανευθυνότητα και η διακρινόμενη πολιτική ανικανότητα της παράταξης του πολέμου οδηγεί, τοποθετεί, κατά ένα υπερβολικό , υπέρμετρο, βλακώδη τρόπο τη χώρα, στη σφαίρα της τρομοκρατίας, στη σφαίρα των στόχων. Την στοχοποιεί. Πάνε γυρεύοντας θα έλεγε κανείς.

Όλες οι Δημοκρατίες είναι πολύ ευαίσθητες στα ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής τους ασφάλειας. Τόσο για τη δεύτερη, αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια για την πρώτη, την εσωτερική ασφάλεια, θα υπενθύμιζε κανείς στους ‘’κυβερνώντες” ότι ΄΄στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί΄΄. Άλλο ευθύνη, επαγρύπνηση και ασφάλεια και άλλο η καλλιέργεια ενοχών, υστερίας και ελέγχου. Το πρώτο, όμως επίπεδο ασφάλειας για τη χώρα και τους πολίτες της είναι η διακήρυξη της υπερηφάνειας για την ελληνική ηθικότητα και αθωότητα. Οι Έλληνες είναι καλός κόσμος, η Ελλάδα ηθική δύναμη, αναμάρτητη. Για το στίγμα του Ναϊρόμπι θα μιλήσουμε άλλη στιγμή.

Η χώρα χάνει, δεν κερδίζει απολύτως τίποτε όταν προπολιτικά, αντιπολιτικά και ανιστόρητα, με υπέρμετρο ζήλο έρχεται να φορτωθεί τις ενοχές και αμαρτίες άλλων.

Όλα αυτά που συμβαίνουν είναι εκδηλώσεις της χρόνιας , πλέον απουσίας, της πολιτικής, της κυριαρχίας της ΄΄αντιπολιτικής αρρώστιας΄΄ που έχει ξεράνει την πολιτική σκέψη στη χώρα από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Χωρίς πολιτική, όμως οι πολίτες μεταβάλλονται σε φοβισμένους, καταναγκασμένους υπηκόους και η χώρα σε ακυβέρνητο ή ετεροκαθοριζόμενο σκάφος.

Όταν βρίσκεσαι σε μια μεταβατική ιστορική περίοδο, σε ιστορικές στιγμές, τότε ειδικά μια Δημοκρατική Πολιτεία ανοίγει το ναό του κοινοβουλίου, ώστε οι πολίτες, το έθνος, να συνεδριάσει λοιπόν το κοινοβούλιο ώστε να εκφραστούν υπεύθυνα οι γνώμες για το μέλλον και το ρόλο της χώρας. Να βασιλεύσει δηλαδή η πολιτική. Στις δημοκρατίες συνεδριάζουν τα ΚΥΣΕΛ, οι κοινοβουλευτικές ομάδες, κύρια όμως συνεδριάζουν τα κοινοβούλια. Η σημερινή ηγεσία της χώρας πολλές φορές , ειδικά στις μεγάλες κρίσεις, απέδειξε ότι αυτά τα έχει μπερδεμένα στο μυαλό της. Υπάρχει έλλειμμα στην αίσθηση του Πρωτοκόλλου της Δημοκρατίας και των Θεσμών.

Ο σημερινός παγκοσμιοποιημένος κόσμος των πολλών αντιθέσεων – ποτέ δεν ήταν τόσο πολλές – δεν μπορεί να μπει στην 3η χιλιετία με όρους Σταυροφόρων και Ιερών Πολέμων. Αυτό έγινε στην αρχή της 2ης χιλιετίας και κράτησε αιώνες. Ήταν μάλιστα οι λαοί των Βαλκανίων και της καθ’ημάς Ανατολής, κύρια ο δικός μας λαός που πλήρωσε αυτούς τους φονταμενταλισμούς. Χρόνια πριν, πρότειναν το 2004, η ογδόη εκατονταετία απο το 1204, να αποτελέσει το έτος σύμβολο της εξόδου από το παράλογο των Σταυροφοριών και των Ιερών Πολέμων. Αυτό θα ήταν η πολιτιστική Ολυμπιάδα. Η σημερινή εκδοχή της είναι αστεία. Στην Αθήνα οι ΄΄Ελίτ΄΄ δεν καταλαβαίνουν γιατί απλά δεν υπάρχουν. Μπορεί όμως να ανακτηθεί ο χαμένος χρόνος.

Ο σημερινός παγκοσμιοποιημένος κόσμος απαιτεί ολοκληρωμένες , πλούσιες, πολύμορφες δημοκρατικές διαδικασίες πολιτικής και διακυβέρνησής του. Αυτό ήταν ζήτημα του χθές είναι του σήμερα, όχι μεταπολεμικό, δηλαδή όχι μετά το νέο αίμα. Ο κόσμος απαιτεί πολιτικούς παρά πολέμαρχους. Το παλαιό ρητό ΄΄ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής΄΄, όπως και αυτό των Λατίνων ΄΄αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο΄΄ αντικαθίστανται απο το ΄΄η συνέχεια της πολιτικής είναι η ανώτερη πολιτική΄΄ και από το ΄΄αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για την ειρήνη΄΄. Η τρομοκρατία δεν νικιέται με τις βόμβες. Ούτε η δημοκρατίας στο Αφγανιστάν έρχεται με αυτές.

Το μεγαλύτερο όπλο γι’αυτούς που θέλουν ένα κόσμο απελευθέρωσης , για τους ανθρώπους, τους λαούς, τις τάξεις, την οικουμένη, είναι το όπλο της πολιτικής και της ειρήνης,. Είναι η ηθικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής. Μια Ελλάδα που διεκδικεί να έχει πρόσωπο και ρόλο και με αφορμή το 2004 ας στήσει στη Μακρόνησο, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα απο το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, το Άγαλμα της Ειρήνης. Η ακτινοβολία του να είναι τέτοια, ώστε να αποτρέπεται η είσοδος των ανθρώπων , των λαών και των κυβερνήσεων τους στο λαβύρινθο του πολέμου. Πιο πεζά, οι τουρίστες του 2004 θα έχουν να δουν, εκτός απο τον Παρθενώνα, ακόμη ένα μνημείο. Για να αξιοποιήσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες – εγώ ήμουν αντίθετος στην ανάληψη τους, γιατί οι κυβερνώντες, όπως στα άλλα έτσι και σε αυτό, αποδείχθηκε ότι τους πήραν και δεν ξέρουν τι να τους κάνουν. Να τους θωρακίσουμε ειρηνικά.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.