Η ανασταση ερχεται πιο γρηγορα στα νοσοκομεια, στα στρατοπεδα, στις φυλακες

Τριάντα χρόνια τώρα η Ανάσταση με έβρισκε πάντα στην πατρίδα. Όπου κι αν πήγα πάντα οι γιορτές επέτασσαν επιστροφή. Τριάντα αναστάσεις μετρώ από γεννησιμιού μου όλες στον γενέθλιο τόπο… όλες εκτός από μια, πριν από τέσσερα χρόνια.
 
Πάσχα του 2012, 15 Απριλίου και εγώ θήτευα στα επ’ ώμου και στα διατάξτε κάπου στο Κιλκίς. Μικρή μονάδα είχαμε μείνει μέσα για τις γιορτές πέντε-δέκα φαντάροι και άλλοι τόσοι γαλονάδες. Βραδινή αναφορά και βάδην ως το εκκλησάκι της μονάδας διακόσια μέτρα παραπέρα. Κάτι λιανοκέρια στο χέρι αντί λαμπάδων εννιά και τέταρτο το βράδυ και ο παπάς καλεί «Δεύτε λάβετε φως». Λίγο αργότερα ήρθε το Χριστός Ανέστη. Ήταν διαφορετικό. Ακούγονταν πιο δυνατά, είχε άλλο βάρος ανάμεσα στα συρματοπλέγματα. Ήρθε πιο νωρίς από ό,τι στις εκκλησίες της πατρίδας κι όμως φάνταζε πιο αληθινό παρά ποτέ. Ανταλλάξαμε ευχές στα γρήγορα. Ούτε τσουγκρίσματα αυγών, ούτε μάχες για να μη σβήσει η λαμπάδα στο δρόμο και δεν μπορέσουμε να σταυρώσουμε το σπίτι. Στοιχισμένοι επιστρέψαμε στον κοιτώνα και μετά σιωπητήριο, ούτε μαγειρίτσες ούτε αστεία ούτε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Στις δώδεκα το βράδυ νούμερο σκοπιά. Από το δίπλα χωριό ακούγεται το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών», η καμπάνα βαρά χαρμόσυνα και μετά ο κρότος των βεγγαλικών. Με πιάνουν τα ζουμιά, κάτι ψελλίζει ο συμφάνταρος στη σκοπιά του τύπου «έτσι είναι η πραγματική ανάσταση». Δεν του απάντησα. Είχε άδικο αλλά που να εξηγείς τώρα…
 
Δυο μέρες μετά μου τηλεφωνεί η μάνα μου. Η γιαγιά μάς άφησε χρόνους. Είχε πάθει καρδιακή προσβολή το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου. Άντεξε μέχρι την Τρίτη. Η κηδεία της έγινε μια μέρα μετά. Πετάω δυο τρία ρούχα σε μια βαλίτσα και βουρ για την πατρίδα. Ο πατέρας σε κακό χάλι. Είχε χάσει τη μάνα του. Παγωμένος και αμίλητος κρατιόνταν να μην κλάψει μπροστά στον κόσμο. Του πιάνω κουβέντα για να ξεχαστεί. Του λέω για την πρόωρη ανάστασή μου ανάμεσα στα συρματοπλέγματα. Μου απαντά πως κι αυτοί έκαναν ανάσταση νωρίτερα στο εκκλησάκι του νοσοκομείου, τον Άγιο Παντελεήμονα. «Ήταν διαφορετική ανάσταση» μου λέει «πιο αληθινή».
 
Ύστερα θυμάται τη γιαγιά να διαβάζει συλλαβιστά – δεν είχε πάει σχολείο βλέπετε- κάτι βίους αγίους. «Κομμουνίστρια και να διαβάζει βίους αγίους γίνεται;» σχολιάζει. «Ξύλο, βασανιστήρια και εξορίες από τους πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και όμως αυτή κάθε Κυριακή στην εκκλησία» μιλούσε μόνος του πλέον σχεδόν παραληρούσε. «Δεν διάβασε ποτέ για τον Μαρξ και για την πάλη των τάξεων, για τους προλετάριους… Μόνο κάτι βίους αγίων, συλλαβιστά και φωναχτά. Και κάθε σαρακοστή μας ανάγκαζε να νηστεύουμε…».
 
Κάπου εκεί σταμάτησα να τον ακούω. Θυμήθηκα μια ιστορία που μας έλεγε η γιαγιά για τον παππού. Sui generis η γιαγιά στην αρχή δεν τον ήθελε επειδή, λέει, ήταν κοντός. Όλα άλλαξαν μόλις έμαθε ότι είναι βουλγαροπρόσφυγας και κομμουνιστής. Ήξερε πολύ καλά και την προσφυγιά και τον κομμουνισμό η γιαγιά. Πόντια με πατέρα στο αντάρτικο με τον δημοκρατικό στρατό, σκοτωμένο κάπου στα βουνά των Γρεβενών. Εννέα αδέρφια, η γιαγιά και μια μάνα, μεγάλωσαν ανά μεταξύ τους. Ήρθαν στην πατρίδα όταν τους έκαψαν τα πάντα οι Γερμανοί. Στη δουλειά από μικρή. Βάρδια σε εργοστάσια και μετά στα χωράφια. Έμαθε στην πράξη τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό όμως κανείς δεν θα γράψει ποτέ την ιστορία της ίσως γιατί παρέμεινε πάντα ταπεινή. Γνώρισε λοιπόν τον κοντό και τον ερωτεύτηκε επειδή ήταν κομμουνιστής. Παντρεύτηκαν και έκαναν δυο αγόρια, τον Γιώργο και τον Γιάννη. Οικοδόμος ο Χρήστος, εργάτρια η Ελένη. Κομμουνιστές και οι δύο άνευ γνώσεως «Κεφαλαίου» πήγαιναν στην εκκλησία κάθε Κυριακή.
 
Χούντα και το «Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια» στα φόρτε του. Ο παππούς πήγαινε στη δουλειά με κουπόνια του κόμματος στην τσέπη και κάτι λίστες με μέλη. Τον καρφώνει ο περιπτεράς. Κάτι χωροφυλάκοι πάνε να τον συλλάβουν. Τους καταλαβαίνει ο μπάρμπα Χρήστος, ο κοντός, και αρχίσει να τρώει κουπόνια και λίστες. Τον μπαγλαρώνουν. Φάλαγγα βασανιστήρια, φυλακή, εξορία. Η ανάσταση εκείνη τη χρονιά τον πέτυχε στη φυλακή. «Η ανάσταση έρχεται πιο νωρίς Ελένη στη φυλακή αλλά είναι πιο αληθινή» έγραψε λίγο μετά σε ένα γράμμα του προς τη γιαγιά..
 
Η ανάσταση έρχεται πιο γρήγορα στα νοσοκομεία, στα στρατόπεδα και στις φυλακές, γιατί σε τέτοιους τόπους το «θάνατον πατήσας» είναι καθημερινός αγώνας, σε εκείνα τα μέρη το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι απλή ευχή αλλά στόχος, εκεί πέρα το «Αληθώς Ανέστη» το πιστεύεις με κάθε σου κύτταρο. Η ανάσταση έρχεται πιο γρήγορα στα νοσοκομεία, στα στρατόπεδα και στις φυλακές γιατί εκεί έχει …
 
…«Χριστός Ανέστη» πιστέψτε το. Είναι η μόνη αλήθεια που σώζει όπου, όποτε και με ό,τι βρισκόμαστε…

*Ο Τίτος Όλγανος σπούδασε νομική. Σήμερα δημοσιογραφεί, γράφει στίχους και σύντομες ιστορίες στα social media, σε εφημερίδες και περιοδικά

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.