Γραμμα στους γονεις παιδιων με ειδικες αναγκες

Η 3η Δεκεμβρίου είναι παγκοσμίως αφιερωμένη στα Άτομα με ειδικές ανάγκες. Αποτελεί μια αφορμή για να έρθει στο προσκήνιο η διεκδίκηση ισότιμης θέσης στην κοινωνία, από μια ιδιαίτερη ομάδα πληθυσμού. Ο Ταξίαρχος Βασίλης Γατσάς, Διοικητής της Σχολής Αστυφυλάκων στέλνει σήμερα με ένα γράμμα το δικό του μήνυμα στήριξης και συμπαράστασης στους γονείς των παιδιών…

Προσωπικά πιστεύω ότι, στα μεγάλα και μικρά κοινωνικά προβλήματα, ο ζωντανός οργανισμός της κοινωνίας, δημιουργεί αντισώματα, εκείνες δηλαδή τις εστίες, που επιτρέπουν μέσα από τη δράση τους, να βρίσκει η κοινωνία διέξοδο. Κοινωνοί υψηλών ιδεών, στοχεύουμε σήμερα να δώσουμε μια ανάσα ζωής και ανθρώπινη ζεστασιά σε σας, τους γονείς που έχετε παιδιά με ειδικές ανάγκες, σε σας, που η ζωή θέλησε ο δικός σας Σταυρός να είναι μεγαλύτερος.

Με το φτωχό αυτό δημοσίευμα και άλλες εκδηλώσεις που ευαισθητοποιημένοι πολίτες θα επιχειρήσουν σήμερα σ’ όλη την Ελλάδα και τον κόσμο, παλεύουμε μαζί σας να διατρανώσουμε σε κάθε κατεύθυνση, πως δεν αποτελείται ξεχωριστό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, πως δεν επιζητείτε τον οίκτο και την παρηγοριά κανενός και πως, ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΕ και ΑΠΑΙΤΕΙΤΕ την ίδια μεταχείριση, όπως των άλλων μελών της, προσαρμοσμένη απλά στις ιδιαιτερότητες των παιδιών σας.

Εσείς ως γονείς, έχετε από καιρό συνειδητοποιήσει την κατάστασή σας. Είναι καιρός να την γνωρίσει και ο υπόλοιπος κόσμος, να σας αποδεχθεί χωρίς οίκτο και αμηχανία, χωρίς επιπόλαιους χαρακτηρισμούς ή αποστροφές και με υπερηφάνεια γι’ αυτά που παλεύετε που δημιουργείτε, που μπορείτε να πετύχετε, γιατί: ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ!

Σίγουρα, σαν οικογένειες, έχετε μεγαλύτερες και ειδικότερες ανάγκες, όχι γιατί το θελήσατε εσείς, αλλά γιατί έτσι αποφάσισε – ο Παντοδύναμος. Ξέρουμε ότι αυτές τις ανάγκες παλεύετε να καλύψετε, μέσα από την αναζήτηση των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων σας και όχι με απλωμένο το χέρι της ζητιανιάς.

Είναι πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν σε κάθε τόπο με προβλήματα, για να εξασφαλισθεί το καλύτερο σήμερα και το άγνωστο αύριο των παιδιών σας, που από μόνα τους, δεν μπορούν να διεκδικήσουν, αλλά που κάθε ώρα και στιγμή, καρφώνεται το βλέμμα τους στο δικό σας, μ’ εκείνη την αθωότητα που τσακίζει…και είναι σαν να φωνάζουν:

«Γιατί δεν έγινε τίποτα ακόμη από όσα δικαιούσθε; Γιατί δεν έχουμε κέντρα απασχόλησης ή έστω ψυχαγωγικά κέντρα που και εμείς θα απασχολούμαστε δημιουργικά και εσείς θα ξεκουράζεστε για λίγο; Τι θα απογίνουμε μετά όταν εσείς χαθείτε;»

Πολλά ΓΙΑΤΙ που δύσκολα μπορούν να απαντηθούν. Γνωρίζουμε όμως καλά ότι εσείς σαν απάντηση, συνεχίζετε τον αγώνα σας για ικανοποίηση παλιών αιτημάτων και την διεκδίκηση καινούργιων και εμείς είμαστε εδώ κοντά σας, να ενώσουμε τις φωνές μαζί σας και να σας δώσουμε δύναμη από την δύναμή μας, αγάπη από την αγάπη μας.

Δε θα ΄θελα όμως, να ξεχάσω σήμερα και τα παιδιά. Αυτά που είναι σαν όλα τα παιδιά του κόσμου, που απολαμβάνουν τη ζωή τους όπως όλα, που παίζουν, τραγουδούν και δημιουργούν. που έχουν όμως ένα «κακό» !!!!!!

Δεν έχουν μίσος για κανένα! Αγαπούν όποιον στέκεται δίπλα τους, τον αγκαλιάζουν …έτσι που μόνο εκείνα ξέρουν, και σκορπίζουν σε όλες τις κατευθύνσεις, μόνο χαμόγελα, προσδοκώντας την ειλικρινή απόκριση απέναντί τους.

Στα δικά τους μονοπάτια που είναι και των γονιών τους, βασιλεύει η ειλικρίνεια, η αλήθεια, και η εμπιστοσύνη. Καλούμε όλους να τα γνωρίσετε, να πάτε κοντά τους και να μοιραστείτε μαζί με τις αγωνίες των γονιών τους, την αγωνία για το δικό τους αύριο… «διεκδικούμε τη ζωή», είναι το δια βίου σύνθημα τους!

Είσαστε εσείς που μας μιλάτε και εμείς όλοι που επιτέλους πρέπει να σας ακούσουμε.

Κοιτάξτε τους καλά: Είναι τα παιδιά μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι γείτονες, οι συνεργάτες μας.

Αναρωτιέστε όμως πολλές φορές, γιατί μερικοί σας κοιτούν με περιέργεια, με οίκτο, με αμφισβήτηση. Να φταίει τάχα μόνο η διαφορετικότητά σας; ΝΑΙ! Είσαστε διαφορετικοί από μας. Δεν σκέφτεστε, δεν μιλάτε και δεν κινήστε όπως εμείς. Όμως, μας καταλαβαίνετε και μάλιστα συχνά, πολύ καλύτερα απ’ ότι εμείς εσάς.

Εκτιμάτε την καλοσύνη μας, ανέχεστε την υπεροχή μας αλλά, ενοχλείσθε και οργίζεστε από τον οίκτο ή την αδιαφορία μας.

Επειδή όμως δεν μισείτε κανένα και μας θέλετε κοντά σας, θέλετε να σας στηρίζουμε, να σας προτιμάμε, να σας καμαρώνουμε. Μιλήστε μαζί με τα παιδιά αυτά, με τη γλώσσα της καρδιάς και θα τα συνεπάρετε. Θα σας αγαπήσουν σίγουρα και όταν αυτά αγαπούν, το κάνουν με όλη τους τη δύναμη και για πάντα.

Λυπάμαι εάν τα λόγια μου αυτά, κάποιους τους αγγίζουν περισσότερο απ’ ότι θα ΄πρεπε προς το χειρότερο και πονούν. Αναλογισθείτε όμως το μέγεθος και την διάρκεια του πόνου αυτών των γονιών.

Ο δικός τους Γολγοθάς, δεν είναι μετρημένα δάκτυλα. Είναι μέρες πικρές. Χρόνια ατέλειωτα με βαρύ φορτίο στους ώμους. Προσπαθούν να κρατήσουν το βαθύ μήνυμα της Ιερής ανηφόρας, χωρίς να κιοτέψουν, χωρίς να μπερδέψουν τα χνάρια που οδηγούν στη λύτρωση και χωρίς να γίνονται κομμάτια.

Στο δικό τους θέατρο της ζωής, η θετική δείχνει απαισιόδοξη, σχεδόν πένθιμη… σαν αστείο φαντάζει το σενάριο της ζωής τους. Φάγανε τη ζωή τους, σπάζοντας τις καρδιές τους πάνω στα βάσανα των παιδιών τους, μα επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν να ζήσουν και οι καινούργιοι γονείς έτσι, όπως αυτοί, ούτε να φορτώσουν το «σπάσιμο» στα παιδιά τους, γι αυτό παλεύουν και φωνάζουν σε κάθε κατεύθυνση.

Στις ξεχασμένες γειτονιές και στους δικούς τους δρόμους, που ανθίζει η απλή ζωή των παιδιών τους, χωράνε όσοι ονειρεύονται μια καλύτερη κοινωνία, όσοι χαμογελούν και όσοι θέλουν να πολεμήσουν μαζί τους.

Σ’ ένα κόσμο, που όλα μπορούν να εξαγοραστούν, που η υποκρισία και το άδικο πολλές φορές περισσεύουν, εσείς σαν άμυνα παραθέτετε την αγάπη και τη φωνή σας, μέσα από τις ευκαιρίες σαν την σημερινή.

Σας προτρέπουμε να συνεχίσετε την πορεία που διάβρωσε η μοίρα, με το ενωτικό χαμόγελο της αγάπης και τα ροζιασμένα χέρια σφιχταγκαλιασμένα να κυλούν τις ρόδες του χρόνου.

…και ανεβαίνοντας σιγά – σιγά το δύσβατο μονοπάτι της νιότης σας, αρκεσθείτε στο γλυκό χαμόγελο των παιδιών σας και αντλείστε απ’ αυτό κουράγιο και δύναμη, να συνεχίσετε ως την κορφή, στον καθάριο αιθέρα, για ν’ ατενίσετε, με το ίδιο φωτεινό βλέμμα το μέλλον, που θα μοιάζει σαν ένα ολάνθιστο νούφαρο, γεμάτο ζωή, γεμάτο με το φως του ήλιου!

Ένας Αιγαιοπελαγίτης έλεγε, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο να δει κανείς από μια ματιά στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, τη στιγμή που νοιώθει πως απέναντι στη ζωή και στους συνανθρώπους του, στάθηκε με ειλικρίνεια και ευσυνειδησία.

Θέλουμε να πιστεύουμε πως και η δικιά μας ματιά θα είναι ξάστερη και γάργαρη, γιατί τουλάχιστον κάναμε κάτι ελάχιστο από το χρέος μας απέναντί σας και σας ευχαριστούμε που μας βοηθάτε να νοιώσουμε αυτό το όμορφο συναίσθημα.

Με το κλείσιμο της ημέρας που είναι αφιερωμένη σε αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους, θα θέλαμε να πείτε όλοι, πως αξίζει αυτή η προσπάθεια και πως ο καθένας – ανάλογα με τη δύναμή του, δεν θα ξεχάσει αυτούς τους γονείς και αυτά τα παιδιά και στο εξής θα συμπλεύσει σε μια από κοινού προσπάθεια, για να βρεθούν λύσεις.

Το βράδυ, την ώρα του απολογισμού, πάρτε μαζί σας την αγάπη αυτών των παιδιών,

Πάρτε μαζί σας αλήθεια και ελπίδα,

Πάρτε μαζί σας και μια ζεστή αγκαλιά,

Δώστε τους μόνο στήριγμα ζωής… μια καθαρή ματιά!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.