Γνώρισα, είδα, άκουσα…

«Ο δρόμος για το σπάσιμο των γραμμών, των ορίων, του φόβου είναι κίνηση και η κίνηση είναι ζωή»

2016…2017…2030! Γιατί βιαζόμαστε τόσο, δεν μπορώ να καταλάβω!

Πριν ένα χρόνο και κάτι λοιπόν μετακομίζω στην πόλη της Κομοτηνής. Φόβος, άγχος, γρήγορες αναπνοές και ταχύς βηματισμός σε κάθε δρόμο της πόλης. Έκπληξη; Ενθουσιασμός του καινούργιου; Δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα χρόνο μετά νιώθω κάτι να με κρατάει σε αυτήν την πόλη. Δεν τα πάω καλά με την λέξη περηφάνια, αλλά νιώθω περήφανος που αυτόν τον ένα χρόνο και κάτι ήρθα σε επαφή με ανθρώπους και δημιούργησα.

Γνώρισα ανθρώπους που περίμεναν πώς και πώς να φύγουν, ανθρώπους που κάθονται από ανάγκη, ανθρώπους που «μένουν» αλλά δεν μένουν, ανθρώπους που μένουν αλλά δεν «μένουν», ανθρώπους που δημιουργούν, ανθρώπους που συζητάνε, που γελούν, που δεν μιλούν ελληνικά, που δεν πιστεύουν στον Χριστό, ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε κανέναν Θεό, ανθρώπους που δημιουργούν και έχουν όραμα, ανθρώπους που δουλεύουν ακατάπαυστα, ανθρώπους που νοιάζονται για τα αδέσποτα, ανθρώπους που ξέρουν να λένε «όχι» και να ακούνε το «ναι».

Είδα παρέες να γελάνε, να τραγουδάνε, να τρώνε όλοι μαζί, να μοιράζονται, είδα πορείες και διαδηλώσεις, είδα θεατρικές παραστάσεις, βραδιές αλληλεγγύης σε ανθρώπους που «εξαιρούνται» από αυτό που εμείς ζούμε ως «κοινωνία».

Είδα όμως και λαμπάκια να καίνε και να στήνονται «γλέντια», ενώ κάποια σπίτια δεν είχαν ρεύμα. Είδα επίσης μία Βενιζέλου να χωράει τραπέζια και καρέκλες, αλλά να μην χωράει ανθρώπους. Είδα επίσης περίεργα βλέμματα να ψάχνουν «ένοχα» βλέμματα κάτω από μαντήλες. Είδα επίσης και ανθρώπους να χτυπάνε με μαγκούρες αδέσποτα σκυλιά.

Άκουσα κόρνες αυτοκινήτων που δεν τις άκουσα ούτε στην Θεσσαλονίκη. Άκουσα συζητήσεις για ζώδια, για μόδα, για χωρισμούς και ζήλειες. Άκουσα μαθητές να παίζουν μουσική και να τραγουδάνε… να μαλώνουν και ύστερα από 5 λεπτά να λένε σ’ αγαπώ .

Άκουσα σφυρίχτρες, ασυρμάτους , σειρήνες, τηλεοράσεις από ανοιχτά παράθυρα, πανηγυρισμούς για ένα γκολ. Άκουσα όμως και σιωπές, χειρονομίες και βρισιές πίσω από γυρισμένες πλάτες σε δημόσιες υπηρεσίες.

Όλα αυτά είναι ΚΥΚΛΟΙ. Εγώ έτσι τις βάφτιζα πάντα αυτές τις καταστάσεις. Διαφορετικούς κόσμους για να κάνω καλύτερες εικόνες στο μυαλό μου και να τροφοδοτώ καλύτερα την φαντασία μου. Όλοι αυτοί οι κύκλοι λοιπόν βρίσκονται και συναντιούνται σε αποστάσεις αναπνοής σε αυτή την πόλη. Από την στιγμή που θα ανάψεις ένα τσιγάρο, μέχρι την στιγμή που θα το σβήσεις, έχεις αλλάξει τόσους κύκλους χωρίς να το αντιληφθείς.

Ίσως ο λόγος που κινούμαι σε αυτήν την πόλη είναι γιατί είναι όλα τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά. Παντού συμβαίνει αυτό, απλά εδώ είναι τόσο καθαρό.

Τα όρια όμως υπάρχουν για να σπάνε! Έτσι πρέπει να συμβεί και στον κύκλο λοιπόν για να γίνει ευθεία και να πάει μπροστά. Αλλιώς θα γυρίζουμε γύρω από τους εαυτούς μας και έξω από τον κύκλο θα καθορίζονται οι ζωές μας χωρίς να το βλέπουμε. Και έτσι το μόνο που θα μένει μετά είναι να ανυπομονούμε και να χαιρόμαστε που θα αλλάξει χρονιά.

Γιατί να αλλάξει; Δεν ήταν καλή χρονιά; Και αν ήταν άσχημη χρονιά, ποιoς αλήθεια φταίει , αν όχι εμείς οι ίδιοι; Ποιoς μας λέει πότε είναι καλή μία χρονιά και πότε όχι; Ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τους ίδιους που τη ζούμε; Τι είναι αυτό που το καθορίζει;

Ο δρόμος για το σπάσιμο των γραμμών, των ορίων, του φόβου, είναι κίνηση και η κίνηση είναι ζωή. Και ο δρόμος αυτός μόνο εκτός κύκλων θα οριστεί!