Γιωργος Τσακιρης, ηθοποιος «Η ηθοποιια για μενα ειναι μια διαδικασια συνεχους μαθησης»

«Γεννήθηκα και τελείωσα το σχολείο στην Κομοτηνή, πέρασα στη Νοσηλευτική Σχολή Κομοτηνής, την τελείωσα κι αυτή, μετά έφυγα για βοηθός μικροβιολόγου στην ΠΑΣΤΕΡ Θεσσαλονίκης». Αυτή είναι η διαδρομή που ακολούθησε ο Γιώργος Τσακίρης μέχρι τελικά να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με αυτό που του έλεγε η καρδιά του, την ηθοποιία. «Έχω τελειώσει τη σχολή της Δήμητρας Χατούπη το 2008. Νομίζω ότι τελικά κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Το μήνυμα είναι να κάνουμε αυτό που θέλουμε τελικά. Ασχολούμαι πλέον με το θέατρο. Είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου» θα πει ο ίδιος περιγράφοντας τη συνέχεια της διαδρομής, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, μέχρι και σήμερα όπου θα βρεθεί στο θεατρικό σανίδι πλάι στην Καίτη Φίνου για την παράσταση «Ανθρώπινη Φωνή». 

«Είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω κάνει μέχρι στιγμής» 

«Είναι ένα έργο του Ζαν Κοκτώ. Ίσως το μεγαλύτερό του έργο. Θα ανεβεί στο σπίτι του ηθοποιού, σε συνεργασία με την κ. Φόνσου, οπότε έχει κι ένα μήνυμα για όλους τους ηθοποιούς, για όλα αυτά που περνάμε, όπως είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή. Η σκηνοθεσία είναι της Ελένης Δούναβη, θα χορογραφήσει Καλαφάτη, η Αφροδίτη και η Έλενα Ζέπου, και η ενδυματολογία ανήκει στην Γεωργιάννα Τσακίρη. Είναι ένα έργο για την εγκατάλειψη. Είναι μια κατάσταση που βιώνει μια γυναίκα πάνω από ένα τηλέφωνο, κι έχει κι ένα κείμενο για το πώς είναι αυτή τη στιγμή η χώρα μας και την εγκατάλειψη την γενικότερη» θα εξηγήσει ο ίδιος περιγράφοντας την παράσταση για να συνεχίσει «ο δικός μου ρόλος είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω κάνει μέχρι στιγμής, γιατί δεν υπάρχουν λόγια. Είμαι πάνω στη σκηνή με την Καίτη, η οποία είναι σε ένα τηλέφωνο κι εγώ είμαι έργο στο έργο. Δηλαδή θέατρο στο θέατρο. Είναι μια σκηνοθετική άποψη. Υπάρχει ένας άνδρας χωρίς λόγια που τον φαντάζεται, και προσπαθεί κάπου να απευθυνθεί. Η σκηνοθεσία της Ελένης είναι κάπως διαφορετική από το κλασικό ανέβασμα καθώς συνήθως τον βάζουν να μην μιλάει και να υπάρχει σαν κούκλα. Με την Καίτη κάναμε κάτι άλλο».
 
Η θεατρική παρουσία όμως του Γιώργου Τσακίρη στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας δεν σταματά εδώ καθώς «στη συνέχεια με την Μαίρη Βιδάλη και την Αναστασία Κυριάκου θα κάνουμε τη «Μαρία Στιούαρτ», η οποία θα ανέβει τον Ιανουάριο στο θέατρο τη Μαίρης, και μετέπειτα έρχεται το έργο «Ηχώ και Νάρκισσος» του Νότη Περγιάλη στο θέατρο Λύχνο. Δεν έχει παιχτεί ποτέ αυτό, έχει μόνο ηχογραφηθεί από τη Λαμπέτη και τον Χορν για το ραδιόφωνο». 

«Είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους που ήταν κατευθείαν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους» 

Ερωτηθείς σχετικά με το πώς είναι να συνεργάζεται κανείς με καταξιωμένους ηθοποιούς ο ίδιος υπογράμμισε πως «είναι μια διαδικασία συνεχούς μάθησης». «Νοιώθεις ένα δέος», συνέχισε, «είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους που ήταν κατευθείαν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, που αυτό είναι και καλό και κακό, και κατευθείαν να έρθω σε επαφή με τη Ροζίτα Σόκου, που μου έδωσε την άδεια να ανεβάσω τη διασκευή που είχε κάνει στον “Ντόριαν Γκρέι”. Και έρχεται ο Καρτέλης να με σκηνοθετήσει και ο Μίμης Πλέσσας θα γράψει τη μουσική. Άντε τώρα εγώ ο πρωτοεμφανιζόμενος να σταθώ σε όλο αυτό το δέος!». Μάλιστα ο Μίμης Πλέσσας έγραψε μια επαινετική κριτική για τον ίδιο με τον κ. Τσακίρη να σημειώνει πως «είναι πολύ τιμητικό να παίρνεις τέτοιες κριτικές, αν και δεν πιστεύω πολύ στην κριτική ούτε την αρνητική ούτε στη θετική. Πρέπει να το ξεχνάς και να προχωράς παραπέρα, γιατί μπορεί να σταθείς σε μια κριτική και να μην εξελιχθείς. Πρέπει να περνάει σαν νεράκι κι αυτό. Θα ήμουν αγνώμον να σου πω ότι αυτά που ήθελα δεν τα έχω κάνει. Είμαι ευγνώμον για όλη αυτή την τρέλα, να έρθω από την Κομοτηνή στην Αθήνα. Ποιος να μου το έλεγε ότι θα γινόταν όλα έτσι; Πήγαν όλα μια χαρά». 

«Δεν μπορείς να ζήσεις αυτή τη στιγμή από την ηθοποιία» 

Το «πήγαν όλα μια χαρά» βέβαια στην Αθήνας της υπερπροσφοράς θεατρικών σκηνών και ηθοποιών δεν μεταφράζεται σε οικονομικό επίπεδο αλλά σε καλλιτεχνικό. «Κάνω κι άλλες δουλειές» θα πει σχετικά ο ίδιος εξηγώντας «είμαι στο Μετρό με μια σύμβαση που έχω για να λύσω το ζήτημα της επιβίωσης, και να μην κάνω καμία καλλιτεχνική έκπτωση, πάντα για τα δικά μου “θέλω”, γιατί είναι σχετικό το τι είναι καλλιτεχνική έκπτωση. Απλά δεν μπορείς να ζήσεις αυτή τη στιγμή από την ηθοποιία. Δεν υπάρχουν κανάλια, δεν υπάρχουν σίριαλ, δεν υπάρχει κινηματογράφος, που δεν υπήρχε ποτέ άλλωστε στην Ελλάδα. Γενικότερα είναι μια κατάσταση που θέλει δύναμη και κουράγιο. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Ο κόσμος να πεισμώνει, να μην το βάζει κάτω, και να ακολουθεί αυτό που θέλει να κάνει όσο δύσκολο και να είναι αυτό. Μπορεί να είναι ουτοπικό αυτό, αλλά πρέπει να γίνει ρεαλισμός». 

«Στην Κομοτηνή δεν έχουμε την επιλογή πολλών πραγμάτων κι αυτό είναι ένα θέμα» 

Όσο για το πότε ανακάλυψε την κλίση του στην ηθοποιία ο κ. Τσακίρης σημείωσε ότι «δεν μπορούσα να προσδιορίσω, τι είναι αυτό που είχα. Όταν ήμουν μικρός με ρωτούσε η μαμά μου τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, και της απαντούσα «κάτι με φώτα». Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω στην προσχολική ηλικία. Ήταν μια ανάγκη έκθεσης.
 
Στην Κομοτηνή δεν βλέπουμε πολύ θέατρο. Είμαστε μεγαλωμένοι με πιο «Φίνος Φιλμ», με τηλεόραση, δεν έχουμε την επιλογή πολλών πραγμάτων, να ψαχτούμε, κι αυτό είναι θέμα. Δεν υπήρχε η δυνατότητα από ένα παιδί να ψαχτεί και να δει τι θέλει, κι αυτό είναι πιο δύσκολο για εμάς όταν ξεκινάμε, υπό το μηδέν. Δεν γεννηθήκαμε στην Αθήνα που έχεις την επιλογή να δεις, να πας σε ένα θεατρικό εργαστήρι. Τα έχουμε πιο μαγικά και πιο ωραία στο μυαλό μας. τα μυθοποιούμε. Εγώ νόμιζα ότι οι ηθοποιοί γεννιούνται, με την έννοια ότι είναι έτοιμο το πράγμα. Το παίρνεις και το βάζεις να παίξει».
 
Τέλος ερωτηθείς για το αν έχουν παρακολουθήσει κάποιοι φίλοι του από την Κομοτηνή θεατρική παράσταση στην οποία συμμετέχει ο ίδιος απάντησε λέγοντας ότι «έχω χάσει τις επαφές μου με τους συμμαθητές μου. Ευτυχώς που υπάρχει το facebook και έχουμε μια εικόνα το πώς έχουμε γίνει. Θα ήθελα να δω πώς θα είναι όταν έρθω στην Κομοτηνή, να είμαι πάνω στη σκηνή και η γενιά μου να είναι το κοινό. Πρέπει να είναι περίεργο συναίσθημα και για τους δικούς μου ανθρώπους. Εκτός από την αδελφή μου και τον αδελφό μου, δεν με έχει δει ποτέ η μαμά μου». 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.