Γιωργος Λεπιδας «Μεγαλυτερη επιβραβευση για μενα ειναι να γεμισουν τα γηπεδα και ο στιβος απο νεα παιδια»
Ο κλασικός αθλητισμός γενικότερα, τα 100 και 200 μέτρα ειδικότερα, αποτελούν τρόπο ζωής για τον Γιώργο Λεπίδα, έναν αθλητή που πηγαίνει κόντρα στους κανόνες του χρόνου, καθώς οι επιδόσεις του στον στίβο είναι αντιστρόφως ανάλογες με την φυσιολογική φθορά από το πέρασμα του.
Τελευταίο επίτευγμα του συμπολίτη μας, ο οποίος περνάει «δεύτερη εφηβεία» και στέλνει ηχηρό μήνυμα σε όλους ήταν η πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4Χ100 στο Βαλκανικό πρωτάθλημα Στίβου Βετεράνων, που διεξήχθη πριν ένα μήνα.
Γιώργος Λεπίδας όμως αναλυτικά, περί άθλησης, στίβου αλλά και τη σημασία αυτής της διάκρισης…
«Έχω δει ανθρώπους 90,95,100 χρονών που ασχολούνται με το στίβο»
ΠτΘ: Αρχικά, θα θέλαμε να κάνουμε μία γνωριμία με την κατηγορία που ανήκετε, αυτή των βετεράνων, καθότι υπάρχει και ένα κοινό που δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται..
Γ.Λ.: Στο βετερανικό κίνημα αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα και στον κόσμο όλο, που υπάρχει τεράστια ώθηση, το σύστημα λειτουργεί με κατηγορίες ηλικιακές, όπως και στις μικρότερες κατηγορίες, και είναι ανά πέντε χρόνια. Πρέπει δηλαδή να είσαι από 35 και πάνω και οι κατηγορίες μετά πηγαίνουν ανά πέντε χρόνια. Το ίδιο ισχύει και στις γυναίκες και τους άνδρες. Και έχω δει ανθρώπους 90, 95, 100 χρονών που ασχολούνται με το στίβο.
ΠτΘ: Εσείς πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας, και πώς φτάσατε σε ένα τέτοιο επαγγελματικό επίπεδο, που έχει φέρει και πολλές διακρίσεις. Είστε πανελληνιονίκης στα 100 και τα 200 μέτρα, προσφάτως πριν από λίγες ημέρες επιστρέψατε από το 26ο Βαλκανικό πρωτάθλημα έχοντας το χρυσό μετάλλιο, σε ό,τι αφορά τη σκυταλοδρομία, πώς ξεκίνησαν όλα για εσάς;
Γ.Λ.: Ο στίβος ήταν το άθλημα που ξεκίνησα να κάνω από το δημοτικό, τα 100 και τα 200 μέτρα και οι σκυτάλες, που το έκανα μέχρι 20 χρονών. Για πολύ μεγάλο διάστημα απείχα, αλλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια βρήκα την ευκαιρία και επέστρεψα ξανά στο γήπεδο, στην αρχή μόνο για να γυμναστώ, αλλά σιγά σιγά ξαναμπήκε το μικρόβιο και άρχισα να γυμνάζομαι πιο εντατικά. Έμαθα για τους αγώνες στίβου βετεράνων, κι από κει και πέρα ξεκίνησε να κατεβαίνω σε αγώνες, στο βαλκανικό πρωτάθλημα, με διακρίσεις. Κάποιες χρονιές καλύτερα, κάποιες χειρότερα. Για παράδειγμα, πέρυσι ήμουν και αργυρός βαλκανιονίκης στα 100 και στα 200 μέτρα. Όλα είναι θέμα σωστού προγραμματισμού, τον οποίο και έχουμε κάνει μαζί με τον προπονητή μου Χρήστο Τσιπουρίδη.
«Τη συμμετοχή, την προσπάθεια και το αποτέλεσμα τα καθορίζει η οικογενειακή και επαγγελματική ζωή σε αυτές τις ηλικίες»
ΠτΘ: Είναι πιο δύσκολα για έναν βετεράνο αθλητή να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα και πόσο μάλλον να καταφέρει να διακριθεί πάνω σε αυτό σε σχέση με έναν νεότερο αθλητή. Υπό την βάση της καλύτερης φυσικής κατάστασης αλλά και της λιγότερο επιβαρυμένης σε σχέση με έναν αθλητή μεγαλύτερης ηλικίας, ο οποίος πρέπει να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό και με ζητήματα βιοπορισμού κ.ο.κ.
Γ.Λ.: Αυτό είναι αλήθεια. Τη συμμετοχή, την προσπάθεια και το αποτέλεσμα τα καθορίζει η οικογενειακή και η επαγγελματική ζωή σε αυτές τις ηλικίες. Τουλάχιστον όσον αφορά τη μικρότερη κατηγορία, αλλά και τη δικιά μου, δηλαδή 35-45, δεν υπάρχει θα έλεγα πολύ μεγάλη διαφορά. Ειδικά ο άνδρας στα 30, 35, 40, είναι σε μια πάρα πολύ καλή κατάσταση, πλέον. Είναι δυνατός, δεν είναι σαν ένα παιδί 17 χρονών που ακόμα δεν έχει ανδρωθεί, δεν έχει φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του, οπότε για μένα πραγματικά, τουλάχιστον το σώμα μου, οι επιδόσεις μου, είναι σαν να είμαι 20-25 χρονών. Δεν βλέπω πολύ μεγάλες διαφορές. Γυμνάζομαι κανονικά με όλα τα παιδιά που είναι της ηλικίας 20-25 χρονών.
«Ο αθλητισμός για μένα δεν είναι θυσία αλλά τρόπος ζωής»
ΠτΘ: Πώς είναι να έχεις τον αθλητισμό στη ζωή σου, από την άποψη των πολλών ωρών που πρέπει να αφιερώνεις. Υπάρχουν θυσίες που έχετε κάνει για τον αθλητισμό;
Γ.Λ.: Το κάνω σε αυτή την ηλικία απόλυτα συνειδητοποιημένα, επειδή μου αρέσει πάρα πολύ. Σε καμία περίπτωση δεν το βλέπω σαν θυσία, σαν υποχρέωση. Αν το δω σαν κάτι τέτοιο ή θα το μειώσω ή θα το σταματήσω ή θα ασχοληθώ με κάτι άλλο. Για μένα είναι και χόμπι και πρωταθλητισμός. Θυσία, δεν θα το έλεγα. Το να προσέχεις λίγο τη διατροφή σου, το να κοιμάσαι νωρίς, όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι θυσία. Είναι τρόπος ζωής. Το κάνει πολύς κόσμος έτσι κι αλλιώς, πόσο μάλλον όταν αθλείσαι πιο συστηματικά.
«Η μεγαλύτερη επιβράβευση θα είναι να γεμίσουν τα γήπεδα, και ο στίβος ειδικά, με νέα παιδιά»
ΠτΘ: Τί αποτελούν για σας οι διακρίσεις που έχετε καταφέρει; Τι σημαίνει για το μέλλον σας η ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό και ποιος ο στόχος τον οποίον θέτετε;
Γ.Λ.: Δεν θα έλεγα ότι οι διακρίσεις είναι κάτι τόσο σημαντικό πλέον σε αυτές τις κατηγορίες. Το να ολοκληρώσεις μια σειρά προπονήσεων για μένα είναι πολύ πιο σημαντικό από το να κατέβεις σε έναν αγώνα και να πάρεις ένα μετάλλιο. Σίγουρα επειδή υπάρχει μεγάλη προσπάθεια είναι μια επιβράβευση, αλλά η μεγαλύτερη επιβράβευση θα είναι να γεμίσουν τα γήπεδα, και ο στίβος ειδικά, με νέα παιδιά. Δεν με ενδιαφέρει να πάρω άλλο ένα μετάλλιο να το βάλω στο ντουλάπι και να κοκορεύομαι γι’ αυτό. Προτιμώ να έρθουν αύριο δέκα παιδιά, επειδή είδαν αυτή τη συνέντευξη, γιατί είδαν ένα αγώνα. Λίγα μου λένε τα μετάλλια και οι διακρίσεις σε αυτή τη φάση.
ΠτΘ: Γιατί ένα παιδί να διαλέξει το στίβο;
Γ.Λ.: Ο στίβος επειδή είναι ένα πολύ μοναχικό και δύσκολο άθλημα, θέλει πολύ κόπο και προσπάθεια. Είναι για δυνατούς χαρακτήρες. Όλα τα παιδιά είναι καλά στο στίβο, δεν υπάρχει διαφορά. Δεν υπάρχουν πράγματα που βλέπουμε σε άλλα αθλήματα. Μακάρι να έρθουν τα παιδιά στο στίβο, είναι μια καλή βάση να ξεκινήσουν οποιοδήποτε άλλο άθλημα θέλουν να κάνουν.
«Στην Κομοτηνή, ο Στίβος δεν έχει την αναγνώριση που αξίζει»
ΠτΘ: Η Ροδόπη δεν διαθέτει σύλλογο βετεράνων. Παρόλα αυτά εσείς ανήκετε στο δυναμικό του ΠΑΣ Πρωταθλητών. Είχατε πει παλαιότερα για τις ελλιπείς δομές, τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στη Ροδόπη λόγω των ελλιπών αυτών υποδομών. Πώς είναι η υφιστάμενη κατάσταση; Υπάρχει στήριξη και αναγνώριση από πλευράς της πολιτείας;
Γ.Λ.: Στην Κομοτηνή, παραδοσιακά, ο στίβος φέρνει τις περισσότερες διακρίσεις. Μπορεί πολύς κόσμος να μην το γνωρίζει αυτό, είτε σε πανελλήνιο επίπεδο και με τον Κώστα Μπανιώτη, και άλλους αθλητές, βλέπουμε ότι ο στίβος βρίσκεται κάθε χρόνο σε κορυφαίο επίπεδο. Κάθε χρόνο φέρνει πανελλήνια μετάλλια στην Κομοτηνή. Αυτό για κάποιο λόγο, δυστυχώς, περνάει στα ψιλά. Και από τη δημοτική αρχή, και από τον περισσότερο κόσμο. Απ’ αυτό και μόνο θα περίμενα να υπάρχουν καλύτερες υποδομές, αλλά δυστυχώς η άθληση γίνεται καθαρά στο Πανθρακικό Στάδιο, το οποίο δεν διαθέτει κερκίδα, που σημαίνει ότι δεν διαθέτει ντους, θέρμανση, αποδυτήρια, γυμναστήρια, δεν διαθέτει τίποτα. Επίσης, σ’ αυτό θα πρέπει να κάνουν προπόνηση όλοι οι σύλλογοι και μέσα σε αυτό το πλαίσιο να μπει και ο Κομοτηναίος, ο άνθρωπος που θα θέλει να περπατήσει, να τρέξει ο απλός αθλούμενος. Είναι ένα πρόβλημα, ειδικά το χειμώνα, που οι ώρες είναι περιορισμένες, νυχτώνει νωρίς, οπότε, όλοι αυτοί θα συμπέσουν τις ίδιες ώρες και υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Το δημοτικό στάδιο, όπως ξέρουμε έχει παραχωρηθεί στο Πανθρακικό, δεν γίνεται χρήση από κάποιον άλλον, οπότε η μοναδική εναλλακτική είναι αυτή του πανεπιστημίου το οποίο μας παραχωρεί κάποιες αίθουσες, το γήπεδο κλπ. για προπονήσεις. Είναι ένα θέμα που πρέπει να το κοιτάξει η Κομοτηνή. Όσον αφορά την αναγνώριση δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά υπάρχουν άλλοι αθλητές που έχουν προσφέρει πάρα πολλά, και δεν τυγχάνουν της αναγνώρισης που θα έπρεπε.
«Χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα υπήρχε αθλητισμός σε όλα τα επίπεδα»
ΠτΘ: Η φετινή χρονιά ξεκίνησε καλά με ένα μετάλλιο στη σκυταλοδρομία. Από δω και ύστερα τι περιλαμβάνει η χρονιά, σε ποιες διοργανώσεις θα δώσεις το παρών και ποιους στόχους βάζεις;
Γ.Λ.: Στο βαλκανικό ολοκληρώθηκε η σεζόν, οπότε θα ξεκινήσουμε προγραμματισμό για τη νέα χρονιά, και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές του στίβου, που θα περιλαμβάνει το κλειστό πρωτάθλημα στίβου κάποια στιγμή Φεβρουάριο ή Μάρτιο. Μετά τον Απρίλη-Μάη θα ξεκινήσουν τα συλλογικά πρωταθλήματα και το καλοκαίρι πανελλήνιο πρωτάθλημα, έως και το Σεπτέμβρη όπου είναι ξανά το βαλκανικό πρωτάθλημα. Αυτός είναι σχεδόν κάθε χρόνο ο προγραμματισμός που γίνεται για το στίβο για όλους. Ελπίζουμε και του χρόνου, αν βοηθήσει η κατάσταση, το σώμα, η δουλειά, κλπ, να μπορέσουμε να είμαστε σε καλό επίπεδο.
Θέλω να ευχαριστήσω τον προπονητή μου, και τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου, γιατί χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία δυστυχώς δεν θα υπήρχε αθλητισμός σε πάρα πολλά αθλήματα, και σε πάρα πολλά επίπεδα. Ο σύλλογός μου, ο ΠΑΣ Πρωταθλητών που με φιλοξενείς και γυμνάζομαι μαζί με τα παιδιά, τον προπονητή μου τον Χρήστο Τσιπουρίδη που είναι και το στήριγμά μου σε όλη αυτή την προσπάθεια, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα έκανα τίποτα, όπως και τον σύλλογο της Αλεξανδρούπολης. Την οικογένειά μου αντίστοιχα, ιδιαίτερα τον αδερφό μου, τον Παναγιώτη και το Σταύρο Γκουδουσίδη στο «Scenario» που με στηρίξανε οικονομικά και ηθικά, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να πάω στο πρωτάθλημα το βαλκανικό.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
