«Για μενα ηταν χαρα κι ευθυνη η εμπιστοσυνη κι η αναθεση αυτης της διασκευης απο τον κ. Θεολογη»

ΠτΘ: Πώς σας δημιουργήθηκε αυτή, η ιδέα να διασκευάσετε τον «Δον Κιχώτη»;
Π.Μ.: Κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα πως είναι «παραγγελία». Μια «παραγγελία» όμως που πρωτοσυζητήθηκε εδώ και 2 χρόνια με τον Θανάση Θεολόγη που το σκηνοθέτησε. Μου ‘χε πει ότι είναι όνειρό του και είχα προετοιμαστεί κάπως. Είναι ένα έργο που με είχε συγκινήσει από τα πρώτα μετεφηβικά μου χρόνια. Το είχα πρωτοδεί σαν κινηματογραφική ταινία με τον Πίτερ Ο’ Τουλ και τη Σοφία Λόρεν μια καταπληκτική μεταφορά. Μετά, άρχισα να διαβάζω και να ενημερώνομαι για αυτό. Το έργο είναι τεράστιο, είναι δύο τόμοι των 750 σελίδων ο κάθε τόμος, έπρεπε λοιπόν, αυτό όλο που εμπεριείχε το μυθιστόρημα του Θερβάντες να γίνουν θέατρο. Οι ιδέες, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι αξίες και οι μη αξίες της εποχής. Όταν μου τηλεφώνησε ο κ. Θεολόγης για να ξεκινήσουμε ήταν πια το ελατήριο χτύπημα. Ξεκίνησε, έτσι η δουλειά της διασκευής.
Κύριος άξονας μου ήταν η σχέση που θα μπορεί να έχει μια σημερινή διασκευή του «Δον Κιχώτη» με την εποχή μας, η σχέση που θα μπορεί να έχει κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά από τη μία μεριά και από την άλλη μεριά ήταν η σχέση που είχε με την πολιτεία και με την κοινωνία, ο ίδιος ο Θερβάντες όταν έγραψε το έργο του. Τα κοινωνικά γεγονότα ή οι κοινωνικές δομές δεν διαφέρουν ποτέ, η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι συνεχώς οι ίδιες, είτε πολιτικές είτε κοινωνικές. Έτσι, η περιπέτεια αυτού του ανθρώπου, του Θερβάντες, με συγκίνησε και μου έδωσε τον κεντρικό άξονα και την οπτική μου σε αυτήν την τωρινή διασκευή. Γιατί διασκευές υπάρχουν κι άλλες, η καλύτερη μέχρι στιγμής θεωρείται του Υβ Ζαμιάν, ενός Γάλλου συγγραφέα, την οποία έχει μεταφράσει ο Παύλος Μάτεσις και είχε ανέβει στο Εθνικό Θέατρο με τον Μάνο Κατράκη και τον Παντελή Ζερβό, πριν από πολλά χρόνια.

ΠτΘ: Και μετά από χρόνια ανεβαίνει ξανά από το ΔΗΠΕΘΕ της Κέρκυρας. Φαντάζομαι πως ήταν δύσκολο το όλο στήσιμο της συγκεκριμένης παράστασης;
Π.Ν.: Δεν είναι καθόλου εύκολο να στηθεί γιατί είναι ένα πολυδάπανο έργο και είναι πολύ δύσκολο να βγει σε περιοδεία. Συμμετέχουμε 13 ηθοποιοί, συμμετέχω και σαν ηθοποιός στην παράσταση, παίζουμε από τρεις ρόλους ο καθένας. Φανταστείτε πόσα κοστούμια. Είναι μία πολύ δύσκολη παραγωγή, απαιτεί μουσική, υψηλού επιπέδου φωτισμούς, δεν είναι τα πράγματα πολύ εύκολα για αυτήν την παράσταση. Τα ΔΗΠΕΘΕ οφείλουν να υποκαθιστούν το Εθνικό Θέατρο στην περιφέρεια, γιατί νομίζω ότι επιχορηγούνται πολύ γενναία από την πολιτεία, οπότε έχουν την υποχρέωση να παρουσιάζουν καλές δουλειές. Εμείς παρουσιάζουμε μια πολύ καλή δουλειά, δικαιωνόμαστε και αρέσουμε και έχουμε πολύ κόσμο. Έλεγε ο δάσκαλος μου ο Κατσέλης ότι στο θέατρο «πρέπει να πετάξεις χρήματα από το παράθυρο για να σου μπουν από την πόρτα». Όταν διαθέσεις με καλή πίστη τα λεφτά σου και τα χαρίσεις απλόχερα, θέαμα υψηλής ποιότητας για τον θεατή σου, θα μπει και θα σου το ανταποδώσει.

ΠτΘ: Μπορούμε να πούμε, ότι ο «Δον Κιχώτης» είναι ένα επίκαιρο έργο στις μέρες μας;
Π.Μ.: Πάρα πολύ, γιατί κακά τα ψέματα, για να τα βγάλουμε πέρα «Δον Κιχώτης» γινόμαστε όλοι. Σε ποιον τομέα της ελληνικής πραγματικότητας δεν χρειάζεται να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας ,να πολεμήσουμε. Ο Δον Κιχώτης πολεμάει με δράκους, με γίγαντες και με τέρατα, τα οποία θα έλεγα ότι είναι οι διαφορετικές μορφές της εξουσίας. Με γίγαντες τρομερούς και με τέρατα έχουμε να τα βγάλουμε πέρα. Οπότε, το μήνυμα που αφήνει ο Δον Κιχώτης είναι αρκετά εμψυχωτικό για τις μέρες μας.

ΠτΘ: Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας…
Π.Μ.: Ναι, ξεκίνησε η συνεργασία μου το 1998 με το «… Και καλά ξεμπερδέματα» του Άντον Τσέχοφ (θεατρική διασκευή), ήταν το «παρθένο» το πρώτο ξεκίνημα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ της Κέρκυρας. Την διασκευή του Τσέχοφ την είχα κάνει για το θέατρο Καισαριανής και μετά ανέβηκε και από το ΔΗΠΕΘΕ της Κέρκυρας. Κυρίως σαν θεατρικός συγγραφές εργάζομαι. Αυτή είναι η τρίτη απόπειρα μου, μαζί με το «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν», ένα παιδικό που ανέβηκε στο θέατρο «Στοά».

ΠτΘ: Ωστόσο, στην παράσταση συμμετέχετε και ως ηθοποιός. Πως είναι να λειτουργείται σε δύο υπεύθυνες θέσεις ταυτόχρονα;
Π.Μ.: Έχω παίξει στον «Σινάνη» του Δ. Βυζάντιου που ανέβηκε πέρυσι το καλοκαίρι από το ΔΗΠΕΘΕ της Κέρκυρας και σε άλλα δύο. Σαν ηθοποιός ξεχνάω τον συγγραφέα και ακολουθώ την ανάγνωση που κάνει ο σκηνοθέτης και νομίζω πως αυτό χρωστάω να κάνω. Συνήθως, όταν συνεργάζεσαι με κάποιους ανθρώπους, τους σέβεσαι, τους εκτιμάς, σου αρέσουνε και έχετε συμφωνήσει να «ζήσετε» ένα κοινό όραμα, επειδή δεν ξέρεις τι κάνεις πάνω στη σκηνή, εκτίθεσαι, πρέπει να αφήνεις να σε κατοχυρώνει ο σκηνοθέτης σου και αυτό κάνω.

ΠτΘ: Μιλήστε μας λίγο , για το ρόλο σας;
Π.Μ.: Ο κύριος ρόλος που κάνω είναι ο Δον Φερνάνδος. Είναι ο άνθρωπος που φροντίζει, στην τελική φάση των περιπετειών του Δον Κιχώτη, να τον πείσει να γυρίσει σπίτι του, χαρίζοντας του, την μεγαλύτερη των περιπετειών, να τον στείλει στο φεγγάρι, σε κάποιο άλλο πλανήτη, στους αιθέρες όπου θα ανακαλύψει το αντίδοτο που θα γλιτώσει την Δουλτσινέα του από τα μάγια. Τον ανεβάζει στον περίφημο Γκλαβιλένιο, το άλογο που τον οδηγεί κοντά στον ήλιο και βέβαια τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τις συνέπειες της τρέλας του και τις συνέπειες των μάταιων αγώνων του.

ΠτΘ: Τα άμεσα σχέδια σας;
Π.Μ.: Το χειμώνα ανεβαίνει στο Εθνικό θέατρο, στη Νέα Σκηνή, ένα καινούριο μου έργο, «Η ξένη» είναι το έργο που πήρε στο μεγάλο Διεθνή διαγωνισμό του Ωνασείου Ιδρύματος, το 3ο βραβείο. Ήρθε τρίτο σε όλο τον κόσμο, μέσα από 546 έργα και 75 χώρες που πήραν μέρος.

M.K.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.